Mam 45 lat, jestem wysokim silnym i dość dobrze zbudowanym mężczyzną (189 cm, 100 kg) prawie zawsze radzącym sobie z problemami życia, ale kiedy w życiu zaczęło się wszystko walić i problemy narastały z dnia na dzień, kiedy brakowało już niemal wszystkiego i na wszystko w domu, nagle zabrakło także zdrowia.

Kilka miesięcy po urodzeniu córeczki moja małżonka bardzo poważnie zachorowała. Bez możliwości wyboru wszystko spadło na mnie. Musiałem wykonywać czynności, których nigdy a niektórych prawie nigdy nie wykonywałem; pranie, mycie, sprzątanie itp. (to w sumie niemal kalectwo i nie ma się czym chwalić, można się tyko wstydzić). Ogromny koszmar, a do tego niemowlę, kąpiele, pampersy, karmienie. Stałem się niezastąpiony. Piszę tak dlatego, bo nie było nas stać na żadną pomoc z zewnątrz. Choć wielu znajomych wiele obiecywało, w rzeczywistości byłem zdany tylko na siebie. Z małym dzieckiem przebywałem 24 godziny na dobę a żona leżała i chorowała. Trwało to bez kresu. Myślałem, że już nie dam rady. Miałem straszne myśli, byłem na skraju wytrzymałości psychicznej i często też fizycznej. Pytałem: gdzie jesteś Boże? Jak długo jeszcze? Chowałem córkę i synka, dbałem o żonę i nasz dom na ile potrafiłem. Żona czuła się raz lepiej, raz gorzej. Wiele zależało od pogody; jak padał deszcz, było gorzej. Jak świeciło słonko, bywało lepiej. Jednak pogodę ducha miała częściej. Byłem pełen podziwu, jak można w jej stanie zdrowia mieć jeszcze uśmiech na twarzy. Płakałem na jej widok a ona obdarowywała nas uśmiechem. To było niesłychane! Pewnego dnia musiała niestety pójść już do kliniki na terapie (chemia, sterydy) a diagnoza była bezlitosna - RZS! Wówczas zostałem sam.

Nie da się opowiedzieć, jak było i nawet nie będę usiłował próbować o tym pisać, ponieważ pierwsze trzy dni byłem totalnie załamany i diabeł podsuwał mi już najgorsze rozwiązania. Ale Bogu dzięki, bez wątpienia z Jego pomocą pomału ogarnąłem się i sprostałem tym okolicznościom. Po dwóch tygodniach (miało być minimum sześć) żona wróciła. Było dużo raźniej a rokowania były coraz lepsze.

Pewnego dnia podnosząc z podłogi na ręce moją już półroczną córeczkę poczułem nagle, jak coś „rąbnęło” mnie w kręgosłupie. Miewałem już strzyknięcia, czy tzw. postrzały, ale to było nic w porównaniu z tym ukłuciem! Bardzo bolesne, niesamowicie bolesne. Trwało sekundę. Wydobyłem z siebie jakiś okrzyk z bólu i znalazłem się na kolanach, nie mogąc się już podnieść o własnych siłach! Czułem okropny ból w lędźwiowej części kręgosłupa, w tzw. krzyżu. Córeczkę podnosiłem niezliczone razy i codziennie w taki sam sposób, ale tym razem coś pękło i wylądowałem na podłodze. Nigdy wcześniej nic mnie tak nie bolało. Nie mogłem wykonać dosłownie żadnego ruchu, ani centymetra. Po doraźnych lekach, jakimś sposobem wykaraskałem się na piętro do swojego łóżka i koniec; ani w prawo, ani w lewo. Nic, w ogóle nic. Do toalety 2,5 metra docierałem na kolanach przez kilka minut. Rodzina stała i patrzyła z przerażeniem, a mój synek, który zawsze miał mnie za „Batmana” zwątpił, gdyż nigdy nie widział ojca w takim stanie niemocy. W domu brakowało środków do życia, a główny filar rodziny został podcięty jak drzewo i zwalony z nóg. Cóż nam zostało? Nauczeni byliśmy w takich sytuacjach wołać do Boga zakładając, że Bóg obiecał nie nałożyć więcej niż potrafimy, zdołamy unieść. Ale przecież wołaliśmy już od roku w troskach, problemach i nic. Zamiast poprawy było gorzej i gorzej. W trzecim dniu beznadziei postanowiliśmy zaprosić pastora oraz braci starszych i poprosić o modlitwę z namaszczeniem olejkiem.

Ja leżałem jak kłoda bez ruchu. Przyszli bracia, trochę zaskoczeni i zdziwieni skalą powalenia mnie przez niemoc. Zaczęliśmy rozmawiać o Bożym Słowie. Na pytanie, czy wyrażam chęć i zgodę na modlitwę nade mną z pomazaniem olejkiem, odpowiedziałem TAK. Modlitwa była krótka, ale szczera. W dalszym ciągu czułem taki ból, jak przed modlitwą. Oczywiście miałem świadomość, że sytuacja może ulec zmianie za jakiś czas i znam takie przypadki, ale byłem zainteresowany uzdrowieniem już, tu i teraz!!! Oczywiście nie dla mojego widzimisię, czy z powodu użalania się na sobą, ale ponieważ taka była ogromna potrzeba, gdyż byłem jedynym żywicielem rodziny i potrzebowałem tego uzdrowienia natychmiast. Bracia rozeszli się, ale został jeszcze jeden z żoną i dzieckiem w odwiedzinach. Pomyślałem sobie; sorry - kiedy oni sobie pójdą? Miałem potrzebę fizjologiczną i nie chciałem, żeby mnie widział ktokolwiek prócz rodziny w stanie pełzania do toalety. Poszli po pół godzinie. Kiedy wiedziałem, że są już tylko sami swoi, zacząłem planować sposoby przemieszczenia się z łóżka do toalety. Lekko poruszyłem się i o dziwo poczułem, że jestem sprawniejszy! Powiedziałem: Boże, ojej. Jedna noga, pomalutku druga... i wstałem!!! Idąc samodzielnie do toalety, jeszcze nieco wolniej, nie dowierzałem, że jest tak ogromna zmiana! Przeżyłem chwilowy szok a w sercu pojawiła się ogromna wdzięczność dla Pana Jezusa i Boga Wszechmogącego. Powiedziałem - a jednak mnie, nędznego narzekacza, dobrotliwy Pan dotkną swoja łaską i po prostu uzdrowił. Zacząłem się oskarżać. Jak śmiałem wątpić? Pomyślałem sobie, co powie moja rodzinka, jak zejdę na dół. Ponieważ był już wieczór, chyba się wystraszą, że to zjawa lub coś podobnego.

W tym miejscu muszę wspomnieć, iż byliśmy już po długiej podroży życia w ogromny stresie i kryzysie. Moja żonka i synek (córcia jeszcze za mała) byli wystraszeni, zmęczeni i przerażeni długim pasmem niepowodzeń, które lawinowo zalewały nas z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc. Wręcz baliśmy się dzwonka do drzwi spodziewając się komornika lub windykacji. Mieliśmy strach nawet przed samym listonoszem, który zwykle dostarczał nam wiele złych wieści.

Tak więc wracając do uzdrowienia, zacząłem wolno schodzić po schodach. Żona stanęła jak osłupiała. Pokazałem palcem, żeby nie krzyczała. Podszedłem od tyłu do synka siedzącego z kolegą przy komputerze i jak często w podobnych sytuacjach całuje go w głowę, coś pytam i wychodzę. Tym razem podobnie, podszedłem i pocałowałem siedzącego Szymcia z góry od tylu w głowę. Reakcja była standardowa; - haj tatek! Po chwili dotarło do świadomości synka, że przecież ja leżę na górze i w ogóle od kilku dni się nie ruszam. Syn wyskoczył z fotela jak z trampoliny, dopadł mnie z oczami pełnymi szoku i nieprawdopodobieństwa tego, co widzi. Krzyczał: tatek, ty chodzisz, no przecież byłeś taki chory! Tak mnie uścisnął, że pomyślałem, iż dopiero teraz uszkodzi mi kręgosłup. Odpowiedziałem: kochany synku, przecież byli bracia i się modlili, prawda? Było to kochani duże przeżycie i wywarło na nas ogromne wrażenie. Chwała dla naszego Stwórcy płynęła strumieniami wdzięczności i podziękowań za wspaniały nie do zakwestionowania prawdziwy cud. Ja oczywiście żeby faktom stało się za dość zacząłem kursować po schodach w dół i w górę dowodząc sobie i wszystkim, że to nie jakieś jednorazowe pojawienie się mnie na dole, lecz trwałe uzdrowienie w Imieniu Najwyższym, w Imieniu Jezusa!!!

Oczywiście zachowawczo nie biegałem po schodach jak nastolatek, w normalnym tępe pokonywałem schody tam i z powrotem pomijając fakt, że na naszych schodach może połamać się nawet nastolatek. Są specyficzne, wąskie i kręcone w spirale.
Cóż, Bóg jest wielki i wierny. Naprawdę nie nałoży więcej, niż byśmy zdołali unieść, choć często mamy wrażenie, że kres naszych możliwości, wytrzymałości już dawno został przekroczony. Jednak Bóg oczekuje wierności i ufności w każdej sytuacji a nie użalania się nad sobą, ponieważ to wręcz pewien rodzaj bałwochwalstwa, a ufność ma wielką zapłatę...

Treścią mojego następnego świadectwa będzie relacja o tym, jak Bóg zatroszczył się i wyprowadził nas w niewiarygodny i niesamowity sposób z kolosalnych problemów finansowych. Pan Bóg rozwiązał problemy uznane przez fachowców za nie do rozwiązania. Rozwikłał rzeczy trudne i skazane na przegraną z ludzkiego aczkolwiek fachowego punktu widzenia, tj. np. radcy prawnego, adwokata, księgowego itp. Jedyną prawdą jest to, że należy za wszelką cenę najpierw szukać Królestwa Bożego a wszystko inne będzie nam przydane - nie coś tam - mówi Biblia, ale wszystko! (co do życia nam potrzebne). Ubolewam nad tym, że Boże dzieci tak mało korzystają z tej gwarantowanej obietnicy naszego wszechmogącego Pana Boga. Przecież nazwał nas swoimi dziećmi i obiecał nie dać nam kamienia zamiast chleba.

To było prowadzenie od kija i laski do łaski, tzn, od czasu trudnego do czasu lepszego, ale czas trudny był jakże zbawienny! To była łaska! To był czas, który uważam z całą pewnością jako nieodzowny element i przygotowanie do czasu dobrego i błogosławionego.

To musi być proces.

Właśnie poprzez wypracowywanie w nas odpowiedniej postawy i stanowiska, czy podejmowaniu właściwych decyzji w wielu istotnych sferach codziennego życia. Bóg zaopatrzył nas wg obietnicy Bożego Słowa absolutnie we wszystko, czego nam potrzeba On wszystko wie najlepiej a każdy potrzebuje czegoś innego, ponieważ wszyscy jesteśmy bardzo różni. Ale z niczego nie skorzystamy, jeśli zabraknie nam właściwej postawy w zaistniałych okolicznościach w stosunku do naszego Pana (jeden potrzebuje zupki, drugi schabowego, trzeci papki ryżowej a czwarty... tak, jak ja kija). Może wtedy zdołamy pojąć. Nie wątpmy, bo nawet jeden wróbel nie spada bez Jego woli, Jego wiedzy a my jesteśmy o wiele cenniejsi w Jego oczach ...

Drodzy, możemy uchwycić się wiarą słów Boga i wiele otrzymać. Jezus powiedział: wszystko, o co poprosicie w Imieniu moim Ojciec da wam. A więc możne dać, czy nie? Owszem może, co nie znaczy, że da albo że nie będziemy mieć żadnych problematycznych okoliczności To właśnie one kształtują nasze braki w postawie i prowadzą do właściwego zachowywania się i godnej Bożego dziecka postawy!! Może bowiem chodzić o to, że Bóg ćwiczy nas indywidualnie i przygotowuje do jakiejś specjalnej służby, do której zdolni będziemy jedynie wtedy, gdy zesłane zostaną na nas właśnie takie Łaski doświadczeń a nie inne. Musimy również pamiętać o tym, że nie jesteśmy w stanie ocenić ani swych własnych niedoskonałości, ani też rodzaju doświadczeń, które mogłyby okazać się nam pomocne. Pan Bóg precyzyjnie i optymalnie dobiera dla każdego z nas to, co jest najskuteczniejsze, by zbliżyć nas poprzez właśnie owe okoliczności do siebie i abyśmy nauczyli się słuchać Jego głosu jako swojego dobrego pasterza...

Udajmy się dobrowolnie do Kanaanu, wiedząc, że przejść musimy przez potrzebne nam doświadczenia by móc otrzymać obietnicę. Wiemy, iż tym, którzy miłują Boga, wszystkie rzeczy dopomagają ku dobremu. Pan Bóg współdziała we wszystkim ku dobremu. Z kim??? Z tymi, którzy Boga miłują. Amen.

Iście dotkliwie przeżyłem tę historię na własnej skórze i wiem o czym mówię. Zachowywałem się tak, jak przypuszczam wielu ludzi wierzących; płacząc i narzekając. Ale śmiem twierdzić, że gdyby moja reakcja na trudne okoliczności była inna, bardziej Biblijna, to czas rozwiązania mógłby być o wiele krótszy. Najczęściej sami sobie przedłużamy czas naszych cierpień i problemów brakiem właściwej postawy. Jak będziemy się tylko użalać nad sobą i zadawać pytania, żyć pytajnikami; dlaczego ja, dlaczego mnie to spotkało, będziemy dreptać w miejscu i szemrać. Zamiast przebyć drogę we właściwym czasie, będziemy być może długimi latami cierpieć, czekać na odpowiedz w naszych modlitwach i stać niemal w miejscu a czas będzie nieubłagalnie się wydłużał. Jak dla Izraela na pustyni. Oby inaczej było z wami, tego wam życzę z całego serca.

Działy się rzeczy skrajnie trudne i wręcz niewiarygodne. Bóg działał, działa i dzieją się rzeczy mało prawdopodobne i niesamowite, ale jakże prawdziwe. Chwała Jemu za to na wieki wieków Amen. C.d.n. P.B.

Następne Świadectwo, jak Chrystus Pan uzdrowił naszego syna Szymona po 15 latach ciężkiej choroby !!!

Piotr

Witam serdecznie,

Pozwoliłam sobie napisać na ten adres, ponieważ chciałam złożyć krótkie świadectwo o uzdrowieniu w czasie ewangelizacji zorganizowanej w Zielonkach pod Krakowem w czerwcu 2009 r. Może samo spotkanie nie było takim sukcesem ewangelizacyjnym, jak myśleliśmy współorganizując koncert, ale jak zawsze Bóg był obecny i czynił dobre rzeczy.

W czasie modlitwy o uzdrowienie wyszłam prosić o wstawiennictwo, gdyż od kilku lat cierpiałam na dolegliwości związane z uszami. Nie była to kwestia słuchu, ale bardzo uciążliwej alergii skórnej, której nie można było wyleczyć żadnym sposobem. Robiłam różne badania i byłam u wielu lekarzy, ale żadne leki nie skutkowały. Nie było mi łatwo wyjść do przodu prosząc o modlitwę, bo choć jestem chrześcijanką już od wielu lat, nie ma u nas takiego zwyczaju. Zachęcona słowami prowadzącego oraz świadectwami uzdrowień zaufałam Bogu i poprosiłam o modlitwę. Dwoje młodych ludzi, nastolatków chyba, dziewczyna i chłopak, położyli ręce na moim gardle i uszach i modlili się do Boga. Ja też byłam poruszona w Duchu, choć nieco sceptyczna. Minął wieczór, potem dni i tygodnie. Jakiś czas potem miałam bolesną infekcję ucha i radykalne leczenie antybiotykowe. Infekcja ustąpiła, a wraz z nią zapalenie skóry. Nie od razu zobaczyłam w tym skutek modlitwy o uzdrowienie, ale kiedy z biegiem czasu alergia nie nawracała, oddałam chwałę Bogu, gdyż to co u ludzi niemożliwe, u niego stało się możliwe.

Pragnę podziękować za waszą niezwykłą służbę i za wszystkich organizatorów i uczestników Misyjnego Obozu Wędrownego. Cokolwiek mówią ludzie, Bóg przyznaje się do dzieła, które dla Niego i przez Niego czynicie. Słyszałam w Krakowie słowa krytyki, ale mogłam odpowiedzieć świadectwem uzdrowienia, które zamykało wiele ust. „Jeśli Bóg za nami, to kto przeciwko nam?”

Jeszcze raz dziękuję i życzę Bożego błogosławieństwa w dziele zwiastowania Ewangelii i modlitwy wstawienniczej.

Pozdrawiam,
Agnieszka K.

Sebastian Kacper Jankowski, lat 9, zamieszkały w Gliwicach. 28 września 2008 roku był w Gliwicach na spotkaniu z uzdrowieniem zorganizowanym przez Chrześcijańskie Centrum Inspiracji. Po prelekcji wygłoszonej przez Jerzego Przeradowskiego na chorych ręce nakładało kilka osób z Ch. Centrum I. wraz z jego przedstawicielem, pastorem Jerzym Sikorą. Na Sebastiana akurat nakładał ręce przemawiający gość spotkania, jak to zapisała obecna matka - opiekunka Sebastiana. Szczegółowy opis przedstawionych problemów i rezultatów uzdrawiania został doręczony na piśmie w następnym roku na kolejnym, spotkaniu. Obecna matka przyszła na kolejne spotkanie i z chęcią opowiadała o rezultatach, których nie można było stwierdzić na bieżąco. Na prośbę Jerzego P. opisała sytuację ze szczegółami i oto one:

Chłopiec cierpiał na epilepsję, autyzm, ADHD, anoreksję. W dzieciństwie doświadczył także psychicznych urazów i traumatycznych przeżyć. Exmatka rzucała na niego klątwę. Mówiła: “szczeniak nie ma prawa żyć, zabiję go!". Dziecko jest porzucone przez biologiczną matkę zaraz po urodzeniu. W trakcie ciąży matka chciała je zabić. Natomiast po urodzeniu trzykrotnie próbowała je udusić.

Obecnie: pozostało niedotlenienie mózgu, autyzm i ADHD. Natomiast EPILEPSJA i ANOREKSJA ustąpiła!!

(Orientacyjną treść przemówienia oraz wyjaśnienie, w jaki sposób przez nasze ręce działa Jezus Chrystus można przeczytać na naszej stronie internetowej:
glosuzdrowienie.pl - pod linkiem
lekcje/Jerzy Przeradowski/Spotkanie z Uzdrowieniem)

Marzec 2010
Jerzy Sikora
- krótka historia mojego życia


Był piękny letni poranek, dokładnie 15 lipca 1976 roku, około godziny 10.15. Znajdowałem się na południ Polski, w Stadnikach pod Krakowem, w gronie około 30 podobnych chłopców z różnych rejonów kraju. Do dnia dzisiejszego jest tam ten klasztor i seminarium duchowne. Weszliśmy do kaplicy, rozpoczęła się Msza odprawiana przez księdza Czesława, charyzmatycznego „młodzieżowca”. Siedziałem w ostatniej ławce, jak na młodego zbuntowanego przystało. Od trzech lat, byłem intensywnie zaangażowany religijnie w życie Kościoła Katolickiego. Jednocześnie coraz mocniej oddziaływał na mnie panujący wówczas system a dokładnie, tak zwany Związek Socjalistycznej Młodzieży Polskiej, starając się pozyskać moją duszę. Byłem w stanie rozterki i zamieszania, niewiele rozumiejąc co się wokół mnie dzieje. Tak więc siedząc w ostatniej ławce, w pewnym momencie doświadczyłem niezwykłego przeżycia. Zostałem od wewnątrz wypełniony potężną radością, tak że nie mogłem powstrzymać się od śmiechu. Zatykałem usta ręką a nawet wcisnąłem się pod ławkę, żeby nie zwracać na siebie uwagi. Po prostu śmiałem się jak nigdy dotąd. Moje ciało ogarnęło ciepło, tak że byłem mokry od potu. Miałem głębokie przekonanie, że mam do czynienia z Bogiem Żywym, odczułem Jego przemożną obecność. Powiedziałem mu: PANIE DO CIEBIE NALEŻY MOJE ŻYCIE, TOBIE CHCĘ SŁUŻYĆ! Moje serce zostało wypełnione pokojem. Zniknął wewnętrzny bunt. Po tym niecodziennym doświadczeniu, wróciłem z wyjazdu jak na skrzydłach. Nie potrzebowałem tak jak dotąd, modlić się w oparciu o wyuczone formuły, ponieważ modlitwa sama wylewała się z mojego serca i ust. Często przechodziła ona w formę modlitwy w niezrozumiałych językach. Dopiero po latach dowiedziałem się, że tym właśnie darem, między innymi, charakteryzuje się wylanie Ducha Świętego.

Od tego momentu zacząłem racjonalnie i trzeźwo myśleć oraz planować swoje życie. Byłem zupełnie przeciętnym chłopcem z prowincji, z południowych rejonów Opolszczyzny. Wychowałem się w rodzinie jako szósty, najmłodszy z rodzeństwa. Miałem prostych ale dobrych rodziców, przepełnionych bojaźnią Bożą, szacunkiem do człowieka, dobroczynnością i tolerancją. Chodziłem do szkoły zawodowej o profilu mechanicznym. Później podjąłem pracę i równocześnie kontynuowałem naukę w technikum wieczorowym. Mijały kolejne lata, chodziłem z Bogiem w bliskiej relacji, odczuwałem Jego obecność. Pamiętałem o słowach, które wypowiedziałem, że do Niego należy moje życie i że Jemu chcę służyć. Ponieważ poza Kościołem Katolickim nie znałem żadnego innego kościoła, służenie Bogu kojarzyłem tylko z koniecznością zostania księdzem. W najgłębszym przekonaniu i w najlepszej wierze, właśnie taką drogę wybrałem.

Znalazłem się w seminarium duchownym, na swego rodzaju studiach humanistycznych, gdzie było trochę filozofii i historii oraz sporo różnorakiej teologii. To co jednak naprawdę przykuwało moją uwagę, to nowe prądy czyli ruchy odnowy kościoła, ponieważ intuicyjnie wyczuwałem w otaczającej mnie rzeczywistości brak życia! W czasie wakacji 1982 roku znalazłem się w gronie oazowiczów, poznałem ludzi nowo narodzonych z Ducha, którzy tak jak ja, oddali swoje życie Jezusowi. Wówczas Duch Święty w oparciu o Dz. Ap. 2,41-42 pokazał mi, że Kościół jest wspólnotą w sensie jedności ducha, wiary i w realnym wymiarze relacji międzyosobowych. Człowiekiem, który zainspirował mnie swoją wizją był ks. Franciszek Blachnicki założyciel Ruchu Światło Życie, wielki reformator Kościoła w Polsce. Od tego momentu miałem tylko jeden cel, który w kilku słowach można by określić jako: odnowę Kościoła poprzez powrót do źródeł, powrót do Biblii i otwarcie na Ducha Świętego!

W 1986 roku ukończyłem studia i zostałem księdzem. Równocześnie stopniowo wzrastała moja świadomość biblijna i doświadczenie życia wspólnotowego. Wszędzie tam gdzie byłem tworzyłem wspólnoty odnowy. Byłem jednak młodym człowiekiem, bardzo niedojrzałym, naiwnym i pysznym. Szybko spotkałem się z niezrozumieniem i sprzeciwem. W miarę wzrastania w świadomości i rozwoju naszych wspólnot odnowy, które prowadziliśmy wspólnie z innymi księżmi narodzonymi z Ducha, dochodziło do coraz większych tarć „starego z nowym”. Były to trudne i bolesne doświadczenia, które w dłuższej perspektywie czasowej, prowadziły do psychicznego, fizycznego i duchowego wyniszczenia. Doszło do tego, że po siedmiu latach przygotowań i formacji w seminarium oraz po następnych siedmiu latach bycia księdzem, traciłem powoli przekonanie co do możliwości realizacji celu, który mnie motywował, a mianowicie odnowy Kościoła, w którym funkcjonowałem.

11 lutego 1993 roku w Warszawie na konferencji, z udziałem Johna Wimbera, organizowanej przez Ruch Światło Życie i Kościół Zielonoświątkowy, po raz wtóry, doświadczyłem potężnego napełnienia Duchem Świętym. Wówczas współpracowaliśmy już z chrześcijanami innych wyznań. Pozwoliło mi to zobaczyć, że Jezusowi mogę służyć nie tylko tak jak dotychczas, ale również w inny sposób. Ostatecznie 23 kwietnia 1993 roku opuściłem struktury Kościoła Katolickiego w przekonaniu że Bóg właśnie tego ode mnie oczekuje. Mając 35 lat zaczynałem życie od nowa, przynajmniej w sensie socjalno-bytowym. W sensie duchowym szukałem nowej wspólnoty, żeby dalej wzrastać i rozszerzać Jego Królestwo. Miałem też przekonanie potwierdzone przez innych, że jestem uwolniony do małżeństwa, więc szukałam żony. W 1994 roku znalazłem dwa w jednym, Wspólnotę Nowe Przymierze i Hanię późniejszą moją żonę. Pobraliśmy się w 1996 roku. Trzy lata później urodziła się nasza pierwsza córka Martyna. Pojawienie się na świecie dziecka sprawiło, że lepiej zrozumiałem Ojcowskie Serce Boga. Przez siedem lat pracowałem na etacie jako urzędnik pomocy społecznej, dorabiając w czasie wakacji za granicą. Później Bóg dał mi doświadczyć prowadzenia własnego biznesu. Przeszliśmy przez trudności mieszkaniowe. Dwanaście lat mieszkaliśmy w kawalerce na 27 metrach. W 2008 roku Bóg zaspokoił nasze potrzeby, pozwolił nam kupić dom.

Przeszło siedem lat staraliśmy się o drugie dziecko. Chociaż lekarze nie dawali nam praktycznie żadnych szans, to Bóg na początku lipca 2008 roku, powiedział do mojej żony: ZA ROK URODZISZ ZDROWE DZIECKO. I dokładnie tak się stało! Karolina urodziła się zdrowa nawet przed upływem roku, 28 czerwca 2009. Jest to wielkim cudem w naszych oczach! Bóg naprawdę jest dobrym Ojcem! Jeżeli chodzi o Kościół i wspólnotę, był to dla mnie nie łatwy czas dalszego dojrzewania osobowościowego i duchowego. Popełniłem wiele błędów. Przez kilka lat starałem się wyjechać z Gliwic dokądkolwiek, ale Bóg mi nie pozwalał. Aż w końcu, w lipcu 2007 przemówił do mnie wyraźnie i wielokrotnie to powtórzył: ZOSTAŃ W GLIWICACH, więc zostałem. Następnie w październiku 2007 Bóg mówił do mnie: CHCĘ ŻEBYŚ ODBUDOWAŁ MOJĄ ŚWIĄTYNIĘ. Wtedy też w posłuszeństwie Panu, na nowo zainicjowaliśmy spotkania i zaczęliśmy tworzyć nową społeczność, która później przyjęła nazwę Centrum Inspiracji Chrześcijańskiej w Gliwicach. Chcemy być Mu wierni i całkowicie do Jego dyspozycji. Dzisiaj też wiem, bardziej niż kiedykolwiek, że wszystko cokolwiek pozytywnego zdołałem dokonać oraz to że przetrwałem i nie straciłem wiary, to stało się tylko dzięki łasce Bożej.

Niewątpliwie osoba Jezusa Chrystusa, którego poznałem osobiście jako mojego Pana i Zbawiciela w wieku osiemnastu lat, wywarła na mnie największy i decydujący wpływ. Jezus nadał najgłębszy sens mojemu życiu. Nie wyobrażam sobie życia bez Niego. Kocham Go! Jemu oddaję najwyższą chwałę, cześć i uwielbienie, ponieważ Jego jest władza, moc i Królestwo.

John Harper urodził się 29 maja 1872 w chrześcijańskiej rodzinie. W ostatnią niedzielę marca 1886 trzynastoletni John ogłosił Jezusa Panem swojego życia. Cztery lata później, w wieku 17 lat zaczął o tym opowiadać innym; na początku chodził ulicami swojej wioski i szczerze błagał ludzi, aby pojednali się z Bogiem. W miarę dorastania jedna rzecz stawała się widoczna: był pochłonięty przez Słowo Boże. Kiedy różni duchowni pytali go, co składa się na jego doktrynę, odpowiadał zwykle: „Słowo Boże!“ Po sześciu latach znojnego głoszenia dobrej nowiny o Jezusie Chrystusie na rogach ulic i w miejscu pracy, we młynie, Harper założył 25-osobową wspólnotę. 13 lat później liczyła ona ponad 500 członków. W tym czasie Harper ożenił się. Owocem jego małżeństwa była córeczka Nana. Niestety, wkrótce został wdowcem. John Harper miewał specyficzne, wręcz periodyczne doświadczenia; kilka razy w czasie swojego życia był bliski utonięcia. Kiedy miał dwa i pół roku o mało się nie utopił wpadając do studni. Matka zmuszona do reanimacji zdołała go odratować. Gdy miał 26 lat, został wciągnięty w morze przez wsteczny prąd i ledwie uszedł z życiem. W wieku 32 lat stanął oko w oko ze śmiercią na przeciekającym statku na Morzu Śródziemnym. Być może Bóg użył tych doświadczeń, by przygotować swojego sługę na to, co miało nastąpić później.

Gdy nocą, 14 kwietnia 1912 roku RMS Titanic płynął szybko po lodowatych wodach oceanu prosto w annały historii, na swoim pokładzie miał wielu bogatych i znanych ludzi. W chwili wypłynięcia był największym ruchomym obiektem wykonanym przez ludzi. O godzinie 23:40 tej pamiętnej nocy, góra lodowa rozdarła bok tego statku, zalewając dolne pokłady lodowata woda. Sześć wodoszczelnych grodzi zostało rozerwanych i ocean począł wlewać się do środka.

Na tym luksusowym liniowcu znajdował sie John Harper ze swoją ukochaną 6-letnią córeczką, Naną. Jak podają dokumenty, gdy tylko było wiadome, że statek utonie, John Harper umieścił swoją córeczkę w łodzi ratunkowej. Można przyjąć, że ten owdowiały kaznodzieja z łatwością mógł opuścić statek razem z dzieckiem, lecz tylko pocałował swoją śliczną, maleńką dziewczynkę i patrząc jej w oczy powiedział, że pewnego dnia zobaczy go znowu. Race świetlne oświetlały łzy na jego twarzy, gdy odwrócił się i pobiegł w kierunku zdesperowanego tłumu na tonącym liniowcu. Kiedy tył ogromnego statku zaczął się podnosić, jak podają dokumenty, Harper udał się na pokład krzycząc: „Kobiety, dzieci i niezbawieni do łodzi ratunkowych!“ Kilka minut później Titanic rozdarł się na dwie części. Wielu myślało, że to eksplozja złamała statek na pół. Wtedy ludzie zaczęli skakać z pokładu do lodowato zimnej wody. Harper był między nimi. Tej nocy 1528 osób znalazło się w oziębłym oceanie. Widziano Johna Harpera, jak pływał w wodzie między ludźmi, prowadząc ich do Jezusa, zanim przechłódzenie okazało się śmiertelne. Pan Harper podpłynąl do pewnego młodzieńca, który wdrapal się na jakiś szczątek wraku. Zapytał go: „Jesteś zbawiony?“ Młody człowiek odpowiedział, że nie jest. Harper próbował przyprowadzić go do Chrystusa, lecz człowiek ten odmówił. John Harper zdjął wtedy swoją kamizelkę ratunkową, rzucił mu ją i powiedział: „Masz w takim razie, potrzebujesz tego bardziej niż ja...“ i popłynął do innych ludzi. Kilka minut później Harper wrócił do tego młodzieńca i doprowadził go do nawrócenia.

Z 1528 ludzi, którzy wskoczyli do wody tej nocy, sześcioro uratowano. Jednym z nich był ten młody człowiek trzymający się drewna. Cztery lata później, na spotkaniu ocalonych z katastrofy, ten sam młodzieniec wstał i we łzach wspominał, jak John Harper przyprowadził go do Chrystusa. Zanim intensywne zimno sprawiło, że Harper pogrążył się w lodowatym oceanie, zdążył on powiedzieć: „Uwierz w Pana Jezusa a będziesz zbawiony.“

„Nie ma większej miłości, jak to, gdy człowiek oddaje życie swoje za przyjaciół swoich...“ - powiedział Jezus. Można śmiało powiedzieć, że to nie para romantycznych kochanków, lecz John Harper był prawdziwym bohaterem Titanica!

Źródło:
„The Titanic's Last Hero“, Moody Press 1997
przedruk: Słowo Tygodnia, Australia - Perth
tłum. Marcin Grabiński
Pobrano z nowasol.kz.pl