Duchowy sekret Hudsona Taylora

WPROWADZENIE

„Duchowy sekret Hudsona Taylora” jest ciągle aktualną opowieścią o J.H. Taylorze i zakładaniu przez niego Wewnętrznej Misji Chin. Te zapiski z zadziwiającego życia wielkiego misjonarza były duchową inspiracją dla dziesiątków tysięcy. Doktor Howard Taylor i jego żona Geraldine, we wstępie do pierwszego wydania powiedzieli: „Ten zapis został w szczególności przygotowany dla tych czytelników, którzy nie są zaznajomieni ze szczegółami życia Hudsona Taylora... Jest wielu, a szczególnie w zachodnim świecie, którzy tylko trochę słyszeli o Hudsonie Taylorze, a którzy mają mało czasu na czytanie i mogliby nie sięgnąć po dwutomową książkę, a jednak tęsknią za wewnętrzną radością i mocą, którą znalazł Hudson Taylor”. W ten oto sposób spełniło się pragnienie, Howarda i Geraldine Taylor, aby udostępnić te wartości ludziom żyjącym w pośpiechu: „Doświadczenia ich ukochanego ojca – wdzięczni za błogosławieństwa wniesione do ich życia, przez to, kim był i co znalazł w Bogu jak też również i poprzez jego owocne trudy”.
James Hudson Taylor (1832-1905) urodzony w Barnsley, Yorkshire Anglia, jest określany jako „Ojciec nowoczesnych misji”. Profesor Warneck tak wyraził się o Hudsonie Taylorze: „Był on lekarzem pełnym Ducha Świętego i wiary, i całkowicie poddanym Bogu, Jego wierze i Jego powołaniu, o wielkim samozaparciu, czułym współczującym sercu, rzadkiej mocy w modlitwie, zadziwiającej zdolności organizacyjnej energicznej inicjatywie, niezmordowanej wytrwałości i niezwykłym wpływie na ludzi, a do tego mającym dziecięcą pokorę”. Rzeczywiście Hudson Taylor był człowiekiem, w którym my chrześcijanie możemy znaleźć wiele do naśladowania.
W ciągu minionych lat setki, tysiące, a być może i miliony zostały dotknięte przez to oddane chrześcijańskie życie. Niezaprzeczalnym faktem jest to, że wiele chrześcijańskich misji i instytucji „wcieliło zasady i wzorce, jakie wyrosły z zakładania przez Hudsona Taylora, Wewnętrznej Misji Chin i jego kierowania nią przez niemal pół wieku.
Wielka liczba innych misji wiary została założona, zainspirowana przykładem Hudsona Taylora i jego pracy w Wewnętrznej Misji Chin”. Doktor Ralph Winter powiedział: „Taylor został założycielem nowej epoki misyjnej”.
W taki sposób Taylorowi zostało przypisane bycie założycielem tego, co często nazywane jest misyjnym ruchem wiary. Ta idea lub koncepcja oddziaływała na strategie misyjne i wspieranie misji w tysiącach lokalnych zgromadzeń w Ameryce i na całym świecie..
Po okresie spędzonym na studiowaniu medycyny i teologii, Hudson Taylor wyruszył do Chin w szeregach nowo utworzonego Chińskiego Ewangelizacyjnego Towarzystwa, przybywając w 1854r. do Szanghaju. Przypływ pieniędzy uzależnił jedynie od modlitwy i wiary. Tam zaadoptował chiński ubiór i ważne kulturowe zwyczaje, z których to rzeczy i dzisiaj możemy się uczyć. Przez sześć miesięcy mieszkał w domu dr Medhursta z Londyńskiego Towarzystwa Misyjnego, którego książka „Chiny”, pomogła mu w podjęciu decyzji o wyruszeniu do Chin. Lata od 1854 do 1860r, spędził pracując w .Szanghaju, Swatow i Ningpo. W okresie od 1854-1855 odbył dziesięć ewangelizacyjnych podróży.
Niedługo po tym, w czerwcu 1857 Taylor zrezygnował z pracy w Towarzystwie, które go wysłało na misje i dalej działał jako niezależny pracownik. Poślubił Marię J. Deyer, córkę misjonarza w Chinach 20 czerwca 1858r. a w roku 1859 przejął opiekę nad szpitalem w Ningpo. W 1860r, powrócił do kraju na swój pierwszy urlop.
Mówiono, że Taylor spędził następne pięć lat tłumacząc Nowy Testament na dialekt Ningpo, napisał książkę o Chinach i modlił się o misjonarzy do wewnętrznych Chin.
Jego konkretne planowanie w Brighton poprowadziło go w 1865r do założenia towarzystwa dla ewangelizacji wewnętrznych Chin, a w 1866r. Powrócił do Chin ze swoją żoną, dziećmi i szesnastoma misjonarzami..
Taki był początek Wewnętrznej Misji Chin i tak oto został dyrektorem misji i w jej sprawach podróżował szeroko po Chinach i Europie.
W 1869r wykrzyknął: „Bóg uczynił mnie nowym człowiekiem”. 23 lipca 1870 roku zmarła jego żona (z domu Deyer). Powrócił do Chin w 1872r. ze swoją nową żoną (z domu Foulding). Od 1876r. do 1878r. Taylor odbywał rozległe podróże ewangelizacyjne poprzez wewnętrzne Chiny.
Po raz pierwszy Taylor odwiedził Północną Amerykę w 1888r, na zaproszenie wielkiego amerykańskiego ewangelisty D.L. Moodyego. W ciągu trzech miesięcy pobytu tam, Taylor wezwał znaczną liczbę chrześcijan do poważnego podjęcia wyzwania i żądania Wielkiego Posłannictwa. Zanotowano, że „w rezultacie tych spotkań, czternastu mężczyzn i kobiet spakowało swoje torby i pojechało z Taylorem do Chin”. W ten sposób została zrodzona „Północno-amerykańska gałąź Wewnętrznej Misji Chin”.
Tak jest wiele rzeczy w życiu Hudsona Taylora, które możemy i powinniśmy naśladować (a nawet starać się im dorównać lub przewyższyć). Lecz w naszych staraniach musimy pamiętać, aby nie wielbić człowieka, jak wydaje się, że wielu chrześcijan czasami czyni. Hudson Taylor tak jak każdy człowiek miał swoje problemy. Przez większość swojego życia chorował. Z powodu cholery utracił swoją żonę Marię i ich trzecie dziecko. Głód i choroby często wędrowały poprzez Chiny. Taylor został sparaliżowany chorobą kręgosłupa podczas zimy 1874-75r. Kiedy leżał sparaliżowany w Anglii, przeszedł kryzys. Doświadczał w ciągu swojego życia wielkich prób i wątpliwości.
Jednak pomimo wszystkich swoich kłopotów nie zrezygnował. „Nawet tak wielcy ludzie mogą ponosić wielkie straty”. (Shakespare, Juliusz Cezar. Akt IV scena III). A ja mówię: Prawdziwie wielcy mężowie muszą ponosić straty, lecz ani minuty dłużej niż jest to absolutnie konieczne! Tacy wielcy mężowie, znoszący wielkie cierpienie, sięgają w głębiny swojego jestestwa, gromadząc jeszcze więcej siły, aby znowu powstać zwycięsko. Prawdziwie „wielcy mężowie”, wiedzą, że muszą być zależni od Boga, co do potrzebnej siły i prowadzenia. Hudson Taylor był prawdziwie jednym z wielkich Bożych wojowników.
Oto niektóre uwypuklone punkty pewnych wysiłków misyjnych Hudsona Taylora.
1. Poczynił zdecydowane kroki, aby utożsamić się z ludźmi w Chinach.
2. Wierzył, że w polu misja nie powinna być kierowana z jakiejś macierzystej bazy w innym kraju.
3. Czynił wszystko, co mógł, aby dopomóc w pogłębianiu się chrześcijańskiego życia w krajowych kościołach, jako pewny środek zachęty do misyjnych powołań.
Odszedł na emeryturę z misji w 1901r. W dniu jego śmierci w 1905r. w Changsha (stolicy ostatniej prowincji otwartej na ewangelię) było 205 stacji z 849 misjonarzami i 125000 chińskich pracowników w Wewnętrznej Misji Chin.
Tak jak Daniel W. Bacon, dyrektor Społeczności Misji Zamorskich w Stanach Zjednoczonych powiedział w 1987r: „Taylor przypomniał nam, że w ostateczności misja jest Bożą pracą i może być wykonywana tylko w Boży sposób. Wiara nie jest opcją, lecz podstawą, na której Boża moc i zasoby są dostępne dla Jego sług. Nasze pokolenie musi na nowo usłyszeć, że Bóg odpowiada na modlitwę i że jest całkowicie wierny Swemu słowu”. Bacon poszedł dalej mówiąc: „Życie Hudsona Taylora dla nas jest także nieustannym wezwaniem, abyśmy zwrócili uwagę na „wewnętrzne ludy” naszego świata, że żyją nadal zaniedbane tłumy, do których nikt nie dotarł z ewangelią”. Ja dodaję: „Musimy zobaczyć nieustanne wyzwanie naszych miast”.
Większość kościołów dzisiaj zasnęła. Potrzebują one rozpaczliwie, powtórnego obudzenia do Bożego chwalebnego powołania do ewangelizacji świata, przekazanego w finałowym lub wielkim posłannictwie (Mat. 28, 18-20). Jest to wezwanie do miłowania indywidualnych ludzkich istnień nie tylko miast lub narodów, lecz ludzi, którzy żyją w nich. Musimy jednocześnie zdać sobie sprawę z tego, jakim wielkim przywilejem i odpowiedzialnością jest bycie posłanym, jako że każdy chrześcijanin jest nim, aby dzielić się Bożą miłością i łaską ze współmieszkańcami tu na planecie Ziemia (II Kor 5;17-20)..
To w Wielkim Posłannictwie Jezus dał Kościołowi rozkazy wymarszu. Uważne czytanie Nowego Testamentu i historii Kościoła pokaże, że każdy wierzący jest odpowiedzialny, aby używać swoich talentów i możliwości, aby w ten czy w innym sposób wypełnić to posłannictwo. W Mat. 28;18 Jezus nam mówi, że ma „wszelką władzę... na niebie i na ziemi”, aby wydać te rozkazy wymarszu. Następnie w najmocniejszy z możliwych sposobów mówi: „Idźcie i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, co nakazałem wam, a oto Ja jestem z wami do skończenia wieku”. Jeszcze raz musiały zapłonąć w naszych sercach i umysłach, gdyż to polecenie nie zostało dane tylko ordynowanym kaznodziejom, lecz każdemu wierzącemu.
Jako chrześcijanie mamy nakazane, aby „czynić uczniami, chrzcić i uczyć”. Zadanie nauczania Kościoła nigdy nie jest kompletne. „Uczeń” jest zarówno uczniem jak i wykonawcą. „Czynić” musi bazować na „nauczać”. Chrystus jak żaden nauczyciel był uosobieniem swoich nauk. Uczeń Chrystusa jest tym, który jest kształtowany przez Jezusa, aby być jak On. Mamy nie tylko „przestrzegać” prawdy ewangelii w jakimś pasywnym znaczeniu, ale raczej „strzec” prawdy Pisma i uczyć każdego wierzącego „wszystkiego, co On nakazał” i oto mamy Jego obietnicę bycia zawsze z nami. To wszystko musi funkcjonować jeżeli Kościół, lokalne zgromadzenie, rzeczywiście ma być żywy wiarą, to znaczy praktykować Finałowe Posłannictwo.
„Nie ma żadnych skrótów w uprawie Kościoła zarówno cierpienie, jak i samopoświęcenie oraz duch służby, będą warunkami wstępnymi do wierności i powodzenia w każdym przedsięwzięciu”. To cierpienie, samo poświęcenie i duch służby nie mogą być zatrzymane, nie wolno powstrzymać Kościoła w sadzeniu roślin. Kościół musi być nawodniony, karmiony i prowadzony do dojrzałości. Dojdzie do niej jedynie wtedy, gdy będzie odpowiednio karmiony, kształtowany słowem i będzie miał przykład służby, to jest „służenie”.
Myśląc o tym wprowadzeniu pytałem sam siebie, co Hudson Taylor chciałby powiedzieć. Wierzą, że chciałby więcej rozmów o Wielkim Posłannictwie i naszej odpowiedzialności wobec tego zadania niż o informacjach z jego życia. Uczyniłem trochę z tego, ponieważ to Bogu i Jego Posłannictwu Hudson Taylor był szczerze oddany. Z powodu tego oddania wywarł być może on wpływ na życie milionów..
Hudson Taylor jednak nie zaczął od wywierania wpływu na „miliony”. Rozpoczął od miłowania Boga, czczenia Go i oddzielenia się Jego miłością z pojedynczymi grzesznikami, którzy tak rozpaczliwie potrzebowali poznać Boga. Jezus wezwał Taylora i nas do bycia „wiernym”, a nie „osiągającym sukces”. A Bóg przydał wzrost. Niech tak będzie z nami, o to się modlę.
Lata szkoły średniej spędziłem w chrześcijańskim kościele na rolniczym, środkowym wschodzie. W tym kościele, jak i w wielu innych w całym kraju, misyjny program był podtrzymywany przez cudowne oddane chrześcijańskie niewiasty. Kobieta, która troszczyła się i wspierała społeczność misyjną w moim kościele, często była słyszana jak wywyższała ważność misji: „Jesteś albo misją, albo misjonarzem! Czym jesteś?” – często wydawało się, że chciała to powiedzieć. Ona rozumiała, co Hudson Taylor wiedział i doświadczał. Mam taką nadzieję i modlę się, aby ta prawda zapłonęła w świadomości każdej osoby, która czyta i korzysta z „Duchowego sekretu Hudsona Taylora”.
Terryl Miethe
Niedziela 1989r



Rozdział I

Otwarty sekret


Nie bierz ani jednej troski na siebie
Jedna to jest zbyt wiele dla ciebie
Ta praca jest Moja, Moja jedynie
Twoją pracą – Moje odpocznienie
-wybrane--

Hudson Taylor nie był odludkiem, Był on człowiekiem zajmującym się różnymi sprawami, ojcem rodziny, mającym wiele odpowiedzialnych obowiązków. Niezmiernie praktyczny, prowadził między ludźmi różnego stanu i rodzaju, życie ciągłych zmian. Nie był żadnym osiłkiem, żadnym atlasem dźwigającym świat na swoich barkach. Mały w posturze, daleki od fizycznej siły, często musiał stawiać czoło ograniczeniom ciała. Po dobrych rodzicach, główną korzyścią jego wcześniejszych lat było to, że musiał od szesnastego roku życia sam się utrzymywać, Był ciężko pracującym człowiekiem i skutecznym lekarzem. Umiał opiekować się niemowlęciem, gotować obiad, prowadzić księgowość, pocieszać chorych i smucących się. W niemniejszym stopniu potrafił nadać początek wielkim przedsięwzięciom i dostarczać duchowego przywództwa myślącym mężczyznom i kobietom na całym świecie.
Ponad to wszystko wypróbował obietnice Boże i stwierdził, że jest możliwe prowadzenie konsekwentnego duchowego życia na najwyższym poziomie. Przezwyciężył takie trudności, jakim nie wielu ludzi kiedykolwiek musiało stawić czoła i pozostawił pracę, która długo po jego śmierci ciągle się rozrasta. Wewnętrzne Chiny są otwarte znacznie szerzej niż to było celem jego życia. Dziesiątki tysięcy pozyskanych dla Chrystusa dusz, we wcześniej niedostępnych prowincjach, tysiąc dwustu misjonarzy zależnych od Boga w zaspokojeniu wszystkich swoich potrzeb, bez obietnicy zapłaty. Misja, która nigdy nie apelowała o finansową pomoc, a mimo to nigdy nie była zadłużona. Misja, która nigdy nie prosiła nikogo do wstępowania w swoje szeregi, a jednak niedawno posłała do Chin dwustu nowych pracowników, danych w odpowiedzi na modlitwy. Takie jest to wyzwanie, jakie stoi przed nami, wzywając nas do naśladowania wiary i poświęcenia Hudsona Taylora.
Tu moglibyśmy postawić pytanie: „Co było sekretem takiego życia?” Hudson Taylor miał wiele sekretów, gdyż zawsze podążał z Bogiem, lecz był jeden prosty głęboki sekret - przychodzenie z każdą potrzebą, doczesną czy duchową do niezmierzonego bogactwa Chrystusowego. Odkrycie tego jak on to czynił i uczynienie naszą, tą jego praktyczną, prostą postawę wobec duchowych rzeczy rozwiąże nasze problemy i pomoże nam zdjąć nasze ciężary, abyśmy także i my mogli się stać tym wszystkim, czym Bóg zamierza nas uczynić. Chcemy, potrzebujemy i możemy zdobyć sekret Hudsona Taylora i jego prowadzenie, gdyż mamy Biblię Hudsona Taylora i jego Boga.
Pamiętajcie tych, którzy rządzili nad wami,,,
A rozpatrując rozwiązanie ich życia naśladujcie ich wiarę.
Jezus Chrystus jest ten sam wczoraj, dzisiaj i na wieki.
Hebr.13,8



Rozdział 2

Wzrost we wczesnych latach


Zwróć swój wzrok na Jezusa
Jak wielki jest twarzy tej czar?
Urok ziemskich spraw dziwnie zblednie wnet
W blasku Jego miłości bez miar.

M. Lemmel


Początkiem tego wszystkiego była cicha godzina spędzona pośród książek jego ojca, kiedy młody Taylor szukał czegoś interesującego dla siebie. Jego matka była z dala od domu i chłopiec tęsknił za nią. Dom wydawał się pusty, tak, więc opowieść, którą znalazł, zabrał do ulubionego kąta w starym magazynie myśląc, że będzie ją tak długo czytał aż mu się ona znudzi..
Tej soboty, wiele mil z dala, matka miała szczególny ciężar na sercu w sprawie swojego jedynego syna. Opuściwszy przyjaciół, poszła samotnie błagać Boga o jego zbawienie. Mijały kolejne godziny, a matka nadal była na swoich kolanach, aż w końcu z jej serca wypłynęło cudowne zapewnienie, że jej modlitwy zostały wysłuchane.
W tym czasie chłopiec czytał broszurkę, którą wziął ze sobą i w miarę jak opowieść stawała się coraz bardziej poważna, pozostawał na swoim miejscu, zatrzymany przez te słowa: „Zakończone dzieło Chrystusa”. Któż może wyjaśnić tajemnicę działania Ducha Świętego? Prawda tak długo znana, chociaż zaniedbana, powróciła do Chrystusa i serca.
”Dlaczego pisarz użył tych słów?” – pytał samego siebie. „Dlaczego nie powiedział odkupione lub przebłagalne dzieło Chrystusa?” Od razu to „zakończone”, rozbłysło jakby litery były ze światła. „Zakończone?”,”Co zakończone?” „Pełne i doskonałe przebłaganie za grzechy” – jego serce odpowiedziało, „Dług został spłacony przez wielkie zastępstwo. Chrystus umarł za nasze grzechy i nie tylko za nasze, lecz także za grzechy całego świata”.
Następnie z przerażającą jasnością przyszła myśl:, „Jeżeli dzieło jest zakończone, dług spłacony, to cóż mi pozostało do zrobienia?” Tylko jedna odpowiedź zawładnęła jego duszą: „Nie ma nic dla mnie do zrobienia na świecie za wyjątkiem padnięcia na kolana i przyjęcia tego Zbawiciela i Jego zbawienia, aby sławić Go na zawsze.
Stare wątpliwości i obawy odeszły. Rzeczywistość tego cudownego doświadczenia, które my nazywamy pokojem, wypełniła go pokojem i radością. Nowe życie przyszło wraz z tym prostym przyjęciem Pana Jezusa Chrystusa, gdyż dla tych, którzy Go przyjęli, dał moc, aby stali się synami Bożymi. Wielka była ta zmiana, którą to nowe życie przyniosło.
Pragnąc podzielić się tą nowo odkrytą radością ze swoją matką był pierwszym, który witał ją po jej powrocie.
„Wiem mój chłopcze, wiem – powiedziała obejmując go swymi ramionami- Już dwa tygodnie raduję się z tych radosnych wieści, które musisz mi opowiedzieć”
Niedługo po tym kolejna niespodzianka czekała na niego, kiedy biorąc do ręki notatnik, który jak sądził był jego własnym, znalazł wpis dokonany ręką jego siostry, zawierający postanowienie, że odda się codziennej modlitwie, aż Bóg da odpowiedź w sprawie nawrócenia się jej brata. Ta młoda dziewczyna to postanowienie zapisała miesiąc wcześniej.
„Wychowywany w takim kręgu - pisał Taylor, i zbawiony w takich okolicznościach, chyba naturalną rzeczą było, że od samego początku, mojego chrześcijańskiego życia, zostałem poprowadzony do przekonania, że obietnice Biblii są bardzo realne. A modlitwa jest trzeźwym faktem, uzgodnionej sprawy z Bogiem, czy to w mojej własnej sprawie, czy też w sprawie tych, dla których szuka się Bożego błogosławieństwa.’
Brat i siostra byli teraz jedno na nowej drodze i chociaż byli tak młodzi gdyż on miał zaledwie 17 lat, zaczęli robić wszystko, co mogli, aby zdobyć innych dla Chrystusa. Taki był sekret szybkiego wzrostu, który nastąpił w duchowych rzeczach. Od samego początku złączyli się z westchnieniami serca Pana za zgubionymi duszami. Nie „społeczna służba”, lecz życie dla innych, z najwyższą troską o zbawienie dusz, było drogą, po której byli prowadzeni, i to bez żadnego poczucia wyższości, lecz po prostu z głębokiej, osobistej miłości do Pana Jezusa Chrystusa.
To ta miłość w miarę upływu dni sprawiała tak mocne przygnębienie z zawodu doznanego na starych drogach i z utraty radości z Jego świadomej obecności. Gdyż miały tam, jak u większości młodych chrześcijan, miejsca wzloty i upadki, a zaniedbanie modlitwy i karmienia się Słowem Bożym, zawsze przynosi ochłodę serca. Jednak wyróżniającą cechą wcześniejszych doświadczeń Hudsona Taylora, było to, że nie mógł zadowolić się czymkolwiek mniejszym od tego, co było najlepsze, to znaczy tego, co pochodziło od Boga – rzeczywistej i stałej radości z Jego obecności. Podążanie bez tego było życiem bez światła, działaniem bez mocy. To, że znał radość Pana w tych wczesnych dniach, jest oczywiste, co widać we wspomnieniach takich jak to:
„Dobrze pamiętam jak z rozradowanym sercem wylałem moją duszę przed Bogiem. Raz za razem wyznając moją wdzięczną miłość wobec Tego, który uczynił wszystko dla mnie, który zbawił mnie, kiedy straciłem całą nadzieję, a nawet pragnienie zbawienia. Błagałem Go, aby dał mi jakąś pracę do wykonania jako upust mojej miłości i radości. Dobrze pamiętam jak złożyłem siebie, moje życie, moich przyjaciół, i wszystko, co miałem na ołtarzu mojej miłości. W mojej duszy pojawiła się głęboka, uroczysta powaga, wraz z zapewnieniem, że moja oferta została przyjęta. Obecność Boga stała się niewypowiedzianie realna i błogosławiona. Pamiętam siebie rozciągniętego na podłodze i tak leżącego przed Nim z niewysłowionym lękiem i radością. Jaką służbę przyjąłem? Nie wiedziałem, lecz głęboka świadomość tego, że od tej pory nie należałem do siebie samego, od tamtego czasu pozostała niezatarta”.
Jeżeli sądzimy, że chłopcy, czy dziewczęta w swoich „nastu” latach są za młodzi do takich doznań duszy, to jesteśmy głęboko w błędzie. W żadnym okresie życia nie ma większej skłonności do poświęceń niż wtedy, kiedy najgłębiej bijące źródła są otwarte na miłość Chrystusa.



Rozdział 33

Pierwsze kroki wiary


I zawsze obok niego na jego drodze
Niewidoczny Chrystus będzie się poruszał
Aby mógł skłonić się na Jego ramieniu i rzec:
„Czy Ty drogi Panie pochwalasz to?”

-H.W. Longfellow


Nie do doskonałej istoty doszło to powołanie. Był to normalny chłopiec zajęty różnymi sprawami, czy to jako urzędnik w banku, czy to jako asystent w magazynie swojego ojca. Przeżywał w tym wieku okres pokuszeń, a gdy kuzyn o żywym usposobieniu przybył mu jako towarzysz do wspólnego pokoju nie było łatwo zachować pierwsze rzeczy na pierwszym miejscu i znaleźć czas na modlitwę, a bez tego mógł tylko nastąpić upadek i przyjść niepokój. Dusza, która łaknie, nie może radować się w Panu i Hudson Taylor musiał nauczyć się, że nie ma żadnego środka zastępczego dla rzeczywistego duchowego błogosławieństwa.
„Widziałem Go, szukałem Go, miałem Go i pragnąłem Go” – napisał ten, który tak daleko zaszedł w poznaniu Boga. Kuzyn Barnsley, chociaż tylko na początku, miał również ten sam błogosławiony głód i pragnienie, które Pan z taką radością chce zaspokoić. „Moja dusza pragnie Cię”, było tęsknotą Dawida, „Moja dusza będzie zaspokojona”, i pisząc jednym tchem dodaje „moja dusza pójdzie zdecydowanie za Tobą”.
To w tym doświadczeniu klęski i tęsknoty za większym błogosławieństwem, dotknięcie Boże doszło Hudsona Taylora, w nowy sposób. W jednej chwili i bez żadnego wypowiedzianego słowa zrozumiał. Doszedł do kresu samego siebie, do miejsca, gdzie tylko Bóg mógł wybawić, gdzie musiał otrzymać Jego pomoc, Jego wybawiającą moc. Jeżeli tylko Bóg zechciałby w jego sprawie złamać moc grzechu, dając mu wewnętrzne zwycięstwo w Chrystusie, wyrzekłby się wszystkich ziemskich perspektyw, poszedłby wszędzie, uczyniłby wszystko, co byłoby potrzebne i wycierpiałby wszystko, co Boża sprawa wymagałaby i całkowicie byłby do Jego dyspozycji. To było wołaniem jego serca, aby Bóg zechciał go uświęcić i zachować od upadku.
„Nigdy nie zapomnę (pisał długo po tym), uczucia, jakie zawładnęło mną. Słowa nie mogą tego opisać, czułem, że byłem w obecności Boga, wchodząc w przymierze z Wszechmogącym. Czułem się jakbym chciał wycofać moją obietnicę, lecz nie mogłem. Coś wydawało się mówić: „Twoja modlitwa jest wysłuchana, twoje warunki przyjęte”. I Od tamtego czasu nigdy nie opuściło mnie przekonanie, że zostałem wezwany do Chin”.
Chiny, ten wielki kraj, znany jemu od dzieciństwa, dzięki modlitwom jego ojca. Chiny, którym został poświęcony jeszcze przed swoim narodzeniem. Chiny, których potrzeba i ciemność często do niego wołały z daleka – czy to był prawdziwy Boży cel dla jego życia? Wyraźnie, jakby ktoś przemówił, doszło go w ciszy słowo:, „Zatem pojedziesz dla mnie do Chin”.
Od tego czasu jego życie zostało zespolone w jednym celu i modlitwie, gdyż Hudson Taylor nie był nieposłuszny niebiańskiej wizji, dla niego posłuszeństwo woli Bożej było bardzo praktyczną sprawą. Od razu, tak jak umiał, zaczął przygotowywać się do życia wymagającego fizycznej wytrzymałości. Zaczął uprawiać więcej ćwiczeń na świeżym powietrzu, zamienił swoje puchowe łoże na twardy materac, pilnował się, aby nie pobłażać sobie przy stole. Zamiast chodzić do kościoła dwa razy w niedzielę, poświęcił wieczór na odwiedzanie najbiedniejszych części miasta, rozprowadzając traktaty i prowadząc grupy domowe. W zatłoczonych kuchniach pensjonatów stał się pożądaną osobą, a nawet, kiedy się spieszył, jego jasna twarz i miłe słowa otwierały drogę do wielu bezpośrednich poselstw. Wszystko to prowadziło go do większego studiowania Biblii i modlitwy, gdyż tylko ten Jeden i tylko On jedynie może uczynić nas „rybakami ludzi”.
Także nauce chińskiego oddał się z zapałem. Gramatyka tego cudownego języka mogła kosztować więcej niż dwadzieścia dolarów, słownik, co najmniej siedemdziesiąt pięć. Nie mógł sobie pozwolić ani na jedno, ani na drugie. Mając jednak w ręku egzemplarz Ewangelii Łukasza w języku chińskim, cierpliwie porównując krótkie wersety z ich angielskimi odpowiednikami, odkrył znaczenie ponad sześćdziesięciu znaków. Uczył się ich i tworzył z nich swój słownik, oddając się w tym samym czasie innemu kierunkowi studiów.
„Zacząłem wstawać o piątej rano (pisał do swojej siostry w szkole), i stwierdziłem, że konieczne jest wczesne chodzenie do łóżka. Muszę się uczyć, jeżeli mam zamiar jechać do Chin. Jestem w pełni zdecydowany, aby jechać i czynię wszelkie możliwe przygotowania. Zamierzam udoskonalić swoją łacinę, uczyć się greki, zasad hebrajskiego i zdobyć tak dużo, jak to jest możliwe, ogólnych zasad informacji. Potrzebuję twoich modlitw”.
Kilka lat spędzonych w domu swojego ojca na stanowisku aptekarza przygotowującego leki, wzmocniło w nim pragnienie studiowania medycyny. A kiedy natrafiła się okazja, aby zostać asystentem wiodącego lekarza w Hull, nie wahał się z tego skorzystać. Oznaczało to opuszczenie domowego kręgu, ale najpierw w rezydencji doktora, a potem w domu ciotki, siostry jego matki, młody asystent nadal był otoczony przepychem i wygodą.
To prawdziwie wypróbowało jeden z elementów nowego życia, co poprowadziło go do poważnego zastanowienia się. Dr. Hardey płacił wystarczające wynagrodzenie, aby pokryć osobiste wydatki, lecz Hudson Taylor uważał za swój obowiązek i przywilej, dawanie dziesiątej części ze swoich przychodów na pracę Bożą. Poświęcił niedzielny czas na ewangelizację w części miasta, gdzie była nagląca potrzeba zarówno doczesnej jak i duchowej pomocy. A to wzbudziło w nim pytanie – dlaczego nie mógłby wydać mniej na siebie samego, a mieć radość w dawaniu więcej na innych??
Na peryferiach miasta, pomiędzy pustymi parcelami gruntu, podwójny rząd domków graniczył z wąskim kanałem, który swoją nazwę ”Drain” (ściek), użyczył nieatrakcyjnemu sąsiedztwu. Kanał był po prostu głębokim rowem, do którego mieszkańcy (Drainside) mieli zwyczaj wrzucać śmieci, które po części były odprowadzane wtedy, gdy fala była wystarczająco duża, gdyż Hull było miastem portowym, Te domki jak groszki na strąku rozpościerały się wzdłuż „Drain”, na pół mili. Każdy miał jedne drzwi i dwa okna. To do wynajętego pokoju w jednym z tych małych miejsc przeprowadził się Hudson Taylor, po opuszczeniu przyjemnego domu ciotki, na Charllote Street. Pani Finch właścicielka tego domu, była prawdziwą chrześcijanką i była zachwycona mając „młodego doktora” pod swoim dachem. Bez wątpienia uczyniła wszystko, co tylko mogła, aby uczynić pokój czystym i wygodnym. Wypolerowała kominek naprzeciwko okna, a posłanie przygotowała w najdalej położonym od drzwi pokoju. Jasny, sosnowy stół i jedno lub dwa krzesła uzupełniały wyposażenie. Pokój miał zaledwie dwanaście stóp kwadratowych i nie potrzebował wiele mebli. Znajdował się on na parterze, i zazwyczaj był otwarty od strony kuchni. Z okna można było dostrzec „The Funnders Arms”, wiejską gospodę, której światła były pożyteczne w ciemne noce oświetlając błoto i wodę „Drain”. Latem albo pod koniec listopada Hudson Taylor stwierdził, że jego dom w Drainsde musi dosyć ponuro wyglądać. W dodatku w zmienionych warunkach sam się stołował, co oznaczało, że kupował swoje skromne zaopatrzenie po powrocie z przychodni i rzadko zasiadał do właściwego posiłku. Spacery odbywał samotnie, a wieczory również spędzał w samotności, niedziele natomiast przynosiły długie godziny pracy w okolicy, w której mieszkał lub pośród tłumów uczęszczających do Humber Docka.
„Mając teraz dwa cele na względzie (wspominał), przyzwyczaić się do znoszenia trudów i oszczędzać, po to, aby pomóc tym, wśród, których pracowałem dla ewangelii. Szybko stwierdziłem, że na swoje utrzymanie mógłbym wydawać o wiele mniej, niż to wcześniej myślałem, że jest to możliwe. Przestałem używać masła, mleka i innych luksusów i stwierdziłem, że odżywiając się głównie owsianką i ryżem i od czasu do czasu dodatkami, bardzo mała suma była wystarczająca na moje potrzeby. W ten oto sposób ponad dwie trzecie moich dochodów mogło być użyte na inne cele, Moim doświadczeniem było, że im mniej wydawałem na siebie, a więcej dawałem innym, moja dusza doznawała coraz pełniejszego szczęścia i błogosławieństwa.” Gdyż Bóg nie ma ludzkich dłużników.
Tu w swej samotni Hudson Taylor uczył się czegoś z tego, czym Bóg może być dla tego, kto zdecydowanie podąża za Nim. Czy w tych dniach łatwego chrześcijaństwa, nie jest dobrze przypomnieć sobie, że to naprawdę kosztuje bycie mężczyzną lub kobietą, którą Bóg może używać? Nie można za nic otrzymać podobnego do Chrystusa charakteru. Nie można wykonywać Chrystusowego dzieła bez wielkiej ceny: „Czy możecie pić kielich, z którego ja piję i być ochrzczeni chrztem, którym ja jestem ochrzczony?”
Chiny w tym czasie, przyciągały nie mało publicznej uwagi, z powodu znacznych postępów „Rebelii Taiping”. Wielu modliło się, a niezliczona ilość serc bardziej lub mniej była poruszona w sprawie ich ewangelizacji. Ale kiedy nadeszło rozczarowanie i zawód z powodu przedsięwzięcia, które tak dobrze się zapowiadało, większość przestała słać pomoc i troszczyć się o tą sprawę. Spotkania modlitewne zmalały do zera, niedoszli misjonarze zawrócili do innych powołań. Datki zmalały do takich rozmiarów, że prócz jednego Towarzystwa do ewangelizacji Chin, nie istniało w rzeczywistości żadne inne. Lecz tu i tam byli tacy, na których Pan mógł liczyć – być może biedni i słabi, nieznani, małoważni, lecz gotowi przez łaskę przemierzyć całą drogę, wykonując Jego zamierzenia.
Tu w swoim spokojnym mieszkaniu w Drainside znajdował się taki człowiek. Z wszystkimi swoimi ograniczeniami, Hudson Taylor ponad wszystko pragnął charakteru Chrystusowego i Jego życia. W miarę jak nadchodziły kolejne próby, choć mógł tego uniknąć, wybierał drogę samozaparcia i krzyż, i to nie z powodu jakiś myśli o swoich zasługach, które ma, dlatego, że tak czyni, lecz po prostu, dlatego, że był prowadzony przez Ducha Bożego. W taki sposób przyjmował postawę, która nie stanowiła przeszkody dla błogosławieństwa. „Oto zostawiam przed tobą otwarte drzwi i żaden człowiek nie może ich zamknąć, gdyż, chociaż masz małą moc, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mojego imienia”. „Wielkie drzwi i możliwości... i wielu przeciwników”.
Z pewnością przeciwnicy mieli przeciwstawić się rozwojowi Hudsona Taylora w tym czasie. Wchodził on w jeden z najbardziej owocnych okresów swojego życia, obfitego w błogosławieństwa dla niego samego i dla innych. Czyż może, zatem być coś dziwnego, że kusiciel był blisko? Był samotny, głodny miłości i współczucia, a to życie samozaparcia nie było łatwe do zniesienia dla chłopca. Z tej sposobności właśnie skorzystał diabeł i na chwilę pozwolono mu wykonać najgorszą jego pracę, aby nawet i to mogło służyć dobru. To było właśnie wtedy, gdy zaledwie kilka tygodni przebywał w Drainsaid. Wtedy właśnie spadło na niego to straszne uderzenie i ta, którą miłował wielką miłością wydawała się być utraconą na zawsze dla niego. Bardzo niepewna przyszłość, pośród tych wszystkich zmian sprawiła, że coraz bardziej tęsknił za jej obecnością i towarzystwem. Ale teraz marzenie się skończyło. Wiedząc, że nic nie jest w stanie wyperswadować jej przyjacielowi zamiaru zostania misjonarzem, młoda nauczycielka muzyki – ze swoją słodką twarzą i przyjemnym głosem – po raz ostatni jasno postawiła sprawę, że nie jest gotowa jechać do Chin. Jej ojciec nie chciał o tym słyszeć, a ona też nie czuła, że nadaje się do takiego życia. To mogło znaczyć tylko jedno. Teraz serce, które najmocniej ją kochało, wydawało się być bliskie załamania. „Czy to wszystko warte tej chwili?” – nalegał kusiciel. „Dlaczego nie mógłbyś pojechać do Chin po tym wszystkim? Dlaczego całe życie trudzić się i cierpieć dla idei obowiązku? Porzuć to wszystko teraz, kiedy jeszcze ją możesz zdobyć. Zarabiaj na normalne życie jak każdy inny i służ Panu w kraju. Teraz jeszcze możesz ją zdobyć”.
Miłość nacierała ostro. Był moment zawahania. Wróg nacierał jak powódź. Chłopiec sparaliżowany smutkiem i zamiast zwrócić się do Pana o pociechę, zachował dla siebie swój smutek. Lecz nie został opuszczony..
„Samotny w przychodni (pisał na następny dzień), miałem okres topnienia. Całkowicie byłem zmiękczony i ukorzony, i miałem cudowną manifestację miłości Bożej. „Złamanym i skruszonym sercem” On nie pogardził, lecz odpowiedział na moje wołanie o błogosławieństwo we wszelkim dziele i prawdzie”.
Tak On ukorzył mnie i pokazał mi, czym jestem, objawiając Samego Siebie jako obecnego, jako stojącą przy mnie pomoc w czasie ucisku. I chociaż nie pozbawił mnie uczucia mojego przygnębienia, to jednak sprawił, że byłem w stanie śpiewać: „Jednak będę radować się w Panu, będę radować się w Bogu mojego zbawienia. Teraz jestem szczęśliwy w miłości mojego Zbawiciela. Mogę dziękować Mu za wszystko, nawet na najbardziej bolesne doświadczenie z przeszłości i ufać Mu bez strachu przed tym wszystkim, co ma nadejść”.








Rozdział 4

Dalsze kroki wiary


Kto ufa w Bożą niezmierną miłość
Buduje na skale, której nikt nie poruszy
-Neumark


„Nigdy nie składałem ofiary” – powiedział Hudson Taylor w późniejszych latach patrząc wstecz na swoje życie, w którym z pewnością tego elementu nie brakowało. Ale to, co powiedział było prawdą, gdyż rekompensaty były tak rzeczywiste i trwałe, że sam się przekonał, że gdy się postępuje według serca Bożego, to oddawanie nieuchronnie powoduje otrzymywanie. To tak bardzo okazało się tej zimy w Drainside. Nie tylko zewnętrznie, lecz również wewnętrznie zaakceptował wolę Bożą, poświęcając to, co wydawało się być najlepsze i radośniejsze, aby nie mieć przeszkód w naśladowaniu Chrystusa. Ofiara była wielka, lecz odpłata daleko większa.
„Niewypowiedziana radość (mówi nam) przez cały dzień i każdego dnia była moim szczęśliwym doświadczeniem. Bóg, mój Bóg był moją żywą, jasną rzeczywistością i wszystko, co miałem do wykonania, było tylko radosną służbą”.
Nowy ton można dostrzec z jego listów, które od tego czasu były mniej skierowane na jego wewnętrzne przeżycia, a bardziej były pełne misyjnego zamiaru, Chiny znowu wysunęły się na czoło we wszystkich jego przemyśleniach, a w jego duszy miały miejsce głębokie doznania niepokoju, co do duchowego stanu tych bez Chrystusa.
„Nie pozwól, aby cokolwiek wyprowadziło cię z równowagi droga matko (pisał w tym czasie). Misyjna praca jest zaprawdę, najbardziej szlachetnym zajęciem, w jakie kiedykolwiek śmiertelnik może być zaangażowany. Z pewnością nie możemy być niewrażliwi na więzy natury, lecz czy moglibyśmy radować się nie mając niczego, co poświęcilibyśmy Zbawicielowi? Trwaj w modlitwie za mną. Chociaż pocieszony odnośnie doczesnych spraw i szczęśliwy, i wdzięczny, potrzebuję twoich modlitw... Och, matko nie potrafię opowiedzieć ci, nie potrafię opisać jak tęsknię, aby być misjonarzem, aby nieść radosną nowinę biednym, ginącym grzesznikom. Ach, poświęcić się i być poświęconym dla tego, który umarł za mnie!... Pomyśl matko, dwanaście milionów – liczba tak wielka, że trudno sobie ją wyobrazić. Tak dwanaście milionów dusz w Chinach każdego roku, odchodzi bez Boga i bez nadziei do wieczności...Och, spójrzmy ze współczuciem na ten tłum! Bóg był miłosierny dla nas, bądźmy jak On. Muszę zakończyć. Czyż nie poświęcisz wszystkiego dla Jezusa, który umarł za ciebie. Tak matko wiem, poświęciłabyś. Bóg będzie z tobą i pocieszy cię. Muszę jechać, kiedy tylko zaoszczędzę wystarczającą ilość pieniędzy. Czuję, że nie mógłbym żyć, jeżeli coś nie zostałoby uczynione dla Chin”.
Ale im bardziej tęsknił, aby wyruszyć natychmiast pojawiały się pewne zastanowienia, które go wstrzymywały. Mały pokój w Drainside był świadkiem wielu konfliktów i zwycięstw znanych jedynie Bogu.
„Dla mnie jest to bardzo poważna sprawa (pisał tej zimy), aby rozważyć wyjazd do Chin, daleko od ludzkiej pomocy, być tam zależnym jedynie od żywego Boga w sprawie ochrony, zaopatrzenia i różnego rodzaju pomocy. Czuję, że duchowe muskuły wymagają wzmocnienia dla takiego jak to przedsięwzięcia. Co do tego nie ma wątpliwości, że jeżeli wiara nie zawiedzie to Bóg również nie zawiedzie. Lecz cóż będzie, jeżeli wiara okaże się niewystarczająca? W tamtym czasie nie nauczyłem się jeszcze, że nawet, gdy my nie wierzymy On pozostaje wierny i nie może zaprzeć się samego siebie”. W następstwie tych rozważań, bardzo poważną sprawą stało się dla mnie, nie to czy On był wierny, ale czy ja mam wystarczającą wiarę, aby zagwarantować rozpoczęcie przedsięwzięcia, które było przede mną?
”Kiedy wyruszę do Chin - myślałem – nie będę miał żadnych pretensji w stosunku do nikogo, moje jedyne wołanie będzie skierowane ku Bogu. Jak ważne jest nauczenie się przed opuszczeniem Anglii poruszyć człowieka jedynie poprzez Boga w modlitwie”.
I dlatego gotów był zapłacić każdą cenę jakakolwiek by nie była. Być może był tam jakiś brak rozsądku, może ekstremalne podejście do sprawy, lecz jakże cudownie Bóg zrozumiał i zaspokoił go! „Aby poruszyć człowieka jedynie poprzez Boga przez modlitwę” – to było jego wielką ambicją, wspaniale zrealizowaną tej samotnej zimy w Drainside.
„W Hull mój miły pracodawca (kontynuuje) prosił abym przypominał mu, kiedy jest mi winien zapłatę. Postanowiłem nie czynić tego bezpośrednio, lecz prosząc Boga, aby zechciał mu ten fakt przypomnieć. I w taki sposób zachęcić mnie poprzez danie odpowiedzi na moją modlitwę.
Pewnego razu, kiedy zbliżał się dzień zapłaty czwartej części mojej pensji, tak jak zwykle, wiele się o to modliłem. Nadszedł czas, a dr Hardey nie uczynił żadnej aluzji, co do tej sprawy. Trwałem w modlitwie. Dni mijały, a on nie pamiętał, aż w końcu, robiąc moje tygodniowe rozliczenie pewnego sobotniego wieczoru, stwierdziłem, że posiadam tylko jedną monetę – pół koronówkę. Nadal, więc nie doznawałem niedostatku i trwałem w modlitwie.
Ta niedziela była bardzo szczęśliwa. Jak zazwyczaj moje serce było przepełnione błogosławieństwami. Po uczestnictwie w porannym nabożeństwie moje popołudnia i wieczory były zajęte pracą dla ewangelii w różnych domach mieszkalnych, które miałem zazwyczaj odwiedzać w niższej części miasta. W takich momentach wydawało mi się, że niebo zaczyna się poniżej, i wszystkiego, czego mogłem się spodziewać, to dalszych sposobności do radości i nie było prawdziwszego uczucia od tego, które posiadałem..
Po zakończeniu mojej ostatniej usługi tego wieczoru, około godziny 10, przyszedł do mnie biedny człowiek. Poprosił mnie abym poszedł i modlił się za jego żoną, mówiąc, że była umierająca. Z ochotą się zgodziłem, a po drodze zapytałem, dla dlaczego nie posłał po księdza, gdyż jego akcent powiedział mi, że jest Irlandczykiem. „Uczyniłem to – powiedział, – lecz ksiądz odmówił przyjścia bez zapłacenia osiemnastu pensów, których ten człowiek nie posiadał, gdyż jego rodzina głodowała. Od razu przyszła mi myśl, że wszystkie pieniądze, jakie posiadałem, były tą pojedynczą półkoronówką, a ona była w jednej monecie. Ponadto, chociaż czekała na mnie miska wodnej owsianki, którą zazwyczaj spożywałem na kolację, miałem wystarczające dużo na śniadanie, to z pewnością nic nie miałem w nadchodzącym dniu na obiad.
Jakoś od razu został w moim sercu zatrzymany potok radości. I zamiast skarcić samego siebie, zacząłem karcić ubogiego człowieka, mówiąc mu, że to bardzo źle, że dopuścił do takiego stanu rzeczy, jaki on opisał. Powinien złożyć podanie do urzędu opieki społecznej. Jego odpowiedzią było, że tak uczynił i powiedziano mu żeby przyszedł o dwunastej godzinie następnego dnia, lecz obawiał się, że jego żona mogłaby nie przeżyć nocy. Ach, pomyślałem, jeżeli tylko miałbym dwa szylingi i sześć pensów zamiast połkoronówki, z jakąż radością dałbym tym biednym ludziom szylinga! Lecz myśl o podzieleniu się półkoronówką była daleka ode mnie. Jakaś myśl docierała do mnie, że prawda po prostu była taka, że mogłem ufać Bogu z szesnastoma pensami, lecz nie byłem przygotowany, aby ufać tylko Jemu bez żadnych pieniędzy w kieszeni.
Mój przewodnik zaprowadził mnie na podwórze, a ja szedłem za nim trochę zaniepokojony. Już raz byłem tu wcześniej, a przy mojej ostatniej wizycie zostałem szorstko potraktowany... W górę po słabo oświetlonych schodach wprowadził mnie do nędznego pokoju. Och, cóż za widok on przedstawiał! Czworo lub pięcioro dzieci stało obok siebie, a ich zapadłe policzki i oczy, bezbłędnie opowiadały historię powolnego głodowania, a leżąca na macie osoba, była biedną, wyczerpaną matką z trzydziestogodzinnym niemowlęciem, jęczącym raczej niż wołającym u jej boku..
Ach – pomyślałem, – jeżeli miałbym dwa szylingi i sześć pensów zamiast półkoronówki, z jakąż radością dałbym im jeden szyling i sześć pensów. Ale nadal nędzna niewiara powstrzymywała mnie od posłuszeństwa impulsowi, aby ulżyć ich nieszczęściu, kosztem wszystkiego, co posiadałem.
Może to wydać się dziwne, że byłem w stanie powiedzieć tyle, aby, pocieszyć tych biednych ludzi. Sam jednak potrzebowałem pociechy. Zacząłem mówić im, że nie muszą być przygnębieni i choć okoliczności, w jakich się znaleźli są bardzo ciężkie, to jest dobry i miłujący Ojciec w niebie. Lecz coś wewnątrz mnie wołało: „Ty obłudniku! Mówisz tym ludziom o dobrym i miłującym Ojcu w niebie, a nie jesteś przygotowany, aby zaufać Mu bez półkoronówki”.
Niemal zadławiłem się. Z jakąż radością poszedłem na kompromis z sumieniem, jeżeli miałbym florena i sześć pensów! Z dziękczynieniem dałbym florena i zachował resztę. Ale nie byłem jeszcze przygotowany, aby ufać jedynie Bogu bez tych sześciu pensów.
W takich okolicznościach mówienie nie było możliwe, ale dziwne, myślałem, że nie będę miał trudności w modlitwie. Modlitwa w tych dniach była dla mnie rozkosznym zajęciem. Tak spędzony czas nigdy nie wydawał mi się uciążliwy, i nie znałem, co to znaczy brak słów. Wydawało mi się, że wszystko, co powinienem uczynić, to zgiąć kolana i modlić się. Sądziłem, że wtedy przyjdzie wyswobodzenie zarówno dla nich, jak i dla mnie.
„Poprosiłeś mnie, abym przyszedł i modlił się za twoją żoną – powiedziałem do człowieka, – więc módlmy się”. I ukląkłem.
Ale nim otwarłem usta do „Ojcze nasz, któryś jest w niebie” – sumienie powiedziało mi wewnątrz: „Ośmielasz się drwić z Boga? Ośmielasz się klękać i nazywać Go Ojcem z półkoronówką w kieszeni?”
Nadszedł dla mnie czas takiego konfliktu, jakiego wcześniej nie doświadczałem. Jak przebyłem przez tą formę modlitwy, nie wiem i to czy słowa były wypowiedziane składnie, czy nie, nie wiem. Powstałem jednak z moich kolan wielce przygnębiony na umyśle.
Biedny ojciec zwrócił się do mnie mówiąc: „Pan widzi, w jakim strasznym stanie się znajdujemy. Jeżeli może nam pan pomóc, to w imię Boże, niech pan uczyni to!
Na chwilę to słowo rozbłysło w moim umyśle: „Daj temu, kto cię prosi!” A w słowie króla jest moc.
Włożywszy moją rękę do kieszeni, wolno wyciągnąłem półkoronówkę i dałem ją człowiekowi. Powiedziałem, mu, że może to wydawać się małą rzeczą dla mnie pomóc mu, gdyż widzi, że jestem dobrze ubrany, lecz dzieląc się tą monetą, daję mu wszystko, co mam. A to, co próbowałem im powiedzieć jest prawdą, Bóg rzeczywiście jest Ojcem i można Mu zaufać. I cóż za radość w pełnym uniesieniu powróciła do mojego serca! Mogłem powiedzieć wszystko, a cała przeszkoda dla błogosławieństwa odeszła, odeszła a ja ufałem na wieki.
Nie tylko życie biednej kobiety zostało uratowane, lecz, jak zdałem sobie z tego sprawę, zostało uratowane również moje życie. Mogła nastąpić katastrofa i prawdopodobnie nastąpiłaby gdyby chrześcijańskie życie nie posiadało łaski w tym czasie, aby być posłusznym przezwyciężającej mocy Ducha Bożego.
Dobrze pamiętam, tą noc, kiedy wróciłem do domu, do mojego pokoju, jakie moje serce było lekkie, tak lekkie, jak moja kieszeń. Ciemne opuszczone ulice rozbrzmiewały hymnem chwały, którego nie mogłem powstrzymać. Kiedy spożyłem moją miskę owsianki przed udaniem się na spoczynek, nie zamieniłbym jej na książęcą ucztę. Kiedy ukląkłem przy łóżku, przypomniałem Panu Jego własne słowo: „Ten, kto daje ubogim pożycza Panu”. Poprosiłem Go, aby nie pozwolił, aby moja pożyczka miała zbyt długi termin zwrotu, gdyż inaczej nie będę miał nic na obiad następnego dnia i z pokojem wewnątrz, spędziłem na odpoczynku szczęśliwą noc.
Następnego poranka pozostał mi na śniadanie talerz owsianki i zanim skończyłem go spożywać, za drzwiami dało się słyszeć stukanie listonosza. Nie miałem w zwyczaju otrzymywania listów w poniedziałek, gdyż moi rodzice i większość z moich przyjaciół powstrzymywało się od wysłania listów w sobotę. Tak więc, byłem niejako zdziwiony, kiedy weszła właścicielka domu, trzymając list albo paczkę w swojej mokrej ręce przykrytej fartuchem. Spojrzałem na ten list, lecz nie mogłem rozpoznać pisma. Była to albo dziwna, albo niewprawna ręka, a znaczek był zamazany. Skąd to przyszło, nie mogłem powiedzieć. Otwierając kopertę nie znalazłem żadnego listu, a tylko kartkę białego papieru, w którą była zawinięta para kozich rękawic, z których ku memu zdziwieniu, wypadło na podłogę pół suwerena.
„Chwała Panu!” – wykrzyknąłem – inwestycja czterystu procent w ciągu dwunastu godzin! Jakże zadowoleni byliby kupcy z Hull, gdyby mogli pożyczać swoje pieniądze na takim oprocentowaniu! Wtedy i w tamtym miejscu postanowiłem, że moje oszczędności i zarobki będzie przechowywał bank, do którego nie można się włamać, niezależnie od okoliczności. Postanowienia tego jak dotąd nie żałowałem. Nie potrafię opowiedzieć wam, jak często mój umysł przypominał mi to zdarzenie i całą pomoc, jaką ono było w trudnych sytuacjach. Jeżeli jesteśmy wierni Bogu w małych rzeczach, to zdobędziemy doświadczenie i siłę, które będą dla nas pomocą w bardziej poważnych próbach życia”.
To jednak nie był koniec całej tej historii, ani nie była to jedyna odpowiedź na modlitwę, która wzmocniła wiarę Hudsona Taylora w tym czasie.
„To znaczące i łaskawe wyswobodzenie było dla mnie zarówno wielką radością, jak i wielkim umocnieniem wiary. Oczywiście dziesięć szylingów jakkolwiek oszczędnie używanych, nie mogło starczyć na długo, dlatego konieczne było dalsze trwanie w modlitwie. Prosiłem Boga, aby większe zaopatrzenie, które mi było ciągle należne, zostało przypomniane mojemu pracodawcy i wypłacone mi. Jednakże wszystkie moje prośby wydawały się pozostawać bez odpowiedzi i zanim minęły dwa tygodnie, stwierdziłem, że w znacznej mierze znajduję się na tej samej pozycji, którą zajmowałem w tą pamiętną niedzielną noc. W międzyczasie trwałem w modlitwie, błagając Boga coraz bardziej i bardziej gorliwie, aby Sam zechciał przypomnieć dr Hardeyowi, że jest mi winien zapłatę.
Oczywiście to nie chęć posiadania pieniędzy przygniatała mnie. Te w każdej chwili mógłbym mieć prosząc o nie. Pytaniem najwyższej wagi dla mnie było: „Czy mogę jechać do Chin, czy też moja chęć wiary i mocy Boga okaże się tak poważną przeszkodą, że uniemożliwi mi ona zajęcie się tą najbardziej chwalebną służbą.
W miarę jak tydzień miał się ku końcowi, czułem się niezmiernie zakłopotany. Nie tylko siebie musiałem brać po uwagę. W sobotni wieczór musiałem zapłacić mojej gospodyni i dobrze wiedziałem, że ona tak łatwo nie może obyć się bez tych pieniędzy. Czyż nie powinienem chociażby z jej powodu porozmawiać w sprawie mojej wypłaty? Uczynienie tego, w każdym razie, będzie potwierdzeniem, że nie nadaję się do podjęcia misjonarskiego przedsięwzięcia. Poświęciłem niemal cały czwartek i piątek, oraz cały czas wolny od niezbędnych zajęć na gorliwym bojowaniu u Boga w modlitwie. Jednak w sobotni poranek byłem ciągle na tej samej pozycji, co przedtem. I teraz żarliwie wołałem o prowadzenie w tym czy nadal powinienem czekać na Ojcowski czas. Na tyle na ile mogłem to rozsądzić, otrzymywałem zapewnienie, że czekanie na Jego czas będzie najlepszym wyjściem, i że Bóg w ten czy inny sposób odpowie w mojej sprawie. Tak oto czekałem, a moje serce było teraz w odpocznieniu i ciężar odszedł.
Około piątej popołudniu w tą sobotę dr Hardey zakończył wypisywanie swoich recept i odbył swój ostatni obchód tego dnia, rozsiadł się w fotelu tak, jak to było jego zwyczajem i zaczął mówić o Bożych sprawach. Był on prawdziwym chrześcijaninem i spędzaliśmy razem wiele chwil na radosnej społeczności.
W tym czasie byłem zajęty spoglądaniem na garnek z gotującym się wywarem, który wymagał poświęcenia wiele uwagi. Zaiste było to dla mnie szczęśliwym zbiegiem okoliczności, gdyż bez żadnego oczywistego związku z tym, co mówił niespodziewanie rzekł:, „Ale, ale, Taylor, czy nie jestem ci znowu winien zapłaty?” Można sobie wyobrazić moje podniecenie. Musiałem udławić się śliną dwa, albo trzy razy zanim mogłem odpowiedzieć. Z moimi oczami skierowanymi na garnek, tyłem do doktora powiedziałem mu tak spokojnie, jak tylko mogłem, że owszem zalega pewien czas. Jakąż wdzięczność czułem w tej chwili! Bóg z pewnością usłyszał moją modlitwę i sprawił w tym czasie mojej największej potrzeby, że przypomniał doktorowi o mojej zapłacie bez słowa sugestii z mojej strony.
„Och, jakże mi przykro, że nie przypomniałeś mi – odpowiedział – wiesz jak jestem zajęty. Szkoda, że nie pomyślałem o tym trochę wcześniej, gdyż właśnie tego popołudnia, wysłałem wszystkie pieniądze, jakie miałem do banku. Gdyby było inaczej od razu bym ci je wypłacił”.
Nie da się opisać mojego zwrotu uczuć spowodowanego tym nieoczekiwanym stwierdzeniem. Nie wiedziałem, co czynić. Szczęśliwie dla mnie garnek się wygotował i miałem dobry powód, aby wybiec z nim z pokoju. Zaiste byłem zadowolony, że pozostałem z dala od zasięgu jego wzroku i niemal wdzięczny, że nie dostrzegł moich emocji.
Zaraz jak tylko poszedł, musiałem znaleźć zaciszne miejsce i wylać swe serce przed Panem, zanim uspokojenie, więcej niż uspokojenie, wdzięczność i radość zostały odnowione. Czułem, że Bóg ma swój sposób i nie ma zamiaru mnie zawieść. Szukałem już Jego woli rano i na tyle, na ile mogłem rozsądzić otrzymałem wskazanie, aby cierpliwie czekać. I teraz Bóg zamierzał dla mnie działać w jakiś inny sposób.
Wieczór minął, a moje sobotnie wieczory zazwyczaj spędzałem na czytaniu Słowa i przygotowywaniu tematu, na który spodziewałem się mówić w różnych domach mieszkalnych, na drugi dzień. Czytałem chyba trochę dłużej niż zazwyczaj. W końcu około godziny dziesiątej wieczór, kiedy nie pojawiły się żadne zakłócenia założyłem mój płaszcz i przygotowałem się do wyjścia do domu, raczej wdzięczny, że tym razem wyszedłem z kluczem w kieszeni, gdyż moja gospodyni udawała się wcześniej na spoczynek. Z pewnością tej nocy żadna pomoc nie nadejdzie. Ale być może do poniedziałku Bóg zadziała dla mnie i będę mógł zapłacić mojej gospodyni na początku tygodnia, pieniądze, które dałbym wcześniej gdyby to było możliwe.
Właśnie, kiedy miałem zakręcić gaz, usłyszałem w ogrodzie, który leży pomiędzy domem mieszkalnym, a przychodnią, kroki doktora, Śmiał się serdecznie do siebie samego, jak gdyby był czymś rozbawiony. Wchodząc do przychodni poprosił o księgę wpisów i powiedział mi, że to dziwne, ale jeden z jego najbogatszych pacjentów właśnie przyszedł, aby zapłacić za leczenie. Czyż nie było to dziwne! Nie przyszło mi na myśl, że to ma jakikolwiek związek z moją sprawą. Patrząc z pozycji niezainteresowanego widza również byłem wysoce rozbawiony, że człowiek pławiący się w bogactwie, przyszedł po godzinie dziesiątej wieczór, aby zapłacić rachunek, który jakiegoś innego dnia mógł pokryć czekiem w o wiele wygodniejszy sposób. Wyglądało to jakby ta sprawa nie dawała mu spokoju i został przymuszony, aby przyjść o niezwykłej godzinie, aby spłacić swoją należność.
Suma została należycie wpisana do księgi i doktor Hardey miał zamiar wyjść, kiedy nagle zawrócił, dając mi część banknotów i ku memu zdziwieniu i wdzięczności powiedział: „Ale, ale Taylor, również dobrze możesz ty wziąć te banknoty. Nie mam drobnych, lecz w przyszłym tygodniu mogę dać tobie wyrównanie”.
Znowu zostałem sam z nie odkrytymi uczuciami i wróciłem do mojej małej komory i wysławiałem Pana radosnym sercem, że mimo wszystko mogę pojechać do Chin.








Rozdział 5

Wiara wypróbowywana i wzmocniona


Wystarczy, że Bóg, mój Ojciec wie.
Nic tej wiary zasmucić nie jest w stanie
Wszak dać to, co najlepsze chce.
Tym, którzy Jemu pozostawiają wybór i działanie.

wybrane –



„Mimo wszystko mogę pojechać do Chin!” Lecz jak wiele prób było przed nim. Życie, które miało być wyjątkowo owocne, musiało być zakorzenione i ugruntowane w Bogu, w nadzwyczajny sposób.
Londyn nastąpił po Hall i tam Hudson Taylor wstąpił jako student medycyny do jednego z wielkich szpitali. Nadal polegał na Panu, jeśli chodzi o zaopatrzenie. I chociaż jego ojciec i Towarzystwo, które w końcu wysłało go do Chin oferowali pomoc w jego wydatkach, odczuwał, że nie wolno mu tracić sposobności do dalszego wypróbowywania obietnic Bożych. Kiedy odmówił przyjęcia hojnej oferty, w domu uznano, że Towarzystwo zaspokaja jego potrzeby. Pobierał swoje honorarium z londyńskiego szpitala, a wujek w Soho, oddał na kilka tygodni do jego dyspozycji dom, lecz poza tym nie było nic pomiędzy nim, a jego potrzebą w tym wielkim mieście, za wyjątkiem Bożej wierności. Przed opuszczeniem Hull napisał do swojej matki:
„Prawdziwie doświadczam prawdy tego słowa: „Ty zachowasz w doskonałym pokoju umysł tego, kto spoczywa na tobie, ponieważ założył swą ufność w Tobie”. Mój umysł jest tak samo spokojny, a nawet bardziej niż gdybym miał sto funtów w mojej kieszeni. Niech On zachowa mnie zawsze takim, w prostocie spolegającym na Nim, w sprawie każdego błogosławieństwa, zarówno doczesnego jak i duchowego”.
A do swojej siostry Amelii pisał:
„Żadna z sytuacji, jakie przytrafiły mi się w Londynie, nie były tymi, które odpowiadałyby mi. Ja jednak nie dbam o to, gdy On jest „ten Sam wczoraj, dzisiaj i na wieki”. Jego miłość jest niezawodna, Jego słowo niezmienne. Jego moc zawsze ta sama. Dlatego serce, które ufa Jemu jest zachowywane w „doskonałym pokoju”... Wiem On wypróbowuje mnie, tylko po to, aby moja wiara wzrosła i że wszystko to jest w miłości. Tak, jeżeli On jest uwielbiony, ja jestem zadowolony”.
Na daleką chińską przyszłość Hudson Taylor miał jedną na wszystko wystarczającą ufność. Jeżeli ona zawiedzie, to lepiej było to odkryć w Londynie niż daleko w Chinach. Dobrowolnie, z własnej woli, odciął się od wszelkich możliwych źródeł zaopatrzenia. To Boga, żywego Boga potrzebował – mocniejszej wiary, aby uchwycić się Jego wierności i więcej doświadczenia o praktyczności postępowania z Nim w każdej sytuacji. Wygoda lub niewygoda w Londynie, środki lub brak środków, wydawały się być małą sprawą w porównaniu z głębszym poznaniem Tego, od którego wszystko zależy. Teraz, kiedy pojawiła się dalsza sposobność, aby to poznanie poddać próbie, nie zawahał się, chociaż wiedział, że może to spowodować niemałe doświadczenie.
Rezultat udowodnił, że w każdej dziedzinie młody student medycyny był prawdziwie prowadzony przez Boga. Było wiele i to bezbłędnych odpowiedzi na modlitwy skierowane do Boga, kiedy przebywał w Londynie. Wzmocniły jego wiarę, dostarczając przygotowania do nieprzewidzianego rozwoju wypadków, które przyśpieszyły jego wyjazd do Chin, w przeciągu dwunastu miesięcy.
W swoim krótkim „wspomnieniu” pan Taylor opowiada historię tych doświadczeń. Wystarczy powiedzieć tutaj, że ta samotność i odosobnienie, które zostały dopuszczone, ta próba wytrzymałości – przez te wszystkie miesiące żywił się tylko ciemnym chlebem i jabłkami, przemierzając więcej niż osiem mil do i ze szpitala – i cała niepewność związana ze złączeniem się tylko z jednym Towarzystwem przygotowującym go do wysłania, przyczyniły się nie mało do uczynienia go mężem wiary, jakim się stał już w swoich wczesnych latach.
Hudson Taylor miał tylko dwadzieścia lat, kiedy nieoczekiwanie otwarła się droga i został poproszony przez chińskie Ewangelizacyjne Towarzystwo, do wypłynięcia do Szanghaju, skoro tylko znajdzie się statek płynący tam. Rebelia osiągnęła szczyt swojego powodzenia. Ze swoją stolicą usytuowaną w Nanking, te nominalne chrześcijańskie wojska, przemierzały centralne i północne prowincje tak, że nieomal dotarły do Pekinu. „Poślij mi nauczycieli, wielu nauczycieli, aby pomogli mi uczynić prawdę znaną” – napisał ich przywódca do amerykańskiego misjonarza, któremu ufał. Kiedy już moje przedsięwzięcie zakończy się sukcesem, rozniosę te naukę po całym cesarstwie, aby wszyscy mogli się nawrócić do jedynego Pana i wielbić jedynie prawdziwego Boga. Tego moje serce gorliwie pragnie.
Mówiąc krótko, wydawało się jak gdyby Chiny otwarły się nagle na posłańców ewangelii. Wszędzie zostały głęboko poruszone chrześcijańskie serca. Coś musi być uczynione, i to uczynione natychmiast, aby stawić czoło tak wielkiemu kryzysowi i na jakiś czas spłynęły pieniądze. Pośród różnych projektów, Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne postanowiło świętować swój jubileusz przez wydrukowanie milionów kopii Chińskiego Nowego Testamentu, a Towarzystwo, z którym Hudson Taylor był w kontakcie zdecydowało się posłać dwóch ludzi do Szanghaju, do pracy wewnątrz kraju. Jeden z nich szkocki lekarz nie mógł wyjechać od razu. Liczyli, więc na młodszego, mając nadzieję, że uda mu się wyruszyć w krótkim terminie, nawet, jeżeli oznaczało to dla niego poświęcenie tytułów naukowych, na które pracował w dziedzinie medycyny i chirurgii.
Był to poważny krok, który miał być uczyniony i Hudson Taylor zwrócił się naturalnie do swoich rodziców o poradę i modlitwę. Po spotkaniu z jednym z sekretarzy Chińskiego Towarzystwa Ewangelizacyjnego, napisał do swojej matki:
„Pan Bird usunął większość z moich obaw, jakie odczuwałem i sądzę, że będzie dobrze dostosować się do jego sugestii i od razu zaproponować moją kandydaturę Komitetowi. Będę oczekiwał na twoją odpowiedź i polegał na twoich modlitwach. Jeżeli będę miał wyruszyć natychmiast, to czy radzisz abym odwiedził dom przed wypłynięciem. Pragnę się znowu spotkać z tobą i wiem, że oczywiście chciałabyś mnie zobaczyć. Ale wydaje mi się, że lepiej byłoby nam nie spotkać się niż rozstawać się na zawsze. Nie, nie na zawsze!
Jeszcze mała chwilka, a wszystko przeminie
Dlaczego mamy wzbraniać się przed obiecanym krzyżem?
Uznając dla Niego wszystko inne za stratę
I jakąż zapłatą będzie Jego uśmiech, za cierpienia tej małej chwilki.
Nie potrafię więcej napisać, ale spodziewam się otrzymać, tak szybko jak to będzie możliwe, odpowiedź od ciebie. Módl się za mnie. Łatwo jest mówić o pozostawieniu wszystkiego dla Chrystusa, lecz kiedy dochodzi do próby – to tylko wtedy, kiedy stoimy „przyobleczeni zupełnie w Nim”, możemy przez to przejść. Niech Bóg będzie z tobą i błogosławi cię moja droga matko. Niech sprawi abyś niczego więcej nie pragnęła poza „poznaniem Jego, nawet w społeczności Jego cierpień”.
„Módl się za mną, droga Amelio, aby Ten, który obiecał zaspokoić każdą naszą potrzebę, był ze mną w tej bolesnej, chociaż długo oczekiwanej godzinie. Kiedy patrzymy na samych siebie, na małość naszej miłości, na bezowocność naszej służby i na mały postęp, jaki uczyniliśmy w kierunku doskonałości, jakąż ochotą dla duszy jest zwrócenie się do Niego. Zanurzenie się na nowo w „Źródle otwartym na grzech i na nieczystość”, pamiętanie, że jesteśmy „przyjęci w umiłowanym, który z Boga jest uczyniony dla nas mądrością i sprawiedliwością i uświęceniem i odkupieniem”. Och, pełnia Chrystusa!



* * * * * * *


Chiny w roku 1854, do których brzegów dotarł po trwającej pięć miesięcy podróży,były znacznie większym problemem dla ewangelizacji, niż to jest obecnie (lata trzydzieste XX wieku). Szanghaj i cztery inne Porty Traktatowe były jedynymi miejscami gdzie wolno było osiedlać się cudzoziemcom. W głębi kraju nie było ani jednego protestanckiego misjonarza. Szalała wojna domowa, a taipejska propaganda zaczęła tracić swój wcześniejszy charakter. Obecnie przeistaczała się w zepsuty polityczny ruch, który w ciągu dwunastu lat swojego istnienia zalał kraj powodzią krwi i niewypowiedzianego cierpienia. Zamiast dotarcia do Nanking i możliwości ewangelizacyjnych w głębi kraju Hudson Taylor miał wielkie trudności, aby postawić swoje stopy nawet w Szanghaju, a podróż dalej mogła być podjęta tylko kosztem wielkiego ryzyka. Z punktu widzenia lat późniejszych, kiedy to sam był odpowiedzialny za przewodzenie wielu misjonarzom, łatwo zauważyć, że wszystkie doświadczenia tych wczesnych lat były potrzebne. Był on pionierem w otwieraniu drogi w głąb Chin, i z trudnością on lub ktokolwiek inny mógł sobie wyobrazić te setki, które miały pójść w jego ślady. Każdy ciężar musiał być jego, a każda próba tak realna jak tylko doświadczenie może ją uczynić. Tak jak żelazo jest hartowane na stal, jego serce musi być mocniejsze i bardziej cierpliwe niż innych miłując i cierpiąc więcej. Ten, który miał zachęcać tysiące do życia w dziecięcej ufności, musi sam uczyć się jeszcze głębszych lekcji Ojcowskiej miłującej troski. Tak, więc zostały do niego dopuszczone trudności. Szczególnie na początku, kiedy wrażenie jest głębokie i długotrwałe, tym trudnościom towarzyszyły rozwiązania, które potem stały się błogosławieństwem całego jego życia.
Swój pobyt w Chinach rozpoczął od Szanghaju. Miasto było ogarnięte wojną. Grupa rebeliantów, znana pod nazwą „Czerwonych Turbanów”, zawładnęła chińską częścią miasta, blisko cudzoziemskiej traktatowej strefy osadniczej. Czterdzieści lub pięćdziesiąt tysięcy narodowych sił państw, których obywatele mieszkali w osadnictwie było wokół zgromadzonych. Walki trwały niemal bez ustanku i cudzoziemskie wojska często musiały być wzywane, aby chronić mieszkańców osadnictwa. Wszystkie towary, były po głodowych cenach i zarówno miasto jak i osadnictwo były tak zatłoczone, że z ledwością można było zdobyć zakwaterowanie, za jakąkolwiek cenę. Gdyby nie dr Lockhart z Misji Londyńskiej, który mógł przyjąć go do siebie na pewien czas, nowy przybysz znalazłby się w poważnych kłopotach. Nawet stamtąd, ze swego okna mógł oglądać zawziętą walkę, a wszędzie gdzie się udawał, był świadkiem takiego nieszczęścia, jakiego sobie wcześniej nie wyobrażał. Było bardzo zimno, kiedy Hudson Taylor po raz pierwszy dotarł do Szanghaju. Węgiel był sprzedawany w cenie pięćdziesięciu dolarów za tonę, nie było można, więc zbyt mocno ogrzewać domów. I chociaż nie był przyzwyczajony do luksusów i był wdzięczny za jakiekolwiek schronienie na lądzie, mimo to niemało cierpiał od przenikliwego zimna i wilgoci.
„Moja sytuacja jest trudna (pisał wkrótce po przybyciu). Dr Lockhart, wziął mnie na obecną chwilę do siebie na mieszkanie. Nie sposób kupić domu, czy to po znajomości, czy za pieniądze.... W czasie, gdy piszę, toczą się walki, a domy są wstrząsane artyleryjską kanonadą. Jest tak zimno, że z ledwością mogę utrzymać pióro. Z mojego listu do pana Pearsa dowiecie się, w jakich kłopotach się znajduję. Cztery miesiące zajmie mi czekanie na odpowiedź, a wielka dobroć misjonarzy, którzy przyjęli mnie z otwartymi ramionami, wywołuje we mnie obawę, przed byciem ciężarem. Jezus poprowadzi mnie naprzód... Miłuję Chińczyków bardziej niż kiedykolwiek. Och, być użytecznym pośród nich”.
O swojej pierwszej niedzieli w Chinach pisze tak:
„Uczestniczyłem w dwóch nabożeństwach w Londyńskiej Misji, a popołudniu wyszedłem na miasto z panem Wylie. Nigdy nie widzieliście miasta w stanie oblężenia... Niech Bóg sprawi abyście nigdy nie zobaczyli! Szliśmy w pewnej odległości od murów. Jakże smutny widok przedstawiały rzędy zrujnowanych domów. Spalone, zburzone, rozbite na kawałki, znajdowały się we wszystkich stadiach zniszczenia. Nie do zniesienia jest myśl o nieszczęściu tych, którzy kiedyś je zajmowali, a teraz, w tak surowej porze roku są wygnani z tych domów i schronień.
Gdy doszliśmy do Północnej Bramy, na zewnątrz miasta trwały gwałtowne walki. Jeden człowiek był niesiony martwy, inny miał postrzeloną pierś, a trzeci, któremu badałem ramię wydawał się być w śmiertelnej agonii. Kula gładko przeszła przez ramię, łamiąc kość na wyjściu... Trochę dalej spotkaliśmy jakiś ludzi ciągnących małą armatę, którą zdobyli, Za nimi szli następni ciągnąc za warkocze pięciu nieszczęsnych więźniów. Ci biedacy wołali do nas błagalnie abyśmy ich ratowali. Niestety nic nie mogliśmy uczynić! Prawdopodobnie od razu mieli im ściąć głowy. Mrozi krew w żyłach myślenie o takich rzeczach”.
Cierpienia tych, którzy otaczali go i fakt, że nie wiele lub nic, mógł uczynić, aby okazać pomoc, powaliłyby go gdyby nie posilenia Tego, który wycierpiał najbardziej.
„W pełni zdałem sobie sprawę (dodaje), co oznacza znajdować się tak daleko od domu, w samym centrum wojny i nie móc tych ludzi zrozumieć lub nie być przez nich zrozumianym. Ich zupełna nędza i nieszczęście i moja niezdolność, aby pomóc im, a nawet tylko wskazać na Jezusa, bardzo oddziaływały na mnie. Szatan uderzał jak powódź, lecz oto był tu Ten, który podniósł sztandar przeciwko niemu. Jezus jest tutaj, chociaż nieznany dla większości i lekceważony przez, wielu, którzy mogliby Go znać. Jest obecny i kosztowny dla tych, którzy są Jego”.
Nie brakło również osobistych doświadczeń! Po raz pierwszy w swoim życiu Hudson Taylor znalazł się w sytuacji, w której z ledwością mógł podołać swoim finansowym zobowiązaniom. Będąc w kraju chętnie żył z tego, co miał, według środków, jakie posiadał, lecz teraz nie mógł zapobiec wydatkom, które całkowicie wybiegły poza jego przychód. Mieszkając z innymi, którzy swoje pobory otrzymywali trzy lub cztery razy w miesiącu, był zmuszony stołować się tak, jak oni. Czyniąc tak spostrzegł jak jego małe zasoby topnieją z alarmującą prędkością. W kraju zbierał pieniądze na cudzoziemskie misje i wiedział, co to znaczy otrzymywać ciężko zarobione datki biednych ludzi. Pieniądze misjonarskie były dla niego świętym depozytem i konieczność tak swobodnego używania ich, doprowadziła go do prawdziwego przygnębienia. Na listy, które pisał do Towarzystwa nie otrzymywał zadawalającej odpowiedzi. Po oczekiwaniu przez miesiące na instrukcje, mógł nie otrzymać odpowiedzi na swoje najbardziej naglące pytania. Komitet w Londynie był daleko i niewiele rozumiał z jego sytuacji. Byli to bardzo zajęci ludzie, zaabsorbowani swoimi sprawami i chociaż mieli jak najlepsze intencje i prawdziwe pragnienie, aby praca Boża postępowała naprzód, nie byli w stanie sobie wyobrazić sytuacji tak różnej od tego, co do tej pory poznali w swoim życiu. Hudson Taylor robił, co mógł, aby jak najlepiej przedstawiać im tą sprawę. Mijał jednak miesiąc za miesiącem, a on pozostawał w niepewności i przygnębieniu z powodu finansów.
Szanghajski dolar mimo, ze wcześniej był wart około 50 centymów złota, dwa razy nabrał na wartości i ciągle szedł w górę, nie miał większej wartości nabywczej. Hudson Taylor zmuszony do rozszerzenia swoich wydatków, na rzeczy konieczne do życia, uczynił użytek z listu kredytowego, w który był zaopatrzony na wszelki wypadek. Jednak tego czy jego rachunki będą honorowane, nie mógł być pewien. Była to bolesna sytuacja dla tego, który był tak sumienny w sprawach pieniężnych i kosztowała go wiele bezsennych nocy.
Dodatkowo wraz z upałami lata doszły dodatkowe kłopoty. Nie od własnego Komitetu, lecz okrężną drogą, Hudson Taylor dowiedział się, że szkocki lekarz, który miał być jego towarzyszem, wypłynął z Anglii, z żoną i dziećmi. Nie otrzymał żadnych instrukcji w sprawie zabezpieczenia im zakwaterowania. W miarę jak mijały tygodnie, stwierdził, że jeżeli nie podejmie kroków w tej sprawie, to oni pozostaną bez dachu nad głową. Nie mając upoważnienia do takiego wydatku, musiał znaleźć i wynająć mieszkanie odpowiednie dla pięciu ludzi, co okazało się niełatwym zadaniem. Nie ośmielając się wynająć sedanowego krzesła – odpowiedniego środka transportu – poświęcił czas na poszukiwania w całym mieście, i w osadnictwie. W oślepiającym słońcu oglądał domy, na które nie było go stać. Jego szanghajscy przyjaciele zapewniali go, że jedyną rzeczą, jaką mógł zrobić, to kupić ziemię, i od razu budować. Jakże mógł opowiedzieć im prawdziwą sytuację, i odkryć przed nimi brak funduszy? Już i tak zbyt często pojawiała się krytyka skierowana pod adresem Towarzystwa, które reprezentował. Musiał, więc swoje kłopoty zachować dla siebie samego. I tak długo, jak to było możliwe, składać swój ciężar na Pana.
„Ten, który rzeczywiście spoczywa na umiłowanym (pisał pod wpływem tych okoliczności), zawsze stwierdzi, że można powiedzieć: „Nie będę bał się żadnego zła, gdyż Ty jesteś ze mną”. Ale ja, podobnie jak Piotr, jestem skłonny odwrócić wzrok od tego, któremu trzeba zaufać i patrzę na wiatry i fale... Och, potrzeba więcej stabilności. Czytanie słowa i rozważanie jego obietnic staje się ostatnio coraz bardziej cenną rzeczą dla mnie. Z początku pozwoliłem sobie, aby moje żądze posiadały szybki język w wypowiadaniu nadzwyczajnych rzeczy, co śmiercionośnie wpływało na moją duszę. Teraz jednak w łasce, która przekracza wszelkie zrozumienie, Pan ponownie sprawił, że Jego oblicze zajaśniało nade mną”.
A w liście do swojej siostry dodaje: „Po raz kolejny łamałem sobie głowę w sprawie domu itd. Jednak bez skutku. Uczyniłem, więc, to tematem modlitwy i złożyłem to całkowicie w ręce Pana, i teraz odczuwam zupełny pokój w tej sprawie. On będzie zaopatrywał i będzie moim przewodnikiem w podjęciu tego i każdego innego kroku”.
Może to się wydawać zbyt piękne, aby było prawdziwe, ale zaledwie dwa dni po tym jak powyższe słowa zostały napisane Hudson Taylor usłyszał o nieruchomości do wynajęcia. Nie upłynął miesiąc, a znalazł się w posiadaniu domu, który byłby wystarczająco duży do zakwaterowania oczekiwanych towarzyszy. Pięć pokojów na piętrze i sześć na parterze, wydawało się być obszerną rezydencją. I chociaż był to ubogi chiński dom zbudowany z drewna, w bardzo opłakanym stanie, to był on usytuowany z zbiorowisku ludzkim, blisko Północnej Bramy. Tutaj usadowił się sześć miesięcy po przybyciu do Chin. I chociaż sytuacja była tak niebezpieczna, że jego nauczyciel nie odważył się przybyć wraz z nim, to udało mu się zatrudnić szanghajskiego chrześcijanina. Był to wykształcony człowiek, który potrafił pomóc mu posługiwać się lokalnym dialektem. Było dla niego prawdziwą radością to, że mógł znajdować się pośród Chińczyków, w swoim własnym domu. Była to sposobność, aby z pomocą swojego nauczyciela, prowadzić codzienne spotkania i wykonywać wiele medycznej pracy. Jednak usytuowanie budynku okazało się bardziej niebezpieczne, niż przewidywał. Znajdował się on poza ochroną osadnictwa, a w zasięgu cesarskiej artylerii, która nieustannie ostrzeliwała Północną Bramę. Nie trudno, zatem było zgadnąć, dlaczego ten dom stał pusty. Przez około trzy miesiące młody misjonarz miał nadzieję, że sytuacja ulegnie zmianie na lepsze. Wkrótce jednak była tak rozpaczliwa, że jego życie było nieustannie w niebezpieczeństwie. Był zmuszony, aby dzień w dzień być świadkiem diabelskiego okrucieństwa. W końcu nie pozostawało mu nic do wyboru, jak tylko powrócić do Londyńskiej Misji.
Tam w samą porę, na przybycie Parkerów udało się znaleźć schronienie. Mały domek leżący na terenie Londyńskiego Towarzystwa Misyjnego, leżący obok domu dr Lockharta, był własnością najdroższych przyjaciół Hudsona Taylora w Chinach. Często przesiadywał przy ich kominku biorąc udział w radościach młodego angielskiego misjonarza i jego żony (Rev. J.S. Burdona z Kościelnego Towarzystwa Misyjnego, później biskupa Hongkongu i przez prawie pięćdziesiąt lat oddanego i skutecznego misjonarza w Chinach). Jednak wraz z przyjściem ich pierwszego dziecka dom uległ rozbiciu i ojciec przekazał swoje osierocone, z powodu utraty matki, dziecko pod opiekę swoich współpracowników. Pogrążony w smutku z powodu swojego przyjaciela Hudson Taylor, nie zdawał sobie sprawy, że to doświadczenie pustego domu, tak często wspominane w jego pamiętnikach, będzie dotyczyło jego samego. Zanim, więc opuścił swoje niebezpieczne mieszkanie przy Północnej Bramie, dom Burdonów był do wynajęcia.
Przyjazdu Parkerów oczekiwano codziennie. I chociaż to sprawiło, że Hudsonowi Taylorowi zostały tylko trzy dolary w ręku, na własną odpowiedzialność zabezpieczył dom. Uczynił to w sam raz na czas, aby przyjąć swoich towarzyszy wraz z urodzonym na morzu dzieckiem.
Aby zaradzić sytuacji, cieszył się, że połowę domu może wynająć innej misjonarskiej rodzinie znajdującej się w kłopotach. Jednak to sprawiło, że dla niego i Parkerów pozostały tylko trzy pokoje. Ale nawet wtedy nie był w stanie odpowiednio ich umeblować. Te kilka mebli, które mieli, ubogo się przedstawiało, jak na potrzeby sześciorga ludzi. To był jednak początek kłopotów, bowiem dr Parker również posiadał zaledwie kilka dolarów przy sobie. Po długiej podróży statkiem był zależny od listu kredytowego, wydanego przez Towarzystwo, który z powodu jakiejś pomyłki nie dotarł. Sądzono, że został on wysłany zanim Parkerowie opuścili Anglię.
Mijały miesiące, a żadna wiadomość lub wskazówka, dlaczego ten list jeszcze nie dotarł, nie pojawiła się. Nie przygotowana do spędzenia surowych zim, rodzina bardzo potrzebowała cieplejszego ubrania i pościeli. Trudno sobie wyobrazić jak przeżyli te wszystkie surowe miesiące, lecz nie jest trudne wyobrażenie sobie, jakie były komentarze cudzoziemskiej wspólnoty.
Państwo Parkerowie znosili to w ciszy, nie rezygnując ze swojej misyjnej pracy, chociaż byli kuszeni możliwościami, jakie były otwarte dla lekarzy w Szanghaju. Pan Parker wraz ze swoim młodym kolegą, regularnie wyruszali na miasto i do okolicznych wiosek, by głosić ewangelię. W domu, w ciasnym mieszkaniu oddawali się wytrwale nauce.
Wszystkie te lekcje pouczyły Hudsona Taylora, jak nie należy postępować z tymi, którzy w sposób ludzki są zależni od troski innych. Kilku członków Komitetu w Londynie, było osobistymi przyjaciółmi misjonarzy. Niezapomniana była społeczność z nimi w duchowych rzeczach w Totenham oraz w innych miejscowościach, a nawet wtedy, gdy popełniane przez nich błędy były dotkliwie odczuwalne, Hudson Taylor tęsknił do ich atmosfery modlitwy i miłości Bożego Słowa. Czegoś jednak brakowało i to młody misjonarz musiał odkryć, aby móc być zarówno praktyczny jak i duchowy, w duchowym przywództwie, które miało nadejść. Tak, więc, jak Józefa w dawnych czasach, żelazo przeniknęło jego duszę. Z tej jednak wytrwałości, miała nadejść ulga dla tych, którzy mieli nadejść później.
„Pytasz się jak przeszedłem poprzez moje kłopoty (pisał do swojej siostry i powiernika zarazem). Oto sposób... Oddaje je Panu. Zanim napisałem, to powyższe, czytałem mój wieczorny fragment Pisma. Psalmy 72 do 74. Czytaj je, a zobaczysz jak są one pożyteczne. Nie wiem jak to jest, ale rzadko, mogę czytać Pismo bez radości i wdzięczności. Spostrzegłem, że to miejsce gdzie jestem i znajdowałem się od czasu mojego przybycia, bardziej prowadziło mnie do poprawy i rozwoju, niż jakiekolwiek inne, chociaż pod wieloma względami było bolesne i dalekie od tego, co sam bym wybrał. Och, więcej prostego spolegania na mądrości i miłości Bożej!”





Rozdział 6

Przyjaźń i coś więcej


Miłość, która ugina się pod ciężarem swego brata
Gdy wszystkie troski odlecą jakże on się wzbije
Miłość, która o nic się nie pyta, nagrody nie domaga
Jakże to będzie, gdy oczy słodsze niż swe własne odkryje.



Nic z zapisków tych pierwszych dwóch lat w Chinach, nie jest bardziej zadziwiające, niż sposób, w jaki Hudson Taylor poświęcił się pionierskiej ewangelizacji. Można by sądzić, że z powodu nauki języka, pośród warunków wojennych i niemal przygnieciony innymi doświadczeniami, rzadko stać go było na wyprawy w głąb kraju. Ale do tych lat przynależy, co najmniej dziesięć ewangelizacyjnych podróży i wszystkie z nich były mniej lub bardziej znaczące w swojej odwadze i wytrwałości.
Na północ, południe, zachód od Szanghaju, rozciągał się zaludniony region dostępny przez niekończącą się sieć kanałów. Dżonek było pełno, dostarczały one schronienia w nocy, a w dzień środka transportu, tak, więc podróżnicy nie byli zależni od chińskich gospod. Proste posiłki dostarczały pożywienia dla rodziny wioślarzy jak i dla „gości”, mogły być one uzupełniane z jego własnych zasobów. Łóżka były po prostu drewnianymi deskami, a maleńkie okienka często znajdowały się na poziomie podłogi. Na tych łóżkach można było położyć się lub usiąść, natomiast proste stanie nie było możliwe. Niedogodności było wiele, lecz była to możliwość, aby od jednego miasta do drugiego, od jednej wioski do drugiej docierał do ludzi. Nieustannie wolno przepływali obok położonych wzdłuż kanału wiosek.
To samo przywiodło tu Hudsona, Taylora, co jego Mistrza, dawno temu. To samo „muszę”, było w jego sercu. „Muszę wykonywać dzieła tego, który mię posłał”, „muszę głosić Królestwo Boże również innym miastom”, „inne owce mam... te również muszę przyprowadzić”. Nie wystarczało pójść na ulice i boczne drogi Szanghaju, inni to już w pewnym stopniu czynili. Jego serce było obciążone poczuciem odpowiedzialności wobec tych, którzy byli znacznie dalej, a którzy nigdy nie słyszeli o drodze zbawienia i nigdy nie usłyszeliby, jeżeli ta prawda nie zostałaby im przyniesiona przez napełnionych Chrystusem posłańców. Tak, więc nic nie mogło go powstrzymać, „ani chłód zimy, ani upały lata, ani nawet niebezpieczeństwo wojny, która w każdej chwili mogła zagrozić życiu Europejczyka lub odciąć mu drogę powrotu do Szanghaju”.
Jeszcze jedna podróż się nie skończyła, a już zaczynały się przygotowania do następnej. Po okresie czasu spędzonego na nauce, był na tyle dobrze zaznajomiony z językiem, że mógł w jednakowy, stopniu zrozumieć dialekt mandaryn, jak i lokalny dialekt, a podróże, które po tym nastąpiły były tak intensywne, że te dziesięć podróży odbywało się w ciągu 15 miesięcy. Przed przybyciem dr Parkera, zostało uczynionych wiele krótkich wypraw do miejsc oddalonych dziesięć lub piętnaście mil od Szanghaju, a w czasie pierwszych trzech miesięcy, kiedy byli razem rozprowadzili tysiąc osiemset sześćdziesiąt Nowych Testamentów i fragmentów Pisma i ponad dwa tysiące książek i traktatów. Musiały być one rozdawane z największą uwagą tylko tym, którzy umieli czytać, a jako, że większość z nich nie potrafiła czytać, oznaczało to, że znaczną ilość czasu zajmowało wyjaśnianie poselstw, książek zmieniającym się tłumom. Następnie na początku zimy, od stycznia do marca zostały podjęte cztery podróże i to pomimo zerowej temperatury. Kolejne nastąpiły w kwietniu, maju, lipcu, sierpniu i wrześniu. Przebywali na zewnątrz przez cały dzień, pośród tłumów oraz w łodzi, która na noc musiała być zamykana z powodu rzecznych złodziei. Niewielkiej też doznawali ulgi od męczących upałów. Nic jednak nie powstrzymało młodego ewangelisty.
Niebezpieczeństwo tych podróży było znaczne i kiedy był bez towarzysza, dotkliwie odczuwał samotność. Z dala od innych cudzoziemców, poruszając się pośród niezbyt przyjaznych tłumów, cicho wykonywał swoją misję. Stwierdził przy tym, ze jego medyczne wyposażenie ma wielką wartość w otwieraniu drogi do ludzkich serc. W międzyczasie jego serce coraz głębiej doznawało, co oznacza żyć i umrzeć bez Chrystusa i jego spojrzenie na tą sprawę uległo rozszerzeniu się. Ze świątynnych wzgórz i szczytów starodawnych pagód, mógł spoglądać na miasta i wioski, gdzie było widać domy, zamieszkane przez miliony ludzi – mężczyzn, kobiet i dzieci, którzy nigdy nie słyszeli tego jedynego Imienia, „przez, które mogą być zbawieni”. Wielkie myśli, głębokie myśli, poruszały jego serce, „myśli, które pozostały do końca”. Pośród tych wszystkich wydarzeń, wojna domowa osiągnęła swój rozpaczliwy szczyt i Szanghaj upadł pod atakiem wojsk rządowych. Hudson Taylor podróżował w tym czasie ze starszym misjonarzami w kierunku jeziora Suchow. Byli nieobecni przez wiele dni, kiedy zobaczyli ze szczytu wzgórza dym ogromnego pożaru. Tak wielki ogień w tym kierunku mógł oznaczać tylko jedno – Szanghaj płonął! Cóż się działo z ich rodzinami w osadnictwie? Postanowili wracać od razu, ich obawy potwierdził widok uciekających rebeliantów, którzy szukali schronienia. Oczywiście misjonarze, nie mogli go dać i ludzie ci zostali złapani i ścięto im głowy na ich oczach.
Gdy podążali śpiesznie naprzód, wzrastało ich zrozumienie sprawy. Widzieli dowody strasznej katastrofy, jaka miała miejsce. Osadnictwo, jednakże było w takim stanie, w jakim je pozostawili. Nasycone rzezią wojska cesarskie zbyt bardzo radowały się ze swego zwycięstwa, by zwracać uwagę na cudzoziemców.
„Szanghaj żyje teraz w pokoju (pisał Hudson Taylor), lecz jest to jakby pokój śmierci. Co najmniej dwa tysiące ludzi zginęło, a tortury, jakim niektórzy z pokonanych zostali poddani, nie dorównają najgorszemu barbarzyństwu Inkwizycji. Miasto to, to jakby masa ruin, a wiele ze zrujnowanych obiektów, które przetrwały, przedstawiają żałosny widok”.
Najgorsze już minęło i Hudson Taylor i jego koledzy, poświęcili się opiece nad ludźmi, nad ich ciałem i duszą. W międzyczasie oczekiwali na odpowiedź od ich komitetu, co do bardziej ustalonej pracy. Jednak odpowiedź, od której jak wydawało się zależy ich przyszłość, długo nie nadchodziła.
Lato w tym okresie, było bardzo upalne, w ich zatłoczonych pokojach było duszno, a jednak krótka wizyta w Ningpo otwarła kuszącą perspektywę. Misjonarze w tym mieście, odczuwając potrzebę posiadania szpitala, aby uzupełnić swoją, skądinąd skuteczną organizację, wysłali gorące zaproszenie do dr Parkera, aby podjął się tej pracy, obiecując swoje wspólne poparcie. W tych okolicznościach, kiedy nadal oczekiwano na odpowiedź od Komitetu, otrzymali zawiadomienie, że dom, który dzielili z inną rodziną, wkrótce będzie potrzebny dla członków misji, do której należał. Ich współlokatorzy przeprowadzili się do swojego budynku. Oni nie znajdowali się w sytuacji, w której mogliby zbudować budynek lub znaleźć mieszkanie do wynajęcia, czy to w Osadnictwie, czy to w Chińskim mieście.
Hudsonowi Taylorowi wydawało się, że tylko jeden kierunek leży przed nim otwarty, w szczególności, kiedy długo oczekiwana odpowiedź okazała się niepomyślna. Komitet nie był przygotowany, aby wydać pieniądze na budownictwo w Portach. Chcieli, aby pracownicy wyruszyli w głąb kraju, chociaż nie powiedziano im gdzie mają mieszkać dopóki, to nie stanie się wykonalne. Pod wpływem takich okoliczności, państwo Parkerowie, zdecydowali się udać do Ningpo, a ich kolega został pozostawiony w niepewności. Jego przyjaciele odjechali, utracił dom, a nawet w Chińskim mieście nie można było znaleźć żadnego zakwaterowania, jak zatem mógł pozostać w Szanghaju, aby nadal wykonywać swoją pracę?
Przez jakiś czas nie wiedział, co czynić, lecz stopniowo z tych trudności wyłoniła się nowa linia postępowania. Szukał bez żadnego powodzenia miejsca, które mógłby wynająć na swój dom. Szybki napływ nowej ludności sprawił, że problem mieszkaniowy w Szanghaju, był bardziej dotkliwy niż przedtem.
Jeżeli nie mógł nabyć domu na wybrzeżu, dlaczego nie wziąć łodzi, jak to czyniło wielu Chińczyków i mieszkać w niej? To dobrze pasowało do projektu, który już pojawił się w jego umyśle, aby zaadoptować chiński ubiór, aby lepiej wykonywać swoją pracę. Tak oto wszystko zaczynało się układać. Mógł zabrać kilka swoich rzeczy do Ningpo, kiedy wyruszył, aby odprowadzić Parkerów i powrócić całkowicie upodobniony do ludzi, którym poświęcił swoje życie.
Krok ten jednak nie był tak prosty, jakby się wydawało. Noszenie chińskiego ubioru w tych dniach powodowało zgolenie włosów w przodu głowy i zapuszczenie warkocza. Żaden misjonarz lub cudzoziemiec nie przyswoił sobie takiego zwyczaju. Chiński ubiór mógł być zakładany na zwyczajne ubranie, przy okazji przypadkowych podróży, lecz rezygnacja z europejskiego ubrania i zaadoptowanie tubylczego stroju było zupełnie inną sprawą. Hudson Taylor przebywał już półtora roku w Chinach, i zdawał sobie sprawę, jakie społeczne odrzucenie powoduje taka postawa. Przez pewien czas toczył walkę, chociaż ciągle wzrastało w nim przekonanie o mądrości, tak podjętego kroku z powodu wyższych racji.
To była droga dostępu do ludzi, do, których pragnął dotrzeć. Niedawna, dwudziestopięciodniowa podróż, kiedy to przemierzył sto mil w górę Jangcy, upewniła go, że można było więcej uczynić niż to ogólnie zakładano w podróżnej ewangelizacji. Z pięćdziesięciu ośmiu odwiedzonych miasteczek i miast, pięćdziesiąt jeden nigdy wcześniej nie spotkało się z przesłaniem ewangelii. Trudy i zmęczenie podróżą, w znacznej mierze zawdzięczał faktowi, że nosił europejskie ubranie, najbardziej cudzoziemski strój dla tych, którzy nigdy wcześniej go nie widzieli. Uwaga była ciągle odwracana od jego poselstwa, z powodu jego wyglądu, który dla słuchaczy był niepoważny i komiczny. Była to, zatem ważna sprawa, aby być odpowiednio przyjętym przez Chińczyków.
W październiku napisał:
„Dr Parker jest, w Ningpo, lecz ja nie jestem sam. Tak wyraźnie odczuwam obecność Boga, który jest ze mną, jak nigdy wcześniej nie było mi dane. Mam także wyraźne pragnienie modlitwy i czuwania, są to rzeczy bardzo błogosławione i konieczne”.
Chociaż małe miejsce zamieszkania, które posiadał było przyjazne i wiele miał wokół siebie możliwości, Hudson Taylor, ponownie wyruszył do „regionów w dali”. Jego chrześcijański nauczyciel pozostał, aby zaopiekować się zainteresowanymi sąsiadami w Szanghaju. Inni misjonarze również wykonywali piękną i intensywną pracę w tym wielkim centrum. Może wydawać się, że nie była to zbyt owocna metoda, ale było, to pójście za nauką i przykładem Pana. A jeżeli ten kierunek nie zostanie obrany, jak ci, którzy znajdują się dalej, kiedykolwiek usłyszą? W dniach, które nadeszły, radość i smutek dziwnie mieszały się ze sobą, gdyż, chociaż w swojej podróży odnosił sukcesy, to cel wprowadził go w kłopoty. Jego przeznaczeniem była wielka wyspa Tsungning z populacją ponad 1 milion ludzi, bez ani jednego protestanckiego misjonarza. W towarzystwie pana Burdona Hudson Taylor odwiedził Tsungning rok wcześniej. Teraz czekało go całkiem inne przyjęcie. W pierwszym miejscu, w którym wylądował, ludzie po prostu nie chcieli słyszeć o jego odjeździe. Ubrany jak oni sami, nie wydawał się być cudzoziemcem. A jego lekarska skrzynia przyciągała ich w niemniejszym stopniu, co jego głoszenie. Kiedy usłyszeli, że potrzebował pokoju na piętrze z powodu wilgotnej okolicy, powiedzieli: „Niech mieszka w świątyni, jeżeli nie można znaleźć nigdzie domu z piętrem”. Miał jednak nadejść właściciel, którego dom posiadał pewien rodzaj strychu, i w ciągu trzech dni od swego przybycia Hudson Taylor, znalazł się w posiadaniu swojego pierwszego domu w „wewnętrznych Chinach”.
To była wspaniała rzecz, jak również odpowiedź na jego poselstwo. Sąsiedzi każdego dnia przychodzili na spotkania, a strumień odwiedzających i pacjentów wydawał się nie kończyć. Sześć tygodni tej szczęśliwej pracy spowodowało powstanie opozycji w grupie lekarzy. Było to spowodowane zaistnieniem grupy szczerze zainteresowanych. Jednym z nich był kowal o imieniu Chang, a innym businessman o dobrej pozycji, „którego serce Pan otworzył”. Jego pierwszy nawrócony Kwei-Hwa i inny chrześcijański pomocnik byli z nimi. Tak więc, gdy Hudson Taylor musiał powrócić do Szanghaju po zaopatrzenie, mała grupa nadal była otoczona dobrą opieką. I wtedy przyszło rozczarowanie, które było zarówno bolesne jak i nieoczekiwane. Nie wiedział o tym, że na Tsungning zaczęto używać przeciwko niemu wpływów. Wysoki urzędnik był naciskany przez pewnych lekarzy i aptekarzy, aby uwolnić ich od obecności tego, którego uważali za swojego rywala, chociaż młody lekarz nie przyjmował zapłaty za swoją medyczną pracę. Czekało na niego wezwanie do Brytyjskiego Konsulatu, a jego prośba, aby pozwolono mu pozostać na wyspie, gdzie wszystko wydawało się pokojowe i przyjacielskie, była daremna. Konsul przypomniał mu, że Brytyjski traktat zakłada jedynie przebywanie w portach i jeżeli będzie usiłował osiedlić się gdzie indziej, to będzie podlegał karze grzywny w wysokości pięciuset dolarów. Musi opuścić swój dom, zabrać swoje rzeczy do Szanghaju i uważać, aby w przyszłości nie łamać prawa. To wszystko się działo pomimo faktu, że francuscy księża mieszkali na Tsungning, chronieni przez dodatkowy traktat, który orzekał, o czym Hudson Taylor dobrze wiedział, że immunitet przyznany innym narodom, stosuje się również do Brytyjczyków. Mógł odwołać się do wyższych władz, lecz w międzyczasie mógł tylko zaakceptować decyzję konsula.
Tego wieczoru napisał do kraju rozdzierający serce list. Ci młodzi zainteresowani – Czang, Sung i inni – co stanie się z nimi? Czyż nie byli jego dziećmi w wierze? Jakże mógłby opuścić ich bez żadnej pomocy i z tak małym poznaniem spraw Bożych? Pan jednak pozwolił na to, Praca należała do Niego. On ani nie zawiedzie ich, ani ich nie opuści. „Moje serce będzie prawdziwie smutne, gdy nie będę już więcej mógł być z tobą na zgromadzeniach” – powiedział kowal, gdy ostatniego wieczora byli razem. „Będziesz jednak miał nabożeństwa w swoim domu” – odpowiedział jego przyjaciel. „Nadal miej zamknięty swój warsztat w niedzielę, gdyż Bóg jest tutaj, czy jestem tu, czy mnie nie ma. Weź kogoś, aby ci czytał i zgromadź swoich sąsiadów, aby słuchali ewangelii”. „Wiem tak mało”, dodał Sung, „i kiedy czytam w żaden sposób nie mogę zrozumieć wszystkich liter. Moje serce jest zasmucone, ponieważ ty musisz opuścić nas, lecz dziękuję Bogu, że kiedyś przysłał cię do tego miejsca. Moje grzechy, kiedyś tak ciężkie, są teraz złożone na Jezusa i On codziennie daje mi radość i pokój”.
Zakłopotany i rozczarowany młody misjonarz, mógł tylko czekać na Boga, co do przyszłego biegu spraw.
„Módlcie się za mnie (Pisał do swoich rodziców w tym czasie)). Potrzebuję więcej łaski i życia daleko poniżej moich przywilejów. Och, odczuwać więcej, jak Jezus to czynił, kiedy powiedział: „Kładę moje życie za owce”. Nie chcę być jak ten najemnik, który ucieka, kiedy wilk jest, blisko, ale też nie chcę lekkomyślnie narażać się na niebezpieczeństwo, kiedy o wiele więcej może być uczynione w bezpieczeństwie. Chcę poznać wolę Pana i mieć łaskę, aby ją wykonać, nawet, jeżeli to spowoduje pozbawienie mnie obywatelstwa. „Teraz moja dusza jest uciśniona i cóż ja powiem?... Ojcze uwielbij swoje imię?” Módl się za mnie, abym mógł być naśladowcą Chrystusa, nie tylko w słowie, lecz i w czynie i prawdzie”.
Całkowicie nieznany dla uciśnionego serca był ktoś inny, mocniejszy, głębiej ugruntowany i bardziej doświadczony w sprawach Bożych niż on sam, stawiający czoło temu samemu problemowi. Ten człowiek także był pod brzemieniem ginących milionów w wewnętrznych Chinach. Również wypróbowywał możliwości wędrownej ewangelizacji i odkrył zachęcające możliwości dla takiej pracy. Lecz nie powiodło mu się dotarcie do Nanking i zamknięty w swojej łodzi powoli wracał na wybrzeże. William Burns, kaznodzieja i ewangelista, którego Bóg tak znacząco użył w Szkocji i Kanadzie, w potężnym przebudzeniu w 1839r., właśnie wtedy zbliżał się do Szanghaju. Tam spotkał Hudsona Taylora w godzinie potrzeby. Nie trwało długo, jak rozpoznali w sobie pokrewnego ducha i to pomimo dzielącej ich różnicy wieku. Jak Paweł i Tymoteusz, zbliżyli się do siebie. Te zimowe dni zobaczyły początek przyjaźni przeznaczonej nie tylko do ukształtowania misjonarskiego życia Hudsona Taylora, lecz charakteru dalekosiężnego przebudzenia, które miało się rozwinąć pod jego kierownictwem. Teraz już nie jedna, ale dwie łodzie płynęły razem poprzez sieć kanałów wiodących w głąb kraju z Szanghaju. Każdy z misjonarzy miał ze sobą Chińskiego misjonarza, a także innych pomocników, tak, więc codzienna społeczność na łodziach urosła do rozmiarów małego nabożeństwa. Pan Burns opracował swoją linię postępowania w tej pracy, którą jego towarzysz z radością naśladował. Wybierając ważne centrum, pozostawali dwa albo trzy tygodnie na jednym miejscu. Każdego poranka wyruszali z określonym planem, czasami idąc razem, czasami rozdzielając się, aby odwiedzić różne miejsca. Pan Burns wierzył w cichy początek na obrzeżach każdego miasta, gdzie cudzoziemcy rzadko byli widywani. Następnie, wierzył, że należy stopniowo wykonywać pracę w kierunku bardziej zaludnionych dzielnic. Tak, więc poświęcali kilka dni na głoszenie na przedmieściach, systematycznie zbliżając się do zatłoczonych ulic i placów targowych. W końcu mogli udać się w każdym kierunku, bez narażania się na złość i wrogość właścicieli sklepów. Następnie mogli odwiedzając świątynie, szkoły i herbaciarnie, wracać regularnie do najlepszych miejsc głoszenia. Ogłaszając na każdym spotkaniu, kiedy będą tu znowu. Byli zadowoleni widząc często te same twarze, a zainteresowani słuchacze byli zapraszani do łodzi na dalszą rozmowę.
W miarę jak mijał czas, nie uszło uwagi pana Burnsa, że Hudson Taylor, chociaż znacznie młodszy i mniej doświadczony, miał bardziej uważnych słuchaczy. Był nawet zapraszany do prywatnych domów, podczas gdy on sam pozostawał na zewnątrz. Wydawało się, że szumowiny zawsze gromadziły się wokół kaznodziei w cudzoziemskim stroju, podczas gdy ci, którzy chcieli słuchać, bez przeszkód szli do jego, mniej rzucającego się w oczy, przyjaciela. W rezultacie tego pan Burns tak stwierdził w kolejnym swoim liście:
„Styczeń 26, 1856r.
Jest teraz 41 dzień odkąd wyjechałem z Szanghaju. Znamienity młody angielski misjonarz, pan Taylor, z Chińskiego Ewangelicznego Towarzystwa, został moim towarzyszem. Doświadczyliśmy wiele miłosierdzia, a przy pewnej okazji, znacznej pomocy w naszej pracy.
Muszę jeszcze raz opowiedzieć historię, którą już musiałem opowiadać więcej niż jeden raz, jak to się stało, że nałożyłem chiński ubiór, który teraz noszę. Pan Taylor dokonał tej zmiany, kilka miesięcy wcześniej. Stwierdziłem, że w konsekwencji był mniej niepokojony w głoszeniu, przez tłum, zatem doszedłem do wniosku, że moim obowiązkiem jest pójście za jego przykładem... Mamy rozległe, bardzo rozległe pole pracy w tym regionie, że być może będzie trudne jednemu osiąść w jakimś konkretnym miejscu. Ludzie słuchają z uwagą, lecz my potrzebujemy mocy z góry, aby ich nawrócić i zachęcić. Czy jest pośród ludu Bożego w Kilsyth, jakiś duch modlitwy w naszej sprawie? Albo czy jest czyniony wysiłek, aby szukać tego ducha? Jakże wielka jest ta potrzeba i jakże wielkie argumenty i motywacje, aby modlić się w tej sprawie! Żniwo tu jest prawdziwie wielkie, a pracowników niewielu i słabo nadających się, bez wielu środków łaski do takiej pracy. A mimo to łaska może uczynić kilka słabych narzędzi środkami do dokonania wielkich rzeczy – większych niż moglibyśmy przypuszczać”.
Modlitwa była atmosferą życia Williama Burnsa, a Słowo Boże jego codziennym pożywieniem.
„Był on potężnym w Pismach (napisał jego biograf), a jego największą mocą w głoszeniu był sposób, w jaki używał „miecza Ducha” przeciwko ludzkim sumieniom i sercom... Czasami komuś mogło się wydawać, że słucha nowego rozdziału z Biblii, kiedy po raz pierwszy został wygłoszony przez żyjącego proroka... Jego całe życie, było dosłownie życiem modlitwy, a cała jego służba serią bitew stoczonych u tronu miłosierdzia... W przekopywaniu Słowa, wykopywał tu i ówdzie wielkie bryły złota, które składały się na część jego duchowego bogactwa na zawsze”.
Kulturalny, towarzyski, ze zdrowym rozsądkiem, był idealnym towarzyszem. Rozkoszował się religijną muzyką. Cudowny zbiór anegdot nadawał urok jego towarzystwu, był także hojny w przypominaniu swoich doświadczeń ku pożytkowi innych. I ten człowiek, przyjaźń tego człowieka z tym wszystkim, czym on był, była darem i błogosławieństwem od Boga w tych szczególnych okolicznościach dla Hudsona Taylora. Pod takim wpływem wzrastał on i doszedł do zrozumienia duchowych wartości, które odcisnęły się na całym jego późniejszym życiu. William Burns był dla niego lepszą szkołą niż college ze wszystkimi swoimi korzyściami, gdyż on wcześniej od niego mieszkał w Chinach, w których całej rzeczywistości musiał się znaleźć i którą musiał znać.
Przez siedem szczęśliwych miesięcy, razem pracowali, najpierw w rejonie Szanghaju, a następnie w wielkim mieście Swatow i w jego okolicach. Wezwanie do tego południowego portu przyszło nieomal nieoczekiwanie i mieli oni przywilej być misjonarzami na tym trudnym, lecz teraz owocnym polu. Lecz gdyby nie ich chińskie ubrania, nie mogliby żyć bezpośrednio w mieście tak, jak to teraz czynili i pozyskać przyjaźń tak wielu niespokojnych sąsiadów. Pod koniec czterech miesięcy byli w stanie, dzięki Bożemu błogosławieństwu, dla medycznej pracy, wynająć całą posiadłość, którą mogli zająć za wyjątkiem jednego pomieszczenia. Wydawało się, że ich początkowe trudności dobiegły końca.
Wtedy na prośbę pana Burnsa, jego młody towarzysz zgodził się powrócić do Szanghaju, aby wziąć medyczne przyrządy, pozostawione tam dla bezpieczeństwa i chociaż cień dłuższego rozstania padł na jego serce, chociaż niechętnie, wyruszył. Opuszczenie pana Burnsa, który samotnie stawiał czoła najgorszemu upałowi lata, było nie mniej przygnębiające, niż pozbawione towarzystwa, które tak wiele znaczyło w jego życiu.
„Te szczęśliwe miesiące były dla mnie niewypowiedzianą radością i pociechą (wspomina długo później). Nigdy nie miałem takiego duchowego ojca, jak pan Burns i nigdy wcześniej nie poznałem tak szczęśliwego, świętego związku. Jego miłość dla Słowa była cudowna, a jego święta powaga życia i nieustanna społeczność z Bogiem, sprawiły, że społeczność z nim zaspokajała najgłębsze pragnienia mego serca”.
Jednak lekarstwa i narzędzia były potrzebne, gdyż pan Burns zapalił się do rozwinięcia działalności szpitala. Tak, więc, pan Hudson Taylor popłynął do Szanghaju, po to tylko, aby stwierdzić, że wszystkie jego medyczne środki zostały zniszczone w pożarze. I zanim udało mu się je zastąpić innymi, doszły go przygnębiające wieści, że jego umiłowany i czcigodny przyjaciel został aresztowany przez chińskie władze i wysłany pod eskortą w trzydziestojednodniową podróż do Kantonu. Wstrząs był o tyle bardziej bolesny, że zabroniono im powrotu do Swatow, a droga, która wydawała się im jasna, gubiła się w nieznanym.
Jednak bez tej wielkiej i nieoczekiwanej próby Hudson Taylor nigdy nie mógłby być poprowadzony do dzieła swojego życia, które czekało na niego. Nigdy nie poznałbym miłości przekraczającej wszelką ludzką miłość, która miała być jego główną radością i błogosławieństwem.



Rozdział 7

Boży sposób – doskonałość


Za dni pielgrzymki dziękujemy Ci, Panie
Kiedy źródła pustyni wody nie były dać w stanie
Wtedy poznaliśmy pierwszy raz
Jakież w swej miłości zaspokojenie potrzeb nam dasz


Nad politycznym horyzontem od dawna gromadziły się burzowe chmury. Ta sama poczta, która przyniosła wieści o aresztowaniu Pana Burnsa, mówiła o wybuchu nienawiści pomiędzy Anglią, a Chinami. Będąc w Ningpo, Hudson Taylor usłyszał o bombardowaniu Kantonu przez Brytyjską flotę i o początku wojny, która ostatecznie zakończyła się cztery lata później. Jego pierwsze myśli były naturalnie związane z panem Burnsem. Jakimż objawem miłosierdzia było, że nie pozostał dłużej w Swatow, narażony na wściekłość rozognionych ludzi z południa!
„Tak jak wiesz (napisał do swojej siostry w listopadzie) zostałem zatrzymany w Ningpo przez różne okoliczności, a już wystarczającym powodem są zamieszki, które wybuchły na południu. Ostatnie wieści, jakie mamy są takie, że Kanton był bombardowany przez dwa dni, a na drugi dzień został uczyniony wyłom i Brytyjczycy weszli do miasta. Wicekról odmówił zadośćuczynienia. Z niepokojem oczekujemy dalszych wieści. Nie znam obecnego biegu wypadków i dlatego wstrzymuję się przed wyrażeniem swojej opinii o tym. Chciałbym jednak nawiązać do dobroci Bożej, która usunęła pana Burnsa we właściwym czasie ze Swatow. Gdyż, jeżeli można by było sądzić uczucia kantończyków w Swatow, przez to, co się widzi tutaj, to należałoby postąpić tak surowo z każdym zdanym na ich łaskę”.
Tak oto okoliczność, która wydawała się być wielkim nieszczęściem, została rozpoznana jako ta będąca z pomiędzy „wszystkich rzeczy”, które „pracują razem ku dobru, dla tych, którzy miłują Boga”. Była to jedna z tych licznych swoistych lekcji, poprzez, które Hudson Taylor nauczył się myśleć o Bogu jako o Jednej Wielkiej Okoliczności. A o wszystkich mniejszych zewnętrznych okolicznościach, jako niezbywalnie najlepszych i najmądrzejszych, ponieważ zostały zarówno zarządzone jak i dopuszczone przez Niego. Nie trwało długo, jak zobaczył, że jego zatrzymanie w Ningpo, było kolejnym dowodem miłości i opieki Bożej. Gdyż tam poznał życie, które tak doskonale uzupełniało jego własne.
W południowej części miasta, blisko starożytnej pagody, pomiędzy dwoma jeziorami, biegła cicha ulica, którą zwano ulicą Mostową. Tam pan Parker otwarł przychodnię, milę lub dwie od swego szpitala i tam w miarę jak jesień dobiegała końca Hudson Taylor z radością znalazł tymczasowy dom. To małe miejsce jest interesujące, gdyż później miała tam znajdować się pierwsza stacja Wewnętrznej Misji Chin – działająca teraz z setek centr w wielu prowincjach. Patrząc wstecz na te wczesne dni pan Taylor tak pisał:
„Wyraźnie pamiętam, śledząc moje początki, śnieg, który zbierał się w nocy na mojej pościeli, w szerokim podobnym do stodoły pomieszczeniu, teraz podzielonym na pięć mniejszych, każde z odpowiednio wykonanym sufitem. Przykrycie chińskiego dachu mogło zatrzymać deszcz, jeżeli padał, lecz nie dostarczało tak dobrej ochrony przed śniegiem, który przeciskał się przez szpary i pęknięcia do środka. Jednakże, jakkolwiek jego wyposażenie mogło być niedostateczne, mały dom był dobrze przystosowany do pracy wśród ludzi. Byłem wdzięczny, że tam osiadłem, gdyż znalazłem rozległe pole do służby, rano, w południe i wieczorem”.
Jedynymi cudzoziemcami w tej części miasta byli państwo Jones, również z Chińskiego Towarzystwa Ewangelizacyjnego, i kobieta, która z dwiema pomocnicami prowadziła, ze znacznymi sukcesami szkołę dla dziewcząt. Pierwszą jakakolwiek została otwarta w Chinach. Ta kobietą była panna Aldersey. Była uszczęśliwiona mając zapewnioną asystę córek wielebnego Samuela Deyera, który był jednym w wcześniejszych misjonarzy w Chinach, kolegą R. Morrisona. Kiedy państwo Jones i ich rodzina postanowili zamieszkać niedaleko szkoły, młodsza z sióstr, znalazła wiele możliwości, aby pomóc zapracowanej matce. Tak często, jak to było możliwe, wyruszali odwiedzając pobliskie okolice. Płynne posługiwanie się językiem chińskim panny Deyer sprawiło, że taka praca była przyjemnością. Ta młoda, niespełna dwudziestoletnia, bystra i uzdolniona dziewczyna, tak bardzo zajęta obowiązkami szkolnymi, była prawdziwym zdobywcą dusz. Dla niej misjonarska praca, nie była tylko nauczaniem, lecz również zdecydowanym prowadzeniem ludzi do Chrystusa.
To właśnie sprawiło, że Hudson Taylor zainteresował się nią. Będąc w domu swego współpracownika, nie mógł nie spotkać od czasu do czasu panny Deyer, i nie mógł nie zwrócić na siebie jej uwagi. Była tak szczera i naturalna, że wkrótce stali się dobrymi przyjaciółmi. Okazała się być podobnie myślącą osobą o wszystkich ważnych sprawach. Nieomal niepostrzeżenie dla niego samego, zaczęła zapełniać miejsce w jego sercu, którego nikt wcześniej nie zajął.
Niedługo potem ta przyjaźń została przerwana przez nieoczekiwane wydarzenia, które rozbiły misjonarską wspólnotę w Ningpo. Został odkryty spisek mający na celu wymordowanie wszystkich cudzoziemców i chociaż pokrzyżowano te plany, nienawiść kantończyków w całym dystrykcie była tak wielka, że uznano za konieczne wysłanie rodzin z dziećmi na wybrzeże. Znajomość szanghajskiego akcentu sprawiła, że Hudson Taylor był najbardziej odpowiednią eskortą dla grupy. I chociaż ciężko mu było wyjeżdżać w takim czasie, nie mógł odmówić usługi.
Panna Aldersey nie dała się nakłonić do szukania bezpieczniejszego miejsca, Z powodu zaawansowanego wieku, miała przekazać swoją szkołę Amerykańskiej Misji Prezbiteriańskiej. Nie był to jednak czas na konieczne zmiany, przedsięwziąwszy, więc wszystkie możliwe środki ostrożności, zachęcała swoje pomocnice do pozostania z nią. Starsza z sióstr zaręczyła się ze szczególnym przyjacielem pana, Hudsona Taylora, panem Burdonem, a młodsza zdawała się być bardziej samotna i bez opieki. Jakże ciężko było pozostawić ją w takim czasie! Hudson Taylor nie miał jednak żadnego powodu, aby sądzić, że jego obecność będzie jakąś pociechą. A prócz tego, to czyż nie próbował zapomnieć!? Z powodu jednej rzeczy zdał sobie jasno sprawę, jak mało miał do zaoferowania tej, którą miłował. Ostatnimi czasy jego pozycja przedstawiciela Chińskiego Towarzystwa Ewangelizacyjnego, stawała się coraz bardziej kłopotliwa. Od jakiegoś czasu wiedział, że Towarzystwo było zadłużone i że jego pensja była wypłacana z pożyczonych pieniędzy.
„Osobiście (pisał wspominając te okoliczności) zawsze unikałem długu, chociaż czasami, tylko dzięki uważnemu oszczędzaniu. Teraz nie było potrzeby tego robić, gdyż mój przychód jest większy, ale Towarzystwo jest zadłużone. Kwartalne rachunki, które ja i inni byliśmy zobowiązani wypisywać, były często pokrywane z pożyczonych pieniędzy. Rozpoczęta korespondencja została zakończona w następnym roku z powodu mojej rezygnacji ze względu na sumienie.
Wydawało mi się, że nauczanie Słowa Bożego jest bezbłędnie jasne: „Nie bądźcie nikomu nic dłużni”. Pożyczanie pieniędzy było w moim umyśle sprzeczne z Pismem – wyznaniem, że Bóg wstrzymał pewną dobrą rzecz i postanowieniem zdobycia tego, czego On nie dał. Czy to, co było złe dla pojedynczego chrześcijanina, mogło być prawidłowe dla stowarzyszenia chrześcijan? Albo, czy też jakakolwiek liczba precedensów mogła usprawiedliwić złe postępowanie? Jeżeli Słowo Boże uczy mnie czegokolwiek, to tego abym nie miał nic wspólnego z długiem. Nie mogłem uważać, że Bóg jest biedny, że brakuje Mu zasobów lub też nie chce zaspokoić wszelkiej potrzeby we wszelkiej pracy, która jest oczywiście Jego. Uważałem, że jeżeli brakowało funduszy, aby kontynuować pracę, wtedy na tym poziomie, na tym szczeblu rozwoju, lub w tym czasie, nie mogła być to praca Boża. Aby więc zadość uczynić swojemu sumieniu, zostałem przymuszony do rezygnacji w moich powiązań z Towarzystwem. Wielce zadowalało mnie, że mój kolega i przyjaciel pan Jones został doprowadzony do podjęcia tego samego kroku. Obaj byliśmy głęboko wdzięczni, że ten rozdział nastąpił bez najmniejszego przerwania przyjacielskich uczuć po obu stronach.
Krok, który podjęliśmy był nie małą próbą wiary. Nie byłem całkowicie pewien, co Bóg chciałby, abym czynił i czy zechce zaspokoić moją potrzebę, aby umożliwić mi kontynuowanie pracy, tak jak to było wcześniej. Lecz Bóg błogosławił i sprzyjał mi i jakże byłem radosny i wdzięczny, kiedy rzeczywiście doszło do rozstania. Mogłem patrzeć z zadowolonym sercem prosto na oblicze mojego Ojca, gotowy dzięki Jego łasce uczynić następną rzecz tak, jak nauczy mnie czując się bardzo pewnym jego miłującej opieki.
Nigdy, nigdy nie będę w stanie opowiedzieć naprawdę, w jak błogosławiony sposób poprowadził mnie. Było to coś jak kontynuacja moich wcześniejszych doświadczeń w kraju. Moja wiara nie była wypróbowywana, ona tak często zawodziła i było mi tak przykro i wstyd, że nie potrafiłem zaufać takiemu Ojcu. Ale mimo to, uczyłem się poznawać Go. Jednak nawet wtedy nie mogłem ominąć próby, On stał się tak bliski, tak realny, tak intymny! Okazyjne trudności w funduszach nigdy nie pochodziły z niedostatecznego zaopatrzenia osobistych potrzeb, lecz były konsekwencją usługiwania brakom głodnych i umierających ludzi wokół nas. A próby daleko bardziej dotkliwsze w całkiem inny sposób odwracały te trudności, i w konsekwencji byłem głębiej wprowadzany w bogatsze owocobranie”.
Ubodzy, których tej zimy karmili byli głodującymi uchodźcami, którzy tłumnie przybyli do Szanghaju z terenów zniszczonych rebelią Taiping. We wszystkich stadiach nagości, chorób i głodu, ci nieszczęśnicy żyli w niskich półokrągłych grobowcach, do których się włamali. Zamieszkiwali też na pół zrujnowane, opuszczone budynki. Pomimo objęcia obowiązków w jednej z kaplic Londyńskiej Misji, Hudson Taylor codziennie głosił w miejskiej świątyni i wraz z panem Jonesem, znajdował czas, aby odwiedzić pochłoniętych nędzą ludzi, usługując regularnie chorym i karmiąc wielu głodnych.
To nie z braku zajęcia, jego myśli nieustannie wracały do Ningpo, i nie obawy były powodem stwierdzenia, że został przymuszony do pospiesznego rozważenia sprawy małżeństwa. „Jeżeli mogę coś poradzić, to nigdy się nie żeń”, brzmiała rada zapisana na grobowcu, która mogła być źle zrozumiana. Hudson Taylor jednak odkrył jej znaczenie. Oto przyszła do niego wielka, dana od Boga miłość, nie była ona ukryta, ani pozorna. W międzyczasie w Ningpo działała ta sama, łaskawa opatrzność, chociaż tutaj było znacznie więcej przeszkód do pokonania. Trudności jednakże nie pojawiły się po stronie najbardziej zainteresowanych. Maria Deyer posiadała głęboką i wrażliwą naturę. Samotna od dzieciństwa, rosła tęskniąc za prawdziwym przyjacielem od serca. Swojego ojca z trudnością sobie przypominała, a jej matka umarła, kiedy miała dziesięć lat. Swoje prawdziwe nawrócenie przeżyła, kiedy podczas podróży do Chin przyłączyła się do panny Aldersey, co uczyniło misjonarską pracę całkowicie inną od tego, czym byłaby ona w innym wypadku. Był to jednak samotny posterunek dla wciąż nastoletniej dziewczyny, szczególnie po tym jak jej siostra postanowiła wyjść za mąż. I wtedy przybył on - młody misjonarz, który wywarł na niej wrażenie, jako ten, którego tęsknoty za świętością, użytecznością, bliskością Boga, były podobne do jej własnych. Był inny niż wszyscy – wcale nie bardziej utalentowany, czy atrakcyjny, chociaż bystry i miły, pełen spokojnego poczucia humoru. Było jednak w nim coś, co sprawiało, że jej uczucia odpoczywały i były zrozumiane. Wydawało się, że żył w tak rzeczywistym świecie i miał tak rzeczywistego i realnego Boga. Chociaż nie wiele go widywała, było dla niej pociechą, kiedy dowiedziała się, że był blisko, a gdy po siedmiu tygodniach wyjechał z powrotem do Swatow, coś w niej poruszyło się, gdy zdała sobie sprawę, jak bardzo tęskniła do niego.
I wtedy droga, tak jak już zauważyliśmy, została zamknięta i ku jej radości i zdziwieniu znowu powrócił do Ningpo.
Być może to otwarło jej oczy na uczucia, z jakimi zaczęła zwracać się do niego. Tak czy inaczej wkrótce już wiedziała i ze swoją słodką, prawdziwą naturą, nie próbowała ukryć tego przed swoim sercem i Bogiem. Nie było nikogo, komu odważyłaby się powiedzieć, to, co ona wiedziała. Ludziom nie podobało się, że nosił chińskie ubranie i nie pochwalali tego, że całkowicie upodobnił się do Chińskiego ludu. Jego chińskie ubranie, jakże ona je lubiła! Albo raczej to, co reprezentowało, to jest jego ducha. Jego ubogość i hojność w dawaniu biedakom, jakże dobrze rozumiała i sympatyzowała z tym! Czyż inni nie uważali go za marzyciela, w jego tęsknocie, aby dotrzeć daleko tam, gdzie jest jeszcze niezaspokojona potrzeba? To było również brzemieniem jej serca. Było to życie, jakim ona chciała żyć. Wszystko inne było pozbawione sensu. Wiele modliła się o swojego przyjaciela, chociaż nie wiele z tego, co było w jej sercu okazywała mu.
Upływał miesiąc za miesiącem, a on był zmuszony, aby pozostać w Szanghaju. Nie wiedziała jak wiele kosztowało go opuszczenie jej. I w końcu list! Nieoczekiwany, taka radość, cudowna, wspaniała radość! Nie była to niespodzianka, tylko spokojne rozpalenie tego, co długo płonęło wewnątrz. Zatem, nie myliła się. Byli przeznaczeni dla siebie – „dwoje, których Bóg wybrał, aby chodzili przed Nim”. Kiedy w końcu była w stanie zakończyć swoje pierwsze radosne dziękczynienie, poszła szukać swojej siostry, która najbardziej jej współczuła. Następną rzeczą było powiedzenie o tym pannie Aldersey, spodziewając się, że zaaprobuje ten związek, tak jak w przypadku Burdona. Lecz jakże wielkie było wzburzenie starszej pani, gdy usłyszała tą historię. „Pan Taylor! Ten młody, biedny bez powiązań, nikt. Jak on śmie myśleć o takiej rzeczy! Oczywiście propozycja musi zostać odrzucona od razu i ostatecznie”.
Na próżno Maria próbowała wyjaśnić, jak wiele on znaczył dla niej. To tylko pogorszyło sprawę. Bez zwłoki musi zostać uratowana od takiej głupoty. A jej dobry przyjaciel, mając najlepsze intencje, oddał całkowicie sprawę w jej ręce. Rezultatem był list napisany pod dyktando panny Aldersey, nie tylko zamykający cała sprawę, lecz nawet stwierdzający bardzo zdecydowanie, aby nigdy nie została ponownie otwarta.
Oszołomiona i skruszona, biedna dziewczyna, nie miała wyboru. Była zbyt młoda, niedoświadczona i zbyt nieśmiała w tych sprawach, aby przeciwstawić się decyzji panny Aldersey, silnie popieranej przez innych przyjaciół. Dotknięta do żywego, ze smutku i wstydu, mogła zostawić, to jedynie w rękach swego niebiańskiego Ojca. On wiedział i rozumiał. I w tych długich, samotnych dniach, które nastąpiły, nawet wtedy, gdy pannie Aldersey udało się pozyskać jej siostrę, znalazła schronienie w zapewnieniu, że nic nie było zbyt trudnego dla Pana. Jeżeli musi zabić mojego Izaaka! – zapewniała sobie raz za razem – to wiem, że może z powrotem przywrócić go do życia”.
Kiedy znowu nadeszła wiosna i nieobecni mogli powrócić z Szanghaju, sytuacja stawała się coraz trudniejsza. Panna Aldersey oburzona pojawieniem się Hudsona Taylora, poczytywała sobie za swój obowiązek dyskredytowanie go we wszelki możliwy sposób. Po napisaniu przez nią listu, nie usiłował zobaczyć panny Deyer, nie miał też żadnej wskazówki, która by wyjaśniła zmianę postawy. Uzdolniona i atrakcyjna, nie cierpiała na brak wielbicieli, którzy wyraźnie byli zachęcani. Chińska etykietka, powiązana z dobrze rozumianą dyplomacją, sprawiła, że nieomal nie możliwe było, aby dwoje mogło się spotkać razem. Oboje jednak modlili się. Obydwa serca tak bardzo doświadczane, były otwarte na Boga, prawdziwie pragnąc Jego woli. On miał cudowny sposób działania!
Było parne lipcowe popołudnie. Zgodnie z ustaloną kolejnością, pani Jones miała być gospodarzem spotkania modlitewnego. Zgromadziła się zwyczajowa ilość kobiet, lecz jak miało się okazać, w tym dniu łatwiej było przyjść na modlitwę niż odejść. Niemal bez żadnego ostrzeżenia oberwanie chmury podniosło poziom rzeki, powodując zalanie Ningpo. Towarzyszyła temu potężna ulewa. Pan Jones i Hudson Taylor, w tym czasie stołujący się u jego rodziny, zakończyli pracę w przychodni i z powodu zalanych ulic spóźnili się z powrotem. Większość gości wyszła, póki jeszcze mogli dotrzeć do domu, lecz służący ze szkoły, który tu był, powiedział, że panna Deyer i jej towarzyszka wciąż czekają na sedanowe krzesła. Idź do mojej pracowni – powiedział pan Jones – a ja zobaczę, co da się załatwić”. Nie wiedząc właściwie, co robi młody człowiek, wszedł po schodach na górę i znalazł się twarz w twarz z tą, którą kochał najbardziej. Oczywiście byli i inni obecni – było to nieuniknione z powodu chińskich zwyczajów. On jednak prawie nie widział ich, tak naprawdę to nie widział niczego za wyjątkiem jej twarzy. Miał tylko zamiar poprosić ją o zgodę, czy może napisać do jej opiekuna w Londynie, aby zezwolił na ślub. Teraz jednak wszystko uleciało i nie mógł nic na to poradzić. A ona? Właściwie to tylko bliscy przyjaciele byli z nimi i długo mogło to potrwać zanim znowu spotkaliby się. Z prawdziwie kobiecym sercem uwolniła się ze swoich obaw dając mu poznać, że był dla niej tak samo drogi, jak ona dla niego. Wtedy Hudson Taylor znalazł rozwiązanie sytuacji mówiąc: „Oddajmy to wszystko w modlitwie Panu”.
Cztery miesiące był to długi okres oczekiwania, a w szczególności, gdy wiedzieli, że panna Aldersey napisała do kraju, aby przeciągnąć odległych krewnych na swój punkt widzenia. Co będzie, gdy opiekun w Londynie znajdzie się pod wpływem jej silnej argumentacji? Co się stanie, jeżeli odmówi dania zgody na małżeństwo. Obydwoje młodzi ludzie mieli jasne przekonanie, że błogosławieństwo Boże zależy od posłuszeństwa rodzicom lub tym, którzy mają rodzicielską władzę.
„Nigdy nie znałem (pan Taylor pisał w późniejszych latach) nieposłuszeństwa wobec zdecydowanego nakazu rodzica. Nawet, jeżeli rodzic mylił się, nie szła za tym odmowa. Pokonany byłem przez Pana. On może otworzyć każde drzwi. W takich okolicznościach odpowiedzialność spoczywa na rodzicach i ona jest poważna. Kiedy syn czy córka potrafią z całej swej szczerości powiedzieć: „Czekam na Ciebie, Panie abyś otworzył drogę?” Sprawa jest w Jego rękach i On się nią zajmie. I On się zajął, gdyż gdzieś pod koniec listopada nadszedł długo oczekiwany list i był przychylny! Po dokładnym zbadaniu sprawy, wuj w Londynie ucieszył się, że Hudson Taylor był nieprzeciętnie obiecującym misjonarzem. Sekretarze Chińskiego Towarzystwa Ewangelizacyjnego poza drobnymi rzeczami, nie mieli o nim nic do powiedzenia, a z innych źródeł otrzymał również jak najwyższe wyrazy uznania. Uznając, zatem wszystkie niepokojące wieści, jakie słyszał za nic nie warte, wyraził szczerze zgodę na małżeństwo swojej bratanicy, prosząc tylko, aby zostało odłożone do czasu uzyskania przez nią pełnoletniości. A to miało nastąpić za niewiele ponad dwa miesiące.
Po tym publicznie się zaręczyli i jakże te szczęśliwe zimowe dni wynagrodziły wszystko, co zostało wcześniej utracone! 16 kwietnia w sobotę narzeczona miała ukończyć 21 lat, a termin ślubu został ustalony na następny tydzień.
„Nigdy w moim życiu nie czułem się lepiej na ciele i duchu (pisał Hudson Taylor) Z ledwością zdaję sobie sprawę - droga matko - z tego, co się wydarzyło. Po tej całej agonii i niepewności, które wycierpieliśmy, nie tylko mamy swobodę, aby się spotykać, lecz w ciągu kilku dni mamy wziąć ślub! Bóg był dobry dla nas. Naprawdę odpowiedział na naszą modlitwę i wziął naszą stronę przeciwko silniejszemu. Och, abyśmy bliżej chodzili z Nim i służyli Mu wierniej. Chciałbym abyś poznała mój skarb. Ona jest takim klejnotem. Ona jest wszystkim, czego pragnę”.
A następnie sześć tygodni później.
„Och, być poślubiony z tą, którą się kocha i to kocha się jak można najczulej i z oddaniem... jest to blask, którego słowa nie mogą wyrazić ani pojąć. Nie ma tu żadnego rozczarowania. Każdy dzień jak i ten, pokazuje więcej ze sposobu myślenia mojej ukochanej. Kiedy ma się taki skarb, jak mój, jest się tylko bardziej dumnym, bardziej szczęśliwym i bardziej pokornie wdzięcznym Dawcy wszelkiego dobra, za ten najlepszy z ziemskich skarbów”.



Rozdział 8

Radość żniw


Snopy po sianiu, słońce po deszczu,
Widok po tajemnicy, pokój po bólu.

F.R. Marergal


Tylko dwa i pół roku trwał pierwszy okres pobytu Hudsona Taylora w Chinach, były to jednak bogate i obfite lata. Mały domek na ulicy Mostowej, był teraz prawdziwym domem. Na dole kaplica i pokój gościnny, pozostały takie same. Chrześcijanie i zainteresowani mogli swobodnie przychodzić i odchodzić. Góra jednakże wcale nie przypominała stodoły. Została podzielona na cztery małe pokoje, których zamykane okna patrzały na wąską uliczkę od przodu i kanał z tyłu. Cóż za zmiana nastąpiła, kiedy kobiety i dzieci mogły być otoczone tą samą troską, co mężczyźni. Pani Taylor już była dobrze znana w okolicy, lecz teraz, kiedy szła w odwiedziny, była bardziej niż pożądana, „Świat, bowiem miłuje kochających się”. Przywiązanie tych zespolonych serc było szeroko odczuwalne.
Jednym z ich najgorętszych przyjaciół i pomocników, był bogaty buddyjski przywódca, który był handlarzem bawełny w mieście. Ten pan Ni, chociaż długo mieszkał Ningpo, nigdy nie zetknął się z ewangelią. Był on bardzo gorliwy i jako prezydent bałwochwalczego towarzystwa, spędził wiele czasu i wydał wiele pieniędzy w służbie „bogom”. Lecz jego serce nie miało pokoju i im bardziej podążał za swoim kręgiem przepisów religijnych, tym bardziej stwierdzał, że są one puste.
Przechodząc pewnego dnia pod otwartym oknem domu przy ulicy, zauważył, że coś się działo. Bił dzwon i ludzie zbierali się jak na zgromadzenie. Dowiedziawszy się, że było to pomieszczenie do omawiania religijnych spraw, również wszedł. Nic tak bardzo nie interesowało go, jak kara za grzech i wędrówka duszy w nieznane. Młody cudzoziemiec w chińskim ubraniu głosił ze swoich świętych klasyków. Był zaznajomiony z dialektem Ningpo i pan Ni mógł zrozumieć każde słowo, które on czytał. Lecz jakie mogło być tego znaczenie?
„Jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak Syn Człowieczy musi być wywyższony... Gdyż Bóg tak umiłował świat, że dał Swojego Syna Jednorodzonego, aby każdy kto wierzy w Niego nie zginął, lecz miał życie wieczne. Gdyż Bóg nie posłał Syna Swego na świat, aby potępił świat, lecz, aby świat mógł poprzez Niego być zbawiony”. Zbawiony, nie potępiony, sposób na znalezienie wiecznego życia. Bóg, który umiłował świat. Wąż, a nie „Syn Człowieczy wywyższony”, – co to wszystko znaczy? Mówienie, że Ni był tylko zainteresowany z ledwością oddaje to, co zawładnęło jego umysłem. Historia o miedzianym wężu na pustkowiach, ilustrujące Boże lekarstwo na grzech i jego śmiertelne konsekwencje, śmierć, życie i zmartwychwstanie Pana Jezusa, odniesienie tego wszystkiego do jego własnych potrzeb, dokonało się za sprawą Ducha Świętego. Jest to cud, jaki się dokonuje od wieków, i dzięki Bogu, że nadal go oglądamy! „Jeżeli ja będę wywyższony, wszystkich pociągnę ku sobie”. Spotkanie jednak dobiegło końca. Cudzoziemski nauczyciel skończył przemawiać. Z instynktem przyzwyczajonym do przewodzenia, w takich sprawach Ni powstał ze swego miejsca i rozglądając się po słuchaczach powiedział z prostą bezpośredniością: „Długo szukałem Prawdy, nie znajdując jej. Podróżowałem daleko i blisko, lecz nigdy jej nie odkryłem. W konfuncjaniźmie, buddyzmie, taoizmie, nie znalazłem odpocznienia. Ale tu, w tym, co słyszałem, tego wieczora znalazłem odpocznienie. Odtąd jestem wierzącym w Jezusa.”
Stał się gorliwym studentem Biblii i jego wzrost w poznaniu i łasce był cudowny. Niedługo po swoim nawróceniu otrzymał zgodę, aby przemawiać na zgromadzeniu towarzystwa, którego wcześniej był prezydentem. Pan Taylor, który towarzyszył mu, był pod głębokim wrażeniem wyrazistości i pełni, z jaką przedstawił Ewangelię. Jeden z jego wcześniejszych naśladowców został poprowadzony do Chrystusa, dzięki jego świadectwu i Ni zaczął poznawać radość zdobywcy dusz.
To on w rozmowie ze swoim przyjacielem misjonarzem, nieoczekiwanie zadał pytanie: „Jak długo radosna nowina jest w waszym kraju?” „Kilkaset lat” – brzmiała niechętna odpowiedź. „Co setki lat? Mój ojciec szukał Prawdy - i dalej mówił smutno umarł nie znajdując jej. Dlaczego wcześniej nie przybyłeś?” Był to moment takiego bólu, którego Hudson Taylor miał nigdy nie zapomnieć, i który spotęgował jego gorliwość w szukaniu możliwości, aby przynieść Chrystusa tym, do których ciągle można było dotrzeć. W tych dniach była wielka potrzeba cierpliwości, aby nie wyprzedzić Ducha Bożego, w sprawie zatrudnienia pełnoetatowych pomocników w pracy. Jak dotąd młodzi misjonarze nie mieli regularnych chińskich pomocników. Pan Ni gorliwie poświęcał cały czas, jaki mógł zaoszczędzić na prowadzeniu interesów. Tak samo było z Neng-Kuei, wytwórcą koszyków, Wangiem, rolnikiem z Hosi i Tsiu, nauczycielem, i jego żarliwie, całym sercem oddaną matką. Lecz oni i inni byli zajęci swoimi koniecznymi zajęciami w ciągu dnia, chociaż wieczorami przychodzili do domu misyjnego i spędzali tam większość czasu w niedzielę. Wydawało się, że łatwą rzeczą jest zatrudnienie chrześcijańskiego nauczyciela w szkole, której pani Taylor poświęcała codziennie wiele godzin. Lub też przyjęcie do pracy innych za skromnym wynagrodzeniem, aby szkolić ich, by stali się użytecznymi. To jednak, jak stwierdzili misjonarze, na dłuższą metę stało się raczej przeszkodą niż pomocą. Płacenie nowonawróconym, jakkolwiek szczerym, aby rozpowszechniali ewangelię – i to płacenie z zagranicznych źródeł – niechybnie musiało osłabić ich wpływ na innych, jeżeli nie chrześcijański charakter. Być może nadejdzie taki czas, kiedy ich powołanie przez Boga do takiej pracy stanie się widoczne dla wszystkich i kiedy sami chrześcijanie będą gotowi, aby wesprzeć ich. W jaki sposób Chiny kiedykolwiek mogłyby być, zewangelizowane, jeżeli nie przez chiński kościół? I jak nawróceni poznaliby kiedykolwiek radość z bezpłatnej, ochotniczej służby dla Pana Jezusa Chrystusa, jeżeli misjonarze byliby niecierpliwi i nie poczekali na ich duchowy rozwój?
Tak, więc życie Hudsona Taylora i jego towarzyszy było pełne różnych zajęć, podczas gdy młodzi nawróceni wzrastali wokół nich. Wykonywał on nie mało medycznej pracy, do tego głosił na ulicach i w kaplicy, przyjmował gości, zajmował się korespondencją i odbywał ewangelizacyjne podróże. Nic jednak nie mogło przeszkodzić głównemu zajęciu – to jest codziennym społecznościom z chrześcijanami i zainteresowanymi.
Nic dziwnego, że otoczeni taką miłością i opieką nawróceni, wzrastali w łasce i w poznaniu spraw Bożych. Każdego wieczora misjonarze byli do ich dyspozycji i po regularnych publicznych spotkaniach, trzy okresy zostały poświęcone na uważnie przygotowaną naukę. Na początek były to lekcje ze Starego Testamentu, kiedy Hudson Taylor rozkoszował się odkrywaniem ich duchowego znaczenia. Następnie po przerwie był czytany rozdział z „Wędrówki pielgrzyma” lub innej pożytecznej książki. Na końcu był czytany fragment z Nowego Testamentu z zastosowaniem do praktycznego życia. Taki regularny porządek obowiązywał każdego wieczora, aż do niedzieli, kiedy to odbywało się szczególne nabożeństwo i docieranie do tych, którzy byli na zewnątrz.
Niedziela również, miała swoje okresy nauczania. Nie mało kosztowało chrześcijan zamknięcie sklepu, czy magazynu, poświęcenie swoich interesów dla jednego z siedmiu dni. Mimo to Hudson Taylor i jego towarzysze wiedzieli, że żaden silny, samodzielnie działający Kościół nie może być budowany na żadnej innej podstawie, prócz tej. Postanowili, zatem uczynić wszystko, co było możliwe, aby nie zmarnować tego poświęcenia, wypełniając dane od Boga godziny pożytecznym i radosnym zajęciem. Pomiędzy regularnymi usługami, chrześcijanie, zainteresowani pacjenci, dzieci ze szkoły i służący, byli dzieleni na klasy i nauczani w jasny bezpośredni sposób. To sprawiało, że niedziela była męczącym dniem dla misjonarzy, gdyż było ich tylko czworo. Ale jeżeli nawet to kosztowało trochę wysiłku i zmęczenia, to lepiej byli w stanie docenić ofiary poniesione przez nawróconych. Niektórzy musieli przebyć długą drogę i to bez jedzenia przez większą część dnia, niektórzy musieli stawić czoła prześladowaniom i osobistym stratom. Czynili to jednak chętnie, przynajmniej większość z nich, gdyż wszystkich pociągało pragnienie, aby poświęcić dzień Pański na uwielbianie, gdyż byli świadomi różnicy, jaka istniała pomiędzy tym dniem, a całym tygodniem.
Tak oto Kościół wzrastał, misjonarze rozwijali się wokół nich, zwiększały się możliwości służby. Traktat z Tentsin podpisany latem po ślubie Hudsona Taylora, otworzył w końcu drogę do wszystkich wewnętrznych prowincji. Cudzoziemcy mieli teraz prawo swobodnego podróżowania, chronieni paszportami i tylko pozostało wykorzystać ułatwienia, o które tak długo się modlili.
„Zanim ten list dotrze do ciebie (pisał Taylor w listopadzie), już usłyszysz o nowym traktacie. Możemy utracić niektórych z naszych misjonarzy w Ningpo, tych, którzy wyruszą w głąb kraju. Och, kiedyż Kościół w kraju się obudzi i przyśle nam więcej ludzi, aby głosili radosną wieść.
Wielu z nas tęskni, aby wyruszyć – jakże tęsknimy, aby pójść! Tu jednak są obowiązki i odpowiedzialności, które zobowiązują nas i nikt za wyjątkiem Pana nie może nas zwolnić z nich. Oby dał „dary” dla wielu tutejszych chrześcijan uzdalniając ich... z powodu troski o już utworzone Kościoły... i tak uwolnił nas do pionierskiej pracy”.
Było to brzemię leżące na ich sercu – wzbudzić, poprzez błogosławieństwo Boże Kościół, który sam będzie głosił i sam zaopatrywał się. Ale wołanie małej grupki wierzących, którzy ciągle potrzebowali ich jako rodziców nie mogło być zlekceważone. To ich miłości, ich modlitwom, te dusze zostały powierzone. Pozostawienie ich teraz, nawet ze względu na dobro innych, byłoby zlekceważeniem najwyższego ze wszystkich zobowiązań, zobowiązania rodzicielskiej odpowiedzialności. I tak późniejsze żniwo pokazało, że mieli rację, iż trwali w tym przekonaniu. Ci chrześcijanie Ni, Neng Kuei, Wang i pozostali byli ludźmi, których Bóg mógł użyć. I chociaż większość z nich była biedna i bez wykształcenia, również stała się „rybakami ludzi”. Co najmniej sześciu lub siedmiu z tych wcześnie nawróconych przybyło, aby pomóc ich umiłowanemu przywódcy w latach, które kształtowały Wewnętrzną Misję Chin. Bez ich współpracy, nowy projekt, po ludzku mówiąc, nigdy nie zostałby zrealizowany. Trudno jest ocenić wszystko to, co wyrosło z intensywnej pracy na ulicy Mostowej, w tamtym czasie. Gdy to, czym byli misjonarze, tym w znacznej mierze stały się ich dzieci w wierze. Nie ma lepszego sposobu na przekazanie duchowego błogosławieństwa. W pośrodku tej całej radości żniw, wielki nieoczekiwany smutek wezwał Hudsona Taylora do nowych obowiązków. W osadnictwie dr Parker niedawno założył nowy szpital. Doskonale usytuowany w pobliżu jednej z miejskich bram, zwrócony w stronę rzeki, ten pojemny budynek codziennie przyciągał uwagę tysięcy ludzi. Wszystko na miejscu było wspaniale przystosowane do dzieła cierpliwie budowanego przez lata.
Jednak w domu doktora znajdowały się cierpiące serca. Gdyż ten śmiały człowiek, który zwyciężył wiele trudności, opłakiwał utratę swojej żony, która zaledwie po kilku godzinach choroby odeszła pozostawiając czworo dzieci. Jedno z nich było poważnie chore i doktor stwierdził, że musi zabrać je do kraju, do Szkocji. Co jednak stanie się ze szpitalem? Oddziały były pełne pacjentów, a przychodnia była dzień po dniu zapełniona potokiem ludzi potrzebujących pomocy. Żaden inny doktor nie był wolny, aby zająć jego miejsce. Zamknięcie szpitala przy zbliżającej się zimie było nie do pomyślenia. Chociaż nie było funduszy pozostawionych na tą pracę – gdyż była ona finansowana z dochodów z prywatnej praktyki doktora, to być może jego kolega Hudson Taylor, będzie mógł jakoś zająć się prowadzeniem przychodni. Tak więc ta nieoczekiwana propozycja została mu przedstawiona.
„Po oczekiwaniu na Pana, prosząc o wskazówkę (wspomina pan Taylor), czułem się zmuszony do zajęcia nie tylko przychodnią, lecz również i szpitalem. Miałem spolegać tylko na wierności wysłuchującego modlitwy Boga, że dostarczy środków na wsparcie tego przedsięwzięcia”.
W tym czasie było, co najmniej pięćdziesięciu hospitalizowanych pacjentów, prócz znacznej liczby, która odwiedzała przychodnie. Trzydzieści łóżek było zazwyczaj przyznane wolnym od nałogu pacjentom i odwiedzającym ich gościom, znacznie większa liczba została przeznaczona dla palaczy opium, którzy płacili za swoje miejsca podczas kuracji odwykowej.
Chociaż potrzeby chorych na oddziałach były hojnie zaspokajane, a także te, które wiązały się z przychodnią przyszpitalną, codzienne wydatki były znaczne. Odwiedzający szpital również wymagali opieki, co pociągało za sobą konieczność wspomożenia ich. Do tej pory fundusze na utrzymanie tego wszystkiego były dostarczane z praktyki lekarskiej doktora wśród cudzoziemców. Jednak wraz z jego wyjazdem, to źródło przychodów skończyło się. Czyż jednak Bóg nie powiedział nam, że o cokolwiek będziemy prosić w imieniu Jezusa, będzie nam dane? I czyż nie zostało nam powiedziane abyśmy wpierw szukali Królestwa Bożego – a nie środków by rozprzestrzeniać je – a te wszystkie rzeczy będą przydane nam. Takie obietnice są z pewnością wystarczające. Dla młodych misjonarzy nie miało znaczenia, ze sytuacja była niespodziewana i że żaden z ich przyjaciół w kraju nie mógł przewidzieć jej i że muszą upłynąć miesiące zanim otrzymają jakąkolwiek odpowiedź na list. Czyż oni sami nie spodziewali się wsparcia jedynie od Pana i czy On kiedykolwiek zawiódł ich. Tajemnica wiary, która jest gotowa na sytuacje nadzwyczajne jest cichym, praktycznym spoleganiem na Bogu dzień po dniu, kiedy On czyni go realnym dla wierzącego.
„Sześć dni przed przejęciem opieki nad szpitalem w Ningpo (pisał pan Taylor), nie miałem najmniejszego pojęcia, że będę się tym zajmować. Przyjaciele w kraju również nie przewidzieli tego”.
Pan jednak przewidział tą sytuację, jak w pełni wykazały to późniejsze wydarzenia. Kiedy asystenci pozostawieni przez dr Parkera dowiedzieli się o zmienionych warunkach, że funduszy starczy tylko na pokrycie wydatków na najbliższy miesiąc, potem tylko modlitwa miała być jednym źródłem zaopatrzenia nie jest dziwną rzeczą, że zdecydowali wycofać się, otwierając drogę dla następnych pracowników. Była ta zmiana, którą dr Parker pragnął już dawno uczynić, nie wiedział tylko jak otrzymać tych innego rodzaju pracowników. Hudson Taylor wiedział i z rozjaśnionym sercem zwrócił się do małego kręgu tych, którzy nigdy nie zawiedli go. Gdyż dla chrześcijan z ulicy Mostowej wydawało się, że jest całkiem naturalną rzeczą ufanie Panu zarówno w sprawie doczesnych, jak i duchowych błogosławieństw. Czyż większe nie zawiera mniejszego? I czyż Bóg nie był, jak ich „nauczyciel” przypominał im często, prawdziwym Ojcem, który nie mógł zapomnieć potrzeb swoich dzieci. Tak, więc, przyszli do szpitala zadowoleni, że nie tylko wzmocnią ręce swoich przyjaciół misjonarzy, ale, że na nowo doświadczą na sobie samych i na wszystkich zainteresowanych wierności Boga. Jedni pracowali w ten, inni w tamten sposób. Jedni oddawali swój wolny czas, inni oddawali cały swój czas bez obietnicy zapłaty. A wszyscy wzięli sobie do serca w modlitwie, szpital i jego potrzeby. Nic, zatem dziwnego, że nowa atmosfera zaczęła przenikać do przychodni i na oddziały. Z tego powodu pacjenci mogli tylko radować się i przynajmniej na początku, szczęśliwą, domową atmosferą i tymi pozostałymi rzeczami, jakie to niosło za sobą. Dni były zapełnione nowymi sprawami. Ci pracownicy Wang, malarz, Ni, Neng – Kuei i inni – wydawało się, że posiedli sekret nieustannej szczęśliwości i tym wywierali wielki wpływ.. Nie tylko byli łagodni i uważni w pracach na oddziałach, lecz cały swój wolny czas poświęcali na opowiadanie o Tym, Który przeobraził ich życie, i który jak mawiali, jest gotowy przyjąć wszystkich, którzy przychodzą do Niego po odpocznienie. Potem były książki, obrazki i śpiewanie! Zaiste, wszystko wydawało się być pieśnią. Natomiast codzienne spotkania w kaplicy wydawały się być kolejną pieśnią tyle, że dłuższą. Było tam w Chinach kilka sekretów, a finansowe podstawy, na których był prowadzony szpital, były jednym z nich. Wkrótce pacjenci wiedzieli wszystko o tej sprawie, i z zapałem oczekiwali na wynik. Była ta sprawa również tematem przemyśleń i rozmów. I kiedy pieniądze pozostawione przez dr Parkera skończyły się, a zapasy Hudsona Taylora zmalały, pojawiło się wiele przypuszczeń, co do tego, co się teraz wydarzy. Należy powiedzieć, że Hudson Taylor z małą grupą pomocników, wiele modlił się w tym czasie. Był to bardziej otwarty, a co za tym idzie bardziej istotny test, od tych, które wcześniej przechodził. Stwierdził, że wchodzi tu w grę, nie tylko wiara nie małej liczby osób, jak i również sprawa dalszej pracy szpitala. Mijał dzień za dniem, nie przynosząc oczekiwanej odpowiedzi. Aż w końcu pewnego poranka pojawił się kucharz z poważnymi wieściami dotyczącymi tej sprawy. Ostatni worek ryżu został otwarty i jego zawartość szybko znikała. „Zatem – odpowiedział Hudson Taylor – Pański czas na nadesłanie nam pomocy musi być blisko”. I tak się też stało. Zanim ten worek ryżu się skończył, do rąk młodych misjonarzy dotarł list, który był najbardziej zadziwiającym ze wszystkich, które dostali. Był on podobnie, jak poprzednie, od pana Bergera i zawierał czek na 50 funtów. Tylko, że w tym wypadku list został wysłany z zawiadomieniem, że wielki ciężar spoczął na piszącym, ciężar bogactwa, aby spożytkować je dla Boga. Ojciec pana Bergera niedawno odszedł, zostawiając mu znacznie pomnożoną fortunę. Syn nie miał zamiaru powiększać swoich osobistych wydatków. Wcześniej już miał wystarczająco i teraz modlił się, aby być poprowadzonym w tej sprawie Bożego zamiaru. Co do tej sprawy, może by tak pomóc swoim przyjaciołom w Chinach? Załączony czek był na zaspokojenie nagłych potrzeb. A czy oni zechcieliby pełniej napisać, po przemodleniu sprawy, czy były sposoby, w jakie korzystniej mogliby zużyć więcej pieniędzy?
Pięćdziesiąt funtów! Oto leżą one na stole i ich daleki przyjaciel nic nie wiedząc o ostatniej torbie ryżu i o wielu potrzebach szpitala, pytał ich czy nie mógłby przysłać więcej. Nic dziwnego, że Hudson Taylor upadł pokonany, w wdzięczności i z bojaźnią.
Przypuśćmy, że powstrzymałby się przed przyjęciem obowiązków kierowania szpitalem z braku środków, lub raczej z braku wiary. Brak wiary – z takimi obietnicami, i z takim Bogiem?! W tamtych dniach nie było Armii Zbawienia, lecz zgromadzenia, uwielbieniowe, które odbywały się w kaplicy, całkiem dobrze w śpiewie i w okrzykach radości, poprzedzały pojawienie się jej. Lecz w porównaniu do pewnych zgromadzeń Armii, te musiały być krótkie, bo czyż na oddziałach nie znajdowali się pacjenci? Jakże słuchali – ci mężczyźni i kobiety, którzy przez całe swoje życie nie znali niczego za wyjątkiem pustego pogaństwa.
„Gdzie jest ten bożek, który może coś podobnego uczynić?” Było to pytanie, które pojawiało się w wielu ludzkich sercach. „Czy kiedykolwiek wybawi nas w naszych kłopotach lub odpowie na modlitwę w taki sposób?”



Rozdział 9

Ukryte lata


Och, zbawić tamtych, zginąć ratując ich
Śmierć za ich życie, być ofiarowanym za nich wszystkich


Ta szczęśliwa, owocna praca, opowiada o tych, którzy byli w nią zaangażowani. W przeciągu dziewięciu miesięcy, szesnastu pacjentów ze szpitala zostało ochrzczonych, podczas gdy więcej niż trzydziestu innych było kandydatami do wstąpienia do tego lub tamtego Kościoła w Ningpo. Jednak sześć lat w Chinach, sześć takich lat, pozostawiło swój ślad i Hudsona Taylora szybko opuszczały siły.
„Ludzie giną, a Bóg tak błogosławi tą pracę (napisał do swojego ojca). My jednak jesteśmy utrudzeni i musimy otrzymać pomoc. Czy nie znasz jakiś gorliwych, oddanych ludzi, pragnących służyć Bogu w Chinach, którzy nie chcąc niczego ponad rzeczywiste wsparcie, będą gotowi wyruszyć i pracować tutaj? Och, czterech lub pięciu takich pomocników! Prawdopodobnie w przeciągu sześciu miesięcy zaczną głosić po chińsku, a w odpowiedzi na modlitwę znajdą się środki na ich wsparcie”.
„Ludzie giną, a Bóg tak błogosławi pracę” – ten naglący fakt przeprowadził Hudsona Taylora przez poważną chorobę i bolesne rozdzielenie, kiedy choroba powaliła go w Anglii w 1860r. To nagłość tych faktów podtrzymywała go poprzez następne lata, kiedy wydawało się, że lekarze mieli rację, sądząc, że nigdy nie będzie dosyć silny, aby powrócić do Chin.
Wielka potrzeba, którą widział i głębokie poczucie odpowiedzialności, płonące ciągłym ogniem w jego duszy, sprawiały, że ani słabe zdrowie, ani brak zachęty, ani inne trudności nie mogły zmniejszyć jego pragnienia wołania, aby przynieść Chrystusa tym ginącym milionom.
Mieszkając na wschodnim końcu Londynu, blisko swojego starego szpitala, Pan Taylor, na tyle na ile pozwalała mu poprawa jego zdrowia, podjął na nowo swoje medyczne studia. Podjął się także pracy nad rewizją Nowego Testamentu w dialekcie Ningpo, a Towarzystwo Biblijne wyraziło zgodę, aby opublikować nowe wydanie. Przez pewien okres czasu miała miejsce ożywiona korespondencja z młodymi, którzy rozważali pole misyjnej pracy w Chinach, jako wyzwanie swojego życia. W rezultacie tego wyruszyła jedna osoba, tylko jedna, która miała przyłączyć się do państwa Jones w Ningpo. Stopniowo wewnętrzne zainteresowanie zaczęło maleć i państwo Taylor znaleźli się sami ze swoimi przyjaciółmi, oddani modlitwie i cierpliwemu oczekiwaniu.
Kiedy ma się 29 czy 24 lata, nie jest łatwo być odstawionym na bok, odłączonym od pracy, którą kochali i być pozostawionymi w zaułku ponurej ulicy, w biednej części Londynu/
Jednakże bez tych ukrytych lat z całym ich wzrostem i wypróbowaniem jakże ta wizja i entuzjazm młodości, mogłyby dojrzeć do przywództwa, które miało nastąpić.
Pięć długich, ukrytych lat. Nie wiele wiedzielibyśmy o ich doświadczeniu gdyby nie stara zakurzona skrzynia zawierająca różnej grubości notatniki, wypełnione pismem pana Taylora. Z pośród bardziej bezużytecznych śmieci wybieramy jeden po drugim, a leży przed nami cały komplet dwunastu, nie brakuje ani jednego. I cóż za opowieść odkrywa się przed nami. Często oczy tego, który śledzi te zapiski zalewają się łzami. Te nieprzeglądane, zakurzone stronice zawierają wzrastającą bliską znajomość z Bogiem i spoleganie na Nim. Wiara i wierność są tu sprowadzone do najmniejszych szczegółów. Poświęcenie i oddanie się Bogu, prowadzą tu do niestrudzonego wysiłku. Jest tu obecna modlitwa, cierpliwa, wytrwała i cudownie wysłuchana. Lecz jest tutaj coś więcej, głębokie długotrwałe doświadczenie duszy, która wytrwale podąża z a Bogiem. Jest tu stopniowe wzmacnianie człowieka, który został wezwany, aby chodzić wiarą, a nie oglądaniem. Niewysłowiona ufność serca, które przylgnęło do Boga i tylko do Boga. Serca, które bardziej niż cokolwiek innego pragnie podobać się Jemu.
„Bez wiary jest nie możliwe, aby podobać się Bogu (lub zadowolić go). Gdyż ten, kto przychodzi do Boga, musi uwierzyć, że On jest i że nagradza tych, którzy Go gorliwie szukają?”
Zewnętrznie, dni były wypełnione cichymi zwykłymi obowiązkami, bogatymi w różnego rodzaju radości i próby. Mała córeczka, która tyle radości im sprawiła w Ningpo, miała teraz trzech braci. Dom i dzieci, musiały być utrzymywane z bardzo ograniczonych środków i tu wiara na drodze bezpośredniej zależności od Boga, którą podążali państwo Taylor, często była wypróbowywana. Praca w Ningpo także wymagała zaopatrywania i kierowania, co wymagało wiele korespondencji. Rewizja Nowego Testamentu, była przedsięwzięciem, które wydawało się raczej rosnąć niż maleć, kiedy doszło do przygotowania odnośników. Okazały się one wielką wartością dla chrześcijan w Ningpo, a praca przygotowywania ich, chociaż była znaczna, była niemałym błogosławieństwem dla młodego misjonarza. Spędzał on każdego dnia godziny nad Słowem Bożym. Ilość wykonanej pracy była zadziwiająca i gdyby nie te zapiski, z trudnością można by w to uwierzyć. Każdego dnia pan Taylor odnotowywał czas poświęcony na główne zajęcie i często można natknąć się na podobne zapiski:
27 kwiecień, rewizja 7 godz. (wieczór w Exter Hall)
28 kwiecień, rewizja 9,5 godz.
29 kwiecień. rewizja 12 godz.
30 kwiecień, rewizja 5,5 godz. (spotkania Babtystycznego Towarzystwa Misyjnego)
1 maj, rewizja 8,5 godz. (goście do dziesiątej wieczór)
2 maj, rewizja 13 godz.
3 maj, niedziela w Bayswater. Słuchanie Pana Levisa z Jana 3,33. Wzięcie tam popołudniu udziału w Wieczerzy Pańskiej. Wieczór, pozostanie w domu i oddanie się modlitwie o naszą chińską pracę.
4 maj, rewizja 4 godz. (Korespondencja, goście).
5 maj, rewizja 12,5 godz.
6 maj, rewizja 7 godz. (ważne rozmowy)
7 maj, rewizja 9,5 godz.
8 maj, rewizja 10,5 godz.
9 maj, rewizja 13 godz.
10 maj, niedziela poranek z Lae-djun, rozważnie na temat Hebr. 11, pierwsza część szczęśliwe chwile. Napisałem do Jamesa Meadowsa. Popołudnie, modlitwa z Marią o opuszczenie tego domu, o Meadowsów, szczerą miłość, rewizję. Napisałem do pana Lorda. Wieczór, słuchanie pana Kennedego na temat Mat. 27,42 – „Zbawił innych, a samego siebie nie może zbawić...” Och, być jeszcze bardziej, tak łagodny, wyrozumiały i kochający jak Jezus! Panie, uczyń mnie bardziej podobnym do Ciebie.

Spotkania, o których tu mowa były znaczną częścią pracy pana Taylora, w tym czasie. Czynił on, co mógł, aby skłonić przywódców denominacyjnych Kościołów, do zajęcia się ewangelizacją wewnętrznych Chin. Sam lub ze swoim kolegą od rewizji, wielb. F.F. Gough z C.M.S. odwiedzał sekretarzy różnych Towarzystw, przedstawiając im potrzebę tego długo zaniedbanego pola, teraz dostępnego przez otrzymanie paszportów na podróż, a nawet na przebywanie wewnątrz kraju. Lecz chociaż wszędzie spotykał się z przychylnymi słuchaczami, to jednak jasne było, że nikt z kierownictwa nie był przygotowany, aby podjąć się odpowiedzialności za tak wielkie przedsięwzięcie.
Wszystko to, naturalnie tylko w jeden sposób zadziałało na Hudsona Taylora. I kiedy do jego osobistego poznania pewnych części Chin, zostały dodane uważne studia całego obszaru, rezultat był przytłaczający. Został poproszony przez swego przyjaciela i pastora pana Levisa, wydawcę Magazynu Babtystycznego, do napisania serii artykułów mających obudzić zainteresowanie Misją w Ningpo. Zaczęły one być przygotowywane i jeden już został opublikowany, kiedy pan Levis zwrócił kolejny rękopis. Czuł, że te artykuły były zbyt ważne i poważne, aby ograniczyć je do jednej denominacyjnej gazety.
„Napisz ich więcej – zachęcał – niech obejmą cała prasę i będą opublikowane jako apel do wewnętrznych Chin”. To poprowadziło do szczegółowego przestudiowania duchowych potrzeb każdej części Chin i odległych, podległych im krajów. Kiedy przebywał w Ningpo, presja naglących potrzeb wokół niego była tak wielka, że pan Taylor nie był w stanie oddać się rozmyślaniu o jeszcze większych potrzebach leżących w dalszych miejscach. Ale teraz, codziennie patrząc na mapę wiszącą na ścianie, która służyła mu do studiów, mając otwartą Biblię, której obietnice porywały jego serce, rozległe prowincje wewnętrznych Chin, były dla niego tak samo bliskie, jak te blisko wybrzeża, w których pracował.
Nic dziwnego, że modlitwa była jedynym sposobem, w jaki obciążone serce mogło otrzymać ulgę. Ale prawdziwy kryzys nadszedł dopiero wtedy, kiedy modlitwa już więcej nie przynosiła ulgi, lecz jakby coraz bardziej poświęcała go przedsięwzięciu, przed, którym się wzbraniał. Zaczął widzieć w świetle otwartej Biblii, że Bóg może użyć jego, właśnie jego, aby dać odpowiedź na jego własne modlitwy.
„Towarzyszy mi rosnące przekonanie (pisał), że Bóg chce abym u Niego szukał potrzebnych pracowników i wyruszył z nimi. Lecz przez długi czas niewiara przeszkadzała mi w podjęciu pierwszego kroku... Studiując Słowo Boże nauczyłem się, że aby otrzymać owocnych pracowników, nie pomogą wzniosłe apele o pomoc, lecz przede wszystkim gorliwa modlitwa do Boga, aby wypchnął pracowników, a następnie pogłębianie duchowego życia Kościoła, tak, aby ludzie nie potrafili pozostać w domu, gdy była taka potrzeba. Zobaczyłem, że apostolskim planem nie było stworzenie sposobów i środków, lecz pójście i wykonywanie pracy i ufanie pewnej obietnicy Tego, który rzekł: „Szukajcie wpierw Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystkie te rzeczy będą przydane wam...”
Lecz jakże niewiara jest zawsze sprzeczna. Nie miałem żadnej wątpliwości, że jeżeli modliłem się o współpracowników w imieniu Pana Jezusa Chrystusa, to będą oni dani. Nie miałem żadnej wątpliwości, że w odpowiedzi na taką modlitwę zostaną nam dostarczone środki potrzebne do wyruszenia, i że przed nami zostaną otwarte drzwi do niedostępnych części cesarstwa. Jednak nie nauczyłem się ufać Bogu, aby zachować moc i łaskę dla siebie samego. Tak, więc nic dziwnego, że nie mogłem zaufać Mu, że zachowa mnie i tych, którzy mogą być gotowi, aby wyruszyć ze mną. Obawiałem się, że pośród niebezpieczeństw, trudności i prób nierozerwalnie związanych z taką pracą, niektórzy niezbyt doświadczeni chrześcijanie mogą załamać się i gorzko oskarżać mnie o zachęcenie ich do podjęcia się zadania, które dla nich było zbyt trudne.
Cóż, zatem miałem czynić? Poczucie winy za przelanie krwi stawało się coraz bardziej intensywne. Po prostu, dlatego, ze odmówiłem prosić o nich. Pracownicy nie wyruszyli i nie pojechali do Chin. Każdego dnia dziesiątki tysięcy w tym kraju odchodziły bez Chrystusa do grobów! Ginące Chiny tak wypełniły moje serce i umysł, że nie miałem odpocznienia w dzień, a w nocy niewiele spałem, tak, że opuściło mnie zdrowie”.
Oto ukryte lata wykonały swoją prace i instrument był gotów, aby Bóg mógł go użyć. Żarliwe modlitwy wypływające z domu we Wschodnim Londynie, miały otrzymać szybką, chociaż niespodziewaną odpowiedź.


Rozdział 10

Człowiek zamknięty na Boga


Nic przed, nic poza kroki wiary
Upaść zdawałoby się w próżnię
I odkryć oparcie ze skały


Nadeszło znowu lato i ulice we Wschodnim Londynie były parne i zakurzone. Widząc, że pan Taylor nie wygląda dobrze, stary przyjaciel, zaprosił go na wybrzeże, aby spędził kilka dni w Brighton. Pani Taylor, która troskała się o jego zdrowie, cieszyła się widząc, że chodzi, chociaż tylko w części rozumiała doświadczenia, przez, które przechodził. Nawet jej nie mógł w pełni przedstawić doświadczenia duszy, które stawało się nie do zniesienia.
Będąc sam na plaży, w niedzielny poranek, w Brighton przeżył kryzys swojego życia. Poszedł do Kościoła wraz z innymi, lecz widok tłumów radujących się z błogosławieństwa zbawienia był ponad jego siły. „Inne owce mam” – zagubione i ginące w Chinach, o które nikt się nie troszczy – „te również muszę przyprowadzić”. I głos Mistrza i miłość na Jego obliczu prosiły cicho. Wiedział, że to Bóg mówił. Wiedział jak już zauważyliśmy, że jeżeli poddałby się Jego woli i modlił się pod Jego przewodnictwem, to ewangeliści do wewnętrznych Chin, zostaną dani. Co do ich zaopatrzenia, nie potrzebował się martwić. Czy Ten, który powołał i posłał ich, nie potrafił dać im codziennego chleba? Hudson Taylor stawiał czoła nieznanej sytuacji. Był on zaznajomiony z warunkami w Chinach, z rzeczywistymi pokusami, jakie napotyka się i rzeczywistym wrogiem, jaki umocnił się na swoim terytorium. Lecz cóż, jeżeli pracownicy będą przeciążeni i złożą winę na niego?
„Było to po prostu przeprowadzenie samego siebie przez niewiarę (wspomina). Diabeł wkłada odczucie, że jeżeli modlitwa i wiara wprowadzą kogoś w tarapaty, to ten ktoś będzie musiał wydostać się z nich, tak jak tylko będzie potrafił, o własnych siłach. Nie dostrzegałem tego, że moc, która może dać ludzi i środki, będzie wystarczająca, aby ich także zachować, nawet daleko, w głębi Chin”.
W międzyczasie, w tym wielkim oczekującym kraju, co miesiąc umierały miliony. Umierały bez Boga. Był to ogień w jego duszy. Decyzja musiała być podjęta i on o tym wiedział gdyż dłużej ten konflikt był nie do zniesienia. Dosyć łatwo było modlić się o pracowników, lecz czy zechciałby, czy mógłby, zaakceptować ciężar przywództwa?
„W wielkim duchowym zmaganiu, samotnie wędrowałem po plaży. I wtedy Pan zwyciężył moją niewiarę i poddałem się Bogu dla Jego służby. Powiedziałem Mu, że cała odpowiedzialność, co do wyników i konsekwencji musi spoczywać na Nim. A moją odpowiedzialnością jako sługi, było posłuszeństwo i podążanie za Nim. On musiał kierować, prowadzić i troszczyć się o mnie i o tych, którzy mieli pracować ze mną. Czy potrzebuję mówić, że od razu napłynął do mojego udręczonego serca, pokój? Wtedy tam poprosiłem Go o dwudziestu czterech współpracowników, dwóch do każdej z dwunastu prowincji, które były bez misjonarzy i dwóch do Mongolii.
Zapisawszy tę prośbę na marginesie Biblii, którą miałem ze sobą, wróciłem do domu z sercem radującym się z takiego pokoju, jakiego nie miałem przez całe miesiące, i z zapewnieniem, że Pan pobłogosławi Swoją pracę i że ja, będę miał udział w tym błogosławieństwie.
Konflikt dobiegł końca, wszystko było pokojem i radością. Czułem się, jak gdybym nie szedł, a leciał do domu pana Pearce. I jakże spałem tej nocy! Moja droga żona myślała, że Brighton zdziałał cud dla mnie i tak też było.



Rozdział 11

Człowiek posłany od Boga


Spolegaj na Panu stale
A tak będziesz bezpiecznie iść do przodu
Patrz na Jego dzieło wytrwale
A tak twoja praca będzie uczyniona

Paul Gerhardt


Szczęśliwy to człowiek, który został powołany, aby iść naprzód po ścieżkach wiary, który znajduje w swoim towarzyszu życia tylko życzliwość i pomoc. Przez siedem i pół roku – doskonałych lat, jeśli chodzi o ich małżeństwo. Hudson Taylor nie doznał żadnego rozczarowania w tej, którą pokochał, a ona i teraz nie zawiodła go. Słabego zdrowia, ręce dwudziestoośmioletniej pani Taylor w chwili, gdy dowiedziała się o powołaniu jej męża do, wydawałoby się niemożliwego zadania ewangelizacji wewnętrznych Chin, w nowy sposób stała się jego pociechą i inspiracją. Jej ręce pisały dla niego, jej wiara umacniała, a jej modlitwy ogarniały całą pracę, a jej praktyczne doświadczenie i miłujące serce uczyniły ją matką misji. W niedługim czasie większy dom przy ulicy Coborn, do którego się przeprowadzili, zaczął zapełniać się kandydatami do Chin. Pokoje, które wydawały się tak obszerne, z trudnością mogły pomieścić przyjaciół, którzy zgromadzali się na niedzielne modlitwy. Pięćdziesiąt dolarów (wszystko, co miał), otwarło konto bankowe o nazwie „Wewnętrzna Misja Chin”, urosło dzięki dobrowolnym, nieproszonym datkom, tych, którzy pragnęli mieć udział w tej pracy, do setek. I tak oto zaczął kształtować się plan wysłania pierwszej grupy.
Wyobraźcie sobie, zatem pokój gościnny przy ulicy Coborn 30 w niedzielę, jedyny dzień, kiedy pan Taylor mógł znaleźć czas na spokojne pisanie. Przy stole siedzi pani Taylor z piórem w ręku, podczas gdy on chodzi tam i z powrotem, zaabsorbowany sprawą ich serca. Gdyż zgodnie z sugestią pana Levisa, artykuły powinny nabrać nowego znaczenia. To nie tylko oznajmienie naglącej potrzeby, lecz nowe wyjście, zdecydowany wysiłek, aby wyjść naprzeciw tej potrzebie polegając na Bogu. „Duchowa potrzeba i wymogi Chin”, była książeczką, która zaistniała, kiedy modlili się i pisali, pisali i modlili się i prawdopodobnie żadna inna książka współczesnych czasów nie okazała się tak skuteczna w pokrzepianiu serc ludu Bożego. Jakże wiele osób wysłała ona do Chin, Kiedy jedno wydanie po drugim ukazywało się, jakże wiele sympatii przyciągnęła dla pracy misyjnej na całym świecie, Jak bardzo wzmocniła wiarę i wzbudziła modlitwę i oddanie dla Boga, nigdy nie będzie wiadome, dopóki sekrety serca nie będą objawione. „Każde zdanie było zapisywane w modlitwie”, i każde zdanie wydawało się żyć w mocy Bożej. Książka sprawiła, że wielu stało się przyjaciółmi i otwarła wiele możliwości. Musiała być powtórnie wydrukowana w ciągu trzech tygodni, od opublikowania jej po raz pierwszy, a skutkiem tego były takie listy jak ten: „Przeczytałem twoją książkę i zostałem wielce przez nią poruszony. Ufam, że dzięki Duchowi Świętemu będziesz mógł powiedzieć takie słowa, które wypchną pracowników do winnicy. Drogi bracie, rozszerz swoje pragnienia! Proś o stu, a Pan da ci ich”.
Jednakże nie stu, ale dwudziestu czterech na początku było celem. Przed nami leży znoszona Biblia, w której ta modlitwa została zapisana, wyraźnym, lecz nieco wyblakłym pismem pana Taylora. Był daleki od uniesienia z powodu zmiany biegu wypadków, gdyż sukces tylko powiększył jego poczucie odpowiedzialności. Był człowiekiem obciążonym danym mu przez Boga poselstwem, podróżującym z miejsca na miejsce w tą pamiętną zimę. Pobudzającym serca innych do podobnej świadomości Boga. Gdyż w tamte dni, zdawało się nowa rzeczą mówienie o wierze jako o wystarczającej finansowej podstawie dla przedsięwzięć misjonarskich na drugim krańcu świata. „Misje wiary”, były czymś, o czym nie słyszano. Jedynymi organizacjami, które wtedy istniały, były regularne denominacyjne stowarzyszenia. Ale Hudson Taylor, chociaż tak młody, nauczył się poznawać Boga w bardzo realny sposób. Widział Go, tak jak napisał, uciszającego rozszalały sztorm na morzu, w odpowiedzi na zdecydowaną modlitwę. Zmieniającego kierunek wiatru i zsyłającego deszcz w okresie suszy. Widział Go w odpowiedzi na modlitwę powstrzymującego ręce niedoszłych morderców i uciszającego rozszalały tłum. Widział Go gromiącego niemoc i wzbudzającego umierającego, kiedy wszelka nadzieja na wyzdrowienie zdawała się przepaść. Ponad osiem lat doświadczał Jego wierności i zaspokajania potrzeb swojej rodziny i działania w odpowiedzi na modlitwę. Niewiarygodne jak wiele tych potrzeb było. Jakże nie mógł więc zachęcić innych, aby złożyli swoją ufność w miłości, która nie może być zapomniana i wierności, która nie może zawieść?
„Mamy do czynienia (przypominał swoim słuchaczom) z Tym, który jest Panem wszelkiej mocy i siły. Jego ramię nie jest za krótkie, aby nie mogło zbawić, ani Jego ucho zbyt obciążone, aby nie mógł słyszeć. Mamy do czynienia z Tym, Którego niezmienne słowo, prowadzi nas abyśmy prosili i otrzymywali, aby nasza radość była pełna, aby otwarły się nasze usta, aby On mógł napełnić je. I dobrze wiemy, że ten łaskawy Bóg jest tak łaskawy, aby umieścić swoją wszechmocną moc na prośbę modlitwy wiary. I nie pobłaża On tym, którzy są winni krwi tych, których zaniedbali, nie oddając siebie ku pożytkowi ginących...
Dla tych, którzy nigdy nie zostali wezwani, aby wypróbować wierność dotrzymującego przymierza Boga... Może wydawać się hazardem, wysłanie dwudziestu czterech ewangelistów do dalekiego pogańskiego kraju, „patrzących jedynie na Boga”. Dla tych jednak, których przywilejem było, przez wiele lat wypróbowywanie tego Boga – w kraju, za granicą, na lądzie i morzu, w chorobie i zdrowiu, w niebezpieczeństwach, w potrzebach i u bram śmierci – takie zrozumienie będzie całkowicie nieuzasadnione”.
Dzieło, którego się podjęli było zbyt wielkie, aby ograniczyć je do jakiejś jednej denominacji. Fakt, że Misja nie ofiarowała żadnych wynagrodzeń, był sam w sobie wystarczający, aby powstrzymać wszystkich, prócz tych, których doświadczenie nauczyło być pewnym Boga i takie dusze posiadały jedność nie tylko z nazwy.
„Musieliśmy rozważyć (kontynuuje pan Taylor), czy będzie możliwe dla członków różnych denominacji, pracować razem, tak zwyczajnie na ewangelizacyjnej płaszczyźnie, nie czyniąc podziałów w tym, czym w sumieniach różnią się poglądami. Rozważywszy w modlitwie, że jest to możliwe, zdecydowaliśmy się, aby zaprosić do współpracy braci, bez względu na ich denominacyjne poglądy. Tych, którzy w pełni wierzą w natchnione Słowo Boże i są chętni, aby wypróbować swoją wiarę, wyruszając do Wewnętrznych Chin z jedyną gwarancją, jaką mają w swoich Bibliach.
Słowo mówi: „Szukajcie wpierw Królestwa Bożego i jego sprawiedliwości, a wszystkie te rzeczy (pokarm i odzienie) będą wam przydane”.
Jeżeli ktoś nie wierzy, że Bóg powiedział prawdę, lepiej dla niego, aby nie wyruszał do Chin, by rozprzestrzeniać wiarę. I znowu mamy zapewnienie: „Żadna dobra rzecz nie będzie zatrzymana przed tymi, którzy chodzą sprawiedliwie”. Jeżeli ktoś nie ma zamiaru chodzić sprawiedliwie, niech lepiej zostanie w kraju. Jeżeli zamierza chodzić sprawiedliwie, ma wszystko w formie zagwarantowanych funduszy. Do Boga należy wszelkie złoto i srebro świata i bydło na tysiącach wzgórz. Nie musimy być wegetarianami!
Zaiste moglibyśmy mieć fundusze gwarancyjne, jeżeli życzylibyśmy sobie tego, lecz czujemy, że nie jest to konieczne i przyniosłoby to szkodę. Pieniądze źle umieszczone i pieniądze dane ze złych pobudek są tym, czego trzeba się obawiać. Stać nas tylko na tyle, na ile da Pan, nie stać nas jednak na to, aby posiadać nie poświęcone pieniądze lub mieć pieniądze umieszczone w złym miejscu. Daleko lepiej jest nie mieć pieniędzy, nawet na zakup chleba. Jest wiele kruków w Chinach i Pan znowu może je posłać z chlebem i mięsem... Utrzymywał trzy miliony Izraelitów na pustkowiach przez czterdzieści lat. Nie oczekujemy, że pośle trzy miliony misjonarzy do Chin, lecz jeżeli to uczyni, to będzie miał odpowiednie środki, aby ich wszystkich utrzymać. Zwróćmy uwagę czy mamy Pana przed naszymi oczami, czy chodzimy Jego drogami i chcemy podobać się Jemu i uwielbić Go we wszystkim, małym i wielkim. Spolegać na tym, że Boża praca, wykonana w Boży sposób, nigdy nie cierpi niedostatku Bożego zaopatrzenia”.
Jedna rzecz troskała pana Taylora, aby to nowe przedsięwzięcie nie odciągnęło mężczyzn i kobiet od wcześniej istniejących prac. Okradać Piotra, aby zapłacić Pawłowi, w tym sensie, nie był to żaden zysk dla pracy Bożej. Otworzyć drogę dla pracowników, którzy mogą nie być zaakceptowani przez inne misje, których przygotowanie nie zawierało uniwersyteckiego szkolenia, było częścią ich planu. Nikt też nie miał być proszony do wstąpienia w szeregi Wewnętrznej Misji. Jeżeli Pan żniw chciał ich mieć na konkretnym terenie, to włoży w ich serca ofiarowanie samego siebie. W taki sam sposób, nie było żadnych apeli o pieniądze. Jeżeli Misja będzie mogła być utrzymywana w odpowiedzi na modlitwę, bez list ofiarodawców lub zabiegania o jakiekolwiek fundusze, może rozwijać się pomiędzy innymi starszymi towarzystwami bez niebezpieczeństwa innego ukierunkowania funduszy z tradycyjnych kanałów. Mogłoby to być nawet pomocne przez skierowanie uwagi na Wielkiego Czyniciela i dostarczenia i lustracji przez podkreślenie zasady, że Bóg i tylko Bóg jest wystarczający dla Swojej pracy. Co do reszty spraw, to zadowalały ich niewielkie potrzeby w sposobie organizacji. Cudowne było to, w jaki sposób zostało dane zaopatrzenie na pracę, która odbywała się w kraju. Pragnienie zajęcia się tą ciężką pracą zostało włożone w serca państwa Berger z Saint Hill. Troszczyli się o nią, niemal tak bardzo, jak państwo Taylor. Modlili się o nią i żyli dla niej z jednakowym poświęceniem, zamieniwszy swój piękny dom w centrum dla wszystkich spraw Misji.
”Kiedy zdecydowałem się wyruszyć (mówił pan Taylor w związku z tym), pan Berger podjął się reprezentować nas w kraju. Ta rzecz rozwijała się stopniowo. Jesteśmy sobie bardzo bliscy. Misja otrzymała swoją nazwę w jego pokoju. Ani nikt z nas o nic nie prosił, ani nie wyznaczał drugiego – to tak po prostu już było”.
Istota duchowych zasad omawiana z kandydatami, była jasno pojmowana jako podstawa Misji. Kilka prostych spotkań zostało uzgodnionych w towarzystwie pana Bergera i to było wszystko.
„Wyruszyliśmy jako Boże dzieci, pod przewodnictwem Boga (w prosty sposób stwierdził pan Taylor), aby wykonać Bożą pracę, będąc zależnym od Niego w sprawie zaopatrzenia, Mieliśmy nosić chiński ubiór i wyruszyć w głąb kraju. Miałem być przywódcą w Chinach... Nie było wątpliwości, co do tego, kto miał wyznaczać istotne punkty”.
W ten sam sposób pan Berger był odpowiedzialny w kraju. Miał korespondować z kandydatami, przyjmować i wysyłać datki, publikować okolicznościową gazetkę z zasłyszanymi relacjami. Wysyłać odpowiednie wsparcie na tyle na ile będą pozwalać fundusze i strzec się długów. To ostatnie było najgłówniejszą zasadą, która dotyczyła wszystkich spraw.
„Jest rzeczywiście łatwą rzeczą (wskazywał pan Taylor) dla Boga dawać wcześniej i o wiele bardziej woli tak dawać. Jest zbyt mądry, aby pozwolić żeby Jego zamiary doznały przeszkody z powodu braku małych pieniędzy. Jednak pieniądze otrzymywane w nieduchowy sposób są z pewnością przeszkodą w błogosławieństwie”.
Było dużo problemów i wiele z nich mogło rozwiązać jedynie doświadczenie i często nasuwa się na myśl jako ilustracja przykład pana Bergera. Był on człowiekiem interesów, wytwórcą krochmalu. Wiedział, że tak jak drzewa w jego posiadłości, żywa rzecz też urośnie.
„Oczekujesz aż urośnie drzewo (powiedział w związku z tym), zanim się tak stanie jest coś na kształt patyka. Na początek masz tylko wiotki pień, z kilkoma liściami lub gałęziami. Potem pojawiają się małe odrośla. W końcu mogą się stać wielkimi konarami wszystkie, jak oddzielne drzewa. To jednak potrzebuje czasu i wymaga cierpliwości. Tam znajduje się życie i będzie rozwijać się według swego porządku”.
Nie możemy teraz rozwodzić się tu nad wieloma odpowiedziami na modlitwę w czasie, gdy pierwsza grupa przygotowywała się do wypłynięcia. Jednakże jak wspaniałe one były! Tak cudownie, że do okolicznościowej gazetki musiał być dołączony załącznik mówiący, że całą sumę, jaką potrzebowali na podróż i wyposażenie, mieli już w swoim ręku. Ale za tymi doświadczeniami kryła się codzienna godzina modlitwy w domu pana Taylora, a także cotygodniowe zgromadzenie w Sain Hill, w szczególne dni na modlitwę i post. Wszystko to oznaczało, bardzo bliskie i szczęśliwe chodzenie z Bogiem. Ludzka nicość i Boska wystarczalność, jedno tak samo rzeczywiste jak i drugie. Ta świadomość charakteryzowała na ulicy Coborn atmosferę w tych ostatnich dniach przed odjazdem. Przyjaciele nie mogli przyjść i odejść nie odczuwszy tego. Ostatnie zgromadzenie modlitewne odbywało się pośród paczek i tobołków. Ludzie zapełnili pokój i klatkę schodową, siedząc na tym, co mieli pod ręką. Na ścianie ciągle wisiała mapa, a na stole leżała otwarta Biblia.
„Naszym wielkim pragnieniem i celem (pan Taylor pisał o nowej misji) jest zaszczepienie zasady krzyża w dwunastu dotąd nie zajętych prowincjach Chin, i w Chińskim Turkmenistanie”.
„Szaleńcza sprawa” – rzekli ci, którzy zobaczyli jedynie trudności.
„Nadludzkie zadanie” – wzdychali inni, którzy życzyli im dobrze. A wielu z ich przyjaciół potrafiło nie okazać niczego innego za wyjątkiem zaniepokojenia.
„Będziecie zapomniani” – martwili się niektórzy.
„Bez Komitetu lub organizacji, zostaniecie straceni z widoku opinii publicznej, w tym dalekim kraju. W dzisiejszych czasach jest wiele potrzeb. W niedługim czasie możecie znaleźć się nawet bez niezbędnych środków do życia”.
„Zabieram moje dzieci ze sobą” – brzmiała cicha odpowiedź. I chcę zauważyć, że nie jest trudno pamiętać, że potrzebują rano śniadania, obiadu w południe i kolacji wieczorem. Zaiste nie mogę zapomnieć o tym nawet gdybym próbował. I stwierdziłem, że nie możliwe jest mniemanie, że nasz Niebieski Ojciec jest mniej czuły i pamiętający o swoich dzieciach niż ja, biedny ziemski ojciec. Nie On nie zapomni nas!”




Rozdział 12

Duchowe przynaglenie


Ludzie umierają w ciemności u twego boku
Bez nadziei krzepiącej w próbie
Chwyć pochodnię i machaj szeroko
Pochodnię, co rozświetli najgęstszy mrok


To, że podtrzymująca moc kryła się za pierwszymi pracownikami nowej misji, bardzo wyraźnie widać z zapisu następnych kilku lat. Czytający nie może się oprzeć wpływowi tego ducha przynaglenia, jaki ich charakteryzował. Wielkie podwójne przynaglenie, które prowadziło ich poprzez wszelkiego rodzaju trudności i doświadczenia. Było to przynaglenie miłości do Pana Jezusa Chrystusa, które sprawiało, że chlubili się z przywileju znania Go, w społeczności Jego cierpień, w nowy i głębszy sposób. Było w nich przynaglenie Jego przymuszającej miłości za duszami ginących ludzi, którzy ich otaczali. Może to wydawać się czymś staroświeckim w tych dniach i mówienie o duszach, ginących duszach potrzebujących zbawienia, lecz teologia Jana 3,16 jest pobudzającą mocą, która wykonuje się w i przez wierzących, której cała mądrość i zasoby świata nie mogą dorównać.
„Bóg tak umiłował świat,,, że dał jednorodzonego Syna, aby każdy, kto weń wierzy nie zginął, lecz miał życie wieczne”.
Możemy w tych dniach mieć wiele bogactw, lepsze wykształcenie, większą wygodę w podróżowaniu i w naszym otoczeniu, nawet jako misjonarze. Ale czy mamy ducha przynaglenia, głębokie wewnętrzne przekonania, które poruszały tymi, którzy byli przed nami. Czy mamy tą samą gorącą miłość do Pana Jezusa Chrystusa? Jeżeli tego brakuje, to jest to strata, której nic nie może zrekompensować.



*******************



Przez ciemne, niebieskie morze przez niezmierzone morze
Mała grupka wyruszyła w służbie swojego Boga
Bezludne przestrzenie wodne przemierzają by głosić
W dalekim kraju Sinim
Immanuela Zbawiciela Imię
Usłyszeli z Dalekiego Wschodu głos krwi ich braci
Milion, co miesiąc umiera w Chinach, umiera bez Chrystusa
Żadnej prócz Boga nie mają pomocy
Jedynie na ręce swego Boga patrzą
Oczekując zaspokojenia swych potrzeb w dalekim kraju
Pełnią świata jest Jego „wszelka moc”
Na ziemi i na niebie
Są mocni, choć słabi, bogaci, choć biedni
W obietnicy, którą On dał
To wystarczy, że słyszą wołanie
głosu krwi swych braci
Milion, co miesiąc w Chinach umiera bez Boga



*****************



Cztery miesiące podróży na żaglowcu o wyporności mniej niż osiem ton, było nie małym przedsięwzięciem dla grupy szesnastu misjonarzy i czworga małych dzieci. Wcześniej jednak wiele się modlono, nie tylko o bezpieczeństwo, ale i o załogę, aby Bóg zechciał pobłogosławić ich swoim Słowem. Jeden dzień został poświęcony na uporządkowanie rzeczy w kabinach, a potem zaczęła się nauka chińskiego. Pan Taylor uczył rano, a pani Taylor po południu. Były chwile, gdy wszyscy studenci byli powaleni chorobą morską i nauczyciele musieli przejąć obowiązki stewardów. Ale byli oni dobrymi żeglarzami i najmłodsi z nich wkrótce przyzwyczaili się do morza. Jakże oni byli młodzi! Ich przywódca w wieku trzydziestu czterech lat, był seniorem w tej grupie. Przebywając z sobą tak blisko, na tym małym żaglowcu, był wypróbowywany ich charakter. Załoga łatwo mogła zobaczyć na ile pasażerowie dorośli do swojego zawodu. Nie ma potrzeby mówić, że bacznie obserwowali ich pracę i godziny wypoczynku, robiąc wszystko, co mogli, aby uprzyjemnić czas na statku współtowarzyszom, misjonarze modlili się i posługiwali. Potem już i sami żeglarze prosili o spotkania i zaczęła się Boża praca, której rezultatem było nawrócenie większej części załogi. Kiedy ktoś przeczyta listy pisane w tym czasie, zobaczy wspaniały zapis tego, co się wydarzyło. Bardzo wyraźnie widać w nich, że pionierzy Misji nie żyli dla niczego innego jak tylko po to, aby zdobywać dusze dla Chrystusa. Nie byli nieomylni i można przeczytać o błędach, które stały na przeszkodzie błogosławieństwu. Lecz nie były one obierane jako właściwy kierunek. Były one rozpoznawane i wyznawane ze szczerością, która odnawia społeczność z Panem.
Następnie nie będąc w stanie zburzyć użyteczności grupy, zdawało się jak gdyby, wielki przeciwnik „Książę mocy w powietrzu”, postanowił posłać ich, statek i wszystko, co tam było, na dno. To cud, że osiągnęli swoje przeznaczenie, gdyż przez całą drogę poprzez morze Chińskie byli atakowani przez sztorm i burzę. Przez 15 dni byli poddani naporowi jednego tajfunu za drugim, aż niemal ulegli rozbiciu.
„Widok był prawdziwie przerażający (pisał Taylor dwanaście dni po tym doświadczeniu). Kołysząc się straszliwie, maszty i zwisające w dół reje, rozrywały nasz jedyny żagiel i uderzały jak taran w grotreję. Pokład od dziobu do rufy prawie całkowicie był zalany falami morza. Szum wody, dźwięk łańcuchów, walenie zwisających masztów i rej, ostry dźwięk rozdzielanych żagli, sprawiały, że nie można było usłyszeć żadnego polecenia, jakie mogło być wydane”.
Cztery dni po tym, niebezpieczeństwo tylko wzrosło i statek szybko nabierał wody. Piece wygasły i ugotowanie czegokolwiek było niemożliwe. Przez jakiś czas nie było dostępne picie, a kobiety na równi z mężczyznami pracowały przy pompach. Ale w tym wszystkim modlitwy tak cudownie zostały wysłuchane, że nikt nie stracił życia i nikt nie doznał poważnych obrażeń. Zachowana w pokoju, który przechodzi zrozumienie, nawet matka niespokojna o swoje dzieci mogła, jak napisała: „Wejść w doświadczenie Habakuka, jak nigdy przedtem – „jednak ja będę radować się w Panu, będę radować się w Bogu mojego zbawienia”.
Nie mniej cudowne były odpowiedzi na modlitwy, kiedy grupa wyruszyła z Szanghaju, wszyscy w Chińskich ubiorach, aby szukać domu w głębi kraju. Podróżowali w łodziach mieszkalnych, gdzie kobiety i dzieci mogły znaleźć schronienie przed ciekawskim tłumem. Płynęli tak z miasta do miasta, aby znaleźć jakieś miejsce, gdzie młodzi ludzie mieliby zamieszkać. Jednak tylko rozczarowanie czekało na nich. Raz za razem, kiedy wydawało się, że już się udało, negocjacje zatrzymywały się i musieli podążać dalej w zbitej grupie w stronę Hangchow. Dwie lub trzy rodziny misjonarskie już mieszkały w tym mieście. Lecz zarówno dla nich, jak i ich nowoprzybyłych, przybycie tak dużej grupy mogło oznaczać poważne niebezpieczeństwo, gdyż taka ilość ludzi mogła wzbudzić opozycję. Cóż jednak mieli robić? Już była późna jesień, a noce na łodzi przenikliwie zimne. Kilka osób z grupy było bardziej lub mniej chorych, a ludzie z łodzi, zbierali się do powrotu na zimę do domu. Nigdy wcześniej, tak bardzo pan Taylor nie zdawał sobie sprawy z odpowiedzialności jaką ma, jak wtedy, gdy postawiwszy łodzie na spokojnym miejscu, na zewnątrz miasta wyruszył, aby poszukiwać miejsca do zamieszkania, którego potrzeba była tak nagląca. Pani Taylor tak samo wyraźnie odczuwała sytuację, kiedy z cichą ufną wiarą zgromadziła młodszych misjonarzy na modlitwie, mówiąc im o pocieszeniu, jakiego doznała przez psalm. Kiedy oddawała się tego poranka regularnemu czytaniu, przeczytała: „Któż zaprowadzi mnie do domu? Czyż nie to ty, o Boże... Daj nam pomoc w doświadczeniu, gdyż daremna jest pomoc człowieka”. Teraz czytali to razem, modlitwa, która za tym poszła, zamieniła godzinę bolesnego oczekiwania na społeczność, która miała być długo pamiętana.
Czy to głos pana Taylora poruszył ludzi łodzi na zewnątrz? Czyżby tak szybko wrócił? Jakie wieści przyniósł? „Zanim zawołają, ja odpowiem, kiedy jeszcze mówią, ja wysłucham”. Tak, wszystko było w porządku. Dom był przygotowany i czekał na nich. Jeden z misjonarzy z Hangchow był nieobecny przez tydzień i zostawił wiadomość dla pana Taylora, że jego dom, wygodnie urządzony był do dyspozycji grupy pana Taylora. Usytuowany był przy cichej ulicy i można było do niego podpłynąć niepostrzeżenie łodzią. Tej nocy utrudzeni i wdzięczni podróżnicy, odpoczywali w wielkim mieście. W ciągu następnych kilku dni, pomimo różnych zwykłych trudności, panu Taylorowi, udawało się znaleźć dla nich dom – rozległy, pełny krętych korytarzy. Dawniej rezydencja mandaryna, a teraz z biegiem czasu, stał się zwykłą „królikarnią”, zajmowaną przez wiele rodzin. Jednak dobrze nadawał się do adaptacji i jako, że nowi właściciele mieli tylko część posesji, mogli zacząć pracę misyjną wewnątrz swojego budynku, nie przyciągając zbyt wiele uwagi. Nie potrzeba wielu słów by miłujące serce otworzyło się i pani Fulding, najmłodszej z grupy już udało się być zrozumianą przez kobiety.
„Udało nam się dostać nieco mniej wygodny dom (pisała w środku grudnia), chociaż ciągle jest tu wiele do zrobienia. Pan Taylor i młodzi ludzie wymyślili papierowe sufity, zawieszane na drewnianych ramach, które trochę zatrzymają ziemne powietrze, gdyż domy piętrowe mają takie sufity, jakie możecie znaleźć w kaplicach, w kraju. Przygotowali także ścianki działowe pomiędzy pokojami. Oczywiście jesteśmy zakłopotani, ale idziemy naprzód i mam nadzieję, że pewnego dnia dom będzie zasiedlony.
Mieszkańcy mają się wprowadzić w następnym tygodniu. Zajmą głównie parter. Jestem tak zadowolona, że są tu chińscy mieszkańcy, gdyż wielu z nich przychodzi na chińskie modlitwy i uważnie słucha. Jeszcze nie mogliśmy odwiedzić ludzi na zewnątrz... lecz czytam i rozmawiam z tymi kobietami i wydaje mi się, że lubią to. Co do jednej kobiety żywię wielką nadzieję”.
Przed Bożym narodzeniem pięćdziesiąt osób było uważnymi słuchaczami na niedzielnych nabożeństwach, a pan Taylor wykonał przynajmniej jedną ewangelizacyjną podróż. W sąsiednim mieście Siaoshan on i pan Meadows znaleźli doskonałe możliwości do głoszenia ewangelii. Udało im się wynająć mały dom, z zamiarem osiedlenia nowoprzybyłych, tak szybko, jak to tylko było możliwe. Jego listy do pana Bergera ukazują, jak stawiali czoła swemu wielkiemu zadaniu.
„Ucieszysz się, gdy dowiesz się, że ułatwienia w przesyłaniu listów i przekazywaniu pieniędzy przez tutejszą pocztę, są znaczne. Nie sądzę żeby były jakiekolwiek trudności w przesyłaniu pieniędzy do którejś z prowincji cesarstwa, których nie dałoby się pokonać. W ten sam sposób mogą być przesyłane listy do najodleglejszych zakątków, do portów. Taka komunikacja jest powolna i może okazać się raczej kosztowną, lecz jest w miarę pewną. W taki oto sposób widzimy przed nami drogę, jaka otwiera się do pracy w głębi kraju.
Jest dosyć zimno (4 grudzień) na to, aby mieszkać w domu bez sufitów i z kilkoma ścianami i oknami. Jest szpara w ścianie sześć stóp na dziewięć, zakryta papierem, zatem przewiew powietrza jest wyraźnie swobodny. Mało jednak zwracamy uwagę na te rzeczy. Wokół nas są biedne, ciemne, pogańskie duże miasta bez ani jednego misjonarza, ludne miasteczka bez misjonarza, wiosek bez liku, wszystkie bez środków łaski. Niepokoi mnie stan umysłu, który zapomniałby ich lub skazał na śmierć, z obawy przed odrobiną niewygody. Niech Bóg sprawi, abyśmy byli wierni Jemu i Jego pracy”
W międzyczasie jego ręce były więcej niż pełne pracy w Hangchow. Wraz z Chińskim Nowym Rokiem, pacjenci zapełniali przychodnie, aż do dwustu dziennie. Podobna liczba uczęszczała na niedzielne nabożeństwa. Kiedy przybyły pierwsze posiłki z kraju, na początku 1867r., pan Taylor był zbyt zajęty, aby spotkać się kimkolwiek z nich przed wieczorem. Stał w tym czasie na stole, głosząc do tłumu pacjentów na podwórzu i mógł wykrzyknąć serdeczne powitanie, kiedy grupa nowoprzybyłych wchodziła prowadzona przez pana Meadowsa. Nowoprzybyli byli bardzo zadowoleni ze stanu rzeczy i niedługo po tym John Mc Carthy znalazł się u boku pana Taylora, aby wkrótce stać się jego głównym pomocnikiem w medycznej pracy. Były to dni, kiedy pośród ekstremalnych trudności, jego współpracownicy mieli sposobność, aby mieć bliską społeczność z przywódcą, którego miłowali, a który uosabiał tak bardzo ich ideały.
„Myślę o nim jak gdybym zawsze go znał (pisał Mc Carthy z zachodnich Chin 38 lat później). Łagodny, kochający, myślący o każdym za wyjątkiem siebie. Wszędzie gdzie poszedł był błogosławieństwem, posileniem i pociechą dla każdego, z kim się zetknął... ciągły wzór tego wszystkiego czym misjonarz być powinien”.
Byli jednak i tacy w tych wczesnych dniach, którzy z powodu niepowodzeń w swoim duchowym życiu, stali się krytykanccy wobec wszystkich, którzy byli wokół nich. Duch, który spowodował kłopoty w podróży, był ciągle widoczny i pani Taylor, nie mniej niż jej mąż cierpiała z powodu tych obmów. Jednak dopiero miesiąc później wspomniała o tej sprawie pisząc do pani Berger. Te kłopoty tak bardzo pragnęli pokonać przez miłość i cierpliwość. To w odpowiedzi na pytania z Saint Hill, w końcu napisała:
„Bardzo módl się za nas, gdyż potrzebujemy Bożej, strzegącej mocy w obecnym czasie. Wyruszyliśmy, aby walczyć z szatanem w jego warowniach i on nie pozostawi nas samych. Jakąż głupotę byśmy popełnili gdybyśmy byli tu, w naszej własnej mocy. Lecz większy jest ten, który jest po naszej stronie, niż wszyscy ci, którzy są przeciwko nam... Jest mi bardzo przykro, kiedy widzę sianą niezgodę pomiędzy siostrami z naszej grupy i jest to jedna z tych złych rzeczy, której się teraz obawiam... Jaki obrót weźmie sprawa N, trudno mi powiedzieć. Ale jedno wiem „Nadzieja Izraela nie opuści nas”. Niemal jesteśmy kuszeni, aby zapytać:, „Dlaczego N pozwolono wyruszyć?” Być może, dlatego, aby nasza Misja mogła być całkowicie utrwalona na właściwych podstawach na początku swojej historii”.
Jeszcze innego rodzaju smutki zostały dopuszczone, w miarę jak lato miało się ku końcowi, aby wypróbować wiarę i wytrwałość. A to wszystko działo się w czasie, gdy dusze były zbawiane a Kościół budowany, którego liczba do dzisiejszego dnia sięga 1500 członków. Kiedy odbył się pierwszy chrzest w maju, pani Taylor ponownie napisała do pani Berger:
„Być może drogi Pan widzi, że potrzebujemy smutków, aby być zachowanym od pychy z powodu obfitego błogosławieństwa, jakie daje nam w naszej pracy”.
Lecz mało zdawała sobie sprawę z przygniatającego osobistego smutku, jaki miał przynieść gorący okres.
Najsłodszym i najbystrzejszym z ich wszystkich dzieci była mała córeczka dana im w Ningpo, która teraz miała osiem lat. Pełna miłości do Pana Jezusa i do ludzi wokół nich, była niemałą pomocą w pracy jak również przy zajmowaniu się młodszymi braćmi, dla których była tym wszystkim, czym siostra powinna być.
Obok swego umierającego dziecka w starej zrujnowanej świątyni pan Taylor stawił czoła sytuacji, która dotknęła jego samego i tych, których najbardziej kochał.
„Nie był to próżny i nierozumny akt (pisał do pana Bergera), kiedy znając ten kraj, jego ludzi i klimat złożyłem moją żonę, dzieci i samego siebie na ołtarzu tej służby. I ten, któremu tak niegodnie, ale w prostocie i pobożnej szczerości, chcemy służyć – z pewnym powodzeniem – nie zostawił nas i teraz”.
Do swojej matki, pani Taylor napisał bardziej swobodnie:
„Nasza mała droga Gracie! Jakże nam brakuje jej słodkiego głosu o poranku, jednego z pierwszych dźwięków, jakie witały nas, gdy się obudziliśmy, a potem przez cały czas aż do wieczora! Kiedy wychodziłem na spacer miałem zwyczaj brać ze sobą jej wątłą osobę. Myśli przychodzą mi na nowo jak dreszcz agonii. „Czyż to możliwe, że już nigdy nie będę czuł uścisku tej małej dłoni... nigdy nie zobaczę błysku tych jasnych oczu? A jednak ona nie jest zgubiona. Nie, będę ją miał z powrotem. Jestem wdzięczny, że to raczej ona, a nie któreś inne zostało zabrane, chociaż ona była słońcem mego życia...
Myślę, że nigdy nie widziałem niczego, tak doskonałego, tak pięknego jak to, co pozostało z tego drogiego dziecka. Długie jedwabne rzęsy pod pięknie wygiętymi brwiami. Nos tak delikatnie wyrzeźbiony. Usta małe i słodko wyraziste, czystość białych rysów... Wszystko wywarło głębokie piętno w sercu i w pamięci. Dalej jej słodkie chińskie ubranie i małe dłonie złożone na jej łonie, trzymające mały kwiatek. Och, to była odchodząca piękność i tak ciężko zakryć ją na zawsze z przed naszego wzroku! Módl się za nas, czasami wydaje mi się, że jestem prawie powalony wewnętrznymi i zewnętrznymi próbami związanymi z naszą pracą. Lecz On rzekł: „Nigdy cię nie opuszczę, ani nie porzucę” i „Moja moc staje się doskonała w słabości”. I niech tak będzie”.
W smutku tego opuszczenia, państwo Taylor poświęcili się na nowo dziełu dotarcia do wewnętrznych Chin z ewangelią. Przed końcem roku wszystkie miasta prefekturalne w Chekiang, zostały odwiedzone. Nanking, w sąsiedniej prowincji był już zajęty. Członkowie misji pracowali w centrach odległych o dwadzieścia cztery dni drogi. Także Kościół w Hangchow został dobrze umocniony z Wang Lae-djunem, jako pastorem i kiedy znowu nadeszła wiosna przywódcy misji mogli opuścić to centrum.
Były to dni, kiedy rzadko, która stacja Misyjna w Chinach mogła być otwarta bez narażenia życia. Zamieszki były tak powszechne, że wydawały się być częścią ich działalności. Było więc naturalną rzeczą, że pan Taylor do kandydata, który stracił nogę i mógł poruszać się tylko za pomocą kul powiedział:, „Lecz cóż uczynisz w Chinach, kiedy wybuchną zamieszki i będziesz musiał uciekać?” „Nie rozważałem możliwości ucieczki” – brzmiała cicha odpowiedź - „Myślałem, że chromy miał pochwycić ofiarę”.
I tak uczynił w rzeczywistości, kiedy nadszedł czas i miał on przywilej przeżyć kłopoty, przez, które ewangelia dotarła do Wenchow. „Dlaczego nie uciekasz?!” – krzyczeli rebelianci, którzy okradali go ze wszystkiego zabierając nawet jego kule. „Uciekać?” – odpowiedział z uśmiechem. „Jakże człowiek może biec mając tylko jedną nogę? Chciałbym to wiedzieć”. Rozbrojeni jego odwagą i przyjaznym nastawieniem, zwyciężyła w nich lepsza cząstka i niewidzialna moc zwyciężyła w tym dniu. W tym samym duchu George Duncan, wysoki, spokojny góral udał się do Nanking, jako pierwszy rezydujący misjonarz. Zadowolony z mieszkania z Grzmiącej Wieży, gdy nie mógł zdobyć żadnego innego mieszkania, dzielił otwarty strych ze szczurami i głęboko brzmiącym dzwonem, spędzając dnie pośród tłumów, na ulicach i w sklepach herbacianych. Kiedy zaczęło ubywać zapasów pieniędzy, jego chiński kucharz, a zarazem jedyny towarzysz, przyszedł pytać – co robić? Gdyż opuszczenie tego miasta i małego miejsca, które wynajmowali, prawdopodobnie oznaczało niemożliwość powrotu.
„Co? – rzekł misjonarz – dlaczego nie zaufamy Panu czyniąc dobro „A tak będziemy mieszkać w kraju i prawdziwie będziemy nasyceni”.
Mijały dni, a pan Taylor stwierdził, że nie ma możliwości, aby dotrzeć do Nanking za pomocą tutejszych dróg nad kanałami. W końcu niepokojąc się o Ducana, posłał innego brata misjonarza, aby rozwiązał sytuację. Do tego czasu oszczędności kucharza, które on ochotnie oddał na pracę, skończyły się i nie pozostał nawet dolar. Duncan wyruszył tak, jak zwykle, aby głosić, mówiąc do swego zaniepokojonego towarzysza: „Po prostu ufajmy Panu i czyńmy dobro. Jego obietnica jest nadal taka sama; tak oto będziesz mieszkał w kraju i prawdziwie będziesz nasycony”.
Tego wieczora Rudland zrozumiał, dlaczego wody na wielkim kanale opadły tak nisko, że musiał ukończyć podróż lądem. To sprawiło, że dotarł do Nanking kilka dni wcześniej niż byłoby to możliwe łodzią. Kiedy przybył do domu to stwierdził, że zarówno kredens jak i sakiewka były puste.
Przemierzając niekończące się okolice Duncan, głosił przez cały dzień i wracał zmęczony i głodny, kiedy ku swemu zdziwieniu zobaczył swojego chińskiego pomocnika biegnącego mu na spotkanie. „Och, panie – wołał bez tchu – wszystko w porządku, wszystko w porządku. Pan Rudland, pieniądze, dobra kolacja!” „Czyż nie powiedziałem ci tego poranka? – Duncan odpowiedział łagodnie kładąc rękę na jego ramieniu, – że zawsze jest wszystko w porządku, kiedy ufa się żywemu Bogu?”
Ale pan Taylor nie był zadowolony z wrzucenia młodych ludzi w pionierską prace. Nie było takich niebezpieczeństw i trudności, którym państwo Taylor nie byliby gotowi stawić czoła, a wewnętrzne duchowe przynaglenie w ich sercach było tak samo mocne jak i u innych w Misji. Nie łatwo było opuścić Hangchow po szesnastu miesiącach osiadłego życia i pracy. Kościół liczył już pięćdziesięciu ochrzczonych członków, a w stosunku do wielu sympatyków żywiono wielkie nadzieje. Z Wang Lae-djunem jako pastorem, towarzyszącym panem McCartheyem, z panną Faulding opiekującą się kobietami, ta dobra praca mogła posuwać się dalej.
Tam znajdowali się samotni pionierzy potrzebujący pomocy i ludzie miast, miasteczek i wiosek, całkowicie pozbawieni Słowa Żywota. Chociaż oznaczało to rozbicie ich domu i zabranie dzieci, aby żyły w łodzi przez jakiś czas, tak jak zobaczyliśmy, wyruszyli na wiosnę gotowi, aby połączyć się z Duncanem w Nanking, lub pozostać w jakimkolwiek innym miejscu, które by otwarło się przed nimi w drodze.
Po dwóch miesiącach życia na łodzi, podróżnicy mogli osiąść w wielkim mieście Yang-chow. Spędzili tam u pana Henry Cordona trzy tygodnie. Był on członkiem Misji, który właśnie zaczynał pracę w sławnym mieście Soochow i zbliżał się do Chinkiang, gdzie łączy się z Wielkim Kanałem potężna Jangcy. Będąc pod wrażeniem ważności tego miejsca, pan Taylor szybko podjął rozmowy w sprawie nabycia budynku, który w końcu otrzymał. Stwierdziwszy, że negocjacje prawdopodobnie przedłużą się, kontynuowali swoja podróż w poprzek Jangcy i pięć mil w górę północnej części Wielkiego Kanału. I tak oto dotarli do słynnego miasta, w którym kiedyś Marco Polo był zarządcą. Wewnątrz tego miasta otoczonego murami z basztami, żyło trzysta sześćdziesiąt tysięcy ludzi bez żadnego świadka Chrystusa.
„Gdybyś sama nie była starym podróżnikiem (pani Taylor pisała do pani Berger) to sądziłabym, że nie jesteś w stanie zrozumieć naszych uczuć ostatniego poniedziałku, kiedy zamieniliśmy niewygodę łodzi, gdzie każde pomieszczenie podczas ulewy przeciekało na apartamenty chińskiego hotelu pierwszej klasy. Takiego miejsca mój mąż, który jest dobrze zaznajomiony z warunkami zakwaterowania w Chinach, nigdy wcześniej nie spotkał. A w dodatku ten hotel znajduje się w samym centrum miasta Yangchow”.
Przyjazny stróż i tłumy zainteresowanych były dobrą zapowiedzią na samym początku. A po tym jak pojawiło się przychylne obwieszczenie gubernatora, otrzymali dom, do którego rodzina przeprowadziła się w środku lipca. Upał wtedy był też trudny do zniesienia i mieli nadzieję, że w sierpniu nadejdą spokojniejsze dni. Jednak nadal przychodziło mnóstwo gości i pacjentów. Zainteresowanie cudzoziemską rodziną było znaczne w mieście, szczególnie po tym, jak pan Taylor okazał się zręcznym lekarzem. Przyjemny głos i sposób bycia pani Taylor przyciągał kobiety i podobnie jak w Hangchow, serca wydały się być otwarte na ewangelię.
Wróg jednak nie spał. Nie mogło być tak, aby takie zapuszczenie się w głąb jego terytorium pozostało bez wyzwania. „Piśmienni”, w tym mieście zorganizowali spotkania i zdecydowali się wywołać zamieszki. W całym mieście pojawiły się anonimowe ulotki, przypisujące większość buntowniczych przestępstw cudzoziemcom, w szczególnie tym, których zajęciem było rozpowszechnianie „religii Jezusa”. Nie trwało długo, jak misjonarze zdali sobie sprawę, ze zmiany, jaka zaszła w postawie ludzi. Przyjacielscy goście ustąpili miejsca tłumom pospolitego motłochu, który gromadził się przed drzwiami. Świeży zestaw ulotek tylko dolał oliwy do ognia. Przez cierpliwość i łagodność raz za razem, zamieszki były powstrzymywane. Pan Taylor przez kilka dni rzadko ośmielał się opuszczać wejście do posesji i pilnował porządek w tłumie.
Wielka była wdzięczność gospodarza, powiększona o przybycie Rudlandsów i pana Duncana, w chwili, gdy burza zdawała się cichnąć. Uciążliwy upał sierpnia został przerwany przez ulewy, które do końca rozproszyły tłumy. Ulga jednak trwała krótko... Dwóch cudzoziemców z Chingkiang, nie noszących chińskiego ubrania, zaadoptowanego przez misjonarzy, nieprzebrani, lecz mający na sobie nieodpowiednie cudzoziemskie ubranie, przybyli z wizytą do Yangchow, powodując niemałą sensację. Była to zbyt dobra szansa, aby ją zmarnować. „Piśmienni”, znowu byli zajęci. I wkrótce, nim goście wyjechali, mając wrażenie, że wszystko jest w porządku, już zaczęły krążyć wieści, że wszędzie giną dzieci. Co najmniej dwadzieścia czworo. Tak, więc ludzie uwierzyli, że padły ofiarą nieludzkich cudzoziemców. „Odwagi – pomścijmy nasze krzywdy! Do ataku! Zniszczyć! Zdobędziemy więcej łupu!”



***************



Czterdzieści osiem godzin później w łodzi zbliżającej się do Chingkiang, poraniona, cierpiąca, lecz nieustraszona grupa misjonarzy, dziękowała Bogu za Jego cudowną ochronę, podczas burzy morderczych żądz, która nieomal powaliła ich.
„Nasz Bóg przeprowadził nas (pani Taylor pisała podczas podróży) w tym celu abyśmy od tej pory pełniej żyli dla Jego chwały i uwielbienia. Rzekłabym, że mieliśmy kolejny tajfun, nie tak długo trwający, jak ten dosłowny, prawie dwa lata temu, lecz prawie tak samo niebezpieczny dla naszego życia, a w czasie swego trwania bardziej przerażający. Wierzę, że Bóg odbierze chwałę z tego doświadczenia i mam nadzieję, że to posłuży rozpowszechnianiu ewangelii... Twoja w żyjącym Zbawicielu...”
„Żyjący Zbawiciel” – Jakże mało ci, co wywołali te zamieszki, rozumieli sekret tego spokoju i siły! Przestraszony przez coś, czego nie znał, szalejący tłum został powstrzymywany przed dokonaniem najgorszych gwałtów. Śmierć, chociaż ciągle tak bliska, raz za razem była oddalana. I zarówno pan Taylor wystawiony na całą gwałtowność tłumów, kiedy wyruszył, aby szukać pomocy u lokalnych władz, jak ci, których musiał pozostawić, którzy stawiali czoła niebezpieczeństwu ataku i ognia w swoim oblężonym domu, byli jednakowo chronieni przez Niewidoczną Rękę.
Były tam godziny bólu i rozpaczy, kiedy matka chroniła dzieci i kobiety z grupy w górnym pokoju, z którego w końcu zostali wygnani przez ogień. Był tam ból ojca, który z oddali, w pałacu mandaryna, słyszał ryk tłumu dążącego do zniszczenia, a ona zewnętrznie tak spokojna jak gdyby nie było żadnego niebezpieczeństwa, pani Taylor stawiała czoła tym strasznym scenom. Przez trzeźwość swojego umysłu i doskonałą władzę języka, nie raz uratowała życie. W tym czasie jej serce było rozdarte za tymi, których miłowała i mogła nigdy nie zobaczyć.
Długie i wyczerpujące były negocjacje, które po tym nastąpiły, zanim dom w Yangchow został naprawiony, a grupie pozwolono powrócić. Na ich przyjęcie została przygotowana duża uroczystość i wdzięczny przywódca Misji mógł napisać: „Wynik tego zdarzenia z całym prawdopodobieństwem ułatwi pracę wewnątrz kraju. Jednak to rodzinne życie i przyjazny duch misjonarzy stopniowo usuwał uprzedzenia. „Czyny mówią głośniej niż słowa”. Sąsiedzi mieli wiele do myślenia, kiedy okazało się, że pani Taylor nie wahała się powrócić w stanie, który sprawia, że pokój i cisza są najbardziej pożądane.
„I tym razem znowu (pisze do swojej umiłowanej przyjaciółki z Saint Hill), Bóg włożył pragnienie do mego serca. Gdyż czuję, że jeżeli bezpieczeństwo mojego dziecka pozwoli na to, to chciałbym, aby raczej narodziło w tym mieście, w tym domu, w tym właśnie pokoju, bardziej niż w jakimkolwiek innym miejscu. Nie wyłączając swojego pięknego domu, w którym byłam otoczona taką troskliwą opieką, i którego wygody i luksusy umiem docenić”.
Narodziny czwartego syna mogły sprawić jedynie pozytywne wrażenie, tak jak i szybkie wyzdrowienie wszystkich, którzy zostali poranieni w zamieszkach. Lecz daleko większą rekompensatą było stwierdzenie, że stróż, który ich na początku przywitał w tym mieście i dwóch innych, którzy ośmielili się być ich przyjaciółmi w czasie zamieszek, byli teraz wierzącymi wyznającymi swoją wiarę w Chrystusa i kandydatami do chrztu.
„Ten, kto wyrusza z płaczem niosąc kosztowne nasienie, bez wątpienia przyjdzie z radością
i poniesie ze sobą swoje snopy”.




Rozdział 13

Dni ciemności


Przeciwko mnie ziemia i
Piekło toczą bój
Po mojej stronie wciąż świeży Bożej
Mocy zdrój
Jezus wszystkim i On jest mój



W Anglii tej zimy pan Berger, stawiał czoło jeszcze gorszej burzy, niż tej, która zerwała się nad głowami małej misji w Chinach. Zamieszki w Yangchow wywołały krytykę w parlamencie i w całym kraju doszła ona do rozmiarów trudnych do uwierzenia. Opierając się na niezrozumieniach, opinia publiczna srogo zaatakowała misjonarzy, którzy sprowadzili kraj na krawędź wojny z Chinami. Uważano, że ci misjonarze domagali się ochrony brytyjskich okrętów wojennych w swojej kampanii skłonienia Chińczyków do zmiany ich religii: „Pod lufami dział i ostrzy bagnetów”. Nie trzeba mówić, że pan Taylor i jego towarzysze nie dali odrobiny podstawy do takiej krytyki. Ich sprawą zajęły się władze konsularne w sposób, jakiego misjonarze ani nie oczekiwali, ani nie pragnęli. Działając pod wpływem instrukcji otrzymanych od Ministerstwa Spraw Zagranicznych, jego przedstawiciele chcieli pośpiesznie wykorzystać sposobność, aby wywrzeć nacisk na prawa traktatowe. Lecz za nim nierozsądne żądania brytyjskiego ambasadora zostały spełnione, zmiana w rządzie Anglii skomplikowała sytuację. Pani Taylor pisząc, aby ulżyć swemu mężowi, w pełni przedstawiła wszystkie szczegóły państwu Berger.
”Co do surowych osądów (stwierdziła) lub jeszcze bardziej bolesnego niezrozumienia naszych chrześcijańskich braci, ogólnie czujemy, że najlepszy plan postępuje naprzód, wraz z naszą pracą. Bogu pozostawiamy osąd naszej sprawy. Słuszną jednak rzeczą jest, abyś wiedziała, jak postępowaliśmy i dlaczego. Chciałabym zasugerować, że byłoby niepożądaną rzeczą wydrukowanie faktu, że pan Medhurst, Konsul Generalny, a poprzez niego pan Rutheford Allock zajęli się sprawą bez naszego zwrócenia się do nich z prośbą. Nowy Minister w kraju kontroluje ich tutaj z powodu polityki, jaką ostatnio Ministerstwo nałożyło na nich. Byłoby to niewdzięcznością gdybyśmy uczynili ich pozycję gorszą przez zrzucenie na nich całego brzemienia”. Nie pozostało nic do zrobienia w tej sprawie poza modlitwą i cierpliwością, aby rozwiać burzę, która długo trwała po tym jak odzyskano spokojną rezydencję w Yangchow. Cztery miesiące później pan Berger pisał z Saint Hill:
„Sprawa Yangchow jest w Izbie Lordów.... z ledwością możesz sobie wyobrazić, jaki skutek wywołała ona w kraju. Dzięki Bogu, mogę rzec: żadna z tych rzeczy nie porusza mnie”. Wierzę, że to On wezwał nas do tej pracy. I nie do nas należy ucieczka lub pozwolenie, aby trudności pokonały nas.... Bądź dobrej myśli, bitwa należy do Pana”.
Podwójnie bolesnym było to, że w tak kryzysowym momencie, rozczarowanie pewnych członków Misji osiągnęło swój szczyt i musiano poprosić o rezygnację tych, którzy od samego początku powodowali kłopoty. Ich przedstawienie sprawy spowodowało jeszcze większe niezrozumienie w kraju. Pomimo mądrości pana Bergera i jego silnego przywództwa nie mało przyjaciół bardziej lub mniej odsunęło się od pracy. To wydarzenie wraz z surowością publicznego nacisku wywarło poważny wpływ na przychody. Tak, więc doświadczenia, które naparły na przywódców Misji były liczne i poważne
„Módl się za nami (pan Taylor pisał wkrótce po zamieszkach). Potrzebujemy wiele łaski. Nie możesz pojąć tego codziennego wołania o cierpliwość, o wyrozumiałość, o takt w postępowaniu z wieloma trudnościami i z niezrozumieniami, jakie powstają pomiędzy tak wieloma osobami różnej narodowości, języka i temperamentu. Módl się, aby Pan zawsze dawał mi wyraźne spojrzenie, jasny osąd, mądrość, łagodność, cierpliwego ducha, niezachwiany cel, nieporuszoną wiarę i miłość chrześcijańską potrzebną do skutecznego wykonywania moich obowiązków. A także, aby Pan dał mi odpowiednich pomocników do tej wielkiej pracy, którą ledwie, co zaczęliśmy”.
W pośrodku tego wszystkiego nie nastąpiło żadne zatrzymanie w pionierskiej ewangelizacji, do której Misja została powołana. Jeszcze zanim ułożyły się sprawy w Yangchow, pan Taylor podjął ważną podróż w górę Wielkiego Kanału, do miasta, z którego spodziewał się dotrzeć do północnych prowincji. Pan Meadows pozostawił innym swoją pracę w Ningpo, aby móc wyruszyć jako pierwszy do pierwszej wewnętrznej prowincji w kierunku na zachód od Chinkiang-Auhwei, z dwudziestoma misjonarzami. Lecz zamiast wzrostu liczby ludzi i środków, o które się modlili, miało miejsce znaczące pomniejszenie funduszy, które docierały do nich z kraju. W sposób dla nich niewidoczny sytuacja nie była nie przygotowana, jak to mogli stwierdzić ku swojej zachęcie. Gdyż Ten, który dopuścił kłopoty, także w swój cudowny sposób dał zaopatrzenie. Pozbawiony środków do życia człowiek w Anglii – dosłownie mający nie więcej zasobów od ptaków w powietrzu lub lilii polnych – już wspierający przez modlitwę i wiarę rodzinę około dwóch tysięcy osieroconych dzieci, a później liczba ta wzrosła dwukrotnie. Bez centa uposażenia, bez żadnych apeli o pomoc, nawet nie pozwalający, aby ich potrzeby były znane komukolwiek, za wyjątkiem Ojca w niebie, na którego obietnicy spolegał, George Müller doświadczał wierności Boga w sposób, jaki przez długi czas pobudzał wiarę Hudsona Taylora i wielu innych. Jednak serce tego wielkiego męża Bożego w Bristolu, było tak wielkie, że nie był zadowolony, nie mając jakiegoś udziału w prowadzeniu misyjnej pracy w najciemniejszych zakątkach ziemi. Modlił się o fundusze, które mogłyby pomóc głoszeniu ewangelii w wielu krajach, włączając Chiny. Radował się mogąc być Bożym kanałem pomocy w wielu trudnych sytuacjach. Wydawało się jak gdyby Pan posiadał jego ucho w szczególny sposób i mógł użyć Go do wspierania posług, które inni przeoczyli lub nie byli gotowi, aby tam nieść pomoc. Zanim jeszcze zamieszkali w Yangchow miały miejsce i długo przed tym wieści o tym dotarły do Anglii, na sercu pana Müllera było położone pragnienie wysłania finansowej pomocy dla Wewnętrznej Misji Chin. Już ją wspierał, ale w ciągu jednego lub dwóch dni od zamieszek napisał do pana Bergera, prosząc o nazwiska kolejnych członków Misji, których mógłby dodać do listy swojej posługi i modlitwy. Pan Berger posłał mu sześć nazwisk do wyboru i on je wybrał wszystkie. A potem, rok później, kiedy zmniejszenie funduszy w Chinach było bardzo poważnie odczuwane, pan Müller znowu napisał rozszerzając swoją pomoc, kiedy ten list był w drodze, pan Taylor rozsyłając grudniowy przekaz, napisał do jednego z pracowników:
„Ponad tysiąc funtów mniej było dostarczone w ciągu pierwszej połowy tego roku finansowego niż rok wcześniej. Już nie trzymam kucharza. Stwierdziłem, że taniej jest przynosić gotowy posiłek z jadłodajni w cenie dolara od osoby na miesiąc... Módlmy się z wiarą o fundusze, abyśmy nie musieli ograniczać swojej pracy”.
Ograniczenie swoich wygód wydawało mu się małą sprawą, lecz „ograniczenie naszej pracy” – dzięki Bogu - czymś, co nie powinno nigdy nastąpić. Ale zanim rok dobiegł końca, dotarł do jego rąk list pana Müllera:
„Mój drogi bracie (czytamy) praca Pańska w Chinach leży mi coraz bardziej na sercu, stąd też pragnę i modlę się, aby móc więcej, i więcej jej asystować, zarówno w środkach jak i poprzez modlitwę. Ostatnio miałem szczególne pragnienie, aby pomóc wszystkim drogim braciom i siostrom, którzy są z tobą w finansowych trudnościach. To moje pragnienie Pan teraz spełnił”.
Załączone dwanaście czeków było przeznaczone dla wszystkich członków Misji, którym pan Müller wcześniej nie usługiwał. Pisząc w tej samej poczcie pan Berger powiedział:
„Pan Müller po uważnym rozważeniu, poprosił o nazwiska wszystkich braci i sióstr związanych z W.M.Ch., jako że uważa, iż dobrze będzie, jeżeli będzie mógł pomóc każdemu, jeżeli my nie widzimy żadnych przeszkód... Z pewnością Pan wiedział, że nasze fundusze się kurczą i tak oto włożył w serce swego czcigodnego sługi pragnienie pomocy”.
Lecz nie tylko pieniądze, ale i była załączona modlitewna życzliwość takiego męża Bożego, co spowodowało, że jego dary były wspaniałą zachętą.
„Moim głównym celem (pisał w liście do misjonarzy), jest powiedzenie wam, że miłuję was w Panu i że czuję się głęboko zainteresowany pracą Pańską w Chinach i że codziennie modlę się za was.
Pomyślałem, że taką małą zachętą dla was w waszych trudnościach, będzie usłyszenie o jeszcze jednej osobie, która myśli o was i wspomina was przed Panem. Ale gdyby było inaczej, gdybyście nie mieli nikogo, kto by troszczył się o was lub przynajmniej bylibyście w takiej pozycji, jak gdyby wydawało się wam, że nikt o was się nie troszczy – to zawsze będziecie mieli Pana, który będzie z wami. Pamiętajcie o sytuacji Pawła w Rzymie (2 Tym. 4;16-18). Zatem spolegnijcie na Panu, na Niego patrzcie, od Niego bądźcie zależni. I bądźcie pewni jednego, że jeżeli będziecie chodzić z Nim, patrzeć na Niego i oczekiwać pomocy od Niego, On was nigdy nie zawiedzie. Starszy brat, który zna Pana czterdzieści cztery lata, pisze to ku waszemu zachęceniu, bo On nigdy nie zawiódł mnie. W największych trudnościach, w najcięższych próbach, w największej biedzie i potrzebach, On nigdy nie zawiódł mnie. A dlatego, że mogłem poprzez Jego łaskę ufać Mu, On zawsze pojawiał się ku mojej pomocy. Sprawia mi rozkosz to, kiedy dobrze mówię o Jego imieniu”.
Z pewnością wiele takiego zachęcenia potrzebował sam pan Taylor. Może to wydać się dziwne, ale kłopoty, które nastąpiły po zamieszkach w Yangchow, były czymś niewielkim w porównaniu z wewnętrznym zmaganiem. Być może częściowo, to napór zewnętrzny okoliczności przeszkadzał duchowej radości i odpocznieniu. Mimo to po największym doświadczeniu, które go jeszcze bardziej przybliżyło do Boga, wiele doznań nie zaciemniło jego radowania się w Panu. „W istocie nie ma znaczenia, jak wielka jest presja – zwykł mawiać – znaczenie ma tylko to, gdzie leży presja”. Bacz, aby nigdy nie stanęła pomiędzy tobą a Panem. Wtedy im większa jest presja, tym bardziej przyciskasz się do Jego piersi”.
W tym czasie nie nauczył się jeszcze sekretu, który potem uczynił go tak promiennym i przeżył wiele godzin wewnętrznej ciemności i prawie rozpaczy.
„Często prosiłem cię, abyś pamiętała o mnie w modlitwie (pisał do swojej matki) i kiedy tak było, to, dlatego, że była wielka potrzeba ku temu. Ta potrzeba jednakże nie była większa niż obecnie. Często byłem w zawiści u niektórych, pogardzony przez wielu, znienawidzony przez innych, obmawiany o rzeczy, o których nigdy nie słyszałem lub, z którymi nie miałem nic wspólnego. Wynalazca tego, co nazywa się ustalonymi zasadami misjonarskiej praktyki, Przeciwnik potężnego systemu pogańskiego, oszustwa i zabobonu, pod wieloma względami pracując bez precedensu z mało doświadczonymi pomocnikami. I gdyby Pan nie był szczególnie łaskawy dla mnie i gdyby mój umysł nie był podtrzymywany przez przekonanie, że praca jest Jego i że On jest ze mną w tym, co bez przesady jest naporem walki, to musiałbym osłabnąć i załamać się. Lecz bitwa jest Pana i On zwycięży. My możemy zawieść – zawodzić nieustannie, – ale jedynie On nie zawodzi. Ciągle potrzebuję twoich modlitw, bardziej niż kiedykolwiek. Moja pozycja staje się coraz bardziej odpowiedzialną i potrzeba mi większej szczególnej łaski, aby jej sprostać. Ciągle jednak smucę się, że naśladuję tak mizernie Pana i tak wolno uczę się podążać za moim kosztownym Mistrzem. Nie potrafię opowiedzieć ci, jak czasami jestem uderzany przez pokuszenia. Nigdy nie widziałem, jak mam złe serce. Ale wiem, że miłuję Boga i miłuję Jego pracę i pragnę tylko Jemu służyć we wszystkich rzeczach. A ponadto wszystko cenię sobie Tego kosztownego Zbawiciela, w którym jedynie mogę być przyjęty. Często jestem kuszony, by myśleć, że ktoś taki, tak pełen grzechu, nie może w ogóle być dzieckiem Bożym. Próbuję jednak odrzucić to i jeszcze bardziej radować się z kosztowności Jezusa i z jego bogactwa łaski, która uczyniła nas „zaakceptowanymi w Umiłowanym”. Ten Umiłowany jest z Boga, Ten Umiłowany powinien być z nas. Ach, jakże mi tego „znowu nie dostaje! Oby Bóg dopomógł miłować „Go więcej i służyć Mu lepiej. Módl się za mnie, aby Bóg zachował mnie od grzechu, aby uświęcił mnie całkowicie i użył mnie bardziej w swojej służbie”.
Duch Święty nigdy nie wytwarza głodu i pragnienia sprawiedliwości w innym celu, jak tylko w tym, aby Chrystus mógł zaspokoić tęskniącą duszę”.
Wiara w Jezusa ukrzyżowanego jest drogą pokoju dla grzesznika, a wiara w Jezusa zmartwychwstałego jest drogą codziennego zbawienia dla świętego”.
„Nie możesz należeć do siebie i do Zbawiciela, ani w całości, ani w części”.



Rozdział 14

Przemienione życie


Tak we mnie, we mnie mieszka On
W Nim ja, a we mnie On
I wypełnia duszę całą
Teraz i na wieczność wspaniałą

Bonar


Sześć miesięcy później po tym, jak uprzedni list został napisany, na północy Wielkiego Kanału, płynęła łódź unosząc z sobą pasażera, którego serce przepełniała, ta wielka nowoodkryta radość. Pan Judd z Yangchow oczekiwał powrotu swojego przyjaciela i przywódcy, był jednak słabo przygotowany na przemianę, która miała miejsce w życiu tego, którego tak dobrze znał. Nie mogąc doczekać się przywitania, Pan Taylor zagłębił się w swojej historii. W charakterystycznej postawie – z rękami z tyłu na plecach, chodził tam i z powrotem po pokoju wykrzykując:
„Och, panie Judd, Bóg uczynił mnie nowym człowiekiem”. Cóż to było za cudowne doświadczenie, które przyszło w odpowiedzi na modlitwę. Tak proste, że prawie nie do opisania. Było to tak, jak dawno temu zawołał człowiek: „Byłem ślepy, a teraz widzę!”
Pośród stosu listów oczekujących na Pana Taylora w Chinkiang, jeden pochodził od Johna McCarthy, napisany w starym domu w Hangchow. Chwała wielkiej światłości go otaczała, wewnętrzne światło, którego świt, czyni wszystkie rzeczy nowymi. McCarthy tęsknił, aby powiedzieć o tym panu, Taylorowi, gdyż wiedział, co nieco o doświadczeniu duszy, przez jakie przechodził jego przyjaciel. Nie wiedział jednak gdzie to się zaczęło i jak to ubrać w słowa.
„Chciałbym teraz porozmawiać z tobą o drodze świętości (pisał). W czasie, gdy mówiłeś o tym do mnie, był to temat, który z wszystkich innych najbardziej zajmował moje myśli. Nie jakobym gdzieś wyczytał... to wyszło ze świadomości upadku, nieustannego braku tego, co powinienem osiągnąć. Niedostatku odpocznienia, ciągłego zmagania się, aby znaleźć jakiś sposób, w jaki mógłbym nieustannie radować się z tej społeczności, czasami tak realnej, lecz znacznie częściej, tak nierealnej, tak dalekiej...
Wiesz, uważam teraz, że to zmaganie się, ta tęsknota, oczekiwanie nadejścia lepszych dni, nie jest prawdziwą drogą świętości, szczęścia czy użyteczności. Jest to bez wątpienia lepsze, daleko lepsze niż być zadowolonym z żałosnych usiłowań, lecz mimo wszystko nie jest to najlepszy sposób. Zostałem poruszony fragmentem książki... „Chrystus jest wszystkim”. Jest tam powiedziane: „Przyjęcie Pana Jezusa jest początkiem świętości, radowanie się Panem Jezusem, jest podążaniem w świętości. Uważanie Pana Jezusa za zawsze obecnego będzie całkowitą świętością... Ten jest najświętszy, kto ma najwięcej Chrystusa w sobie i raduje się najwięcej z wykonanego dzieła. Taka wiara, która kładzie się kłodą pod stopy, jest wadliwą wiarą i powoduje, że wielu upada”.
To jest ostatnie zadanie, które uważam, że w pełni zaakceptowałem. Pozwolić mojemu kochającemu Zbawicielowi, aby Jego wola się we mnie wykonywała. Moje uświęcenie jest tym, dla czego ja bym chciał żyć dzięki Jego łasce. Przebywać, a nie zmagać się i walczyć, wypatrywać Go, ufać w Jego działającą moc... Spoczywać w miłości Wszechmogącego Zbawiciela, w radości dokonanego zbawienia, od wszystkich grzechów. To nie jest nowe – lecz jest to nowe dla mnie. Czuję się jak gdyby blask chwalebnego dnia wstał nade mną. Witam go z drżeniem, ale też z ufnością. Wydaje mi się, że posiadłem jedynie brzeg niezgłębionego morza, że zanużyłem tylko stopy w tym, co w pełni zadowala Chrystusa, dosłownie, całkowicie wydaje mi się teraz mocą, jedyną mocą do służby, jedynym gruntem dla niezmiernej radości...
Jak zatem sprawić, aby nasza wiara wzrastała? Tylko dzięki myśleniu o tym wszystkim, czym Jezus jest i wszystkim, czym On jest dla nas. Jego życie, Jego śmierć, Jego dzieło, On sam jako objawione w nas Słowo. To wszystko powinno być tematem naszych ciągłych rozmyślań. Nie zmaganie się, aby posiąść wiarę... lecz wypatrywanie Tego, który jest wierny i wydaje się być wszystkim, czego potrzebujemy. Spocząć całkowicie w umiłowanym, teraz i na wieki”.
„Nie wiem jak cud się dokonał. Lecz kiedy przeczytałem, zobaczyłem to wszystko (napisał pan Taylor). Spojrzałem na Jezusa i kiedy zobaczyłem – och, jakże popłynęła radość!”
„Teraz był radosnym człowiekiem (pan Judd zanotował), jasnym, szczęśliwym chrześcijaninem. Wcześniej zmagał się, walczył z brzemieniem, co nie dawało wiele spokoju duszy. Teraz to było odpocznienie w Jezusie, pozwoleniu Mu na wykonywanie pracy, która czyni wszystko innym. Kiedykolwiek po tym przemawiał na spotkaniach, zdawało się, że nowa moc wypływa z niego, a w praktycznych sprawach życiowych nowy pokój zawładnął nim. Kłopoty już nie martwiły go tak, jak przedtem. Składał wszystko na Boga w nowy sposób i poświęcał więcej czasu na modlitwę. Zamiast pracować do późna w nocy zaczął wcześniej chodzić spać, wstając o piątej rano, aby poświęcić czas na studiowanie Biblii i modlitwę (często dwie godziny) zanim zaczął dzień pracy”.
To było przemienione życie, które dotarło do niego – życie, które prawdziwie jest: „Już więcej nie ja”. Sześć miesięcy wcześniej napisał: „Ciągle się smucę, że z takiej odległości i tak wolno uczę się naśladować mojego kosztownego Mistrza”. Teraz już nie było żadnej myśli o naśladowaniu! Znajdował się w błogosławionej rzeczywistości „Chrystus żyje we mnie”.
Jakaż wielka różnica zamiast niewoli – wolność, zamiast upadku – ciche wewnętrzne zwycięstwo. Zamiast lęku i słabości, spokojne poczucie wystarczalności w Bogu. Tak wielkie było to wyswobodzenie, że od tego czasu, Taylor nie mógł wystarczająco się natrudzić, aby wyjaśnić wszędzie gdzie był kosztowną tajemnicę głodnym sercom. I dzisiaj również jest tak wiele złaknionych serc, które potrzebują takiej pomocy. Ośmielamy się, więc zacytować jeden z jego listów na ten temat. Był on napisany do jego siostry pani Broomhalt, której obciążenie rodziną, która liczyła dziesięcioro dzieci było bardzo prawdziwe i przygniatające.
„Tak bardzo dziękuję za twój drogi, długi list... Nie sądziłem, że od czasu mojego powrotu do Chin napiszesz do mnie taki list. Wiem, z tobą jest tak samo jak ze mną, nie to, że nie chcesz, ale nie możesz. Umysł i ciało są w stanie unieść nieco więcej ponad pewną ilość obciążenia, a dalej już nie mogą wykonać więcej pracy, niż to jest możliwe.
Co do pracy, miałem jej tak wiele i nigdy nie była tak odpowiedzialna i tak trudna, lecz cały ciężar i utrudzenie odeszły. Ostatni miesiąc był chyba najszczęśliwszym w moim życiu i tęsknię, aby powiedzieć ci trochę o tym, co Pan uczynił dla mojej duszy. Nie wiem na ile będę sam w stanie zrozumieć, to, gdyż nie jest to nic nowego, zadziwiającego czy cudownego – a jednak jest to nowe!
Chyba stanę się bardziej zarozumiały, gdy trochę cofnę się w czasie. Tak kochana, mój umysł był bardzo doświadczany przez minione sześć czy osiem miesięcy, odczuwając osobistą potrzebę, a także potrzebę dla Misji, większej świętości, życia i mocy działającej w naszych duszach. Odczuwałem niewdzięczność, niebezpieczeństwo, że nie jestem tak blisko Boga, jak powinienem być. Modliłem się, toczyłem śmiertelny bój, pościłem, zmagałem się, czyniłem postanowienia, czytałem gorliwie Słowo, szukałem więcej czasu na rozważanie – wszystko bez skutku. Każdego dnia, niemal każdej godziny, świadomość grzechu przygniatała mnie.
Wiedziałem, że jeżeli tylko mógłbym przebywać w Chrystusie, wszystko byłoby dobrze, lecz nie mogłem. Chciałem zacząć dzień modlitwą, postanawiając nie odwrócić moich oczu od Pana, lecz ciężar obowiązków czasami bardzo dokuczliwy i ciągłe przerwy ze zmęczenia sprawiały, że zapominałem o Nim. W takim klimacie nerwy są bardzo podrażnione, pokusy, irytacja, surowe myśli, a czasami nieprzyjemne słowa są coraz trudniejsze do kontroli. Każdy dzień przynosił zapis grzechów, upadku i braku mocy. Wola była rzeczywiście obecna we mnie, lecz jak ją wykonać, nie potrafiłem tego odkryć.
Wtedy pojawiło się pytanie – czy nie ma wybawienia? Czy tak musi być do końca, nieustanny konflikt i częsta porażka? Jakże mogę szczerze głosić to, że tym, którzy przyjęli Jezusa „tym dał moc stać się dziećmi Bożymi” (to jest na obraz Boga), gdy to nie było moim doświadczeniem? Zamiast stawać się mocniejszym, wydawało mi się, że stawałem się słabszym i miałem mniej mocy przeciwko grzechowi i nic dziwnego, gdyż wiara, a nawet nadzieja malały. Nienawidziłem samego siebie, nienawidziłem mojego grzechu, lecz nie posiadałem żadnej siły przeciwko niemu. Czułem, że byłem dzieckiem Boga. Jego Duch w moim sercu chciał wołać pomimo wszystko „Abba Ojcze!” Jednak byłem całkowicie bezsilny, aby sięgnąć po swój przywilej dziecka.
Myślałem, że świętość, praktyczna świętość ma być stopniowo osiągana poprzez gorliwe wykorzystywanie środków łaski. Niczego bardziej od świętości nie pragnąłem. Osiągnięcie tego było jednak dalekie ode mnie. Im więcej zmagałem się, aby to mieć, tym więcej nie udawało mi się pochwycić tego, aż nadzieja nieomal wygasła całkowicie i zacząłem myśleć, że chyba, dlatego, aby uczynić niebo słodszym, Bóg nie dał go tutaj. Nie sądzę, że walczyłem, aby to osiągnąć w mojej mocy, wiedziałem, że byłem bezsilny. Powiedziałem to Panu i poprosiłem, aby dał mi pomoc i posilenie. Czasami prawie wierzyłem, że On chciałby podtrzymać mnie, lecz patrząc za siebie wieczorem, niestety! Było tylko wyznanie grzechu i upadku, w smutku. Było to jedyne doświadczenie tych długich i uciążliwych miesięcy. Był to zbyt częsty stan duszy i to w takim kierunku, jaki nie był moim zamiarem i nieomal kończyło się to rozpaczą. A mimo to nigdy Chrystus nie wydawał mi się bardziej kosztowny. Zbawiciel, który mógł i chciał zbawić takiego grzesznika... Były też czasami okresy, nie tylko pokoju, ale i radości w Panu, było to jednak chwilowe, przeważał smutny brak mocy. Och, jakiż dobry jest Pan, że doprowadził ten konflikt do końca!
Przez cały czas czułem zapewnienie, że w Chrystusie było wszystko, czego potrzebowałem. Jednak praktycznym pytaniem było, jak to zdobyć? On rzeczywiście był bogaty, a ja byłem biedny. On był mocny, a ja byłem słaby. Bardzo dobrze wiedziałem, że w korzeniu, w pniu była obfitość, lecz jak ją wprowadzić w moją biedną gałąź, było ciągle istniejącym pytaniem. W miarę jak światło stopniowo jaśniało, zobaczyłem, że wiara była jedynym narzędziem, była ręką, która mogła wziąć z Jego pełni i uczynić ją moją. Nie miałem takiej wiary.
Zmagałem się, aby posiąść wiarę, lecz ona nie chciała nadejść, próbowałem wyćwiczyć ją, lecz na próżno. Widząc coraz bardziej cudowne posilenie składające się z łaski, jaka jest w Jezusie, pełnię naszego kosztownego Zbawiciela, moja wina i bezsilność zdawały się rosnąć.
Grzechy popełnione wyglądały jak błahostki w porównaniu z grzechem niewiary, który był ich powodem. Ta niewiara nie mogła lub nie chciała chwycić Boga za Jego Słowo, przeciwnie, czyniła Go kłamcą! Niewiara, tak czułem, była przeklętym grzechem świata, mimo to ja w niej ugrzęzłem. Modliłem się o wiarę, lecz ona nie nadchodziła. Cóż miałem robić? Gdy agonia mojej duszy osiągnęła szczyt, zdanie z listu drogiego McCarthego zostało użyte, aby usunąć łuski z moich oczu, a Duch Boży objawił mi prawdę naszej jedności z Jezusem, jak nigdy przedtem. McCarthy, który był bardzo doświadczany przez to samo poczucie upadku, lecz zobaczył światło przede mną, napisał (cytuję z pamięci): „Ale jak posiąść wzmocnioną wiarę? Nie poprzez toczenie zmagania o wiarę, lecz poprzez spoczywanie na Tym Jedynym Wiernym”.
„A to jest odpocznienie” – pomyślałem. Na próżno zmagałem się, aby odpocząć w Nim”. Już więcej nie będę się zmagał. Bo czyż On nie obiecał przebywać ze mną – nigdy nie opuścić i nie zawieść mnie?” I kochana, On nigdy tego nie uczyni!
Nie było to wszystko, ani nawet połowa, z tego, co pokazał mi. Kiedy myślałem o winorośli i latoroślach, cóż za światło błogosławiony Duch wlał prosto w moją duszę! Jakże wielka wydała mi się pomyłka, że chciałem wycisnąć sok, pełnię z Niego! Nie tylko zobaczyłem, że Jezus nie opuści mnie, lecz, że jestem członkiem Jego ciała i kości. Winorośl nie jest tylko korzeniem – lecz całością, korzeń, pień, gałęzie, odrośla, liście, kwiaty, owoc. I Jezus nie jest tylko tym jedynie – On jest glebą, słońcem, powietrzem, deszczem i dziesięć tysięcy razy więcej niż wymarzylibyśmy sobie, życzyli lub potrzebowali. Och, radość widzenia tej prawdy! Modlę się, aby również oczy naszego zrozumienia mogły być oświecone, abyście mogli poznać i radować się z bogactw za darmo danych nam w Chrystusie.
Och, moja droga siostro, jest to cudowna rzecz, być prawdziwie jedno ze wzbudzonym i wywyższonym Zbawicielem, być członkiem Chrystusa! Pomyśl o tym, co to powoduje? Czy może Chrystus być bogaty, a ja biedny? Czy może twoja prawa ręka być bogata, a lewa pozostawiona biedną? Albo twoja głowa odkarmiona, a ciało głodujące? Znowu pomyśl o tym w odniesieniu do modlitwy. Czyż może urzędnik bankowy powiedzieć do klienta: „To nie pan, ale tylko pana ręka podpisała ten czek” lub „Nie mogę wypłacić tej sumy pańskiej ręce tylko panu samemu”. Tym bardziej twoje lub moje modlitwy, nie mogą być zdyskredytowane, jeżeli są ofiarowane w imieniu Jezusa (to znaczy nie tylko z powodu Chrystusa lecz na gruncie tego, że jesteśmy Jego członkami), tak długo jak pozostajemy wewnątrz limitu kredytu Chrystusa – a jest to dosyć rozległy limit! Jeżeli prosimy o coś niezgodnie z Pismem lub nie według woli Bożej, to sam Chrystus, nie mógłby tego uczynić. Lecz jeżeli prosimy o coś według Jego woli... wiemy, że mamy prośby, których pragnienie przyszło od Niego. Najsłodszą rzeczą, jeżeli jakaś część może być słodsza od innej, jest odpocznienie w pełnym utożsamieniu się z tym, co Chrystus przynosi. Już więcej o nic się nie niepokoję kiedy to stwierdzam, gdyż On, wiem to, jest w stanie przeprowadzić swoją wolę, a Jego wola jest moją. Nie ma znaczenia gdzie On mnie umieści lub w jaki sposób. Rozważanie to należy raczej do Niego niż do mnie, gdyż i w najłatwiejszym położeniu musi zesłać mi Swoją łaskę i w najtrudniejszym Jego łaska jest wystarczająca. Dla mojego sługi ma niewielkie znaczenie, czy poślę go, aby kupił rzeczy warte niewiele pieniędzy czy najdroższe artykuły. W każdym wypadku oczekuje ode mnie pieniędzy i przynosi mi swoje zakupy. I tak jeżeli Bóg umieściłby mnie w miejscu poważnych kłopotów, to czyż nie otrzymam od Niego więcej prowadzenia. W pozycji wielkiej trudności, więcej łaski, w sytuacji wielkiej presji i doświadczenia, więcej siły? Nie ma obawy, że te źródła, okażą się niedostateczne w kryzysowej sytuacji! A Jego źródła są moje, gdyż On jest mój i ze mną, i mieszka we mnie.
I odkąd Chrystus w taki sposób zamieszkał w moim sercu przez wiarę, jakiż jestem szczęśliwy! Chciałbym opowiedzieć ci o tym zamiast napisać. Nie jestem lepszy niż wcześniej byłem. W pewnym sensie nie pragnę być, ani nie wysilam się, aby być. Lecz jestem martwy i pogrzebany z Chrystusem, a także z martwych wzbudzony z Nim! I teraz Chrystus żyje we mnie i „życie, którym teraz żyję w ciele jest życiem przez wiarę Syna Bożego, który umiłował mnie i wydał samego siebie za mnie...”
Muszę już kończyć. Nie powiedziałem połowy tego, co chciałbym, ani nie miałem tyle czasu, co chciałbym. Niech Bóg da ci pochwycić te błogosławione prawdy. Nie mówmy ciągle: „któż wstąpi do nieba (to znaczy, aby sprowadzić Chrystusa w dół z góry)” Inaczej mówiąc nie uważajmy, że jest On daleko, kiedy Bóg uczynił nas jedno z Nim, członkami Jego własnego ciała. Ani nie powinniśmy uważać to doświadczenie, te prawdy, jako przeznaczone dla niewielu. W każdym dziecku Bożym jest prawo pierworództwa i nikt nie może obejść się bez niego, nie zniesławiając naszego Pana. Jedyną mocą dla wyswobodzenia z grzechu lub dla prawdziwej służby jest Chrystus”. I to wszystko było tak proste i praktyczne! – kiedy zajęta matka odkryła, że ona także weszła w to odpocznienie wiary.
„Ale czy zawsze jesteś świadomy przebywania w Chrystusie? - Pan Taylor był pytany wiele lat później. „Kiedy spałem, ostatniej nocy – odpowiedział – przestałem przebywać w twoim domu, ponieważ byłem nieświadomy tego faktu? My nigdy nie powinniśmy być świadomi co to znaczy nie przebywać w Chrystusie.

Ja zmieniam się, On nie zmienia się
Chrystus nigdy nie może umrzeć
Jego prawda, nie moja, odpocznienia miejscem
Jego miłość nie moja węzłem,


Rozdział 15

Nigdy więcej spragniony


Cóż zatem? Już o nic nie dbam, nie pytam się
Wiem, będą łzy, obawy, smutek
A wtedy miłujący Zbawiciel zbliży się
Mówiąc „dam odpowiedź na jutro”.

Wybrane

Było to doświadczenie, które przetrzymało próbę nadchodzących miesięcy i lat. Nigdy więcej nie powróciły dni niezadowolenia, nigdy więcej potrzebująca dusza, nie została oddzielona od pełni Chrystusa. Próby nadeszły, głębsze i bardziej dotkliwe od tych wcześniejszych, lecz z niczym niezakłóconej obecności samego Pan wypływała pełnia radości. Gdyż Hudson Taylor odnalazł tajemnicę odpocznienia duszy. W tym doświadczeniu, nie tylko pełniejsze zrozumienie samego Pana i wszystkiego, czym On jest dla nas, dotarło do niego, ale i pełniejsze poddanie się – prawdziwe samozaparcie dla Niego.
„Już dłużej o nic się nie kłopoczę (jak już zauważyliśmy, pisał)... gdyż On, wiem to, jest w stanie przeprowadzić swoją wolę, a Jego wola jest moją. Nie ma znaczenia, gdzie mnie umieści lub jak to uczyni.
Poddanie Chrystusowe było czymś, co długo już znał, lecz to była nowa uległość, radosne, niepohamowane oddanie siebie i wszystkiego Jemu. Nie była to już sprawa oddania tego lub tamtego, jeżeli Pan zażądałby tego. Była to lojalna, pełna miłości zgoda. Radosne wyjście naprzeciw Jego woli, w rzeczach małych i wielkich, jako rzecz najlepsza, jaka może spotkać tych, co należą do Boga. To sprawiło, że doświadczenia nadchodzącego lata były sposobnością, aby Boża łaska triumfowała, zamieniając dolinę płaczu”, w miejsce źródeł, skąd płyną ciągle potoki błogosławieństwa.
Jeszcze przed niebezpieczeństwem i zamieszkami, które osiągnęły zwój punkt kulminacyjny w masakrze w Tientsin, państwo Taylor zostali powołani, aby przejść przez głęboki osobisty smutek. Nadszedł czas kiedy nieuchronne rozstanie się z ich dziećmi nie mogło być odkładane. W Chinach nie było szkół, w których można by przeprowadzić ich edukację, ani ośrodków wypoczynkowych jakie są teraz, które dałyby schronienie przed gorącem lata. Klimat oraz ubóstwo ich życia, odbiły się na zdrowiu dzieci. Jeden grób już uświęcił w sercach rodziców ziemię chińską, z wdzięcznością więc przyjęli ofertę sekretarki i oddanej przyjaciółki, panny Emilii Blatchley, gotowej zabrać trzech chłopców i tylko jedną małą dziewczynkę do Anglii i tam opiekować się nimi. To oznaczało długie rozstanie, a Wschód i Zachód były o wiele bardziej oddalone od siebie niż teraz! Ale zanim mali podróżnicy mieli być odprowadzeni na wybrzeże, miało ich jeszcze spotkać znacznie dłuższe rozstanie. Najmłodszy chłopiec, mający tylko pięć lat, szczególnie przywiązany do rodziców był tym, którego zdrowie ucierpiało najbardziej. Zatroskani rodzice zobaczyli tą udrękę nadchodzącego rozstania, która zwiększyła jego chroniczne dolegliwości. Całą noc czuwali u jego boku, w łodzi, która wiozła ich w dół kanału z Yangchow, lecz o świcie następnego poranka zasnął głębokim snem i ze wzburzonych wód Yangcy, przeszedł bez bólu i strachu do lepszego kraju. Przed nadciągającą burzą rodzice przepłynęli wszerz rzekę (w tym miejscu szeroką na dwie mile), aby złożyć swój skarb na cmentarzu w Chinkiang, a potem z pozostałymi dziećmi wyruszyli do Szanghaju. Trochę później po zaokrętowaniu ich na pokładzie francuskiego statku pocztowego, który miał odpłynąć o świcie, pan Taylor napisał do pana Bergera:
„Po raz ostatni w Chinach widziałem ich budzących się (wrócił zabrać panią Taylor, która ciągle była na parowcu). O dwoje z naszych maleństw już się nie niepokoimy. Spoczywają na łonie Jezusa. I teraz drogi przyjacielu, chociaż łzy nie mogą przestać płynąć, dziękuję Bogu, że pozwolił komuś tak niegodnemu, wziąć udział w tej wielkiej pracy i nie żałuję, że zaangażowałem się w nią. To jest Jego praca, nie moja, ani twoja, a mimo to jest nasza – nie z powodu naszego zaangażowania się w nią, lecz dlatego, że jesteśmy Jego i jedno z Tym, do którego ta praca należy”.
To była rzeczywistość, która podtrzymywała ich. Nigdy lato w Chinach, nie było tak uciążliwe, jak te, w które wchodzili (1870r.). Jednak pośrodku tego, tęskniąc za dziećmi, tęsknotą nie do opisania, nigdy nie mieli więcej odpocznienia i radości w Bogu.
Mogę być tylko zdumiony łaską, która tak pociesza i podtrzymuje czułość matek (pan Taylor wspomina potem). Tajemnicą jest Jezus, zaspokajający głębokie pragnienia serca i duszy. Pani Taylor czyniła, co mogła tego lata, nie tracąc ducha, zdając się znajdować w samym środku burzy kłopotów, jaka szalała wokół nich. Choroby były częstsze w misji i zanim dotarli do Chinkiang, po rozstaniu się ze swymi dziećmi, dotarły do nich wieści, że znajdowała się tam umierająca pani Judd. Pan Taylor z powodu innego pacjenta nie mógł opuścić łodzi, lecz pozwolił pani Taylor udać się samej, aby okazała tyle pomocy, ile może. Po dniach i nocach opieki, pan Judd doszedł już do kresu swoich sił, kiedy usłyszał z podwórza dobiegające odgłosy niespodziewanego przybysza. Któż to był o tak nocnej porze i skąd przybywał? Żaden parowiec nie płynął w górę rzeki, a tubylcze łodzie nie pływały o zmroku. Był to powóz, który się wtoczył. Długą, dzienną podróż na tym niesfornym powozie, kobieta odbyła samotnie i wkrótce zobaczył twarz, którą ze wszystkich innych pragnął ujrzeć najbardziej.
„Chociaż pani Taylor wtedy cierpiała i była zmęczona ciężką podróżą (wspomina pan Judd) nakłaniała mnie, abym poszedł do łóżka i że ona przejmie opiekę. Nic nie mogło skłonić jej do odpoczynku. „Nie – powiedziała – już wystarczająco dużo zniosłeś bez odpoczynku nocnego. Idź do łóżka, gdyż pozostanę z twoją żoną, czy będziesz tu czy nie”.
Nigdy nie zapomnę stanowczości i miłości z jaką to powiedziała. Jej twarz w międzyczasie, jaśniała troskliwością, Tego, w którym była jej radość i siły do wytrwania”.
Nic prócz modlitwy nie mogło przeprowadzić pacjenta, tak jak nic za wyjątkiem modlitwy, nie mogło uratować sytuacji w wielu godzinach krańcowych doświadczeń tego lata.
„Wcześniej wiedzieliśmy co nieco o trudnych próbach jakie przechodziła, ta czy inna stacja (pan Taylor pisał do przyjaciół Misji). Teraz jednak we wszystkich jednocześnie, lub prawie jednocześnie, rozszerzające się zamieszki, wstrząsnęły fundamentami miejscowej społeczności. Nie można opisać alarmu i zamieszania Chińczyków, kiedy po raz pierwszy uwierzyli, że tubylczy magicy, zaczarowali ich lub ich gniewu i złości, kiedy powiedziano im, że ci zdradzieccy wrogowie byli agentami cudzoziemców. Dobrze wiadomo jak powstali w Tiensin i barbarzyńsko zamordowali siostry miłosierdzia, księży, a nawet francuskiego konsula. Cóż zatem może ich powstrzymać w głębi kraju, gdzie nasi bracia byli samotni, daleko od jakiejkolwiek ochrony ludzkiej siły. Nic prócz potężnej ręki Boga, w odpowiedzi na zjednoczoną, ciągłą modlitwę we wszystko zwyciężającym imieniu Jezus – z Jego obecnością, Jego miłością, Jego prowadzeniem. Łatwo się czyta o takich doświadczeniach, lecz tylko ci, którzy przeżyli podobne chwile niebezpieczeństwa, mogą mieć jakieś pojęcie, jakie to powoduje zmaganie. Upał tego lata był niezwykle dokuczliwy i przedłużający się, a do tego niepokój tubylczej ludności. Kobiety i dzieci musiały być sprowadzane na wybrzeże i przez jakiś czas wydawało się, że chińskie władze mogą zażądać od nich całkowitego opuszczenia kraju. To wywołało wiele korespondencji z urzędnikami chińskimi i cudzoziemskimi, i częste listy do pracowników, których większość była w niebezpieczeństwie. Zakwaterowanie domu Misyjnego w Chinkiang zostało opodatkowane do granic możliwości, a wzburzenie było tak wielkie, że nie można było nabyć dodatkowych nieruchomości.
„Stare czasy wydają się znowu wracać (pan Taylor pisał w czerwcu, odnosząc się do zamieszek w Yangchow) z tą jednak różnicą, że nasze kłopoty tak, jak wcześniej nie są ograniczone do jednego miejsca.
W tym czasie wyglądało to tak, jakby miały być utracone wszystkie rzeczne stacje. Państwo Taylor przygotowywali swój dom w Chinkiang, jako bardziej centralnie położony niż Yangchow, on spał na podłodze w jadalni lub na korytarzu, aby ona mogła dzielić ich pokój z innymi kobietami.
„Jedna trudność następuje po drugiej bardzo szybko (dalej pisze po masakrze w Tiensin), lecz to Bóg króluje a nie przypadek. W Nanking wzburzenie było straszne... Tutaj też są niepokoje, mam nadzieję, że mijające, lecz w Yangchow jest bardzo źle... Módl się wiele za nas. Moje serce jest spokojne, ale moja głowa obciążona ciągłym następowaniem jednej trudności za drugą”.
Jednak trudności tego czasu nie przeszkodziły duchowej stronie pracy, w której państwo Taylor wzięli udział. W najgorętsze dni lipca został napisany list do panny Blatchley:
„Prowadzimy lekcje w niedzielę i w dwa lub trzy wieczory w tygodniu, aby zainteresować chińskich chrześcijan, którzy umieją czytać, badaniem Pisma. A tych, którzy nie umieją czytać, nauczyć ich tego i uczynić przykład dla młodszych członków Misji, którzy dosyć dobrze wiedzą, że nie mamy braku pracy. Może to być dla nich praktyczny dowód, że przywiązujemy wagę do tego, aby chrześcijanie i inni wokół nauczyli się czytać i sami rozumieć Słowo Boże”.
Radość, która przyszła do pana Taylora w jego duchowym doświadczeniu, wydawała się raczej pogłębiać niż doznawać przeszkód z powodu niedogodności czasu. Jego książka listowa nie odkrywa nam zbyt wiele z tego naporu trudności i problemów, jak z tej pełnej fali błogosławieństwa, która przeniosła go poprzez wszystkie te doświadczenia. Do panny Desgraz napisał na przykład w połowie lipca, po uważnym przeczytaniu jej listu odnośnie wydarzeń w Yangchow:
Mam teraz werset dla ciebie, Pan tak bardzo ubłogosławił nim moją duszę! Jan 7;37-39 „Jeżeli ktoś pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije!” Któż nie ma pragnienia. Pragnienia umysłu, pragnienia serca, pragnienia duszy. Czy też pragnienia ciała? Nie ma znaczenia, które z nich mam lub czy mam je wszystkie. „Przyjdź do mnie i pozostań spragniony? Ależ nie! Przyjdź do mnie i pij!”
Cóż zatem czy Jezus może zaspokoić moja potrzebę? Tak i więcej niż zaspokoić. Nie ma znaczenia jak skomplikowana jest moja ścieżka, jak trudna jest moja służba. Nie ma znaczenia jak smutne jest moje ubóstwo, jak daleko są moi ukochani. Nie ma znaczenia jak jestem bezradny, jak głębokie jest wzdychanie mojej duszy. Jezus może zaspokoić je wszystkie i więcej niż zaspokoić. On nie tylko obiecuje mi odpocznienie – jakże pożądane byłoby gdyby to jedno słowo ogarnęło co to znaczy! Och, nie tylko, że napiję się, aby zaspokoić moje pragnienie. Więcej niż to! „Ten kto Mi ufa w tej sprawie (kto wierzy mi, bierze mnie za słowo) z jego wnętrza popłyną...”
Może to być? Czy może ktoś wyschnięty i spragniony, nie tylko doznać ochłody – spalona gleba, nawilżona, spieczone miejsca, ochłodzone – lecz ziemia tak nawodniona, że wytryśnie strumień wypływający z niej? Właśnie tak! I to nie są górskie potoki, pełne gdy pada deszcz, a potem znowu suche... lecz „z jego wnętrza popłyną rzeki” – rzeki potężnej Jangcy, zawsze głębokiej i pełnej. W okresach suszy potoki mogą wyschnąć i często tak się dzieje. Kanały mogą być wypompowane do sucha i często tak jest, lecz Jangcy nigdy. Zawsze potężny strumień wody, zawsze płynący głęboko i niepowstrzymanie.
„Przyjdźcie do mnie i pijcie (pisał w innym czerwcowym liście). Nie, przyjdźcie, weźcie pospiesznego łyka. Nie! Przyjdźcie lekko ochłodźcie się lub na chwilę usuńcie pragnienie? Nie! „pijcie” nieustannie, codziennie. Powód pragnienia może być nieodwracalny. Ten kto przychodzi i pije może ochłodzić się, poczuć się dobrze. Ale my zawsze mamy przychodzić, zawsze pić. Nie ma obawy, że opróżni się źródło lub się wyczerpią rzeki!”
Jakże tego lata będzie potrzebował pociechy Chrystusa w swoim sercu. Nie wiele zdawał sobie z tego sprawy, gdy to pisał lecz Ten, któremu ufał w nowy i głęboki sposób, nie zawiódł go.



**************************


Sześć tygodni później radość ze smutkiem dziwnie pomieszała się w misyjnym domu w Chinkiang. Mały synek dany państwu Taylor napełnił ich serca radością. Jednak atak cholery wielce zmorzył matkę i brak naturalnego pokarmu odbił się na zdrowiu niemowlęcia. Kiedy została znaleziona chińska niania, było zbyt późno, aby uratować małe życie. Zaledwie po tygodniu życia na ziemi, odszedł do domu w górze, gdzie wkrótce jego matka miała dołączyć do niego.
„Chociaż była niezmiernie wyczerpana na ciele (pan Taylor pisze), to napełniona głębokim pokojem duszy, świadomością obecności Pana i radością bycia w Jego świętej woli. I mi to dane było dzielić, a na co nie znajduję słów, aby to opisać. Sama wybrała hymny, które miały być zaśpiewane na pogrzebie, z których jeden: „O święty Zbawicielu, niewidzialny Przyjacielu”, wydawał się szczególnie zapaść w jej pamięci.

„Choć wiara i nadzieja często wypróbowywane
Nie proszę o nic, nie potrzebuję niczego obok
Tak bezpieczne, tak spokojne, tak zaspokojone
Dusze, które przylgnęły do Ciebie
Nie boją się szatana, ni grobu
Widzą, że bliski jesteś i mocny by zbawić
Nie boją się przekroczyć Jordanu fal
Gdy ciągle lgną do Ciebie”

Chociaż była słaba, nie dopuszczali do siebie myśli, że jej dni były policzone. Ta miłość, która tak mocno związała ich serca wykluczała myśl o rozdzieleniu. Miała tylko 33 lata. Do końca nie czuła bólu, tylko zwiększające się osłabienie. Dwa dni przed końcem dotarł do nich list od pani Berger, opowiadającym o bezpiecznym przybyciu do Saint Hill panny Blatchley i starszych dzieci. Każdy szczegół z przywitania i z tego, jak się nimi zajęto napełnił serce matki radością. Nie potrafiła być dosyć wdzięczna i zdawało się, że nie miała żadnego innego pragnienia za wyjątkiem oddania chwały Bogu, za Jego dobroć. Wiele razy listy pani Berger osiągały cel swego przeznaczenia w potrzebnej chwili. Wiele razy jej miłujące serce przewidywało wydarzenia w jakich listy miały być dostarczone, lecz nigdy bardziej niż teraz.
I teraz do zobaczenia droga przyjaciółko – pisała – Pan ogarnął cię swymi wiecznymi ramionami”.
I w tych ramionach odpoczywała.
„Nigdy nie byłem uczestnikiem takiej sceny (pisała jedna z obecnych osób). Kiedy droga pani Taylor wydała swój ostatni dech, pan Taylor ukląkł i powierzył ją Panu, dziękując Mu, że dał mu ją i za dwanaście i pół roku doskonałego wspólnego szczęścia. Dziękując Mu także, że zabrał ją do Swojej obecności i uroczyście na nowo powierzył się służbie dla Niego”.
Letnie słońce wznosiło się coraz wyżej nad miastem, wzgórzami i rzeką. Zewsząd docierał do nich z ulic i podwórzy, gwarliwy hałas toczącego życia.



**************************



„Nigdy nie będzie pragnął” – Czy teraz może okazać się to prawdziwe? „Wiem, że nigdy, oznacza nigdy, „nie będzie”, oznacza nie będzie „pragnął” oznacza „niezaspokojoną potrzebę” – pan Taylor często mówił w późniejszych latach: „Oby to było jedno z największych objawień, jakie Bóg uczyni dla naszych dusz”. To właśnie w tych dniach całkowitego spustoszenia, ta obietnica stała się realna dla złamanego serca.
Do swojej matki napisał w sierpniu:
„Z głębi duszy rozkoszuję się poznaniem tego, że Bóg działa, lub dopuszcza, że wszystkie rzeczy działają wspólnie ku dobru tych, którzy miłują Go”.
On i tylko On wiedział czym moja droga żona była dla mnie. On wiedział, że światło moich oczu i radość mego serca było w niej. W ostatni dzień jej życia – nie mieliśmy pojęcia, że to może być ostatni – nasze serca wzajemnie rozkoszowały się nigdy nie starzejącą się historią naszej miłości... Niemal jej ostatnim aktem woli było, z jednym ramieniem wokół mojej szyi, umieszczenie jej ręki na mojej głowie, i tak jak wierzę, gdyż jej usta straciły swoją zręczność, złożenie na mnie błogosławieństwa. On wiedział, że dobrą dla niej rzeczą jest zabranie jej, prawdziwie dobrą dla niej, i w Swojej miłości zabrał ją bezboleśnie. A i nie mniej dobrą rzeczą dla mnie, który teraz muszę się zmagać i cierpieć samotnie. Jednak nie samotnie, gdyż Bóg jest bliżej mnie niż kiedykolwiek”.
A do pana Bergera:
„Kiedy myślę o swojej stracie, moje serce bliskie rozbicia, powstaje w dziękczynieniu wobec Tego, który zaoszczędził jej takiego smutku i uczynił ją niewypowiedzianie szczęśliwą. Moje łzy są bardziej łzami radości niż smutku. Lecz ponad wszystko raduję się w Bogu przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, w Jego dziełach, Jego drogach, Jego prowadzeniu, w Nim Samym. On daje mi dowód (poznanie przez próbę), „co to jest dobra, miła i doskonała wola Boża”, raduję się w tej woli. Jest ona miła dla mnie, jest doskonała, ukochana w działaniu. I wkrótce w tej słodkiej woli na nowo połączymy się, aby już więcej się nie rozdzielić”. Ojcze chcę, aby oni także ci, których mi dałeś, byli ze mną, gdzie ja jestem”.
Była jednak miara odreagowania, szczególnie gdy choroba przyszła wraz z długim bezsennymi nocami.
„Jakże samotne (wspomina pan Taylor) były te nużące godziny, gdy byłem ograniczony do mojego pokoju! Jak tęskniłem za moją drogą żoną i głosem dzieci, daleko w Anglii. Wtedy to zrozumiałem dlaczego Pan uczynił te wersety tak realnymi dla mnie: „Ktokolwiek pije z wody, którą ja mu dam, nigdy nie będzie pragnął”. Chyba z dwadzieścia razy na dzień, kiedy czułem, że pragnienie serca wracało wołałem do Niego:
„Panie Ty obiecałeś! Obiecałeś mi, że nigdy nie będę pragnąć”.
I czy wołałem w dzień, czy w nocy, jakże szybko On przychodził, aby zaspokoić smucące się serce! Tak bardzo, że często zastanawiałem się czy mogło być możliwe, że moi umiłowani, którzy zostali zabrani, mogli radować się bardziej z Jego obecności, niż ja w moim samotnym pokoju. On dosłownie wypełnił się modlitwą: „Panie Jezu, stań się Sam dla mnie żyjącą jasną rzeczywistością, bardziej obecny, dla wiary spojrzenia, niż jakikolwiek widzialny obiekt. Bardziej drogi, bardziej intymnie bliski, niż nawet najsłodsze ziemskie więzy”.
Pośród wielu listów tego okresu, tych kilka, które udało mu się napisać do dzieci, do których jego serce tęskniło wielką miłością jest najbardziej kosztownych, czy odkrywających stan jego serca.
„Nie wiecie jak często ojciec myśli o swoich skarbach, jak często patrzy na wasze fotografie, aż łzy napełniają jego oczy. Czasami prawie obawia się niezadowolenia, kiedy myśli jak daleko jesteście od niego. Ale wtedy drogi Pan Jezus, który nigdy nie opuszcza go mówi: „nie bój się, zachowam twoje serce zaspokojone”. I ja dziękuję Mu i cieszę się, że będzie żył w moim sercu i zachowa je prawym dla mnie. Chcę abyście, moje kochane dzieci, wiedziały, że to oddanie waszych serc Jezusowi, strzeże je każdego dnia. Kiedyś próbowałem zachować moje serce w prawości, lecz zawsze zbaczałem w złym kierunku. I w końcu musiałem zrozumieć z własnych prób i zaakceptować ofertę Pana, że będzie je strzegł dla mnie. Nie uważacie, że jest to najlepszy sposób? Może czasami myślicie: „spróbuję nie być samolubnym, nieuprzejmym, nieposłusznym”. I chociaż rzeczywiście próbujecie, nie udaje się wam. Ale Jezus mówi: „Powinieneś tą rzecz powierzyć Mi.” Będę strzegł tego małego serca, jeżeli zechcesz zaufać mi w tym”. I On tego też chce. Kiedyś próbowałem myśleć wiele i często o Jezusie, lecz często zapominałem o Nim. Teraz ufam Jezusowi, że sprawi, iż moje serce będzie pamiętało o Nim i On to uczyni. To jest najlepszy sposób. Poproście pannę Blatchley, aby opowiedziała wam więcej o tym sposobie. Módlcie się do Boga, aby wyjaśnił to wam i pomógł wam ufać Jezusowi”.
A do panny Blatchley napisał na ten sam temat z niewygodnej kajuty przybrzeżnego parowca:
„Znowu napisałem do drogich dzieci. Pragnę, aby one wcześnie nauczyły się tych kosztownych prawd, które późno dotarły do mnie odnośnie jedności z Chrystusem i zamieszkania Jego we wnętrzu. One nie wydają mi się bardziej trudne do zrozumienia, niż prawdy o odkupieniu. Jedne i drugie potrzebują namaszczenia Ducha i niczego więcej. Niech dopomoże ci, abyś żyła Chrystusem przed oczami tych dzieci i usługiwała im Nim. Jakże cudownie On prowadził i uczył nas. Jakże mało wierzyłem, że odpocznienie i pokój serca, którymi się teraz raduję, są możliwe na ziemi. Czy nie jest tak, że niebo zaczyna się poniżej... W porównaniu z jednością z Chrystusem, niebo i ziemia wydają się nieważnymi zdarzeniami”.
Och, cóż to za radość czuć, że Jezus żyje w tobie (pisał do swojej siostry, pani Walker podczas tej samej podróży). Odnaleźć swoje serce całkowicie pochwycone przez Niego. Przypominać sobie czas społeczności z tobą, a nie przez twoje bolesne usiłowania mieszkania w Nim. On jest naszym życiem, naszą siłą, naszym Zbawieniem. On jest naszą mądrością, sprawiedliwością i uświęceniem i odkupieniem. On jest naszą mocą do służby i owocowania, a Jego łono jest naszym miejscem odpocznienia teraz i na wieki”.
W międzyczasie zewnętrzne trudności nie malały. Polityczny aspekt sprawy był o wiele groźniejszy niż zdawał sobie z tego sprawę pan Taylor będąc w Chinach. Żądania, które pojawiły się po masakrze w Tientsin, w której dwudziestu jeden cudzoziemców straciło swoje życie, włączając w to francuskiego konsula, były ciągle niezaspokojone, a Chińskie władze wiedząc, że Europa zaangażowała się w wojnę, nie podjęły żadnych kroków, aby uciszyć antycudzoziemską propagandę. Tak bardzo w pewien sposób sytuacja przypominała obecną (1932r), choć w miniaturze. Zdecydowaliśmy się zacytować jeden z dalszych listów pokazujących ducha w jakim wyruszono na spotkanie niebezpieczeństw z 1870r. Zasady pozostają te same, gdyż jako misja jesteśmy w tym samym miejscu, w jakim byli oni, kiedy pan Taylor rozesłał wezwanie o post i modlitwę przy końcu roku.
„Obecny rok pod wieloma względami był znaczący. Chyba każdy z pośród nas mniej lub bardziej stanął twarzą w twarz z niebezpieczeństwem, kłopotami i uciskami, lecz ze wszystkich Pan nas wybawił. A ci, którzy więcej niż kiedykolwiek przedtem wychylili z kielicha Męża Boleści, mogą zaświadczyć, że to był najbardziej błogosławiony rok dla naszych dusz i mogą złożyć zań dziękczynienie Bogu. Dla mnie osobiście, był to najsmutniejszy i najbardziej błogosławiony rok mojego życia i nie wątpię, że inni w pewnej mierze mieli podobne doświadczenia. Wypróbowaliśmy wierność Boga – Jego moc podtrzymującą w trudnych chwilach i dającą cierpliwość w uciskach, a także wybawiającą z niebezpieczeństwa. I jeżeli większe niebezpieczeństwa czekają na nas, jeżeli przyjdzie głębszy smutek – możemy się spodziewać, że napotkają wzmocnioną ufność w naszego Boga.
Pod jednym względem mamy wielki powód do dziękczynienia. Zostaliśmy umieszczeni w takiej pozycji, która pokazuje chińskim chrześcijanom, że zarówno oni jak i my jesteśmy, i znowu możemy być w miejscu zagrożenia. To bez wątpienia pomogło im odwrócić się od „cudzoziemskich sił” i zwrócić się do Boga w sprawach ochrony. Raz, że odczuwano, iż pierwsza pomoc jest nierealna i niepewna... i dwa, że zostaliśmy zachowani w spokoju, i radości w naszych różnorodnych obowiązkach. Jeżeli w jakiejś mierze nie udało nam się wykorzystać ku ich dobru tej możliwości, lub zawiedliśmy w naszym odpocznieniu w Bożą moc podtrzymującą i chroniącą nas w niebezpieczeństwie. Pokornie wyznajemy to i cały świadomy brak naszej wierności w dotrzymywaniu przymierza wobec Boga.
Ufam, że jesteśmy w pełni usatysfakcjonowani, że jesteśmy Bożymi sługami, posyłanymi przez Niego na różnorodne stanowiska, które zajmujemy i że na nich wykonujemy Jego pracę. On otworzył przed nami drzwi przez, które weszliśmy, a w minionych okresach niepokoju zachował nas. Nie przybyliśmy do Chin dlatego, że praca misyjna była tutaj bezpieczna lub łatwa, ale dlatego, że On nas wezwał. Nie zajęliśmy naszych obecnych pozycji mając gwarancję ludzkiej ochrony, lecz opierając się na obietnicy Jego obecności. Wydarzenia, ułatwienia, trudności, wyraźne niebezpieczeństwo czy bezpieczeństwo, ludzka aprobata czy dezaprobata, w żaden sposób nie wpłynęły na nasze obowiązki. Jeżeli powstaną trudności powodujące, że znajdziemy się w tym, co może wydać się szczególnym niebezpieczeństwem, ufam, że będziemy mieli łaskę zamanifestować głębiej realność naszej ufności w Nim. A poprzez powierzoną nam wierność okazać, że jesteśmy naśladowcami dobrego Pasterza, który Sam nie uciekł od śmierci. Lecz jeżeli musimy zamanifestować takiego ducha, to już teraz musimy szukać potrzebnej łaski. Za późno szukać armii i ją musztrować kiedy widać wroga.



Rozdział 16

Wylanie rzeki


W potężnej Twej dłoni kładę się
I tak oto praca będzie wykonana
Bo któż potrafi działać cudowniej
Od dłoni Wszechmocnego Pana.
wybrane –

Panu Taylorowi minęło trzydzieści lat aktywnego życia, jako dyrektor Wewnętrznej Misji Chin, kiedy przekazał te obowiązki. Sześćdziesiąt lat, przeciętny okres dwóch pokoleń, dostarczyły czasu, aby wypróbować drzewo przez jego owoc. Inaczej mówiąc wykazać jaki był cel wiary i radości w Bogu, w którym jego życie było zakorzenione. Jeżeli doświadczenia, które śledziliśmy, były emocjonalne i nierealne, jeżeli duchowy to nie jest praktyczny, jeżeli Bóg nie jest wystarczający, aby zaspokoić potrzeby swojej pracy, prócz finansowych gwarancji i ludzkiej protekcji, wtedy próbny odczyn czasu z pewnością rozwieje iluzje. Lecz jeżeli Hudson Taylor, ze wszystkimi swoimi ograniczeniami rzeczywistości znalazł sekret mocy i błogosławieństwa w żywej jedności z Panem Jezusem Chrystusem, wtedy rezultaty pozostania będą na całą wieczność.

Wszystkie rzeczy są możliwe dla Boga
Dla Chrystusa mocy Boga w człowieku
Dla mnie gdy całkiem jestem odnowiony
I w Chrystusie jestem w pełni ukształtowany
I od panowania grzechu uwolniony
Wszystkie rzeczy są możliwe dla mnie.



*********************



W dniach próby w 1870r. Hudson Taylor był ciągle młodym człowiekiem w wieku 30 lat, a misja liczyła tylko trzydziestu trzech członków. W trzech prowincjach były otwarte stacje, a nawróceni gromadzili się w dziesięciu lub dwunastu małych Kościołach. Ciężar był jednak znaczny, gdyż to wszystko skupiało się na jednym człowieku. Był on przemęczony takimi pięcioma latami w Chinach.
Przy końcu 1871r stało się jasne, że państwo Berger, którzy tak wspaniałomyślnie troszczyli się o Misję w kraju, nie mogą dłużej kontynuować swych wyczerpujących zajęć. Słabnące zdrowie zmusiło ich zimą do wyjechania za granicę. Saint Hill miało być sprzedane, a cała korespondencja, księgowość, praca wydawnicza, wypróbowywanie kandydatów i praktyczne zarządzanie różnymi szczegółami przedsięwzięcia, musiało przejść w inne ręce. Więzi miłości pozostały te same. Ale w poczuciu prawie całkowitego opuszczenia, pan Taylor przejął obowiązki, które sprawiły, że konieczne było pozostanie jakiś czas w Anglii.
Było to dalekie przywołanie z Saint Hill do Pyrland Road, małej podmiejskiej uliczki w północnym Londynie. Zamiana biblioteki pana Bergera na mały pokoik, który miał spełniać rolę pokoju do nauki, a również biura, była w niemniejszym stopniu całkowita. Jakże drogie i święte jest dla wielu serc każde wspomnienie „numeru szóstego”, i przyległych domów, nabywanych w miarę potrzeby. Przez ponad dwadzieścia lat praca Misji w kraju była prowadzona z tego centrum, tylko parę kroków od obecnej siedziby. Tygodniowe spotkania modlitewne odbywały się w pokoju na parterze. Dwa z nich zostały połączone razem i wielu oddanych mężczyzn i kobiet, włączając w to „siedemdziesięciu” i „stu”, wyruszyło od tych drzwi. Wybiegamy jednak zbyt daleko do przodu, od małych początków z 1872r., kiedy to Pan Taylor sam jeden, był jedynym organem wykonawczym Misji, jak też dyrektorem, jej pracy w Chinach.
„Moja droga jest daleka od łatwizny (pisał na początku tego roku). Nigdy nie byłem bardziej szczęśliwy w Jezusie i jestem całkowicie pewny, że On nie zawiedzie nas. Jednak nigdy od czasu założenia Misji nie spolegliśmy bardziej na Bogu. Bez wątpienia tak powinno być. Trudności dostarczają płaszczyzny, na której On może się okazać. Bez nich nigdy nie dowiedzielibyśmy się, jak troskliwy, wierny i wszechmogący jest nasz Bóg. Zmiana związana z państwem Berger w niemałym stopniu mnie wypróbowała. Tak bardzo ich kocham! Wydaje mi się, że kolejna więź z przeszłości została zerwana, której częścią byli moi ukochani, którzy odeszli, a którzy rzadko są nieobecni w moich myślach. Ale Jego Słowo brzmi: „Oto, wszystko nowym czynię”.
Tęskniąc do pchnięcia do przodu wielkiego zadania jakie stało przed Misją, musiało naprawdę być trudnym, dla pana Taylora, w miarę, jak mijały dni i tygodnie, zaprzęgnięcie siebie w rutynę biurowej pracy. Nie spieszył się, aby angażować się w nowe układy, nie mając wskazania, co Pan miał na myśli. Kiedy modlitwa o odpowiednich pomocników wydawała się nie przynosić rezultatu, a praca wykonywana trzymała go z daleka od tego, co uważał za bardziej ważne, łatwo było być niecierpliwym czy zniechęconym. W jednej sprawie w podobnym doświadczeniu szukał sposobności podzielenia się pewnymi lekcjami, których się nauczył.
„Niemałą pociechą dla mnie jest poznanie, że Bóg wezwał mnie do mojej pracy, umieszczając mnie tam gdzie jestem i takim jakim jestem. Nie szukałem tej pozycji i nie ośmielę się opuścić jej. On wie dlaczego umieszcza mnie tutaj – czy aby pracować, uczyć się, czy cierpieć. „Ten, który wierzy, nie spieszy się”. Jest to dla ciebie i dla mnie niełatwa lekcja. Szczerze myślę, że dziesięć lat będzie dobrze spędzone i my będziemy mieli z nich pełną korzyść, gdy całkowicie się tego nauczymy w tym czasie... Wydaje się, że Mojżesz został odstawiony na bok, na czterdzieści lat, aby się tego nauczyć... W międzyczasie strzeżmy się czegoś takiego, jak pośpiesznego, niecierpliwego ciała z jego rozczarowaniem i obciążeniem”.
Jednak to ograniczone życie z powodu jego rzeczywistej społeczności z Panem Jezusem Chrystusem przynosiło owoc. Interesujące jest zauważenie reakcji młodych ludzi, a w szczególności tego, jak to na nich wpływało. W gwarnym świecie Londynu bystry chłopiec oddał swoje serce Panu i zapragnął dowiedzieć się czegoś o możliwości poświęcenia swojego życia do pracy w Chinach. Kiedy przybył do Pyrland Road zamieszkał w prosto umeblowanym pokoju, gdzie ludzie zgromadzali się na modlitwę.
„Duży tekst (wspomina) wisiał na drzwiach, przez które przechodziliśmy: „Mój Bóg zaspokaja waszą wszelką potrzebę”. I chociaż w tych dniach nie byłem przyzwyczajony do oglądania tekstów wiszących na ścianach w ten sposób, to ten zdecydowanie wywarł na mnie wrażenie. Liczba obecnych osób wahała się od tuzina do dwudziestki.
Pan Taylor rozpoczął spotkanie przez podanie hymnu i sam zasiadł do harmonium, aby poprowadzić śpiew. Jego wygląd nie wywarł na mnie wrażenia. Był drobnej budowy i mówił cichym głosem. Sądzę, że jak większość młodych ludzi, wiązałem moc z głosem i spodziewałem się fizycznej prezentacji przywódcy. Ale kiedy powiedział: „Módlmy się” i poprowadził zgromadzenie w modlitwie, moje myślenie unicestwiła przemiana. Nigdy nie słyszałem kogoś tak modlącego się. Była tam prostota, czułość, śmiałość i moc, która pochwyciła i poddała mnie sobie. I stało się jasne, że Bóg zaliczał go do bliskiego kręgu swoich przyjaciół. Taka modlitwa wyraźnie była wynikiem długiego przebywania w sekretnym miejscu i była jak rosa od Pana.
„Wtedy słyszałem wielu mężów modlących się, ale modlitwy pana Taylora i modlitwy pana Spurgeona stały najwyżej. Któż kto słyszał je, może kiedykolwiek o nich zapomnieć? Było to doświadczeniem całego życia, słuchanie modlitwy pana Spuergona kiedy brał zgromadzenie sześciu tysięcy ludzi za rękę i prowadził ich do miejsca świętego. A słuchanie pana Taylora wstawiającego się za Chinami, było poznaniem czegoś, co uważa się za „skuteczną, żarliwą modlitwę sprawiedliwego człowieka”. Spotkanie trwało od czwartej do szóstej po południu, lecz dla mnie wydawało się najkrótszym spotkaniem na jakie kiedykolwiek uczęszczałem”.
Z zachodniej Anglii wykształcona i dystyngowana dziewczyna przybyła do Londynu, aby uczestniczyć w Mildmay na konferencji i zatrzymała się jako gość w Pyrland Road. Słyszała jak pan Taylor otworzył spotkanie przemówieniem, podczas gdy dwa lub trzy tysiące ludzi zapełniało holl i widziała jaki miał wpływ na chrześcijańskich przywódców. Było jednak coś w codziennym życiu misyjnego domu, nieugiętego, coś co wywarło na niej największe wrażenie – branie ciężarów i poddawanie ich codziennym próbom wiary z codzienną radością w Panu.
„Pamiętam zachętę pana Taylora (panna Soltau pisała długo po tym), aby wyciszyć się na wszystko wokół i pozwolić, aby nasze potrzeby były znane jedynie Bogu. Pewnego dnia, gdy mieliśmy skromne śniadanie i prawie nic nie mieliśmy na obiad, zostałam poruszona, gdy usłyszałam go śpiewającego dziecięcy hymn:
Jezus miłuje mnie to wiem
Gdyż Biblia mi mówi tak
Następnie wezwał nas razem do chwalenia Pana, za Jego niezmierną miłość i opowiedzenia Mu o naszych potrzebach i domagania się spełnienia obietnic. I zanim dzień dobiegł końca, radowaliśmy się z Jego łaskawej odpowiedzi.
Będąc daleki od zniechęcenia z powodu uszczuplenia funduszy po odejściu na emeryturę pana Bergera, pan Taylor bardziej zdecydowanie patrzył w kierunku pójścia do przodu. Stojąc pewnego dnia w Pyrland Road, przed wielką mapą Chin, zwrócił się do kilku przyjaciół, którzy byli z nim: „Czy macie wiarę, aby przyłączyć się do mnie w uchwyceniu się Boga w modlitwie, aby dał osiemnastu ludzi, po dwóch do dziewięciu niezewangelizowanych prowincji?” Anna Soltau była w tej grupie i ciągle wspomina jak przed mapą złączyli ręce żarliwie ślubując, że będę codziennie się modlić o osiemnastu ewangelistów aż zostaną dani. Nawet nie marzyli o szerszej ekspansji, która miała nadejść. Ważna część tych wydarzeń została powierzona pannie Soltau, która sama miała zająć się rozwojem Misji, a szczególna służba została złożona na ręce pana F.W. Ballera, bystrego chłopca wspomnianego wyżej. Oboje zostali pociągnięci do pracy, przez nieświadomy dla nich wpływ życia pana Taylora. W taki oto sposób czas oczekiwania był owocny, i kiedy pan Taylor mógł wrócić do Chin, pozostawił za sobą w Londynie Radę złożoną z wypróbowanych przyjaciół, a dodatkowo pannę Blatchley zajmującą się domem i dziećmi w Pyrland Road.
Nie mały ciężar został przekazany sekretarzom. Dwadzieścia jeden funtów było całą kwotą pieniędzy jaką posiadali. Ale nie było długu i pan Taylor napisał do przyjaciół Misji:
„Jako że praca rozrosła się, teraz potrzeba więcej pomocników zarówno w kraju jak i za granicą, jednak zasady pozostają te same. I tak jak dotąd będziemy szukali szczególnej pomocy od Boga przez modlitwę. On położy nam na sercu tych, których uważa za nadających się do tego, aby byli Jego kanałami. Kiedy będą pieniądze, to będą przekazane do Chin, gdy ich nie będzie, nic nie będzie przesłane, a my nie będziemy ściągać ich z kraju, gdyż nie możemy wejść w dług. Jeżeli nasza wiara będzie wypróbowywana, tak jak to miało miejsce wcześniej, Pan okaże się wierny tak jak zawsze. Nawet jeżeli nasza wiara zawiedzie, Jego wierność nigdy, gdyż jest napisane: „Jeżeli my nie wierzymy, to On pozostaje wierny”.
Nigdy ta ufność nie była bardziej potrzebna niż wtedy, gdy po piętnastomiesięcznej nieobecności, przywódca Misji znowu znalazł się w Chinach. Z powodu choroby i innych przeszkód, zostało osłabione kilka ze starszych centr. Małe Kościoły już nie były tym, co poprzednio. Stacje miały niekompletny stan osobowy, a niektóre nawet zamknięto. Pan Taylor z ledwością mógł się połapać, gdzie zacząć okazywać pomoc i potrzebną zachętę, zamiast planowania wyruszenia do niezdobytych prowincji. Wszystko co mógł zrobić, to budować istniejącą pracę. Dobrą rzeczą, ku jego posileniu było to, że miał ze sobą oddanego towarzysza, którego Bóg wprowadził do jego życia. Panna Fulding, ukochany przywódca kobiecej pracy w Hangchow, została jego drugą żoną. Rozpoczynając własną służbę bezinteresownie u jego boku, która przez trzydzieści trzy lata przywiązała się do całej społeczności Misji. Często jednak byli rozdzieleni. W zimową pogodę, kiedy głęboki śnieg pokrywał ziemię, pan Taylor był wdzięczny Bogu, że zaoszczędził jej podróży, które sam podjął niemałym kosztem.
„Zaprosiłem zainteresowanych członków Kościoła, na obiad do mnie (pisał z jednej z zamkniętych stacji). Chcę, aby wszyscy się spotkali razem, aby Pan dał nam Swoje błogosławieństwo. Chociaż rzeczy mają się źle, to nie jest beznadziejnie. Dzięki Bożemu błogosławieństwu wkrótce rzeczy będą widziane jeżeli się na nie oczekuje”.
Bardzo charakterystyczne dla praktycznej natury pana Taylora, było to małe powiedzonko: „Rzeczy dzięki Bożemu błogosławieństwu będą widziane jeżeli są oczekiwane”. Zajmując sam najtrudniejsze pozycje i polegając na ożywczej mocy Ducha, wyruszał modląc się i cierpliwie rozwiązując trudności pobudzając do nowej gorliwości, zarówno misjonarzy, jak i nawróconych. Po przyłączeniu się pani Taylor w dolinie Yangcy, spędził tam trzy miesiące w Nanking, poświęcając większość czasu na bezpośrednią ewangelizację.
„Każdego wieczora za pomocą obrazków wyświetlanych przy pomocy latarni, gromadziliśmy sporą grupę ludzi (pisał z tego miasta) i głosiliśmy im Jezusa. Ostatniego wieczora mieliśmy w kaplicy pięciuset ludzi. Niektórzy nie zostali długo, inni byli tam prawie trzy godziny. Niech Pan pobłogosławi nasz pobyt tu dla tych dusz!”
Coś z jego wewnętrznej siły, która go podtrzymywała, możemy pochwycić z pytania w liście do panny Blatchley:
„Jeżeli zawsze pijesz ze źródła (pisał) to, to czym twoje życie będzie przepełnione to Jezus, Jezus, Jezus”.
W tym znaczeniu niósł pełen kielich i jego przelewanie było właśnie tym, co było potrzebne. Tak więc wizyty spełniły swój cel i były kontynuowane dopóki pan Taylor nie był przynajmniej raz w każdej stacji i prawie w każdej zewnętrznej placówce Misji. Niezadowolony tym, wyszukiwał na każdym miejscu chińskich liderów. Ewangeliści, kolporterzy, nauczyciele i kobiety znające Biblię, wszyscy byli potrzebni. Kiedy mogli być razem, towarzystwo pani Taylor było nieocenione, i czasami pracowali do późna w nocy zajmując się korespondencją. W czasie medycznych podróży, często była jego towarzyszem lub mogła pozostać w jednej stacji, gdzie byli chorzy, podczas gdy on ruszał do następnej. Jakże cieszyli się w tych dniach, z jego medycznej wiedzy, gdyż w Misji nie było żadnego innego lekarza, ani w miejscach oddalonych od atrakcyjnych portów. Nie ma potrzeby mówić, że to znacznie zwiększyło obciążenia pana Taylora. Kiedy dotarł do odległej stacji, znalazł osiemnaście listów czekających na niego, i zaraz następnego dnia poświęcił czas, aby napisać stronę medycznego pouczenia o „dziecku Aliang”. Aliang był cennym pomocnikiem w Chinkiang. I nawet gdy oznaczało to dłuższe listy lub dodatkowe podróże, był wdzięczny za każdą możliwość bycia pomocnym.
Gdyż być sługą wszystkich było przywilejem, którego pragnął najbardziej.
„Pan sprzyja nam (mógł napisać po około dziewięciu miesiącach) i praca stopniowo rośnie, szczególnie w najważniejszej części, pomocy rdzennym mieszkańcom tego kraju. Pomocnicy sami potrzebują wiele pomocy, troski i pouczenia. Ale stają się zarówno bardziej skuteczni jak i liczni, i nadzieja Chin leży bez wątpienia w nich. Spoglądam na cudzoziemskich misjonarzy jak na rusztowanie wokół budynku. Im wcześniej zostaną usunięci, tym lepiej, lub raczej wcześniej, aby zostali przeniesieni, by służyć temu samemu doczesnemu celowi gdzie indziej”.
Cóż za modlitwa i wizja towarzyszyła tym niestrudzonym wysiłkom. Łatwo było utracić poczucie przynaglanie wielkiej potrzeby z dala, będąc pod presją potrzeb, które były najbliżej, szczególnie wtedy kiedy fundusze na już istniejącą pracę nie były zbyt wielkie. Ale u pana Taylora było właśnie odwrotnie. Odbywając dalekie podróże pomiędzy stacjami, poprzez wiejskie krainy, zamieszkane przez przyjaznych, otwartych ludzi, jego serce rwało się coraz bardziej do tych, do których jeszcze nie dotarł, dalekich i bliskich.
„Ostatniego tygodnia byłem w Taiping (pisał do Rady w Londynie). Moje serce zostało poruszone widokiem tłumów, które dosłownie zapełniły ulice na odległość dwóch albo trzech mili, tak że z ledwością mogliśmy chodzić, gdyż było to w dzień targowy. Nie wiele głosiliśmy, gdyż szukaliśmy miejsca do docelowej pracy, lecz zostałem przymuszony, aby cofnąć się do muru miejskiego i wołać do Boga, aby okazał miłosierdzie ludowi i otworzył ich serca, i dał nam możliwość przebywania pośród nich. Bez żadnych poszukiwań z naszej strony zetknęliśmy się, z co najmniej czterema niespokojnymi duszami. Jeden stary człowiek odnalazł nas nie wiem jak i poszedł za mną do łodzi. Poprosiłem go, aby wszedł i zapytałem jak się nazywa. „Nazywam się Dzing – odrzekł – ale pytanie, które przygnębia mnie i na które nie umiem znaleźć odpowiedzi jest takie: Co mam uczynić z moimi grzechami? Nasi uczeni mówią nam, że nie ma żadnego przyszłego bytu, lecz ja nie dowierzam im. Och, panie leżę na moim łożu i myślę, lecz nie umiem powiedzieć, co się stanie w związku z moimi grzechami. Mam 72 lata. Nie mogę oczekiwać, że dożyję do następnej dziesiątki. Dziś nie wiem jakie jest jutrzejsze przeznaczenie, jak mówi przysłowie. Czy może mi pan powiedzieć, co uczynić z moimi grzechami?”
„Zaiste, mogę – brzmiała moja odpowiedź – To właśnie, aby odpowiedzieć na to pytanie przebyliśmy tysiące mil. Posłuchaj, a ja wyjaśnię ci, co chcesz i musisz wiedzieć”. Kiedy moi towarzysze powrócili, znowu wysłuchał cudownej opowieści o krzyżu i pozostawił nas uspokojony i pocieszony... Ucieszony, gdy dowiedział się, że wynajęliśmy dom i spodziewamy się, że wkrótce chrześcijańscy kolporterzy będą przebywać w mieście.
Taka sama praca musiała być wykonana w ponad pięćdziesięciu miastach w jednej prowincji Chekiang, miastach bez ani jednego świadka Chrystusa. Och, te oczekujące miliony w oddali! Samotny w łodzi pan Taylor, mógł tylko zrzucić ciężar na Pana. Wiara została wzmocniona, a w jednej z jego Biblii można znaleźć wpis, który uczynił następnego dnia, 27 stycznia 1874r.
„Prosiłem Boga o pięćdziesięciu lub dziesięciu dodatkowych miejscowych ewangelistów i tak wielu misjonarzy, jak to będzie potrzebne, aby otworzyć cztery miasta okręgu Fus, i czterdzieści osiem miast okręgu Hsien. A także o ludzi, którzy wkroczą do ciągle nie zajętych dziewięciu miast prowincji Chekiang. Prosiłem w imieniu Jezusa.
„Dziękuję ci, Panie Jezu za obietnicę, w której dałeś mi odpocznienie. Daj mi całą potrzebną siłę ciała, mądrość umysłu i łaskę dla duszy, aby wykonać Twoją tak wielką pracę”.
Dziwne, ale natychmiastowym następstwem tego, nie było przydanie siły, lecz poważna choroba. Tydzień za tygodniem leżał bezradny cierpiąc, mogąc jedynie wiarą trzymać się niebiańskiej wizji. Fundusze przez miesiące były tak małe, że z trudnością potrafił rozesłać tą cząstkę przychodów, a na dalsze rozszerzenie pracy, już nie starczyło. Ale „podążamy w głąb kraju – pisał do sekretarzy w Londynie – „Spodziewam się, że niedługo zobaczę zewangelizowane, niektóre opuszczone prowincje. Pragnę tego każdego dnia i modlę się o to w nocy. Czy On mniej może troszczyć się ode mnie? Nigdy dalszy postęp nie wydawał się bardziej niemożliwy”.
Lecz w Biblii, która leżała przed nim, znajdował się zapis tej transakcji, jego duszy z Bogiem, a w jego sercu było przekonanie, że dla wewnętrznych Chin, Boży czas nadszedł. Wtedy właśnie, gdy leżał powoli odzyskując zdrowie, dotarł do jego rąk list, który przebył dwumiesięczną drogą z Anglii.
Był od nieznanego korespondenta.
„Mój drogi panie (nieco drżącą ręką napisałem) błogosławię Boga – w ciągu dwóch miesięcy spodziewam się oddać do dyspozycji waszej Rady, osiemset funtów (wtedy było to cztery tysiące dolarów w złocie), na rozszerzenie pracy Wewnętrznej Misji Chin. Proszę pamiętać o nowych prowincjach. Myślę o pańskiej zasadzie z pięknej książki: „Pan naszym sztandarem”, „Pan zaopatrzy”. Jeżeli wiara jest ukazana, a uwielbienie ustanowione, jestem pewny, że Jahwe Zastępów ukoronuje to”.
Osiemset funtów na nowe prowincje! Rekonwalescent z ledwością mógł uwierzyć, że czyta prawidłowo. Wydawało się, że jakby ukryta tajemnica jego serca, spoglądała na niego z nad tej kartki cudzoziemskiego listu. Jeszcze zanim tę modlitwę zapisał w swej Biblii, list ten został wysłany. I teraz właśnie, wtedy gdy to było najbardziej potrzebne, dotarł do niego z tym cudownym zapewnieniem. Z pewnością Boży czas nadszedł!
Po chorobie, kolejnym krokiem był powrót do doliny Jangcy. Te wiosenne dni były świadkiem znamiennego zgromadzenia w Chinkiang. Tam podobnie, jak niemal we wszystkich stacjach, nowe życie wstąpiło w chińskich chrześcijan. Nawróceni byli przyjmowani do Kościołów, a miejscowi przywódcy wzrastali w gorliwości i użyteczności. Starsi misjonarze zostali zachęceni pośród potrzeb ich rozległych rejonów, a młodzi ludzie, którzy uczynili duże postępy w nauce języka, byli chętni do pionierskiej pracy. Tak wielu, jak tylko mogło, opuściło swoje stacje i zebrało się razem z panem Taylorem na tydzień modlitwy i Konferencji. Było to przed przekroczeniem przez niego i pana Judda wielkiej rzeki, aby poszukać bazy dla długo wymodlonej zachodniej odrośli Misji.
„Czyż dla Pana nie jest dobrą rzeczą tak zachęcić nas (pan Taylor pisał z Chinking), kiedy jesteśmy tak bardzo doświadczeni z powodu braku funduszy?”
To nie z powodu obfitości środków należy przypisać naszą radość i nadzieję. Można to wywnioskować z kolejnego listu do przyjaciela, głęboko doświadczonego w życiu wiary.
„Nigdy nasza praca nie pociągała za sobą tak rzeczywistej próby i doświadczenia wiary. Choroba naszej ukochanej przyjaciółki panny Beltchley, jej silne pragnienie zobaczenia mnie, potrzeby naszych, drogich dzieci, stan funduszy. Zmiany konieczne w pracy, wymagające nakłonienia niektórych do wyruszenia do kraju, a innych do przybycia i dalsza ekspansja i wiele innych rzeczy niełatwych do wyrażenia w piśmie, które rozbiłyby nas gdybyśmy je wzięli na siebie. Lecz Pan niesie nas i te sprawy, i czyni nasze serca radosnymi – tak, że nigdy nie znałem większej wolności od troski i niepokoju.
W następnym tygodniu, gdy dotarłem do Szanghaju, znowu byliśmy w wielkiej i naglącej potrzebie. Obie poczty dotarły, lecz bez przekazu! A rachunki nie wykazywały żadnego przychodu z kraju. Zrzuciłem ciężar na Pana. Następnego poranka budząc się czułem się, że poddaję się kłopotom, lecz Pan mi dał słowo: „Znam ich smutki i przychodzę, aby wybawić”. „Z pewnością będę z tobą”. Byłem pewny, że pomoc była blisko. Kiedy koło południa otrzymałem list od pana Müllera, który był wysłany do Ningpo i dlatego opóźniał się z dotarciem do mnie. Zawierał on trzysta funtów.
Moja potrzeba jest teraz wielka i nagląca, lecz Bóg jest większy, i bardziej bliski. I dlatego, że On jest tym kim jest, wszystko będzie dobrze. Och, mój drogi bracie, radość ze znania żywego Boga, widzenie żywego Boga, spoczywanie na żywym Bogu, w naszych szczególnych i wyjątkowych okolicznościach! Jestem tylko Jego przedstawicielem. On troszczył się o Swoją cześć, zaopatrywał swoje sługi i zaspokajał wszelką nasza potrzebę według Swego bogactwa. Ty dopomagasz temu przez swoje modlitwy i trud miłości”.
Notatka napisana do pani Taylor, około tego samego czasu (kwiecień 1874r), tchnie podobną ufnością: „Stan konta wczoraj wynosił 87 centów. Pan króluje, stąd wypływa nasza radość i odpocznienie. A do pana Bellera powiedział, gdy stan konta był jeszcze niższy: „Mamy to, i wszystkie obietnice Boże”. „Dwadzieścia pięć centów – wspomina list – plus wszystkie obietnice Boże!” Oto dlaczego mógł czuć się bogaty jak krezus i śpiewać.
„Nie zamieniłbym mego błogosławionego stanu
Na wszelkie ziemskie bogactwa dobre lub wielkie.
I gdy moja wiara może w Nim pozostać
Nie dbam o grzeszników złoto.
Hymnem Konferencji tej wiosny w Chinach było: W ten czy w inny sposób Pan zaopatrzy”, i w tym duchu pan Taylor napisał do panny Blatchley:
„Jestem pewien, że jeżeli tylko będziemy czekać, Pan zaopatrzy... Wyruszymy wkrótce, to znaczy pan Judd i ja, aby sprawdzić, czy możemy założyć główną kwaterę w Wuchang, skąd wyruszymy do zachodnich Chin, jeżeli Pan pozwoli. Jesteśmy przynagleni, aby uczynić ten wysiłek, chociaż ręce nam mdleją, zarówno z powodu potrzeby nieosiągniętych prowincji, jak też z powodu naszych funduszy na pracę w nich. W czasie, gdy nie mamy na ogólne cele... Nie potrafię sobie wyobrazić, jak zostaniemy wspomożeni w następnym miesiącu chociaż w pełni oczekuję, że będziemy. Pan nie może i nie zawiedzie nas”.
I właśnie w tym czasie zostały dopuszczone nowe trudności i opóźnienia. Odważną i wierną do końca pannę Blatchley opuściło zdrowie, pod ciężarem wielu obowiązków. Dzieci w Pyrland Road potrzebowały opieki, a działalność Misji w kraju doszła nieomal do zastoju, gdy rzeczy coraz bardziej i bardziej przechodziły w ręce utalentowanej i oddanej niewiasty. Czekając tylko, aż pan Judd urządzi się w Wuchang, państwo Taylor pośpieszyli do kraju. Lecz zanim jeszcze mogli opuścić Chiny, umiłowana przyjaciółka, którą mieli nadzieję wspomóc, pozostawiła ten ziemski padół.
Dziwny i smutny był, parę tygodni później, powrót do kraju. Zastali puste miejsce panny Blatchley, dzieci rozproszone, a cotygodniowe spotkania modlitewne przerwane. Ale nawet wtedy nie osiągnęli dna. W drodze w górę Jangcy, z panem Judd, upadek poważnie zranił pana Taylora. Naruszenie kręgosłupa postępowało wolno i zaledwie po kilku tygodniach przebywania w kraju, zaczęło wywierać na niego wpływ pośpieszne życie Londynu. Potem nastąpił stopniowy paraliż kończyn, całkowicie przykuwający go do łóżka. Odstawiony na bok w kwiecie swego wieku, mógł tylko leżeć w górnym pokoju, świadom wszystkiego, co tam powinno być uczynione i wszystkiego czego nie mógł się spodziewać. Leżał tam i radował się w Bogu. Tak, radował się w Bogu! Z pragnieniem i nadziejami tak nieograniczonymi, jak potrzeby, które napierały na jego serce. Z modlitwami, które zanosił i z odpowiedziami, które Bóg dawał. Z modlitwami otwierającymi się w Chinach, z falą duchowego przebudzenia ożywiającego Kościół w kraju, które pragnął, aby zamieniło się w kanały misyjne i z małą nadzieją, że kiedykolwiek powstanie, i będzie znowu chodził. Najgłębsza w nim była radość z bycia w woli Bożej jako „dobrej, miłej i doskonałej”. Z pewnością z tego miejsca cierpienia, dokonał się większy wzrost wewnętrznej Misji Chin.
Wąskie łóżko z czterema słupkami, było teraz obszarem, do którego pan Taylor był ograniczony. Ale pomiędzy słupkami na końcu łóżka – nadal mapa! Tak, tam wisiała mapa całych Chin, a wokół niego dzień i noc była obecność, do której miał dostęp w imieniu Jezusa. Długo potem jak modlitwa została w pełni wysłuchana i pionierzy Misji głosili Chrystusa wszerz, i wzdłuż poprzez te wewnętrzne prowincje, przywódca Kościoła Szkocji powiedział do pana Taylora:
„Musisz być czasami kuszony, aby się nie wynosić z powodu tego, w jak cudowny sposób Bóg użył ciebie. Wątpię czy jakikolwiek żyjący człowiek dostąpił większej czci”. „Przeciwnie – brzmiała żarliwa odpowiedź – często myślę, że Bóg musiał szukać kogoś wystarczająco małego i słabego, aby mógł go użyć i znalazł mnie”.
W miarę jak rok zbliżał się do końca, nie było widać widoków na poprawę. Pan Taylor coraz mniej i mniej był w stanie poruszać się, mógł tylko obracać się w łóżku przy pomocy sznura, który był zawieszony nad nim. Na początku usiłował trochę pisać, ale teraz nie mógł nawet trzymać pióra w ręku, a okoliczności pozbawiły go na jakiś czas pomocy pani Taylor. Było to na początku 1875r. kiedy mała gazetka dotarła do chrześcijańskiej prasy, zatytułowana: „Apel o modlitwę w sprawie ponad stu pięćdziesięciu milionów Chińczyków”. Krótko przedstawiał zalety w odniesieniu do dziewięciu niezewangelizowanych prowincji i cele Misji. Mówił o tym, że od razu zostało przekazanych cztery tysiące funtów w specjalnym celu, posłania ewangelii do tych odległych rejonów. Chińscy chrześcijanie byli gotowi wziąć udział w pracy. Naglącą potrzebą było więcej misjonarzy, młodych ludzi chętnych do stawienia czoła trudnościom, czekających ich na drodze.
„Czy każdy z was, chrześcijańscy czytelnicy – było napisane – od razu wzniesie swoje serce do Boga, spędzając jedną minutę w gorliwej modlitwie, aby wzbudził, tego roku osiemnastu odpowiednich mężów, aby poświęcili się do tej pracy?”
Apel nic nie mówił, że przywódca Misji, był według wszelkiego prawdopodobieństwa beznadziejnym inwalidą. Nie wyjaśniał on, że cztery tysiące funtów przyszło do jego żony od niego samego, z części ich kapitału, wszystkiego, co poświęcili na dzieło Boże. Nie nadmieniał o przymierzu z przed dwóch lub trzech lat, zawartym po to, aby modlić się o wiarę o osiemnastu ewangelistów, aż będą oni dani. Ci jednak, którzy czytali tą małą gazetkę, czuli, że za tym musi się kryć coś więcej. I byli poruszeni, jak ludzie, którzy są poruszeni oddziaływaniami, które mają swoje korzenie w Bogu.
Tak więc, niedługo korespondencja pana Taylora bardzo wzrosła i radością dla niego było zajmowanie się nią lub raczej oglądanie jak Pan się tym zajmował.
„Misja nie miała płatnych pomocników (pisał w tym czasie), lecz Bóg przyprowadzał ochotników, bez uprzedniego uzgodnienia, aby przychodzili dzień po dniu i pisali pod dyktando. I jeżeli ktoś kto był wezwany o poranku, a nie mógł pozostać wystarczająco długo, aby odpowiedzieć na wszystkie listy, to z pewnością nadejdzie następny i być może popołudniu zajrzy jeden lub dwóch. Czasami młody przyjaciel zatrudniony w mieście, mógł przyjść po godzinach pracy i zająć się książkami lub dokończyć listy, którymi jeszcze nikt się nie zajął. I tak było dzień po dniu. Jednym z najszczęśliwszych okresów mojego życia był ten czas wymuszonej bezaktywności, kiedy nie można było nic czynić, za wyjątkiem radowania się w Panu i „czekania cierpliwie”, na Niego i patrzenia jak On zaspokaja wszystkie potrzeby. Nigdy wcześniej ani potem moje listy, moja korespondencja, nie była tak regularnie prowadzona i listy tak szybko odpisywane”.
„I osiemnastu wyproszonych u Boga zaczęło przychodzić. Na początku było trochę korespondencji, potem przybyli, aby zobaczyć się ze mną w moim pokoju. Wkrótce miałem klasę uczących się chińskiego przy moim łóżku. We właściwym czasie Pan wysłał ich wszystkich i wtedy drodzy przyjaciele w Mildmay zaczęli modlić się o moje uzdrowienie. Pan pobłogosławił użyte środki i zostałem podniesiony. Jeden powód mojego odstawienia na bok minął. Gdybym był zdrowy i mógł poruszać się, ktoś mógłby pomyśleć, że to raczej naglące apele, niż działanie Boże posłało osiemnastu mężczyzn do Chin. Całkowicie odstawiony na bok mogłem tylko dyktować prośbę o modlitwę, tym bardziej odpowiedź na nasze modlitwy jest oczywista”.
Również cudowne w tym czasie były odpowiedzi na modlitwę o fundusze. Co miesięczny przekaz, który miał być przesłany do Chin, tym razem był bardzo mały. O prawie 235 funtów za mało, aby pokryć koszty przeciętnej przesyłki. Sprawa została zaniesiona przed Pana w zdecydowanej modlitwie i On w Swojej dobroci nie przeciągnął czasu odpowiedzi. Tego samego wieczoru listonosz przyniósł list, który jak się okazało zawierał dołączony czek na sumę 235, 79 funtów.
Wracając ze spotkania, kiedy mógł znowu na nie uczęszczać, pan Taylor został zaczepiony przez rosyjskiego szlachcica, który słuchał, jak on mówił. W czasie gdy razem podróżowali do Londynu, hrabia Bobriński chwycił swój portfel; „Proszę pozwolić, że dam panu drobne, na pańską pracę w Chinach. Banknot, który przekazał panu Taylorowi, opiewał na znaczną sumę i ten drugi zdał sobie sprawę, że musiała nastąpić pomyłka: „Czy nie zamierzał… pan dać mi pięć funtów? – zapytał – proszę pozwolić mi zwrócić ten banknot, on jest 50 funtowy”. „ Nie mogę wziąć go z powrotem”. Pod wrażeniem tego, co się wydarzyło, pan Taylor dotarł do Pyrland Road i znalazł domowników zgromadzonych na specjalnej modlitwie. Do Chin miał być przesłany przekaz, a do sumy, którą mieli w ręku brakowało 49,11 funtów. I wtedy na stole pan Taylor położył swój banknot na 50 funtów. Nie mógł być chyba bardziej bezpośrednio otrzymany z Ojcowskiej ręki.
Ale nawet ze wszystkimi odpowiedziami na modlitwę w tych latach, daleko było do otwarcia drogi do Wewnętrznych Chin. Nadszedł czas, że gdy po tym jak osiemnastu zostało wysłanych, wydawało się, że nic nie może przeszkodzić wybuchowi wojny, z powodu morderstwa brytyjskiego urzędnika. Negocjacje przeciągały się miesiącami, a Chiński rząd, nie dał żadnego zadośćuczynienia i brytyjski ambasador był gotów do opuszczenia Pekinu. Wyglądało na to, że nie jest możliwe, aby wrogość została powstrzymana i w Misji byli przyjaciele, którzy chcieli odradzić panu Taylorowi wypłynięcie z grupą osiemnastu nowych pracowników.
„Będziecie musieli wszyscy wrócić – mówili – A sprawa wysłania pionierów do najdalszych prowincji, jest po prostu poza wszelką dyskusją”.
Czy został popełniony jakiś błąd? Czy ludzie i pieniądze zostały dane na próżno? Czy Wewnętrzne Chiny ciągle miały pozostać zamknięte dla Ewangelii?
W kabinie trzeciej klasy francuskiego parowca, znajdował się człowiek na kolanach rozmawiający z Bogiem.
„Moja dusza wzdycha i to jakże gorąco”. Napisał dwa lata wcześniej. „Do ewangelizacji 180 milionów z tych niezajętych prowincji. Och, gdybym miał sto dusz, aby wydać je dla ich dobra! Wszystko, co było w jego mocy uczynił zachowując nie zaciemnioną wizję, mimo różnego rodzaju zniechęceń. I teraz?
Ale Boży czas rzeczywiście nadszedł. U niego nigdy nie jest za późno. W ostatniej chwili zaszła zmiana w Chińskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Wicekról Li Hang-Czang, pośpieszył na wybrzeże i dogonił brytyjskiego ministra w Chefoo i tam został podpisany pamiętny układ dający wolność dostępu do każdej części Chin.
„Właściwie wtedy, gdy nasi bracia byli gotowi – pan Taylor cieszył się wspominając - „Nie za szybko i nie za późno, długo zamknięte drzwi, otwarły się dla nich jednocześnie”.



Rozdział 17

Dalszy przelew


Och, Chrystus, On jest zdrojem tryskającym
Głębokiej, słodkiej studni miłości
Już kosztowałem tu z tych wód płynących
Więcej napiję się w wieczności

W ciągu dwóch lat pionierzy Misji przebyli trzydzieści tysięcy mil, przemierzając wewnętrzne prowincje Chin, wszędzie opowiadając wieści o odkupieńczej miłości. Okres ten sprowadził na pana Taylora, jedną z największych prób wiary w jego życiu. Jako, że kraj okazał cię cudownie otwarty, było naturalną rzeczą, że po latach trudów, młodzi misjonarze zechcą wykorzystać te udogodnienia, aby założyć swoje domy, z których będą pracowali jako ze stałych centrów. To oznaczało oczywiście budowanie domów! Kilku pionierów było gotowych do małżeństwa, tylko czekali na pozwolenie pana Taylora, aby zabrać pierwsze białe kobiety jako współpracowników daleko, w głąb kraju. Nie przewidzieli jednakże, tak jak ich przywódca, konsekwencji jakie to za sobą pociągnie, gdyż niedługo inne kobiety będą musiały przedsięwziąć te trudne podróże, aby podążyć za rozpoczętą pracą, którą podjęły te zajęte matki, w odległych domach.
Jednak już lata wcześniej pan Taylor, stawił temu czoła i rozpoczął politykę zachęty dla kobiecej pracy. Wołania były ogromne, tak jak się tego spodziewał, kiedy usankcjował wyjazd pierwszego małżeństwa daleko w głąb kraju. Misyjna praca w Chinach wchodziła w nową fazę, wzywała ona do nowych ofiar i nowych wymagań odnośnie wiary i wytrwałości.
Sytuacja rozwijała się stopniowo. Przez rok lub więcej krytyka jakiej pan Taylor musiał stawić czoła, była głównie skierowana przeciwko coraz dalszym podróżom pionierów. Miały tam miejsca zarówno niebezpieczeństwa i rozczarowania, jak też i chwalebna zachęta. „Na zewnątrz były walki, a wewnątrz obawy”. Jak dawniej pan Taylor został zatrzymany w Chinkiang z powodu administracyjnej pracy Misji, ciesząc się, że był pod ręką, aby służyć przewodnictwem i posileniem.
Tajemnicy jego własnego sekretu nie trzeba szukać daleko. Kiedykolwiek na to pozwalała praca, pan Taylor miał zwyczaj zasiadać przy małych organach. Dla odpoczynku grał i śpiewał wiele ulubionych hymnów, zawsze jednak wracał do: „Jezu odpoczywam, w radości, którą Ty jesteś. W Tobie znajduję wielkość Twego miłującego serca”.
Przy pewnej okazji, kiedy dotarły do jego biura listy przynoszące wieści o poważnych zamieszkach w dwóch starszych stacjach Misji, był z nim jeden z dwunastu ewangelistów, pan George Nichol. Sądząc, że pan Taylor życzyłby sobie pozostać sam, młody człowiek miał zamiar wycofać się, kiedy ku jego zdziwieniu ktoś zaczął gwizdać, był to łagodny refren tego samego ukochanego hymnu: „Jezu ja odpoczywam, odpoczywam w radości, którą Ty jesteś...” Zawracając pan Nichol nie mógł powstrzymać okrzyku: „Jak możesz gwizdać kiedy nasi przyjaciele są w tak wielkim niebezpieczeństwie?” „Czy chciałbyś mnie widzieć zaniepokojonym, załamanym?” – brzmiała cicha odpowiedź: „To nie pomogłoby im, a z pewnością uczyniłoby mnie niezdolnym do pracy. Ja po prostu ciężar złożyłem na Pana”.
Dzień i noc było jego sekretem: „po prostu złożyć ciężar na Pana”. Często ci, którzy budzili się w małym domu w Chinkiang, mogli słuchać dwa lub trzy razy o poranku, łagodny refren ulubionego hymnu pana Taylora. Nauczył się, że dla niego w tych wszystkich wydarzeniach tylko jedno życie było możliwe po prostu, to błogosławione życie odpocznienia i radowania się w Panu, a Pan zajmował się trudnościami wewnątrz i na zewnątrz, wielkimi i małymi.



********************



Pan Taylor znowu był w kraju, w Londynie. Sześć milionów ludzi w Północnych Chinach doznawało głodu, w prowincji, gdzie nie było, za wyjątkiem pionierów Wewnętrznej Misji Chin, żadnych misjonarzy.
Dzieci umierały tysiącami, a młode dziewczyny były sprzedawane w grupach do miast dalszego południa. Pan Taylor przybył do Anglii pod brzemieniem tej strasznej sytuacji i czynił wszystko, co było w jego mocy, aby pchnąć naprzód dzieło ratowania. Były dostępne fundusze na ratowanie dzieci, ale gdzie były kobiety, które poszłyby do tych dotkniętych prowincji i podjęły pracę? Żadna biała kobieta nigdy nie była, poza górami, które oddzielały Szansi od Wybrzeża. Dotarcie tam oznaczało dwa tygodnie podróży na mule po niebezpiecznych drogach z nędznymi gospodami po drodze, w nocy. Tak więc, z powodu tego przedsięwzięcia państwo Taylor zostali rozdzieleni, kiedy zaledwie kilka miesięcy przebywał w kraju. Mały znoszony notatnik wspomina doświadczenie przez, które wiara pani Taylor została wzmocniona, kiedy czekała na Boga, aby dowiedzieć się czy wezwanie pochodzi rzeczywiście od Niego. Ale kiedy już się dowiedziała, nic nawet ofiara ze strony pana Taylora, nie mogły jej powstrzymać. Dwoje jej własnych maleństw, czworo starszych dzieci i adoptowana córka, składało się na siedmioosobową rodzinę, którą musiałaby pozostawić. Jaką one będą miały opiekę? Wszystkie te trudne pytania przyniosła przed Boga, a On nie tylko odpowiedział na nie, zaspokajając każdą potrzebę, która się pojawiła, ale i dał łaskę ku rozstaniu się i we wszelkich trudnościach niebezpiecznej pracy w Chinach.
„Potrzebni są ludzie miłujący krzyż (pan Taylor napisał przed przybyciem do kraju). Och, niech Bóg uczyni ciebie i mnie ludźmi tego ducha. Czuję się zawstydzony, że dla was drogie dzieci, mogę mieć więcej uczucia niż do tych milionów tutaj, które giną. Podczas gdy my wszyscy razem jesteśmy pewni wieczności”.
Po tym panu Taylorowi łatwiej było pozwolić innym kobietom dołączyć do frontowych szeregów, kiedy jego własna żona przetarła szlak. Częścią jego zapłaty było, gdy ponownie złączyli się rok później (1879r), posiadanie jej ze sobą w Chinach, podczas gdy w głębi kraju prowincję za prowincją otwierała cicha praca kobiet.
Bardziej niż jakaś powieść fascynuje i porusza serce, historia tamtych lat. Po rozbiciu się w wąwozach Jangcy, pierwsza kobieta, która wyruszyła tak daleko na zachód, spędziła dziwne Boże Narodzenie pośród swych ślubnych rzeczy, rozłożonych do wysuszenia na skałach. Cóż za tłumy ogarnęły ich po przybyciu do miejsca przeznaczenia.
„Przez około miesiąc (pani Nichol pisała do Chinkiang), widziałam się z setkami kobiet dziennie. Nasz dom jest podobny do bazaru”. Więcej niż raz słabła ze zmęczenia w pośród swoich gości – jedyna biała kobieta w prowincji liczącej sześć milionów ludzi. Wracając do przytomności widziała kobiety wachlujące ją, pełne uczucia i troski. Jedna kobieta, która troszczyła się o nią jak matka, posłała jej sedanowe krzesło z prośbą, aby wróciła w nim. Najwygodniejsze łóżko w apartamencie czekało i odesławszy wszystkie młodsze kobiety, usiadła sama przy łóżku, wachlując zmęczonego gościa, aż zasnął. Następnie został przygotowany obiad i w żadnym razie, nie pozwolono pani Nichol odejść dopóki nie spożyje odpowiedniego posiłku.
Zadziwiające było to, że wszędzie tam gdzie były pierwsze kobiety, które wyruszyły – ludzie z radością spotykali się z nimi, często chętni, aby słuchać ich poselstwa, okazując nie tylko ciekawość, lecz prawdziwą z serca płynącą sympatię. I jakże często zaczynało się to od opowiadania o tym, żyjącym Chrystusie, tak otwarcie. Przy końcu drugiego roku, po tym jak kobiety misjonarki weszły na scenę, pionierzy radowali się z sześćdziesięciu lub siedemdziesięciu nawróconych, zgromadzonych w małych Kościołach, w tych odległych prowincjach.
Pierwszą, która dotarła do kobiet z Północnego Zachodu, po trzymiesięcznej podróży w górę rzeki Han, była Emilii King. Była też pierwszą, która została odwołana do Niebieskiej Ojczyzny (1881r.). Ale za nim jej krótki bieg życia zakończył się, miała radość z oglądania co najmniej osiemnaście kobiet ochrzczonych w wyznaniu wiary w Chrystusa. Umierając na gorączkę tyfusową, było to tym, co unosiło ją ponad smutek opuszczenia swojego męża i osierocenia swoich małych dzieci. Mąż Boleści widział pracę w jej duszy, w tych, na których długo czekał – a ona także była zadowolona. Nikt lepiej od pana Taylora nie rozumiał kosztu jakim ta praca była wykonywana. Nikt nie towarzyszył jej bardziej niezawodną modlitwą.
„Nie potrafię powiedzieć ci jak radosne jest moje serce (napisał do swojej matki pośród wielu doświadczeń), gdy widzę dzieło rozprzestrzeniające się i konsolidujące w najodleglejszych częściach Chin. Jest to rzecz, dla której warto żyć i umrzeć”.
Po tym nastąpił szybki i cudowny rozwój. Jednak doświadczeniem pana Taylora było to, że każdemu postępowi, wzroście w mocy i błogosławieństwie, towarzyszył odpowiedni okres cierpienia i próby. To życie musiało podążać coraz bardziej w dół i w dół w Bogu.
Czasami na zewnątrz mogło się wydawać, że praca dokonywała się na fali sukcesu. Chwalebne kroki wiary zostały przedsięwzięte, zostały otrzymane chwalebne odpowiedzi na modlitwy. Ale wcześniejsze przygotowanie serca i ciągłe dźwiganie ciężarów, było znane tylko tym, którzy dzielili z nim trud z zaplecza sceny.
Stał w milczeniu przed tak głębokim doświadczeniem serca, takimi próbami wiary, takim wypróbowywaniem duszy. Człowiek dany przez Boga, przygotowany, aby przemierzać wszystkie Boże długości, przygotowany, aby umrzeć w cichej, praktycznej rzeczywistości. Przygotowany, aby być sługą swoich braci (najmniejszym ze wszystkich i sługą wszystkich). Przygotowany, aby wstawiać się za nimi w nieustannych modlitwach. Nie tylko biorąc ich upadki i słabości, lecz unosząc je w twórczej wierze i miłości, która wznosi się na najwyższe poziomy. I tylko w taki sposób, duchowy sukces jest możliwy.
Przed wyruszeniem naprzód, które tchnęło nowe życie w pracę – kiedy kobiety misjonarki, po raz pierwszy wyruszyły w głąb kraju – nastąpił okres intensywnego i przedłużającego się cierpienia. Tyle razy życie pana Taylora było w niebezpieczeństwie z powodu poważnej choroby. A w roku, który nastąpił, kiedy nowa linia działania była testowana i ustanowiona przez Boże błogosławieństwo, Misja stawiała czoła gwałtownym i skumulowanym cierpieniom. Pani Taylor dotknęła głębokiej zasady kiedy pisała w tym czasie:
„Nie sądzisz, że jeżeli postanowimy, aby żadna presja nie obrabowała nas ze społeczności z Panem, będziemy mogli w każdej godzinie żyć triumfalnym życiem, którego echo powróci do nas z każdej części Misji. Odczuwałam to w ostatnich miesiącach, że w całej naszej pracy najważniejsza jest ta, na górze wstawiennictwa. Nasza wiara musi zdobyć zwycięstwo dla współpracowników, których Bóg nam dał. Oni toczą widoczną, a my musimy stoczyć niewidoczną bitwę. I czy ośmielamy domagać się mniej, niż nieustannego zwycięstwa, kiedy ono jest dla Niego, a my przychodzimy w Jego imieniu?”
Ale okresy cierpienia według duchowego prawa zawsze prowadzą do szerszego działania i błogosławieństwa. Było tak na przykład, kiedy po rozstaniu się z panią Taylor, która dłużej już nie mogła być poza krajem, przywódca Misji wyruszył, aby spotkać się z niektórymi młodszymi pracownikami.
„Ty przemierzasz Morze Śródziemne (pisał), wkrótce zobaczysz Neapol, Ja czekam na parowiec do Wuczang. Nie potrzebuję i nie potrafię powiedzieć ci, jak bardzo mi ciebie brakuje, lecz Bóg sprawia, że odczuwam, jakże bogaci jesteśmy w Jego obecności i miłości... On pomaga mi radować się w wrogich nam okolicznościach, w naszej biedzie, w naszych odejściach od naszej Misji. Wszystkie te trudności są tylko podłożem do zamanifestowania się Jego łaski, mocy i miłości”.
„Jestem bardzo zajęty (kontynuuje z Wuczang kiedy zaczęły się spotkania). Bóg daje nam szczęśliwy czas wspólnej społeczności i umacnia nas w zasadach na jakich działamy”.
To jedno krótkie zdanie, wzięte w powiązaniu z kryzysem, do którego doszli, rzuca światło na dalszy ciąg tych społeczności w Wuczang. Nieświadomie dla młodych misjonarzy nadszedł kryzys i więcej zawisło na szali, niż sam pan Taylor zdawał sobie sprawę. Po latach modlitwy i cierpliwego, wytrwałego wysiłku, została osiągnięta pozycja nieporównywalnych możliwości.. Wewnętrzne Chiny leżały przed nimi otworem. We wszystkich stacjach na dalekiej północy, południu i zachodzie były potrzebne dni. Nie byłoby żadnym postępem wycofanie się z pozycji wiary zajętej na początku. Byłoby to patrzeniem raczej na trudności, niż na żywego Boga. Prawda, fundusze były niewielkie, ale tak było przez lata, a nowych pracowników, którzy wyruszyli było niewielu. Łatwo można byłoby powiedzieć: „Obecnie żadna dalsza ekspansja nie jest możliwa”. Jednak nie wyruszenie naprzód byłoby wypaczeniem i przeszkodą w pracy, odrzuceniem możliwości danych przez Boga i w niedługim czasie oznaczałoby zamknięcie stacji otwartych wielkim kosztem.
To z pewnością nie mógłby być Jego sposób na ewangelizację Wewnętrznych Chin.
Cóż zatem było celem tych dni wielkiego oczekiwania na Boga? Był to krok wiary, aby poruszyć na jakiś czas sympatię przyjaciół w kraju, która wydawała się wątpliwa. Gdyż był to nie mniej nie więcej, apel do Kościołów w kraju – później podpisany przez prawie wszystkich członków Misji – aby zostało posłanych siedemdziesięciu nowych pracowników w ciągu następnych lat.
Wszystkich członków Misji było zaledwie stu, a fundusze przez długi czas były ograniczone. Jednak grupa z Wucuang była tak pewna prowadzenia Bożego, w swojej zdecydowanej modlitwie i oczekiwaniu, że jeden z nich wykrzyknął:
„Jeśli tylko moglibyśmy znowu spotkać się, aby mieć wspólne zgromadzenie uwielbiające, kiedy ostatni z siedemdziesięciu w końcu dotrze do Chin.”. Trzy lata zostały uzgodnione, kiedy pierwszy rok z trzech lat, w których spodziewano się siedemdziesięciu dobiegł końca, stało się jasne, że w kraju pojawiły się poważne obawy, co do apelu. W tym czasie pan Taylor był w Chefu i czuł, że została położona mu na sercu prośba do Pana, aby położył na tej sprawie swoją pieczęć, tak aby nie mogła być ona niezrozumiała. Było to jedno z tych codziennych zgromadzeń, gdzieś około drugiego lutego i tych kilka osób, które zostało zgromadzonych miało świadomość dużej wolności w złożeniu tej prośby przed Panem.
„Wiedzieliśmy, że nasz Ojciec miłuje swoje dzieci i ma w nich upodobanie i prosiliśmy Go z miłością, aby miał w nas upodobanie, a także, aby zachęcił niektórych nieśmiałych w kraju, przez któregoś ze swych kosztownych sług, aby uczynili miejsce dla szerszego błogosławieństwa, dla siebie, swojej rodziny, poprzez poświęceniu się temu szczególnemu celowi”.
Kilka dni później pan Taylor wypłynął do Anglii i dopiero, gdy zatrzymał się w Aden, dowiedział się o rezultacie. Żadne sprawozdanie z tego szczególnego zgromadzenia modlitewnego nie zostało wysłane do kraju. Ale na Pyrland Road przeżywali radość otrzymania trzech tysięcy funtów ze słowami: „Proś mnie, a ja dam tobie pogan za dziedzictwo i najdalsze krańce ziemi za twoją posiadłość”. Nie było to wszystko, dar został posłany w niezwykły sposób, imiona pięciorga dzieci zostały dodane do imion rodziców. Cóż mogłoby być bardziej zachęcającego od dosłownie wysłuchanej modlitwy.
Tak samo było kilka lat później kiedy kolejny krok naprzód został podjęty w wierze.
Bóg tak pobłogosławił wyruszenie siedemdziesięciu, że Misja została podniesiona do nowego poziomu wpływów w kraju. W czasie tych lat coś z pionierskiego charakteru pracy, stało się znane. „Oni otwierają kraj – napisał Aleksander Wyli z Londyńskiego Towarzystwa Misyjnego – I to jest to czego my chcemy. Inne Misje wykonują dobrą pracę, lecz oni nie wykonują tej pracy”. Tak więc kiedy John McCarthy dotarł do Anglii po przejściu w poprzek Chin ze Wschodu na Zachód, głosząc przez całą drogę Chrystusa. Kiedy J. W. Stevenson i dr Henry Soltau przybyli do kraju, pierwsi, którzy weszli do Zachodnich Chin z Birmy idąc wzdłuż Jangcy do Szanghaju. Kiedy oni spotkali się w Anglii z panem Taylorem i z apelem o siedemdziesięciu nowych pracowników, chrześcijańskie serca zostały głęboko poruszone. Droga została przygotowana przez pełne poświęcenia wysiłki szwagra pana Taylora, pana Beniamina Broom-Halla, który przez siedem lat reprezentował Misję w Londynie, i który wraz z żoną założył swoją główną siedzibę w Pyrland Road, centrum miłości i modlitwy. Ze zdolnością do zawierania przyjaźni i sercem, które ogarniało cały Kościół Boży, pan Broom-Hall, odkrył wiele możliwości do złożenia świadectwa o Misji. Gdyż ludzie byli chętni do słuchania, jak to co wydawało się niemożliwe dokonuje się i jak bez apelu o pieniądze, a nawet bez kolekty, wzrastająca praca była podtrzymywana.
”Jeżeli jeszcze nie jesteś martwy (brzmiało czarujące oznajmienie dziecka z Cambridge, dla którego Hudson Taylor był codziennym hasłem), chciałem posłać ci pieniądze, które zaoszczędziłem, aby dopomóc małym chłopcom i dziewczynkom z Chin kochać Jezusa”.
„Czy zechciałby być pan tak uprzejmy (nalegał Canon Wilberforce z Southampton) i poczytać Biblię w moim domu dla około sześćdziesięciu osób... I spędzić wieczór z nami? Proszę o okazanie nam przychylności w imię Mistrza”.
„Przesyłam wiele zapewnień o miłości w Panu (pisał Lord Redstock z kontynentu). Jesteś wielką pomocą dla nas w Anglii, wzmacniając naszą wiarę”.
Od dr Anderw Bonara nadeszło sto funtów przekazanych przez nieznanego prezbiteriańskiego przyjaciela, „Który troszczył się o kraj Sinin”. Spurgeon posłał swoje charakterystyczne zaproszenie do Kościoła w Tabernacle, a panna Macpherson do Betham Green.
„Moje serce jest nadal w chwalebnej pracy (pisał pan Berger, przesyłając również czek na pięćset funtów). Z całego serca przyłączam się w modlitwie o siedemdziesięciu więcej pracowników – ale nie zatrzymuj się na siedemdziesięciu. Z pewnością zobaczymy większe rzeczy niż te jeżeli będziemy wypróżnieni ze swojego ja, szukając jedynie chwały Bożej i zbawienia dusz”.
I wiara pana Bergera była usprawiedliwiona: „Z pewnością zobaczymy większe rzeczy niż te”. I siedemdziesięciu, kiedy Bóg ich dał, okazało się obfitą odpowiedzią na modlitwę. Zanim ostatnia grupa odpłynęła, zostali pochwyceni, przez dobrze znaną „Grupę Cambridge”, której uświęcone świadectwo, zanim opuścili Anglię, rozpowszechniło się na Brytyjskich Uniwersytetach. A potem ten głęboki duchowy ruch, dotarł do krańców ziemi. Była to wzrastająca fala duchowego błogosławieństwa i nowy wydawca pana Taylora znalazł czas, aby opublikować „Duchową potrzebę i żądanie Chin”, jako pogłębione i rozszerzone dzieło.
Zanim grupa z Cambridge mogła wypłynąć zostali powstrzymani przez przebudzenie w centrach uniwersyteckich. Pan Taylor wyruszył pierwszy do Chin, tracąc końcowe pożegnalne spotkanie w Exter Hall. Nie można sobie wyobrazić większego kontrastu, jaki miał miejsce pomiędzy rozentuzjazmowanym wielkim zgromadzeniem, za którym stały wszystkie Misje, a pojedynczym człowiekiem, samotnym na swoich kolanach, dzień po dniu w kabinie statku, który wiózł go z powrotem do surowej rzeczywistości i walki. „Unoszona na wielkiej fali gorącego entuzjazmu”, jak to wyraził sekretarz wydawniczy Kościelnego Towarzystwa Misyjnego, praca wkroczyła w nowe miejsce sympatii ludu Pana. „Misja stała się popularna”, pan Broom-Hall pisał nie bez troski. Lecz daleko w Chinach Hudson Taylor musiał stawiać czoła innej stronie doświadczenia.
„Wkrótce będziemy w pośrodku bitwy (pisał z Morza Chińskiego), lecz Pan nasz Bóg w pośroku jest potężny, tak więc będziemy ufać i nie będziemy się bać. On zbawi, będzie ratował nas zawsze i wszędzie”.
I znowu kilka miesięcy później:
„Ciało i krew często zawodzą, Niech zawodzą! On nie zawodzi. Módl się wiele, módl się ciągle, gdyż szatan szaleje przeciwko nam...”
„Jest wiele ucisku. Twoja nieobecność jest wielką i zawsze obecną próbą, a tu jest ciągle zwyczajny i wyjątkowy konflikt. Ale zachęty są tak cudowne – żadne i inne słowo nie przybliży prawdy, a połowa z nich nie może być wyrażona w piśmie. Nikt nie mógł marzyć o potężnej pracy postępującej w związku z naszą Misją. Inne misje bez wątpienia także są wielce używane. Spodziewam się cudownego roku”. I cudowny rok nadszedł (1886) prowadzący do następnych ruchów naprzód wraz z niezwykłymi odpowiedziami na modlitwę o czym wspomina powyższe.
Pan Taylor spędził kilka miesięcy w głębi kraju, wizytując okręgi, w których zostało umieszczonych wielu nowych pracowników. Podróżował przez Szansi, odbywając konferencje, które zostały opisane w małej kosztownej książeczce, zatytułowanej: „Dni błogosławieństwa”. Cicha moc jego życia i świadectwo, otwierały przed młodszymi pracownikami, głębokie rzeczy Boże. To były prawdziwe, dni błogosławieństwa, szczególnie w dystrykcie pastora Hsi, kiedy pan Taylor spotkał nawróconego uczonego po raz pierwszy. Cudowną rzeczą było oglądanie ich wzajemnej miłości i szacunku, kiedy wspólnie omawiali przyszłość pracy.
„W tym czasie wszyscy mieliśmy wizję, wspomina pan Stevenson, który był z nimi – Te dni były dniami nieba na ziemi. Nic nie wydawało się trudne.”. Podążając w dół rzeki Han, na ostatnim etapie jego podróży, było całkiem naturalne dla pana Taylora, zaopiekowanie się małą pięcioletnią dziewczynką, której rodzice misjonarze stwierdzili, że tylko zmiana klimatu, pobyt na wybrzeżu, może uratować życie dziecka. W grupie nie było kobiety i oni wiedzieli, że przez miesiąc lub sześć tygodni nikt nie będzie się troszczył o małą Annie, za wyjątkiem dyrektora Misji. Lecz byli więcej niż usatysfakcjonowani.
„Mój mały bagaż okazał się cudowny (pisał z łodzi). Przytula się słodko do mnie. I rozkoszą jest czucie małych ramion wokół szyi, jeszcze raz”.
Przy końcu roku, prosto z podróży pan Taylor przybył na pierwsze spotkanie Chińskiej Rady Misji. Nowo wyznaczeni superintendenci prowincji zebrali się w Anking, włączając pana Stevensona i pana McCarthy. Cały tydzień został oddany na modlitwę i post tak, aby z przygotowanymi sercami mogli stawić czoła ważnym zadaniom przed nimi. Z mądrością wyniesioną z dwudziestoletniego doświadczenia jako dyrektora pracy, pan Taylor szukał sposobu na mądrą i pomocną organizację, mając na względzie dalszy postęp. Ale nawet on został poruszony przez sugestię, która wyrosła z konferencji, że nagle potrzebnych jest stu nowych pracowników. Sytuacja była rozważana bardzo ostrożnie i pan Taylor w końcu musiał się zgodzić, że z pięćdziesięcioma centralnymi stacjami i z Chinami otwartymi przed nimi od krańca do krańca, stu nowych pracowników będzie ciągle zbyt mało, jak na spodziewany rozwój. Pan Stevenson w tym czasie, zastępca dyrektora, był pełen wiary i zachęty, wysłał małą notatkę, wyjaśniającą sytuacje, do wszystkich członków Misji i zatelegrafował do Londynu, za zgodą pana Taylora – „Modlimy się o stu nowych pracowników w 1887r.”.
Cóż to za poruszenie wywołało w kraju? Stu nowych rekrutów dla Chin w jednym roku? Żadna istniejąca Misja nawet nie marzyła o wysłaniu posiłków na taką skalę. Wtedy wewnętrzna Misja Chin liczyła stu dziewięćdziesięciu członków, a modlitwa o ponad pięćdziesięcioprocentowy wzrost w ciągu następnych dwunastu miesięcy zatykała dech w piersiach ludziom! Ale tylko raz pan Taylor przybył do kraju, „mocny w wierze, oddający chwałę Bogu”, wniósł on duchowe pokrzepienie, które wkrótce było odczuwane w całej społeczności Misyjnej. Ta trójzałożeniowa modlitwa, którą modlili się w Chinach, została pochwycona przez niezliczone serca ufających, że Bóg da stu nowych pracowników, tych według wyboru. Że dostarczy pięćdziesiąt tysięcy dolarów dodatkowego potrzebnego przychodu, bez żadnego uczynionego apelu lub kolekty. I że pieniądze nadejdą w znacznych sumach, aby utrzymać korespondencję,, praktyczny punkt małego personelu biurowego.
I co wydarzyło się w 1887r? Sześćset mężczyzn i kobiet oddało się Misji w tym roku, z których wybrano, wyekwipowano i wysłano sto dwie osoby. Nie pięćdziesiąt ale pięćdziesiąt tysięcy dolarów otrzymano w rzeczywistości bez proszenia i tak oto wszelka potrzeba była zaspokojona. I jak wiele listów musiało być napisanych i pokwitowań wydanych, aby potwierdzić odbiór tak znacznej sumy? Tylko dwanaście darów złożyło się na nią nie wiele przy tym przydając pracy personelowi biurowemu, obciążonego do granic możliwości w inny sposób. A przede wszystkim wiara była wzmocniona, a serca poruszone nowymi i głębszymi tęsknotami, gdziekolwiek opowieść o „stu”, stawała się znana.
Nieoczekiwany rezultat przyniosła wizyta w Londynie młodego amerykańskiego bisnessmena, który był także ewangelistą, i miał położone na sercu, aby zaprosić pana Taylora do przybycia do Stanów. Pan Henry W. Forst był tak pewien, że jego wizyta w Anglii, w tym celu, była pod Bożym prowadzeniem, że rozczarowanie, gdy pan Taylor nie dał mu odpowiedzi, było dla niego przygniatające. Zbliżywszy się do Wewnętrznej Misji Chin, przez wszystko, co widział i słyszał, a do pana Taylora w szczególności, był w wielkim zakłopotaniu, kiedy powrócił do Nowego Jorku, czując, że jego misja była daremna. Ale Boża praca w tej sprawie dopiero się zaczęła. Pan Taylor przybył do Ameryki następnego lata (1888r.) i był serdecznie przyjęty przez D.C. Moodego i innych przywódców Biblijnej Konferencji w Niagara. Tam i w Northfield miał miejsce zadziwiający rozwój odpowiedzi na modlitwy – głównie modlitwy, które wyszły z serca, które znało takie rozczarowania i teraz radowało się oglądając rękę Bożą działającą daleko poza to, o co prosił lub myślał. Gdyż kiedy pan Taylor dotarł trzy miesiące później do Chin, nie dotarł tam sam. Czternastu młodych mężczyzn i kobiet towarzyszyło mu, kosztowny dar Boży dla Misji z tego wielkiego kontynentu. Były reprezentowane różne denominacje, zarówno ze Stanów jak i Kanady. A dary i modlitwy tak nieoczekiwanie wywołane, były tylko początkiem stałego strumienia, który od tamtej pory popłynął w kierunku Chin. Zainteresowanie było tak wielkie, że musiała zostać utworzona Północno Amerykańska Rada. Z niemałym poświęceniem dla siebie i swojej rodziny, pan Henry Forst, którego Bóg użył, aby to wszystko się wydarzyło, podjął się reprezentowania Misji i kierowania jej pracą w Północnej Ameryce. Był to jeden z najbardziej owocnych postępów, dla którego Pan poprowadził w powiązaniu ze służbą pana Taylora. A on napełniony nową wiarą i zachętą wyruszył na spotkanie wszystkiego, co z tego wynikało.
Został podjęty wielki krok naprzód i od tego czasu Wewnętrzna Misja Chin, która zawsze była międzywyznaniowa, stała się międzynarodową. Panu Taylorowi pozostało jeszcze dwanaście lat aktywnego życia i były to lata ogólnoświatowej służby. Wizyta w Skandynawii otworzyła przed nim gorące serca Szwedzkich i Norweskich chrześcijan. Niemcy posłały oddany kontyngent do pracy w powiązaniu z Misją. Australia i Nowa Zelandia powitały pana Taylora, jak kogoś długo znanego i kochanego, a Chińska Rada w Szanghaju, stała cię centrum o wiele większej organizacji, niż jej założyciel sobie wyobrażał. Duchowa rzeka tamtych lat była najlepsza, były to te same strumienie błogosławieństwa, tylko teraz docierające do krańców ziemi w powiązaniu z tą pracą. Wrażenia episkopalnego duchownego, który gościł pana Taylora w Melbourne są bardzo interesujące.
„Był on obiektem lekcji w cichości. Wyciągnął z niebiańskiego banku każde ćwierć pensa swojego codziennego przychodu – „Mój pokój daję wam”. To co nie poruszało Zbawiciela i nie wiało Jego Duchem, nie poruszało nim. Łagodne usposobienie Pana Jezusa odnośnie jakiejkolwiek sprawy w jej najbardziej krytycznym momencie, było jego idealną i praktyczną własnością. Nic nie wiedział o pośpiechu, pogoni, drżeniu nerwów i ducha. On wiedział, że jest pokój przekraczający wszelkie zrozumienie, i że nie może się bez niego obejść...”
„Ja jestem w biurze, a pan w bawialni – powiedział w końcu do pana Taylora. Pan jest zajęty milionami, a ja dziesiątkami. Pańskie listy są znacząco ważne, moje porównywalnie tylko na małą chwilę. Ja jestem zatroskany i przygnębiony, podczas gdy pan jest zawsze spokojny. Proszę mi powiedzieć, co czyni różnicę?” „Mój drogi McCarthy – odpowiedział – Pokój, o którym pan mówi jest w moim wypadku więcej niż rozkosznym przywilejem, jest koniecznością. Prawdopodobnie nie mógłbym wykonać tej pracy, którą czynię, bez pokoju Bożego „który przekracza wszelkie zrozumienie, strzegąc mojego serca i myśli”.
To było moim głównym doświadczeniem z panem Taylorem. Czy jesteś w pośpiechu, straciłeś głowę i jesteś przygnębiony? Spójrz! Zobacz człowieka w chwale! Niech oblicze Jezusa zajaśnieje nad tobą – cudowne oblicze Pana Jezusa Chrystusa. Czy jest On zatroskany i przygnębiony? Nie ma żadnego zatroskania na Jego czole, najmniejszego cienia niepokoju. Jednak sprawy są Jego, tak bardzo jak twoje.
Nauka Keswick, jak ją nazywają, nie była nowa dla mnie. Otrzymałem te chwalebne prawdy i głosiłem je innym. Ale tutaj było rzeczywiste utożsamienie „Keswick nauki”, w takim stopniu, w jakim nigdy nie spodziewałem się ujrzeć. To wywarło na mnie wielkie wrażenie. Oto tu był człowiek mający prawie sześćdziesiąt lat, dźwigający ogromne ciężary, a jednak całkowicie spokojny i niezaspokojony. Och, stosy listów! Każdy z nich mógł zawierać wieści o śmierci, braku funduszy, zamieszkach i poważnych kłopotach. Jednak wszystkie były otwierane, czytane i otrzymywały odpowiedź z tym samym spokojem. Chrystus, oto powód jego pokoju, jego moc dla wyciszenia. Mieszkając w Chrystusie czerpał z Jego istoty i źródeł w pośrodku i w odniesieniu do spraw, które rozważał. I czynił to przez postawę wiary, zarówno prostej jak i nieustannej.
Jednak był on czarująco wolny i naturalny. Nie potrafię znaleźć słów, aby to opisać, za wyjątkiem wyrażenia z Pisma „w Bogu”. On był przez cały czas w Bogu, a Bóg w nim. Było to prawdziwe mieszkanie z Ewangelii Jana 15 rozdziału. Lecz jakaż to była postawa, która to podkreślała. Miał w odniesieniu do Chrystusa najobfitsze doświadczenie z Pieśni nad Pieśniami. Była to cudowna kulminacja – siły i czułości tego, który pośród surowych zajęć, podobnych do tych, które ma sędzia na swojej ławie, wniósł do swojego serca światło i miłość Ojczyzny.
I poprzez to wszystko wizja i duchowe przynaglenie wcześniejszych lat pozostało niezmienione. W istocie poczucie odpowiedzialności, aby być posłusznym ostatniemu przykazaniu Pana Jezusa Chrystusa tak wzrosło, aż doszedł do lepszego zrozumienia wielkiego posłannictwa.
„Wyznaję ze wstydem (pisał w 1889r.), że to pytanie, co naprawdę Pan miał na myśli przez swoje kazanie „głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu”, nigdy przeze mnie nie zostało postawione. Przez wiele lat trudziłem się, tak jak wielu innych, aby nieść Ewangelię na odległe tereny. Pracowałem nad planami dotarcia, do każdej niezewangelizowanej prowincji i wielu mniejszych obszarów Chin, nie zdając sobie sprawy z jasnego znaczenia słów Zbawiciela „wszelkiemu stworzeniu?” Całkowita liczba protestanckich wiernych w Chinach wynosi tylko 40 tysięcy. Podwoiwszy lub potroiwszy tę liczbę, wyłączając sympatyków i zakładając, że każdy z nich będzie posłańcem światła do ośmiu ludzi ze swego ludu, to nawet wtedy dotrze się do jednego miliona. „Każdemu stworzeniu”, słowa płonęły w głębi jego duszy. Lecz jak daleki był Kościół, jak daleki był on sam od wzięcia ich dosłownie, jako zamierzonego sposobu działania.
„Jak zamierzamy potraktować Pana Jezusa Chrystusa (pisał pod wpływem głębokiego przekonania) w odniesieniu do tego ostatniego polecenia? Czy zdecydowanie podkreślamy tytuł „Pan”, jako stosujący się do Niego? Czy zakładamy, że jesteśmy całkiem chętni, aby rozpoznać Go jako naszego Zbawiciela, co do kary za grzech, lecz nie jesteśmy przygotowani, aby uznać siebie za „nabytych za cenę” lub Chrystusa jako mającego prawo domagać się niekwestionowanego posłuszeństwa? Jakże niewielu z ludu Bożego praktycznie rozpoznało tą prawdę, że Chrystus jest albo Panem wszystkiego albo nie jest Panem wcale! Jeżeli my możemy sądzić Boże Słowo zamiast być sądzonymi przez nie, jeżeli możemy Bogu dawać tyle ile chcemy, wtedy to my jesteśmy panami, a On naszym dłużnikiem, który ma być wdzięczny za naszą jałmużnę, za nasze ulegnięcie Jego życzeniom.
Jeżeli z drugiej strony, jest On Panem, traktujmy Go jako takiego. „Dlaczego wołacie do Mnie Panie, a nie czynicie rzeczy, które Ja mówię?”
Tak więc całkowicie nieoczekiwanie Hudson Taylor doszedł do szerszego spojrzenia na cel swojego życia, cel, który dominował w ostatnich latach jego aktywnej służby. Nic prócz zdecydowanego i systematycznego wysiłku czynienia tego, co Mistrz rozkazał. Niesienie radosnej nowiny o Jego odkupieńczej miłości do każdego mężczyzny, kobiety i dziecka poprzez całe Chiny. Nie uważał, że Wewnętrzna Misja Chin dokona tego wszystkiego. Ale cieszył się, że przy właściwym podziale pola misyjnego, misyjne siły Kościoła były w stanie wykonać to zadanie.



************************



Tego jednak nie miał za swoich dni zobaczyć. Wraz z chęcią do współpracy z Misją, początek został uczyniony w Kiangsi i plany dojrzewały do dalszego postępu w głąb pola. Lecz z Bożej opatrzności najpierw nadszedł głęboki chrzest cierpienia. Szaleństwo Bokserów z 1900r. rozpowszechniało się po kraju i Wewnętrzna Misja była bardziej niż jakakolwiek inna wystawiona na jej furię. Pan Taylor właśnie dotarł do Anglii po poważnym załamaniu się stanu jego zdrowia. Będąc pod wpływem troski, którą z trudnością mógł zrozumieć, pani Taylor przekonała go, aby udał się do cichej miejscowości w Szwajcarii, gdzie odzyskał zdrowie kilka lat wcześniej.
I tam dotarł cios, telegram za telegramem przychodził, opowiadając o zamieszkach, pracownikach uciekających ze stacji do stacji Misji. Aż w końcu jego serce, które tak długo podtrzymywało tych ukochanych pracowników przez Panem, nie mogło dłużej już więcej, wytrzymać i niemal przestało bić. Ale dzięki ochronie odległej doliny, gdzie wieści, chociaż w części były trzymane z dala od niego, Hudson Taylor mógł być sam pośród tych, którzy swoje życie kładli z powodu Chrystusa w tym rozszerzającym się horrorze tego lata.



**************************



Kryzys Bokserów minął i ciche słowa siwego pastora Shansi okazały się prawdziwe:
„Królestwa mogą zginąć” – powiedział niemal swym ostatnim tchnieniem – lecz Kościół Chrystusa nigdy nie może być zniszczony”. W tej ufności on i setki innych Chińskich Chrześcijan przypieczętowali swoje świadectwo, swoją krwią. I w tej ufności wierni świadkowie, którzy zostali oszczędzeni, zaczęli ponowne dzieło.
Pan D.E. Hoste, którego pan Taylor naznaczył na swego następcę, tak mądrze zajął się sytuacją, że wrogowie zostali zamienieni w przyjaciół. A Chińskie władze nie ociągały się z wyrażeniem swojego uznania dla dosłownego niesienia przykazań Chrystusa, które znaczyły więcej z ich punktu widzenia, niż wszystkie głoszenia, które były wcześniej.
A pan Taylor dożył zobaczenia nowego dnia możliwości otwierających się w Chinach. Dożył, aby wrócić do kraju swojej miłości i modlitw. Powrócił jednak sam. Umiłowana towarzyszka wielu lat, która tak rozjaśniła końcowe lata wspólnej pielgrzymki spoczywa ponad miejscowością Vevey przy jeziorze Genewskim, gdzie mieli swój ostatni dom, ze swoim synem i synową (piszącymi to właśnie). Jeszcze raz zwrócił swoją twarz w stronę Chin, i w wieku siedemdziesięciu trzech lat odbył jedną z najbardziej znaczących podróży swojego życia.
Jakże chrześcijanie kochali i szanowali go, kiedy mijał stację za stacją. Wszędzie był witany jako „Dobroczyńca Chin”, ten przez, którego ewangelia dotarła do tych wewnętrznych prowincji! Po podróży w górę Jangcy do Hankow i spędzeniu kilku tygodni w północnej prowincji Honam, pan Taylor został posilony, aby podjąć jeszcze jedną podróż. Pierwsza z dziesięciu niezewangelizowanych prowincji, do której weszli pionierzy Wewnętrznej Misji Chin z powodu odległości, była najtrudniejsza do dotarcia. Adam Dorward po ponad ośmiu latach trudów i cierpienia, bezdomny, prześladowany, uciekający przed zamieszkami, umarł w końcu samotnie. Radował się oddając swoje życie w nadziei rezultatów, które widzimy dzisiaj. Przez ponad trzydzieści lat, pan Taylor nosił tą prowincję w swoim sercu, w modlitwie. Należało zatem, aby ostatnia, obfita radość, która dotarła do niego, była przyniesiona przez pełne miłości przywitanie nawróconych w Hunan. Chrześcijanie z zapałem zgromadzili się w stolicy prowincji i w domu dr Franka Kellera – pierwszego, który otrzymał stałą siedzibę w tej prowincji – oczekując niedzielnego nabożeństwa z umiłowanym przywódcą, o którym tak wiele słyszeli. Ci, którzy przybyli wystarczająco wcześnie spotkali się w sobotę kiedy również misjonarze w mieście oczekiwali przyjęcia zaplanowanego przez państwo Kellerów.



********************



Jednak wieczorem nadeszło wezwanie. Nie była to ciężka śmierć, raczej radosne, gładkie wejście do wiecznego życia.
„Mój ojcze, mój ojcze, powozie Izraela i jego konnico”.
A pokój wydawał się być wypełniony niewypowiedzianym pokojem.



Rozdział 18


Powiedział mi o rzece jasnej zorzy
Co do mnie od Niego płynąc faluje
Bym mógł być dla Jego własnej rozkoszy
Czystym drzewem, które owocuje.


Kiedy pan Taylor został pochwycony z serca Chin – przechodząc w jednej bezbolesnej chwili do obecności Pana, którego miłował – uczucie niepewności pochwyciło wiele serc. Co się teraz stanie z Misją? - brzmiało niewypowiedziane pytanie. Hudson Taylor był człowiekiem tak niezwykłej wiary! Wszystko było w porządku, kiedy żył i modlił się. Ale teraz? – ta myśl była naturalna. Jednak lata udowodniły, że chociaż ojciec i kochany przywódca pracy odszedł to Bóg, w którym była cała jego ufność pozostaje.
Linijki w nagłówku tego rozdziału były drogie dla pana Taylora i wyrażają istotę jego duchowego sekretu:
„To jest bardzo proste (pisał), bo czyż On nie zasadził nas przy rzece żywej wody, abyśmy mogli być dla Jego rozkoszy, czyści i owocujący dla Jego ludu?”
Bóg był pierwszy w życiu Hudsona Taylora – nie praca, potrzeby Chin czy Misji, i nie jego własne doświadczenia. Wiedział, że obietnica była prawdziwa: „Rozkoszuj się w Panu, a On da pragnienie twego serca”. Czyż ta obietnica jest mniej prawdziwa dla nas dzisiaj?
Niech doświadczenie jednego z przywódców Misji wystarczy za wiele przykładów.
„Praca ciągle wzrasta (pisała panna Soltau) i gdyby nie świadomość Chrystusa jako mojego życia, godzina za godziną, nie mogłabym pójść dalej. Lecz On uczy mnie chwalebnych lekcji o Swojej wystarczalności i każdego dnia jestem niesiona naprzód, bez żadnego uczucia, zmagania się lub lęku przed upadkiem”.
Potoki ciągle płyną, było to zawarte w doświadczeniu ciągle rozrastającej się Misji! Główne fakty, co do rozwoju w ostatnich trzydziestu latach są podane w dodatku i są to cudowne fakty. Tutaj jednak odniesiemy się – będziemy posuwać się od przeszłości do teraźniejszości – do praktycznej strony duchowego życia Hudsona Taylora. On wiedział, że jedna myśl wyrażona przez jeden głęboki werset z rzeczy Bożych jest prawdziwy: „Bóg nie daje nam przezwyciężającego życia, Bóg daje nam życie kiedy zwyciężamy”. Dla niego tajemnica zwyciężania leżała w codziennej, w każdej godzinie społeczności z Bogiem. A to, stwierdził, może być jedynie podtrzymywane przez tajemnicę modlitwy i karmienia się Słowem Bożym, przez które Bóg objawia Samego Siebie oczekującym duszom. Nie było łatwe dla pana Taylora przy ciągłych zmianach w jego życiu, znaleźć czas na modlitwę i studiowanie Biblii, ale wiedział, że było to życiową koniecznością. Piszący to, dobrze pamięta wspólne z nim podróżowanie miesiąc za miesiącem po północnych Chinach. Często powozem i rikszą, spędzając noce w najbiedniejszych gospodach. Często z jednym tylko dużym pokojem zarówno dla kulisów jak i podróżnych. Mogli odgrodzić jeden róg pokoju dla swego ojca a drugi dla siebie, pewnym rodzajem kurtyny. I wtedy kiedy w końcu sen przyniósł trochę spokoju, słyszeli trzask zapałki i widzieli płomień świecy, który mówił im, że pan Taylor, jakkolwiek zmęczony pochylał się nad małą Biblią w dwóch tomach, którą miał zawsze pod ręką. Od drugiej do czwartej rano był to czas, który zazwyczaj poświęcał na modlitwę, czas kiedy był pewny tego, że nie niepokojony może oczekiwać na Boga. Ten płomyk znaczył więcej dla nich, niż to, co czytali lub słyszeli o tajemnicy modlitwy. Oznaczał rzeczywistość, nie głoszenie lecz praktykę.
Najtrudniejszą częścią misjonarskiej kariery jaką odkrył pan Taylor, było utrzymywanie regularnego studium Biblijnego w modlitwie. „Szatan zawsze znajdzie ci coś do zrobienia – mawiał – kiedy tym masz się zająć, nawet jeżeli jest to strojenie okna”. W pełni przyswoił sobie te ważkie słowa.
„Znajdź czas, daj Bogu czas, aby się objawił tobie, znajdź sobie czas, aby być milczącym i cichym przed Nim, oczekując, aż otrzymasz Jego Ducha, zapewnienie o Jego obecności z tobą, Jego mocy działającej w tobie. Znajdź czas, aby czytać Jego Słowo. Kiedy jesteś w Jego obecności abyś z Niego mógł poznać o co cię Bóg prosi i co ci obiecuje. Niech słowo stworzy wokół ciebie, wewnątrz ciebie, świętą atmosferę, święte niebiańskie światło, w którym twoja dusza będzie odświeżona i wzmocniona, dla pracy codziennego życia”.
To właśnie dlatego, że to czynił, życie Hudsona Taylora było pełne radości i mocy poprzez Bożą łaskę. Kiedy w wieku ponad siedemdziesięciu lat, zatrzymał się z Biblią w ręku, kiedy przemierzał pokój w swym domu w Lozannie, powiedział do jednego ze swoich dzieci: „Właśnie dzisiaj skończyłem czytanie całej Biblii, czterdziesty raz w ciągu czterdziestu lat. I nie tylko ją czytał, on nią żył. Hudson Taylor nie zatrzymał się przed żadną ofiarą w naśladowaniu Chrystusa. Potrzebny jest człowiek miłujący krzyż – napisał w pośrodku swoich wysiłków w Chinach. I gdyby mógł przemówić do nas dzisiaj to czyż nie byłoby to wezwanie nas do najwznioślejszej ambicji ze wszystkich – „abym mógł poznać Go (Tego, którego my również najbardziej miłujemy) i moc Jego zmartwychwstania i społeczność Jego cierpień”. Czy możemy znowu posłuchać tonu jego cichego głosu gdy mówi:
„Jest w was potrzeba oddania samych siebie za życie świata? Łatwe nie zapierające się siebie życie, nigdy nie będzie miało mocy. Przynoszenie owocu powoduje niesienie krzyża. Nie ma dwóch Chrystusów – jednego dla łatwo żyjących chrześcijan i drugiego - cierpiącego, zmagającego się dla wyjątkowych wierzących. Jest tylko jeden Chrystus. Czy jesteś gotów, aby przebywać z Nim i w ten sposób przynosić wiele owocu?”



Dodatek



Kiedy pan Hudson Taylor oddał przywództwo Misji w 1900 roku, pięć lat przed odwołaniem do Ojczyzny w Niebie, Wewnętrzna Misja Chin liczyła 750 misjonarzy. Dzisiaj (1932r) liczy 1285 członków. Wpływy w czasie gdy pan Taylor kierował pracą, podtrzymywał ją swoimi modlitwami, dochodziły do milionów dolarów, nie proszonych od nikogo za wyjątkiem Boga – było to co najmniej 4 miliony dolarów. Całkowity wpływ od 1900 roku wynosił 20 milionów dolarów, nie proszonych od nikogo za wyjątkiem Boga. Bez żadnych długów. Siedmset Chińskich pracowników było związanych z Misją, hojna odpowiedź na modlitwę pana Taylora, a liczba nawróconych, ochrzczonych wynosiła 13 tys. Dzisiaj jest od 3 do 4 tys. Chińskich pracowników związanych z Wewnętrzną Misją Chin, a liczba ochrzczonych od 1900r, wynosi 100 tys. „Nie nam, o Panie, ale Twojemu imieniowi daj chwałę”.
Pan Taylor był wyjątkową osobą w odniesieniu do pracy, której był zarówno założycielem jak i dyrektorem, w tym znaczeniu nikt nie mógł zająć jego miejsca. Jednak w przywódcy, którego Bóg powołał, aby poszedł za Nim został wzbudzony nie mniej unikalny dar. Przejmując obowiązki, które znacznie urosły od 1900r. pan D.E. Hoste, był podtrzymywany w życiu modlitwy, które jest błogosławieństwem Misji, w czasie gdy pod jego przywództwem praca postępowała poprzez lata burz i ucisków, stale z mocy w moc. Prawda, były okresy przygnębiających prób i wyraźnego cofania się. Kiedy w Chinach wybuchła rewolucja i Chiny niemal w ciągu jednej nocy stały się republiką, panowanie terroru zwyciężyło w pewnych dystryktach i Misja jeszcze raz została wezwana, aby dołożyć do swego rejestru męczeństwa. W mieście Sian, dawnej stolicy cesarstwa, pani Bukman i sześcioro dzieci z misjonarskich rodzin zostało zabitych przez wyjęty z pod prawa motłoch, a także pan Vatne, który próbował ich bronić. Nie mało misjonarzy zostało zmuszonych do opuszczenia swoich stacji, aby udać się do miejsc większego bezpieczeństwa. Inni, którzy pozostali mogli chronić wielu przerażonych ludzi wokół siebie, szczególnie kobiety, które uciekły do domów misyjnych szukając schronienia. W tych dniach zostały dostarczone kosztowne możliwości zarówno do życia jak i głoszenia Ewangelii, a przyjazne uczucia wobec misjonarzy w głębi kraju były bardzo znaczące.
Wraz z rozpowszechniającym się bezprawiem, a także okrutnym bandytyzmem, jak też zorganizowanej agitacji pośród studentów, zarówno misjonarze, jak i chińscy chrześcijanie musieli stawić czoła wielkiemu i wzrastającemu niebezpieczeństwu. Zadziwiającą jednak rzeczą było to, że te zmiany tak zdumiewające mogły mieć miejsce bez większego przelewu krwi i zamieszania. Starzy Manrowie rozproszeni wszędzie, sięgali z gorącym zapałem po lepsze rzeczy, a Chiny w swojej bezradności wpadały w ręce złodziei. Rozpaczliwe rady komunizmu i bolszewizmu zwyciężyły w wielu miejscach przyczyniając się do niewypowiedzianego wzrostu istniejącego zła, a później niepohamowana agresja sąsiednich mocarstw jeszcze bardziej wpłynęła na tragedię sytuacji. „Kiedy bracia opadają, mówi stare chińskie przysłowie, wtedy obcy mają możliwość, aby skorzystać na tym”. I jeszcze, „aby doprowadzić rzecz do pełni i sto lat jest niewystarczające, aby zniszczyć, jeden dzień jest aż nadto wystarczający”.
Jednak w pośrodku tego wszystkiego, chroniąca dłoń Boża, była nad pracą. Także postęp w związku z programem Wewnętrznej Misji Chin był stały. Fakt, że praca jest raczej ewangelizacyjna, niż instytucjonalna, tłumaczy przyjaźń ludzi i ich gotowość słuchania rad Ewangelii. Nigdy nie było takich możliwości, jak dzisiaj, aby sprzedawać chrześcijańską literaturę i świadczyć miłującym sercom o zbawiającej mocy Chrystusa. „Uzdrowienie Jego tkanej szaty”, jest uzdrowieniem serc, które zwracają się do Niego po życie i nadzieję pośrodku stanu rozpaczy. W takiej godzinie nie jest to czas na ograniczenia i to w misjonarskim przedsięwzięciu musi być jawne dla wszystkich, którzy spoglądają na Boga, dla tych, którzy patrzą raczej w górę, niż na okoliczności. To jest to, co wezwało Wewnętrzną Misję Chin ostatnimi laty od polityki oczekiwania do chwalebnego pójścia naprzód, zgodnie z linią ostatniej i największej wizji pana Taylora. W odniesieniu do najświeższego zrozumienia, jasnego zrozumienia, wyraźnego posłania Pana jakie dotarło do niego: „Głoście ewangelię wszelkiemu stworzeniu”. Pan Taylor napisał:
„Ta praca nie dokona się bez ukrzyżowania, bez poświęcenia, które jest gotowe, aby zapłacić każdą cenę, aby wykonać przykazanie Mistrza. Lecz gdy tak się stanie, wierzę w głębi duszy, że to się dokona. Jeżeli kiedykolwiek w moim życiu byłem świadom prowadzenia Bożego, to wtedy, gdy pisałem i wydawałem te gazetki („Wszelkiemu stworzeniu”)”.
Żywe nasienie chociaż upadnie na ziemię i obumrze, to jednak wyda owoc. Pan Taylor dawno odszedł do swojej zapłaty, kiedy został dopuszczony drugi chrzest cierpienia i przygniatający ucisk 1927r. Ponad sześciuset członków Misji zostało zmuszonych do ewakuowania swoich stacji w tym tragicznym roku, kiedy zachodnie rządy zaalarmowane nowym i gwałtownym wybuchem antycudzoziemskiej agitacji, nakazały swoim obywatelom do wycofania się w głąb kraju.
Było to inspirowane przez propagandzistów z Moskwy (jak dr Robert H. Glover teraz Północno Amerykański Dyrektor Misji pisze), którzy pobudzili chińskich żołnierzy i studentów do działań gwałtu w szczególności skierowanych przeciwko misjonarzom i innym cudzoziemcom... Tak więc większość misjonarzy w całych Chinach została zmuszona do opuszczenia swoich stacji, swoich umiłowanych nawróconych i pracę wielu lat i do udania się na wybrzeże. Tak więc, zanim zdali sobie z tego sprawę, kilkuset misjonarzy Wewnętrznej Misji Chin, wraz z innymi znalazło się z dala od wewnętrznych Chin, z zamkniętymi za sobą drzwiami.
Zaopatrzenie tych uciekinierów w przeludnionych miastach znacznie obciążyło finanse Misji. W samym Szanghaju musiało być wynajętych 14 domów i w jakiś sposób umeblowanych. A wszystkie wydatki związane z podróżą musiały być zaspokojone z kurczących się zasobów. Wielu z tych, którzy wspierali Misję w kraju widząc, że praca przez jakiś czas w znacznym stopniu jest w zastoju, znaleźli inne kanały. Kanały dla swych misyjnych darowizn. I gdyby Wewnętrzna Misja Chin polegała na darczyńcach raczej, niż na żywym Bogu, wynik mógłby być daleko inny od tego jaki jest teraz. Ale „Bóg jest wystarczający na wszelkie stany kryzysowe”, jak pan Taylor lubił przypominać sobie i innym, a Boże postępowanie z Wewnętrzną Misją Chin w okresie finansowego kryzysu z 1927r, dało jedną z najbardziej zadziwiających odpowiedzi na modlitwę, jakie misja kiedykolwiek znała. Fakty są następujące: Wpływy Misji w tym jednym roku zmalały nie o tysiące, ale o dziesiątki tysięcy dolarów. Z wzrastającymi potrzebami i z surowym trzymaniem się zasad, aby nie czynić żadnego apelu o pomoc finansową i aby nigdy nie zadłużać się – jak ta sytuacja mogła być zaspokojona z wpływem, który zmalał o co najmniej 114 tys. dolarów. Ale „Bóg jest wystarczający we wszystkich stanach kryzysowych i w tym roku podobało Mu się działać w nieoczekiwany sposób. Pieniądze przekazywane do Chin z ojczystych krajów musiały zostać zamienione na walutę w srebrze, której wartość zawsze się zmienia. W tym roku, dziwne, ale wahania waluty wydawały się być ciągle na korzyść Misyjnych funduszy. Coraz więcej i więcej srebra można było nabyć za pieniądze przekazane z kraju i przy końcu roku stwierdzono, że chociaż zostało przesłanych 114 tys. dolarów mniej do Chin niż w poprzednim roku, to Misja skorzystała na wymianie, aż 115 tys. dolarów! Tak oto wszystkie potrzeby zostały zaspokojone, a ten rok szczególnej próby, stał się rokiem obfitej chwały.
A co do sprawy zamkniętych drzwi dr Glower kontynuuje:
„Była to prawdziwie smutna godzina... A widok z ludzkiego punktu widzenia był dosyć mroczny. Czy znowu będą otwarte drzwi misjonarskich możliwości? Na to pytanie różnie sobie odpowiadano... (przez sceptyków, mądrych po światowemu i zniechęconych). Ale byli misjonarze i w ich liczbie, szczęśliwi misjonarze, Wewnętrznej Misji Chin, których namaszczone oko widziało w zupełnie innym świetle.
To, że uderzenie przyszło od szatana, aby zrujnować pracę misji, nikt nie wątpił. Lecz czy Słowo gdzieś uczy, aby Boży słudzy kiedykolwiek mieli zaakceptować porażkę z ręki szatana? Z pewnością, nie! Czy szatanowi powiodło się kiedykolwiek przez prześladowanie, zniszczenie sprawy Chrystusa? Absolutnie, nie! Paweł, wielki misjonarz świadczył, że prześladowania, które spadły na niego „spadły raczej ku rozpowszechnieniu ewangelii”, i dalej zachęcał swoich współpracowników. Nic z zapisków misjonarzy w Nowym Testamencie nie robi większego wrażenia, niż sposób w jaki opozycja i prześladowania od wroga, były raz za razem przez Boga czynione środkami do postępu misjonarskiej działalności. Zatem każdy taki atak wroga, dzisiaj powinien stać się sposobnością do dalszego pójścia naprzód, powodującego świeżą ekspansję i jeszcze większe rezultaty.
Właśnie w taki sposób Wewnętrzna Misja Chin była prowadzona, aby postępować z wrogą sytuację z jaką została skonfrontowana... Czy misjonarska praca w Chinach doszła do kresu? Jak to się może stać, z nieodwołalnym Wielkim Posłannictwem Chrystusa i zadaniem dania Ewangelii Chinom, ciągle dalekiemu od skończenia? Jakimkolwiek kosztem praca musi iść naprzód. I tak oto Misja przyszła padając na twarz przed Bogiem w gorącej modlitwie, o ponowne otwarcie drzwi, o jasne prowadzenie, co do przyszłych planów.
Były to dni głębokiego badania serc (dr Glower dalej świadczy), a także dni gorącej modlitwy. I wtedy w pośrodku próby Bóg dał wizję i przekonanie, co do wielkiego postępu. Właśnie wtedy na podstawie zbadania całego pola Wewnętrznej Misji Chin, przywódcy Misji odczuwali wyraźnie, że są prowadzeni, aby zaapelować do Boga Jego ludu nie o 100 ale o 200 dodatkowych pracowników, do dalszego pójścia naprzód w zdecydowanie ewangelizacyjnym charakterze. Ciało kierownicze Misji w kraju nie mogło być bardziej rozradowane i przejęte, niż wtedy, gdy ten apel został przyjęty. Uznano, że pochodzi on od Boga, jako czynnik wielu modlitw i od razu czuło się nowe życie we wszystkich częściach pracy. Te dwa lata, w których nowi misjonarze byli oczekiwani minęły szybko (1929-31) i chociaż wiara była wypróbowywana na różne sposoby, nie tylko przez bezpośrednie ataki wrogów w Chinach, to mimo wszystko była historia głębokiej zachęty i błogosławieństwa.
Rok 1931 nie tylko był świadkiem wyruszenia ostatniej grupy dwustu (91 z nich było z Północnej Ameryki) lecz i dostarczenie zaopatrzenia na ich przyjęcie w Chinach, było nie mniej znaczące. Siedziba Główna Misji w Szanghaju, która przez długi czas była niewystarczająca na potrzeby pracy, została w ciągu roku zamieniona na o wiele większą, bardziej odpowiednią posiadłość. Bóg ją dostarczył w taki sposób, że misja nie poniosła nawet jednego centa kosztów. Nadeszła sposobność, odpowiedź na wiele modlitw, aby sprzedać starą posiadłość za 65 razy więcej od pierwotnego kosztu. Był to dar członka Misji, który teraz jest z Panem, który po ponad 40 latach mógł nabyć nową siedzibę dla rozwijającej się pracy, właśnie wtedy, kiedy pilnie była potrzebna. Nowe budynki były gotowe na czas, aby przyjąć chwalebne grupy ostatniego rzutu, kiedy ponad stu nowych pracowników przybyło do Chin do Wewnętrznej Misji Chin w krótkim czasie jednego miesiąca. O wiele więcej było zawarte w tym cudownym zaopatrzeniu, więcej niż najmądrzejsi przywódcy Misji mogli przewidzieć. Kiedy na początku obecnego roku został nieoczekiwanie dokonany atak na Szanghaj przez wojska japońskie, większość walk była skoncentrowana wokół dzielnicy Honkingu, w której była ulokowana wcześniejsza siedziba Wewnętrznej Misji Chin. W samą porę prowadząca ręka Boga, zaprowadziła zmianę, która przesunęła siedzibę Misji o trzy mile dalej w głąb Międzynarodowego Traktatowego Osadnictwa, do miejsca większego bezpieczeństwa. Któż prócz Niego mógł przewidzieć i zapobiec, w tak cudowny sposób, aby dać wyjście z sytuacji tak nieoczekiwanie i boleśnie przygnębiającej?
Tak, On nadal się troszczy o potrzeby Swojej pracy. Nic dziwnego, że Wewnętrzna Misja Chin stoi solidnie na starych prawach, na których została założona. Nic dziwnego, że z wdzięcznością obchodzi tego roku (1932) stulecie narodzin swojego Ojca w Bogu, założyciela, którego wiara i posłuszeństwo doprowadziły do jej zaistnienia. Dzięki Bogu, że nie ma nikogo z 1285 misjonarzy, którzy by mogli i to nie bez radości odczuwać przekonania swego założyciela.
Żywy Bóg nadal żyje, a żywe Słowo jest żywym Słowem i możemy na nim polegać. Możemy uchwycić się każdego Słowa Bożego kiedykolwiek wypowiedzianego.

E P I L O G

W 1982r. minie 50 lat odkąd ukazało się pierwsze wydanie „Duchowych sekretów Hudsona Taylora”. Autorzy opisują jak ludzkie przywództwo Wewnętrznej Misji Chin zostało przekazane i jak zasady pod fundament Misji założone na początku, nadal funkcjonowały przez pierwszych 25 lat od śmierci Hudsona Taylora.
Po przez rewolucję, wojnę światową, czasu takiego niepokoju, jakiemu nikt nie stawił czoła w minionym stuleciu, Misja raz za razem doświadczała, Bożej mocy zaopatrzenia i ochrony. On się nie zmienił.
Duchowa potrzeba i wezwania Chin, nadal trwają i wzywają głęboko oddanych młodych ludzi z Zachodu. Borden z Yale odpowiedział na wezwanie do pracy wśród muzułmanów w Północno Zachodnich Chinach. Umarł w czasie drogi, w Egipcie. W tym samym czasie I.O. Frazer muzyk inżynier w modlitwie założył fundament pod fenomenalny rozwój Kościoła pośród plemion Lisu w Południowo Zachodnich Chinach. Jako ponure preludium do próby ognia, którą Kościół w Chinach miał przejść w 50-tych i 60-tych latach, John i Betty Stam z Albionu, Michigan polegli jako męczennicy na początku Wielkiego Marszu Mao. Japońska inwazja na Chiny i II Wojna Światowa zmusiła wielu do opuszczenia swoich stacji i siedzib Wewnętrznej Misji Chin. Tymczasowo została przeniesiona z Szanghaju do Chungking. Cała Chefoo, szkoła dla dzieci misjonarzy pomaszerowała do obozu koncentracyjnego. Nigdy nie zapomnę tego marszu. Nasi nauczyciele prowadzili nas kiedy śpiewaliśmy.
Bóg jest naszym schronieniem i siłą
Zawsze obecną pomocą w niepokoju
Dlatego nie będziemy się bać
Pan Zastępów jest z nami
Bóg Jakuba jest naszą ucieczką

Oddzieleni od rodziców na ponad 5 lat, wielu nauczyło się, że Bogu można zaufać. Lecz największa próba miała jeszcze nadejść. W późnych latach 40-tych komunistyczne armie triumfalnie szły na Południe. Tak jak Phylic Thompson wyraźnie opisała w swojej książeczce „Chiny”. Wraz ze zwycięstwem komunistów, cała społeczność Misji została zmuszona do opuszczenia Chin pomiędzy 1949 a 1952r. Spolegliwszy na Bogu w sprawie dalszego prowadzenia, jak Hudson Taylor na plaży w Brighton, 86 lat wcześniej, przywódcy Wewnętrznej Misji Chin spotkali się w Moumemouth w Anglii. Jeszcze raz w posłuszeństwie i wierze zostały podjęte pamiętne decyzje. Cały personel, który pozostał, miał być przereorganizowany, tak jak i cała Misja i umieszczony we Wschodniej Azji, z siedzibą w Singapurze. Nowym kierunkiem działania miała być Japonia, Tajwan, Hong-Kong, Filipiny, Tajlandia, Malezja, Singapur, Indonezja. Później miano wkroczyć do Wietnamu, Laosu, Kambodży i Korei. Dla niektórych krajów czas był krótki, a żniwo naglące. Z drzwiami do Chin szczelnie zamkniętymi i z poważnymi podejrzeniami w wielu krajach Pół.-Wsch. Azji wobec wszystkiego, co miało na swej etykiecie Chiny, nazwa Wewnętrznej Misji Chin, została zamieniona, jakkolwiek niechętnie, na Społeczność Misji Zamorskich. Nowa wizją było: „Kościół w każdej wspólnocie, a przez to ewangelia dla wszystkiego stworzenia. Zbliżenie było podwójnie ostre. Uznano strategiczną ważność miejskich centrów Azji z ich koncentracją urzędników, studentów i robotników.
W tym samym czasie były wyszukiwane zaniedbane obszary ukrytych plemiennych grup „wnętrza”, Wschodniej Azji. Zostały wysłane kościelne grupy do głoszenia, języki zostały przygotowane do pisania, aby Biblia mogła być przetłumaczona. I w każdym polu najwyższy priorytet dano, teologicznej edukacji i literaturze dla służby. W wiejskich obszarach Tajlandii, społeczność za swój główny medyczny cel połączenie się z trzema szpitalami i programem kontroli trądu. Tu także Społeczność Misji Zamorskich później została zaangażowana w służbie dla uchodźców.
W 1965r, W.M.Ch. – S.M.Z. święciła swoje 100-lecie i przygotowywała się na nowe stulecie. Społeczność z dziękczynieniem spostrzegła, że wielu krajach Wschodniej Azji pojawił się Kościół. Pragnie ona stać się nowym instrumentem w partnerstwie z Kościołami w posłuszeństwie wobec posłannictwa Chrystusa. Rezultatem było powstanie w wielu krajach Azji, Krajowych Rad, gdzie wizja zróżnicowanych kulturowo Misji była jasna i wzrastająca. Teraz jest sześć krajowych Rad. Dzisiaj Społeczność Misji Zamorskich rozwija się w służbie jako społeczność gdzie gorliwi chrześcijanie ze Wschodu i Zachodu służą razem jako koledzy w odpowiedzi na Boże suwerenne wezwanie. To nowe partnerstwo to tylko początek, ale możliwości do działania Bożego są niemal nieograniczone.
Na koniec, Społeczność Misji Zamorskich jest głęboko oddana chińskiemu ludowi i nigdy nie może zapomnieć, że istniała Wewnętrzna Misja Chin. Przez 30 lat Społeczność aktywnie pobudzała Kościół wzywając go do modlitwy o naszych braci i siostry w Chinach, i nadal kontynuowała głoszenie Ewangelii przez rozgłośnie radiowe. Widać wyraźnie, że Bóg działa dzisiaj w Chinach. Społeczność nie dąży do odtworzenia swoich wcześniejszych struktur, lecz pragnie dowiedzieć się od naszych braci i sióstr w Chinach o ich inicjatywach i odpowiedzieć na nie i nowy wymiar partnerstwa w niezrównanej służbie Chrystusa.