Uwielbienie – obyczaje w naszej formie sprawowania czci
Znakomitym wyjaśnieniem tytułu jest poniżej zamieszczona formuła skopiowana z Wikipedii pod hasłem „Uwielbienie„:
Uwielbienie – w wielu ewangelikalnych kościołach protestanckich z nurtu zielonoświątkowego lub charyzmatycznego, jak również w odnowach charyzmatycznych działających w łonie niektórych kościołów tradycyjnych, terminem tym określa się jedną z dwóch części głównych nabożeństwa, obok kazania czyli zwiastowania Słowa Bożego, bądź też oddzielne spotkania modlitewne (np. noce chwały), podczas których wierni w sposób spontaniczny wyrażają Bogu chwałę i wdzięczność poprzez modlitwy, pieśni i inne praktyki religijne. Za wzór uwielbienia stawiane są często praktyki uwielbienia opisywane w biblijnej Księdze Psalmów. Nie istnieją żadne regulacje liturgiczne dotyczące dokładnego kształtu tej części nabożeństwa (jako, że ma ona się charakteryzować autentycznością osobistych przeżyć z Bogiem), jakkolwiek najczęściej spotyka się:
● śpiewanie pieśni ku czci Boga przy akompaniamencie różnych instrumentów muzycznych, np. fortepianu, gitar,perkusji,
● jednoczesne modlitwy zboru (zazwyczaj w przerwie między dwoma pieśniami wszyscy zgromadzeni zaczynają jednocześnie głośno modlić się do Boga swoimi słowami),
● modlitwy na językach (będące przejawem mówienia językami),
● uzdrowienia, wypędzanie demonów, prorokowanie,
● wkładanie rąk,
● unoszenie rąk do góry,
● klaskanie ku czci Boga,
● taniec i pląsanie dla Boga,
● wznoszenie okrzyków na chwałę Bożą,
● flagowanie.
● Najczęściej uwielbienie podczas nabożeństwa prowadzone jest przez zborową grupę uwielbieniową, której przewodzi lider uwielbienia.